มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 299

ด้วยท่าทางและหน้าตาขอฉีงเฉียวเชิวเมิ่ง ทำให้ฉีเติ่งเสียนยิ้มหัวเราะอย่างรู้สึกเขินอายเล็กน้อย ถ้าเมื่อก่อนเธอแสดงออกมาให้ได้ขึ้นหนึ่งของตอนนี้ พวกเขาทั้งสองก็คงไม่พัฒนาเป็นการหย่าร้างกันหรอก

การแสดงออกมาของเฉียวชิวเมิ่งในตอนนี้ มันน่าจะเกิดจากเธอสูญเสียความทรงจำไปว่าทั้งสองนั้นได้หย่าร้างกันไปแล้ว ยิ่งกว่านั้นสิ่งที่เธอไม่พอใจในตัวฉีเติ่งเสียนแต่ก่อนก็ถูกลืมไปหมดเช่นกัน

ในจิตสํานึกของเธอในตอนนี้ก็คือฉีเติ่งเสียนเป็นสามีของเธอ และความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองยังคงดีมาก

“ไม่รู้ว่าถ้าอาการของเธอดีขึ้นและความทรงจำกลับมา เรื่องนี้คงจะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน”ฉีเติ่งเสียนได้แต่นึกหัวเราะในใจ

เมื่อพั่งซิ่วอวิ๋นเห็นเฉียวชิวเมิ่งนอนหลับไปแล้ว ก็หันมายิ้มให้กับฉีเติ่งเสียน แล้วพูดว่า : “เติ่งเสียน นายดู ชิวเมิ่งเอาแต่คิดถึงนายขนาดนี้ หรือว่าพวกเธอจะกลับมาแต่งงานกันอีกครั้งดีไหม?”

ฉีเติ่งเสียนได้ยินสิ่งที่เธอพูดก็รู้สึกตกตะลึง เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า : “ตอนนี้เธอป่วยอยู่ เธออาจจะจำความอะไรไม่ค่อยได้”

“ถ้าตอนนี้ผมแต่งงานกับเธออีกครั้ง แล้วถ้าวันหนึ่งเธอจำความได้ขึ้นมาเกรงว่าคงจะไม่มีทางรับมือได้”

“รอให้เธอหายดีก่อน แล้วค่อยคุยกันดีกว่าครับ”

พั่งซิ่วอวิ๋นไม่ได้รู้สึกว่าคำพูดของฉีเติ่งเสียนนั้นเป็นการพูดปฏิเสธแบบอ้อมๆ เธอจึงทำได้เพียงแค่ยิ้มแล้วพยักหน้า: “ใช่ ใช่ ใช่ นายพูดมีเหตุผล”

ตอนนี้เธอแทบรอไม่ไหวที่จะย้อนกลับไปตบปากของตัวเองในอดีต ทําไมเธอถึงไม่รู้ว่าลูกเขยของตัวเองนั้นเก่งกาจแค่ไหน? แถมยังยุแยงให้เฉียวชิวเมิ่งหย่ากับเขาอีก!

เมื่อทั้งคู่หย่ากันไปแล้ว พั่งซิ่วอวิ๋นเพิ่งจะได้เข้าใจว่าตัวเองนั้นทำผิดอะไรไปตั้งหลายอย่าง

ไม่นาน เฉียวกั๋วเทาก็เปิดประตูห้องเข้ามา แล้วพูดด้วยความกังวลว่า : “เติ่งเสียน เอ่อ…… หลงจงฉวนเขามา แล้วตอนนี้จะทำยังไงต่อ?”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “ผมรอเขาอยู่!”

พูดจบ ฉีเติ่งเสียนก็เดินออกจากห้องไป พร้อมกับปิดประตูอย่างเบาๆ

เมื่อเขาเห็นชายวัยกลางคนท่าทางโหดเหี้ยมกำลังเดินอยู่ระหว่างทางเดิน ชายคนนั้นก็คือหลงจงฉวน!

พยายามนั่งพิงตัวกับกำแพง เมื่อได้เห็นหลงจงฉวนเขาก็พูดด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น : “ประธานหลง ในที่สุดคุณก็มาแล้ว!”

“ประธานหลง พวกมันทำร้ายผมถึงขนาดนี้ มันไม่ไว้หน้าคุณเลยสักนิด”

“ดูหน้าผมสิ ทั้งหมดนี้เป็นหลักฐานของอาชญากรรมของพวกมัน!”

เมื่อหลงจงฉวนเห็นเหวินฝงถูกทำร้ายจนเป็นขนาดนี้ เขาก็รู้สึกโมโหมาก

เขาคิดว่าเหวินฝงมากสุดก็คงจะโดนเตะทีสองทีเพื่อสั่งสอน แต่ที่ไหนได้เหวินฝงถูกทำร้ายจนหน้าเต็มไปด้วยเลือดแบบนี้!

ดังนั้นไฟชั่วร้ายของหลงจงฉวนเริ่มจุดขึ้นบนศีรษะของเขา และร่างกายก็สั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ

“แสดงว่า คำพูดที่ฉันฝากมามันไม่มีใครเข้าใจเลยใช่ไหม? ถึงได้กล้าเมินคำพูดฉันแบบนี้?”

“เฉียวชิวเมิ่งฟื้นแล้ว แต่ไม่ยอมส่งตัวมาให้ฉัน? ฉันส่งเลขามาจัดการความเรียบร้อย พวกแกก็ยังกล้าทำร้ายเขาอีก?”

“คนในตระกูลเฉียวคงอยากจะตายกันจริงๆใช่ไหม!”

หลงจงฉวนหันไปมองเฉียวกั๋วเทา แล้วตะคอกเสียงดัง

เฉียวกั๋วเทาโดนตะคอกเสียงดัง ทำให้ตกใจกลัวจนหน้าซีด แต่เขาก็ยังกัดฟันแน่นแล้วพูดว่า : “ คุณทำร้ายลูกสาวผมขนาดนี้ แล้วยังกล้ามีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนเดินมาตรงหน้าหลงจงฉวน

หลงจงฉวนมองมาที่เขา ก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า : “แล้วแกเป็นใคร?”

เหวินฝงพูดเสียงอู้อี้ว่า : “ประธานหลง มันคือคนที่ทำร้ายผม มันไม่สนใจคุณสักนิด……คุณต้องจัดการมันให้สาสม!”