มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 298

เมื่อเหวินฝงเห็นว่าทุกคนยังอยู่นิ่งไม่ขยับไปไหน เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“ทำไม? พวกนายเป็นใบ้หูหนวกกันหรือไง?”

“ฉันพูดไม่ได้ยินกันหรือไง?”

“จะให้ฉันโทรหาประธานหลง แล้วบอกว่าพวกแกไม่ยอมให้ความร่วมมือดีไหม?”

“กล้าเมินฉันแบบนี้ รู้ไหมว่าจะต้องเจออะไร?”

เมื่อเหวินฝงเห็นทุกคนไม่พูดไม่จา ก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนขึ้นมาอย่างเย่อหยิ่ง ด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจ

เฉียวกั๋วเทาพูดด้วยความโกรธว่า : “พวกนายรังแกคนอื่นมากเกินไปแล้ว ประธานหลงทุบตีลูกสาวฉันจนเป็นขนาดนี้ หากพวกนายยังทำในสิ่งที่ไร้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอย่างนี้อยู่อีก ไม่กลัวที่จะถูกกฎหมายลงโทษบ้างหรือไง?!”

เหวินฝงหัวเราะและพูดว่า : “ลงโทษทางกฎหมายงั้นเหรอ? ใครจะกล้าทำแบบนั้นกับประธานหลง? เฉียวกรุ๊ปของพวกนายก็อย่ากำแหงเกินไป ไม่อย่างนั้นพวกนายอาจจะล้มละลายได้!”

เวลานั้นเอง เฉียวชิวเมิ่งก็รู้สึกตัวขึ้นมา

“เธอฟื้นแล้ว ก็รีบตามฉันไป ไม่อย่างนั้นคนในตระกูลของพวกแกจะต้องตาย!” เหวินเฟิงพูดอย่างโหดเหี้ยม

เฉียวชิวเมิ่งกลัวมากจนร่างกายของเธอสั่นเทา และพูดด้วยความกลัวว่า: “สามี…..เกิดอะไรขึ้น เขาจะให้ฉันตามเขาไปทำไม?”

ฉีเติ่งเสียนหันกลับมายิ้มให้กับเฉียวชิวเมิ่งแล้วูดว่า : “ไม่มีอะไร คุณนอนพักผ่อนเถอะ ผมจะไม่ให้ใครมารบกวนคุณเวลาพักผ่อนได้”

เหวินฝงพูด : “ไม่มีอะไร? นายคิดว่าไม่มีอะไรเหรอ? ประธานหลงโกรธมาก ขยะอย่างพวกนายต้องได้รับโทษนั้น?”

“นายคือสามีของเฉียวชิวเมิ่ง? ประธานหลงชอบภรรยานาย นายก็ควรส่งเธอไปให้ประธานหลงเดี๋ยวนี้”

“ถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งในชีวิตนายที่ถูกประธานหลงสวมเขาให้!”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ : “มามามา เลขาเหวิน พวกเราออกไปคุยกันอย่างนอกดีกว่า”

ถ้าไม่ใช่ช่วงเวลาที่เฉียวชิวเมิ่งรู้สึกตัวขึ้นมา ฉีเติ่งเสียนได้จัดการเขาแน่ แต่เพราะตอนนี้เธอกำลังมองอยู่ เขาจึงทำอะไรไม่ได้

“ที่รักนายอย่าไปนะ อย่าหนีฉันไปไหน……” เมื่อเฉียวชิวเมิ่งเห็นว่าฉีเติ่งเสียนจะพาเหวินฝงออกไปข้างนอก จึงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างน่าเห็นใจ

“ผมไม่หนีไปไหน เดี๋ยวผมมา” ฉีเติ่งเสียนหันมายิ้มให้กับเธอ

เหวินฝงมีสีหน้าเรียบเฉย แล้วพูดว่า : “ทำไม อยากจะออกไปคุยเงื่อนไขกับฉันเหรอ? อยากจะติดสินบนฉันเหรอ? ก็ได้นะ แต่มาดูกันว่านายจะให้เงินเท่าไร! ถ้าฉันไม่พอใจแล้วล่ะก็ เราอาจกลายเป็นศัตรูกันก็ได้นะ?”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “ใช่นะสิ มาดูกันว่าฉันจะติดสินบนนายเท่าไร แล้วจะทำให้นายพอใจได้ไหม?”

เหวินฝงและฉีเติ่งเสียนเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย จากนั้นฉีเติ่งเสียนก็ปิดประตู

“เอาเงินออกมาสิ”เหวินฝงพูดเบาๆ ถ้าเกิดฉีเติ่งเสียสามารถเอาเงินมาให้เขามากพอ เขาก็อาจจะปล่อยเฉียวชิวเมิ่งไปได้สักพักหนึ่งก็ได้

ฉีเติ่งเสียนหันมาแล้วยิ้ม จากนั้นก็ยกมือต่อยเข้าไปที่หน้าของเหวินฝงโดยตรง

เหวินฝงยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกเขาบีบคอทันที

“นายกล้าทำร้ายฉันเหรอ? นายไม่รู้เหรอว่าฉันคือเลขาของประธานหลงนะ?!” เหวินฝงตะโกนเสียงดัง

ฉีเติ่งเสียนบีบคอเขาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ แล้วใช้มืออีกข้างต่อยเข้าที่หน้าของเขาอีกครั้ง

“เลขาของหลงจงฉวนเก่งกาจนักใช่ไหม?”

“ตุบ!”

“หลงจงฉวนสวมเขาให้ฉัน ฉันควรที่จะรู้สึกเป็นเกียรติใช่ไหม?”

“ตุบ!”

“จะฆ่าคนในตระกูลเฉียวใช่ไหม?”

“ไม่อย่างนั้น ก็รอรับศพของเลขานายได้เลย!”

หลงจงฉวนโกรธมาก : “ได้ นายอยากตายขนาดนี้ วันนี้ฉันจะจัดให้นายเอง!”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มหัวเราะ : “ฉันจะรอ!”

เมื่อพูดจบ เขาก็บีบโทรศัพท์ในมือจนแตกกระจายโดยไม่ต้องใช้แรงอะไร

ฉากนี้ทำให้เหวินฝงขนลุก โทรศัพท์นั้นไม่ได้ทำมาจากพลาสติกนะ แต่มันทำมาจากเหล็ก!

ฉีเติ่งเสียนเพียงแค่ใช้มือบีบ โทรศัพท์ก็แตกกระจาย ช่างเป็นบุคคลที่น่ากลัวจริง!

ถ้าเมื่อกี้ตอนที่ฉีเติ่งเสียนบีบคอเขาอยู่ ถ้าเพิ่มแรงบีบอีกนิด ตัวเขาเองคงได้คอหักไปแล้วใช่ไหม?

เฉียวกั๋วเทาออกมา เมื่อเห็นเหวินฝงโดนฉีเติ่งเสียนทำร้ายจนใบหน้ามีเลือดออกขนาดนั้น เขาก็ตกใจ แล้วพูดเสียงต่ำว่า : “เติ่งเสียน เขาเป็นถึงเลขาของหลงจงฉวน นายทำร้ายเขาขนาดนี้เลย……”

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว : “ลุงเฉียว ลุงคิดว่าสิ่งที่หลงจงฉวนทำกับเฉียวชิวเมิ่งจนเป็นขนาดนั้น มันไม่ควรที่จะต้องจ่ายสักหน่อยเหรอ? แถมยังกล้าส่งเลขามาข่มขู่พวกเราถึงที่โรงพยาบาลอีก!”

เวลานั้นเฉียวกั๋วเทาก็ไม่มีอะไรจะพูด

“รบกวนลุงช่วยอยู่ข้างนอกสักครู่ ถ้าหลงจงฉวนมาให้บอกผมด้วย ผมขอเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนชิวเมิ่งให้เธอรู้สึกสงบนิ่งก่อน” ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจแล้วพูด

“อืม ได้ ได้ ได้……” เฉียวกั๋วเทารีบตอบตกลง

ภายในใจเขาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที ถ้าตอนแรกเขายืนกรานจะไม่ให้เฉียวชิวเมิ่งหย่ากับฉีเติ่งเสียน มันก็คงจะดีกว่านี้?

แต่คนที่เสียใจที่สุดก็คือพั่งซิ่วอวิ๋น ถ้ารู้ว่าฉีเติ่งเสียนเป็นลูกเขยที่มีความสามารถขนาดนี้ เธอเองจะไปยุแยงให้หย่ากับลูกสาวของเธอทำไม?

เมื่อเฉียวชิวเมิ่งเห็นฉีเติ่งเสียนเดินกลับเข้ามา ใบหน้าก็ยิ้มแย้มขึ้นทันที : “ที่รัก! ที่รักกลับมาแล้ว! มากอดฉันหน่อย!”

พูดจบ เธอก็อ้าแขนกว้างเพื่อรอเขา