มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 303

“คุณกล้าทำร้ายฉัน นี่เท่ากับว่าโทษเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งขั้น!ตอนนี้คุณมีโทษเพิ่มอีกหนึ่งข้อคือโจมตีเจ้าพนักงาน!”

ซูเจิ้งหยางตั้งสติขึ้นมาได้ พูดอย่างดังๆ แต่การตบสองครั้งของฉีเติ่งเสียนทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอลง เขาไม่มีเรี่ยวแรงเลย และไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้

ฉีเติ่งเสียนยิ้มเยาะเย้ย และตบไปที่หน้าซูเจิ้งหยางอย่างแรงๆ!

ครั้งนี้ ซูเจิ้งหยางไม่มีทางหลบและต่อต้าน ก็โดยตบไปเต็มๆ ได้ยินเสียงดังขึ้น สมองของซูเจิ่งหยางก็เบลอ ปากก็มีเลือดไหลออกมาและมีฟันหลายซี่หล่นด้วย

อะไรตบคนไม่ตบหน้า?

อยู่ที่เรือนจำโยวตูของรองหัวหน้าใหญ่ ไม่มีกฎอะไรทั้งสิ้น ไม่เพียงแต่จะตบ แต่ตบอย่างแรงๆ อีกทั้งยังต้องหมัดขึ้นแล้วตบอย่างแรงๆ!

หนึ่งตบของฉีเติ่งเสียน ดีที่ไม่ได้ทุบตีซูเจิ้งหยางจบทำให้เสียอารมณ์

หลงจงฉวนดูจนตกใจ ไอ้หมอนี่โกรธขนาดนี้เลย รุนแรงขนาดนี้เลยหรอ สถานะแบบซูเจิ้งหยางเขายังกล้าทำร้าย?!

เลขาเหวินฝงของเขาเห็นก็ถึงกับหลังชาไปหมด อดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพที่ตัวเองถูกฉีเติ่งเสียนนั้นจับที่คออย่างแรงๆเมื่อสักครู่นี้!

“ลุงเฉียว คุณไม่ต้องสนใจผม เรื่องนี้ผมจะรับผิดชอบเองทั้งหมด”ฉีเติ่งเสียนหันไปลังเลจะพูดกับเฉียวกั๋วเทาดีไหม แล้วก็พูดอย่างนิ่งๆ

เฉียวกั๋วเทาตกใจ จากนั้นก็พยักหน้าเบาๆไม่พูดอะไร

ฉีเติ่งเสียนยังคงมีอารมณ์ที่สงบและผ่อนคลายในเวลานี้ ซึ่งทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวในใจโดยไม่ได้ตั้งใจ ราวกับว่าเขายืนอยู่ต่อหน้าเทพเจ้าที่ควบคุมชีวิตและความตาย

“พวกคุณยังจะยืนนิ่งอยู่ทำอะไร ยังไม่รีบจับตัวไอ้หมอนี่?!”ซูเจิ้งหยางตะดกนพูด

ก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจรีบคว้าปืนแล้วยกปืนขึ้นเล็งไปที่ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างโกรธๆ: “รีบคุกเข่าลง แล้วยอมสักดีๆไม่อย่างนั้นจะยิงคุณให้ตาย!”

ฉีเติ่งเสียนมองแล้วพูด: “ปืน?”

หลังจากพูดเรื่องนี้จบเขายื่นมือไป ในสถานการณ์ที่ทุกคนยังไม่ทันตอบสนองเขาก็รีบคว้าตัวซูเจิ้งหยางที่อยู่บนพื้นขึ้นมา ยกไว้ในมือแล้วมาบางไว้ตรงหน้าตัวเอง

“มา ลองยิงฉันดูสิ?”ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างช้าๆทำหน้าขี้เล่นๆ

ซูเจิ้งหยางลงมือทันทีโดยพยายามเล็งเป้าไปที่ฉีเติ่งเสียน แต่กลับพบว่าตัวของฉีเติ่งเสียนนั้นอยู่หลังของซูเจิ้งหยาง เมื่อยิงปืนออกไปก็จะทำให้ซูเจิ้งหยางบาดเจ็บ!

ซูเจิ้งหยางส่งสายตาดุๆให้กับลูกน้อง ลูกน้องก็รู้เรื่องในทันที

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะแล้วพูดขึ้น: “อย่าขยับ ยืนอยู่กับที่ดีๆ อย่าเล่นตุกติก”

“ไม่อย่างนั้น เขาจะตายในมือฉันในทันที”

“ไม่เชื่อ พวกคุณก็ลองดู!”

ขณะพูด ฉีเติ่งเสียนยื่นมือไปหยิกเส้นเลือดสำคัญที่คอของซูเจิ้งหยางเอาไว้

ในเวลานี้ เมื่อเล็บมือของเขาโผล่ออกมาก็เหมือนกับแมวที่สามารถซ่อนเล็บไว้ในมือ

เล็บนั้นคมและขาวเหมือนกับมีดเหล็กที่กดไปที่เส้นเลือดแดงที่เต้นอย่างรุนแรงของซูเจิ้งหยาง ราวกับว่าแรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถตัดเส้นเลือดของเขาได้

เจ้าหน้าที่ตำรวจของซูเจิ้งหยางก็ไม่กล้า การลงมือที่บ้าคลั่งของฉีเติ่งเสียน เหมือนกับว่ากล้าฆ่าคนเพื่อระบายความโกรธได้จริงๆ

“ไม่ต้องสนใจเขา เขาเพียงแค่ตั้งใจมาหลอกพวกเรา เขาไม่กล้าทำอะไรหรอก!”

“พวกคุณรีบไปจับตัวเฉียวชิวเมิ่งมาจากห้องผู้ป่วยมา จากนั้นก็ใช้เขามาขู่ไอ้หมอนี่!”

“เฉียวชิวเมิ่งคือภรรยาของเขา ไม่มีทางที่เขานั้นไม่สนใจ”

หลงจงฉวนกลับพูดเสียงดังขึ้นในเวลานี้ แล้วสั่งเจ้าหน้าที่ตำรวจไปลงมือกับเฉียวชิวเมิ่ง

ฉีเติ่งเสียนแสดงรอยยิ้มออกมาอย่างไม่อยากยิ้มแล้วมองไปทางหลงจงฉวนพูดขึ้น: “ประธานหลง สักพักก็ถึงคิวของคุณแล้ว คุณรออย่างสบายใจก่อน”

ซูเจิ้งหยางรู้สึกถึงความอาฆาตในตัวของฉีเติ่งเสียน แล้วบ่นอย่างไม่หยุด เขารู้ว่าไอ้หมอนี่กล้าฆ่าคนจริงๆ อีกทั้งไม่ได้ทำให้แค่คนนั้นหวาดกลัว! สามารถมีกลิ่นอายแบบนี้น่าจะต้องเคยฆ่าคนมาแล้ว อีกทั้งไม่ใช่แค่คนเดียวแบบนั้นด้วย.....