มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 304

ฉีเติ่งเสียนได้ยินคำพูดของซูเจิ้งหยางทนไม่ไหวที่จะหัวเราะ

“ไม่เสียงแรงที่เป็นลูกน้องที่ผู้บัญชาการจ้าวสอนออกมา คำพูดเป็นชุดๆเลยน่าทึ่ง น่าทึ่งจริงๆ!”ฉีเติ่งเสียนพูดแล้วหัวเราะ

“ไอ้บ้านี่เห็นผู้บัญชาการเมืองตงไห่ของพวกเรายังกล้าล้อเลียน?”ซูเจิ้งหยางขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างเย็นชา

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะแล้วพูดขึ้น: “หึม?ฉันควรพูดยังไงกับเขา คุกเข่าแล้วพูดกับเขาหรอ?คุณลองถามเขาดูว่ากล้าไหม!”

ซูเจิ้งหยางพูดจบ จ้าวเทียนลู่ก็จะระเบิดแล้วพูดอย่างโกรธๆ: “ซูเจิ้งหยาง หุบปาก!”

ซูเจิ้งหยางถูกหัวหน้าตัวเองตะคอกก็ตะลึง พูดอะไรไม่ออกสักคำสีหน้าก็แดงขึ้น

หลงจงฉวนพูด: “ผู้บัญชาการจ้าว ไอ้บ้านี่ทำร้ายเลขาเหวินฝงของฉันจนบาดเจ็บ อีกทั้งยังเรียกเงินหนึ่งร้อยล้านนี่มันน่าเกลียดมากเลย!”

“สารวัตรซูฉันเป็นเชิญมากเอง เขาทำงานได้เป็นกลางมาก ฉันไม่รู้ว่าผู้บัญชาการจ้าวนั้นพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

“ตอนนี้พวกเราไม่ใช่ต้องลงโทษคำผิดก่อนหรอ?!”

จ้าวเทียนลู่จ้องหลงจงฉวนอย่างดุๆแล้วพูดขึ้น: “ฉันเป็นผู้บัญชาการแห่งเมืองจงไห่ ทำไมทำอะไรต้องให้นักธุรกิจอย่างคุณมาสอน?คุณมาเป็นผู้บัญชาการ?!”

หลงจงฉวนถูกจ้าวเทียนลู่นั้นพูดจนหน้าแดงแล้วสูบกายใจแรงๆอย่างโกรธๆ ในเวลานั้นพูดคำต่อต้านไม่ออกเลย

“ซุเจิ้งหยาง ฉันถามคุณหน่อย ใครให้ความกล้านี้แก่คุณที่เอากุญแจมือไปคล้องคุณฉี?!”จ้าวเทียนลู่ถามอย่างโกธรมากๆ

ซูเจิ้งหยางตะลึงแล้วพูดอย่างสงสัย: “ผู้บัญชาการจ้าวผม....ผมเป็นคนใส่กุญแจมือ แต่ว่าเขาเองที่เอากุญแจมือมาคล้องกับผม คุณดูหน้าผมเองเลย....”

จ้าวเทียนลู่หน้าอมมืด: “คุณกล้าทำแบบนี้กับคุณฉี อีกทั้งยังทำเรื่องไม่เป็นกลาง พรุ่งนี้มาห้องทำงานฉันส่งรายงานหนึ่งชุด ภายหลังจะจัดการยังไง ดูจากการสำนึกผิดของคุณ!”

สมองของซูเจิ้งหยางและลูกน้องของเขาก็มึนงง จ้าวเทียนลู่นั้นยืนอยู่ข้างฉีเติ่งเสียน?

“และเมื่อกี้คุณกล้าวางสายของฉัน?ยังให้ฉันมามอบตัวเอง?”

“ฉันว่าคุณไม่ต้องเป็นสารวัตรแล้ว เอาตำแหน่งฉันไปเลยแล้วมาเป็นผู้บัญชาการเลย!”

“คุณยิ่งใหญ่และชั่วร้ายมาก!”

ซูเจิ้งหยางมองสายตาเย็นชาของจ้าวเทียนลู่ ในใจเย็นเฉียบ ขนลุกเหมือนจะระเบิดออกมา

สายนั้นของฉีเติ่งเสียน โทรหาจ้าวเทียนลู่จริงๆ อีกทั้งจ้าเทียนลู่ยังเคารพคนตรงหน้าผู้นี้มาก!ไม่อย่างนั้นไม่มีท่าทางแบบนี้

นึกถึงเมื่อกี้ที่ตัวเองพูดกับจ้าวเทียนลู่ อีกทั้งยังวางสาย เขารู้ว่าอนาคตของตัวเองลำบากแน่ๆ

จ้าวเทียนลู่ไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆแน่

“คุณฉี ฉันขอโทษสำหรับการปรากฏตัวของตำรวจที่ใช้อำนาจอย่างผิดๆ และฉันรับรองกับคุณว่าในอนาคตเราจะให้ความสำคัญกับการจัดการบุคลากรภายในอย่างจริงจังและจะไม่ยอมให้ขยะดังกล่าวปรากฏขึ้นอีก!”จ้าวเทียนลู่พูดกับฉีเติ่งเสียนอย่างเคารพแล้วสาบาน

ขณะพูดจ้าวเทียนลู่ก็หยิบกุญแจมือออกมา

ฉีเติ่งเสียนไม่อยากพูดกับเขาแล้วพูดอย่างนิ่งๆ: “ไม่ต้องหรอก”

หลังจากพูดจบ เขาใช้มือซ้ายถือโซ่กุญแจมือขวา และได้ยินเสียงคลิก กุญแจมือที่ทำจากเหล็กก็เปิดออก!

จากนั้นเขาก็บีบขอบกุญแจมือและบิดนิ้ว ทุกคนได้ยินเสียงโลหะบิดซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเสียวฟันไปเลย

ในชั่วพริบตา กุญแจมือถูกฉีเติ่งเสียนบีบเป็นชิ้นๆและเขาก็ดึงออกจากมืออย่างง่ายดาย

“ซีก...”

“ผู้บัญชาการจ้าว!”ปากของหลงจงฉวนนั้นพูดออกมา รู้สึกว่าวิญญาณของตัวเองนั้นถูกตบนี้ทำให้แตกสละไปเลย

“ฉันไม่เห็นอะไรเลย พวกคุณเห็นอะไรไหม?”จ้าวเทียนลู่หันไปแล้วมองเจ้าหน้าที่ตำรวจและซูเจิ้งหยางถามอย่างเย็นชา

“ไม่......ไม่เห็น.....”

“รายงานผู้บัญชาการจ้าว พวกเราไม่เห็นอะไรเลย!”

“เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?ดวงตาของฉันมีปัญหาเล็กน้อย....”

ในเวลานี้เจ้าหน้าที่ตำรวจพวกนี้ก็ต้องทำตามที่หัวหน้าพูด แต่ละคนแกล้งทำมองซ้ายขาว เหมือนกับว่าไม่เห็นภาพที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

หลงจงฉวนได้ยินแบบนี้ ก็หัวเราะอย่างโกรธๆพูดขึ้น: “ดีมากๆๆ พวกคุณทำงานร่วมกันดีมาก รังแกฉันที่เป็นคนนอกเมืองใช่ไหม?คิดว่าหลงจงฉวนอย่างฉันเป็นขี้โคลทั้งตัวหรอ?!”

ฉีเติ่งเสียนทนไม่ไหวหัวเราะขึ้นแล้วถามกลับ: “ประธานหลง วิธีการแบบนี้เพื่อสร้างความสับสนระหว่างความถูกและผิดในเป็นสิ่งที่คุณเก่งที่สุดไม่ใช่หรือ ทำไมเวลานี้พูดแบบนี้ขึ้นมา?”

หลังพูดจบ เขายกหนึ่งนิ้วขึ้นแล้วพูด: “เรียกคนต่ออีกสิ!”

“ฉันพูดแล้ว หากคนที่คุณโทรหาในวันนี้ไม่สามารถเหยียบย่ำฉันจนตายได้ วันนี้ฉันจะให้คุณนอนลงในห้องดับจิต!”

“คำพูดนี้ ฉันพูดแล้วทำได้!”

หลงจงฉวนกัดฟันแล้วพูด: “ได้ ฉันจะลองดู ผู้บัญชาการจ้าวกล้าปกป้องคนร้ายอย่างเปิดเผยและคนอื่นจะทำแบบเดียวกันหรือไม่!”

“สายนี้ของกู โทรหานายกหวงคุณหวงเหวินเทาของพวกคุณโดยตรง ฉันจะลองดูว่าเขาจะพูดยังไง!”

หลังจ้าวเทียนลู่ได้ยินคำพูดของหลงจงฉวน สีหน้าก็อดไม่ได้ที่จะแปลกๆ