มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 297

“อาจารย์ อาจารย์มาแล้ว!”

เมื่อซุนชิงเสวียนเห็นฉีเติ่งเสียนก็รีบหันกลับมาตะโกนด้วยความเคารพ

เหล่าบอดี้การ์ดเมื่อเห็นซุนชิงเสวียนเรียกฉีเติ่งเสียนอย่างนั้น ต่างก็พากันตกใจ

“เป็นถึงอาจารย์ของคุณซุน ทักษะการแพทย์ของเขาต้องเก่งกาจมากแน่นอน? ทำไมถึงไม่มาดูแลคุณหนูฉู่ปิงล่ะ!” บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้นมา

ฉีเติ่งเสียนยิ้มหัวเราะก่อนจะเดินเข้ามาหา แล้วพูดว่า : “เหล่าซุน พวกเราไปกันเถอะ ไม่ต้องดูเธอแล้ว”

ซุนชิงเสวียนรู้สึกงุนงง คนที่สั่งให้เขามาดูแลฉู่ปิงก็คือหลงจงฉวนแห่งเมืองหลวง ใครจะกล้าขัดคำสั่ง

ซุนชิงเสวียนไม่ทันได้พูดอะไร เหล่าบอดี้การ์ดต่างก็พากันโกรธเคือง บอดี้การ์ดคนเมื่อกี้ถามขึ้นว่า: “สมองนายมีปัญหาหรือเปล่า? นายรู้หรือเปล่าว่าฉู่ปิงคือใคร?”

ฉีเติ่งเสียนแสยะยิ้มให้กับบอดี้การ์ดคนที่พูด แล้วพูดว่า : “คนของหลงจงฉวนไม่ใช่เหรอ? นายพาเขามาหาฉันที ฉันกำลังหาตัวเขาอยู่พอดีเลย”

หลงจงฉวนทำให้เฉียวชิวเมิ่งเป็นได้ถึงขนาดนี้ ฉีเติ่งเสียนจะปล่อยเขาไปได้อย่างไง?

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือให้ซุนชิงเสวียนไปดูอาการบาดเจ็บของเฉียวชิวเมิ่งจากนั้นก็ค่อยแล้ววางแผนการรักษาต่อ

ซุนชิงเสวียนได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ ฉีเติ่งเสียนกับหลงจงฉวนมีเกิดความขัดแย้งกัน!

“อาจารย์ เขาไม่ใช่คนที่จะสามารถไปยั่วยุได้นะ อีกอย่างเขามีเมืองหลวงคอยสนับสนุน พวกเราอย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า” ซุนชิงเสวียนพูดเสียงต่ำ

“ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ก็ไม่สามารถขัดขว้างให้ฉันทำอะไรเขาได้” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉย

เรื่องนี้มันเกิดจากฉู่ปิง แต่ฉีเติ่งเสียนไม่ได้จะมาจัดการกับเธอ เพราะเรื่องทั้งหมดหลงจงฉวนเป็นคนคอยจัดการอยู่เบื้องหลัง

“ไอ้ลูกหมา แกพูดว่าอะไรนะ?”

“ไม่นึกว่าแกจะกล้าพูดดูหมิ่นได้ขนาดนี้ คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วจริงๆ!”

“อย่าคิดว่าแกเป็นอาจารย์ของซุนชิงเสวียน แล้วพวกเราจะไม่กล้าลงมือจัดการกับแกนะ!”

เหล่าบอดี้การ์ดต่างพากันยิ้มเยาะ คิดว่าฉีเติ่งเสียนกำลังรนหาที่ตายชัดๆ

ซุนชิงเสวียนยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า : “พวกนายอย่าเพิ่งโกรธไป……”

ฉีเติ่งเสียนพูดเบาๆว่า : “เหล่าซุน พวกเราไปกันเถอะ ต่อจากนี้ถ้าใครที่มีส่วนเกี่ยวกับหลงจงฉวน นายอย่าไปสนใจ! ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาเรียกฉันว่าอาจารย์เลย!”

ฉีเติ่งเสียนายสอนซุนชิงเสวียน เกี่ยวกับวิธีการรักษาโรคที่ยากและอื่นๆอีกมากมาย ซึ่งทําให้ซุนชิงเสวียนเองก็รู้สึกแปลกใหม่อย่างยิ่ง ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกว่าทักษะทางการแพทย์ของเขาได้ก้าวไปข้างหน้าอีกขั้น

พิษที่เกิดจากสิ่งลี้ลับ หรือพวกเวทมนตร์คาถาพวกนั้น เมื่อก่อนซุนชิงเสวียนไม่สามารถจัดการได้ แต่ตอนนี้เขาก็สามารถพอจะจัดการกับพวกนั้นได้ไม่มากก็น้อย

ดังนั้น ซุนชิงเสวียนจึงเคารพฉีเติ่งเสียนอย่างมาก เมื่อเขาออกคำสั่งอะไรก็เชื่อเป็นธรรมดา

“แถมยังกล้ามาข่มขู่ซุนชิงเสวียนอีก นายคิดว่านายเป็นใคร! ฉันจะฆ่านาย!” บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้น

ฉีเติ่งเสียนขี้เกียจจะพูดด้วย เขาหันหลังแล้วเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยออกไป

ซุนชิงเสวียนตกตะลึง แต่เขาก็เดินตามออกไปอย่างกล้าหาญ

“คุณซุน คุณห้ามไปไหน ถ้าคุณไปใครจะรักษาอาการบาดเจ็บของคุณหนูฉู่กันล่ะ?”

มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งเข้ามาขว้างหน้าประตูเอาไว้

ฉีเติ่งเสียนมีสีหน้าที่รีบร้อน แล้วพูดว่า : “หลบไป!”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งมองเขาอย่างดื้อรั้นแล้วพูดว่า: “ถ้านายยังฉลาดอยู่บ้าง ก็คุกเข่าลงแล้วรอดใต้ขาฉันออกไป แล้วฉันจะทำเหมือนว่านายไม่เคยมาที่นี่!”

พูดจบ เขาก็กางขาออกแล้วชี้ไปที่เป้ากางเกงของตัวเอง

ฉีเติ่งเสียนยิ้มหัวเราะ จากนั้นก็ยกขาขึ้นถีบเข้าตรงนั้น!