มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 305

เรื่องหลงจงฉวนทำร้ายเฉียวชิวเมิ่งนั้น สำหรับคนที่กลัวเขา ต่างไม่กล้าพูดถึงเหตุการณ์

ตอนนี้ ฉีเติ่งเสียนทำร้ายหลงจงฉวน จ้าวเทียนลู่และคนอื่นๆที่ไม่กล้าหาเรื่องเขา ก็เสแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเหมือนกัน

เฉียวกั๋วเทามองฝ่ามือที่ฟาดลงบนใบหน้าของหลงจงฉวน ก็รู้สึกเพียงว่าได้ระบายความโกรธออกมาสักที

“ประธานหลง ฟังที่ผมพูดหน่อยนะครับ การไกล่เกลี่ยถือว่าเป็นทางออกที่ดีที่สุดนะครับ” จ้าวเทียนลู่เดินมาตรงหน้าต่อหลงจงฉวน จากนั้นส่ายหน้าเบาๆ แล้วพูดขึ้น

หลงจงฉวนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเป็นปมแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิดมองจ้าวเทียนลู่

จ้าวเทียนลู่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า: “ถ้าไม่อยากตายล่ะก็ เอาเงินมาเพื่อขอโทษอย่างจริงใจเถอะ ถ้าไม่เช่นนั้นนะ……พระเจ้าก็ปกป้องคุณไม่ได้แน่นอน!”

หลังจากพูดจบ จ้าวเทียนลู่หันกลับไปโบกสะบัดมือ ออกคำสั่งให้เลิกทีม กลุ่มนักสืบทั้งหมดรวมทั้งชูเจิ้งหยางที่อยู่ด้านใน ทั้งหมดได้ออกไปพร้อมกับเขาทันที

หลงจงฉวนยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วพูดขึ้นว่า: “กบในกะลา แค่ตำรวจกระจอกๆคนหนึ่ง จะรู้อะไรเหรอ?”

จากนั้นเขาก็กดโทรศัพท์โทรออกหาหมายเลขหนึ่งทันที และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า: “คุณหวงต้า!”

“ฮ่าๆๆๆ ที่แท้เป็นประธานหลงนี่เอง คิดไม่ถึงจริงๆว่าประธานหลงจะโทรมา” หลังจากหวงเหวินเทาได้รับโทรศัพท์ของหลงจงฉวน ก็อดไม่ได้ที่จะพูดและยิ้มกริ่มขึ้น

“คุณหวงต้า ผมเจอเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย อยากจะให้คุณช่วยเหลือจัดการให้สักหน่อยครับ!”หลงจงฉวนกัดฟันกรอดพูดขึ้น

เขาก็รู้ว่า ในเมื่อฉีเติ่งเสียนสามารถทำให้จ้าวเทียนลู่ถอยได้ งั้นแสดงว่าเบื้องหลังจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ดังนั้น เลยเรียกหวงเหวินเทาให้มาช่วยถือเป็นทางออกที่ดีที่สุดตอนนี้ จากนั้นก็ให้ผลประโยชน์เขา!

หวงเหวินเทาเป็นพี่ชายของหวงเหวินหลั่ง หวงเหวินหลั่งเป็นผู้นำของจงไห่ ตระกูลหวงอยู่ตรงนี้ พอจะพูดได้เลยว่ายิ่งใหญ่พอตัว

เขาไม่เชื่อหรอกว่าเมื่อเรียกหวงเหวินเทาท่านนี้มาแล้ว จะยังไม่สามารถเก็บกวาดกำจัดฉีเติ่งเสียนกับตระกูลฉีกระจอกนี้ได้!

หวงเหวินเทาได้ฟัง กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที เขาเคาะจังหวะดนตรี ทำหน้าเคร่งขรึมพูดว่า:”ดี งั้นก็เอาเช่นนี้นะ คุณอยู่ไหน ผมจะไปหาทันที!”

หลงจงฉวนพูดว่า: “ผมอยู่โรงพยาบาลแห่งที่หนึ่งเมืองจงไห่ทางด้านนี้……”

หลังจากรอหลงจงฉวนส่งที่อยู่มาให้แล้ว หวงเหวินเทาก็พูดแค่ว่ารออยู่นั่นแหละ จากนั้นก็รีบเดินทางไปหาทันที

หวงเหวินเทาไม่อยากถามหลงจงฉวนว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพราะอยู่เมืองจงไห่สถานที่แบบนี้ ต่อให้มีเรื่องใหญ่แค่นั้น เขาก็สามารถจัดการได้

สำหรับเขา แค่ช่วยหลงจงฉวนจัดการเรื่องเล็กน้อยเรื่องหนึ่ง มันนับค่าอะไรได้?

“ไอ้หนุ่ม แกรอก่อน ครั้งนี้ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะจัดการพลิกล็อคแกไม่ได้!” หลงจงฉวนวางมือถือของตัวเองลง และพูดกับฉีเติ่งเสียนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนทำร้ายอย่างน่าเวทนาแบบนี้ อีกทั้งยังตบหน้าบนใบหน้า แค่คิดก็รู้แล้ว ว่านี่เป็นเรื่องน่าอับอายขนาดไหน!

ฉีเติ่งเสียนมองหลงจงฉวนด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ไม่พูดอะไรสักคำ

แต่ท่าทีของเขาชัดเจนมากว่า ถ้าครั้งนี้หลงจงฉวนยังหาคนมาจัดการเขาไม่ได้ งั้นการตบหน้าครั้งที่สองก็จะเริ่มมาอีกครั้ง

“การโทรศัพท์ของเขาครั้งนี้ เหมือนจะโทรหาพี่ชายใหญ่ของนายกหวง คุณหวงเหวินเทาเหรอ? !”เฉียวกั๋วเทาเดินมาข้างกายฉีเติ่งเสียน และถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เขาใจเต้นรัวนิดหน่อย หวงเหวินเทาไม่ใช่คนระดับชั้นอย่างจ้าวเทียนลู่จะจัดการเทียบได้ นั่นคือคนระดับสูงของเมืองจงไห่เชียวนะ!

อีกอย่าง เขาเป็นน้องชายของนายกเมืองจงไห่ด้วย

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “อาเฉียวคุณวางใจ วันนี้ต่อให้เขาเรียกหัวหน้ารัฐมา ก็ปกป้องเขาไม่ได้! ผมบอกเลย!”

เฉียวกั๋วเทาตกตะลึงแล้ว ไม่ได้พูดอะไรอีก ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เขาจะต้องรู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนคุยโม้โอ้อวดอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ เขาไม่กล้าดูถูกคนผู้นี้อีกแล้ว

“เหอะ ไอ้โง่เง่าเต่าตุ่น แกอวดดีบ้าระห่ำไปเลย!”

“รับมือกับขยะอย่างแก ฉันไม่จำเป็นต้องไปยุ่งกับผู้นำรัฐหรอก เพราะว่า มันไม่คุ้มค่า”