มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 305

เรื่องหลงจงฉวนทำร้ายเฉียวชิวเมิ่งนั้น สำหรับคนที่กลัวเขา ต่างไม่กล้าพูดถึงเหตุการณ์

ตอนนี้ ฉีเติ่งเสียนทำร้ายหลงจงฉวน จ้าวเทียนลู่และคนอื่นๆที่ไม่กล้าหาเรื่องเขา ก็เสแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเหมือนกัน

เฉียวกั๋วเทามองฝ่ามือที่ฟาดลงบนใบหน้าของหลงจงฉวน ก็รู้สึกเพียงว่าได้ระบายความโกรธออกมาสักที

“ประธานหลง ฟังที่ผมพูดหน่อยนะครับ การไกล่เกลี่ยถือว่าเป็นทางออกที่ดีที่สุดนะครับ” จ้าวเทียนลู่เดินมาตรงหน้าต่อหลงจงฉวน จากนั้นส่ายหน้าเบาๆ แล้วพูดขึ้น

หลงจงฉวนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเป็นปมแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิดมองจ้าวเทียนลู่

จ้าวเทียนลู่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า: “ถ้าไม่อยากตายล่ะก็ เอาเงินมาเพื่อขอโทษอย่างจริงใจเถอะ ถ้าไม่เช่นนั้นนะ……พระเจ้าก็ปกป้องคุณไม่ได้แน่นอน!”

หลังจากพูดจบ จ้าวเทียนลู่หันกลับไปโบกสะบัดมือ ออกคำสั่งให้เลิกทีม กลุ่มนักสืบทั้งหมดรวมทั้งชูเจิ้งหยางที่อยู่ด้านใน ทั้งหมดได้ออกไปพร้อมกับเขาทันที

หลงจงฉวนยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วพูดขึ้นว่า: “กบในกะลา แค่ตำรวจกระจอกๆคนหนึ่ง จะรู้อะไรเหรอ?”

จากนั้นเขาก็กดโทรศัพท์โทรออกหาหมายเลขหนึ่งทันที และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า: “คุณหวงต้า!”

“ฮ่าๆๆๆ ที่แท้เป็นประธานหลงนี่เอง คิดไม่ถึงจริงๆว่าประธานหลงจะโทรมา” หลังจากหวงเหวินเทาได้รับโทรศัพท์ของหลงจงฉวน ก็อดไม่ได้ที่จะพูดและยิ้มกริ่มขึ้น

“คุณหวงต้า ผมเจอเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย อยากจะให้คุณช่วยเหลือจัดการให้สักหน่อยครับ!”หลงจงฉวนกัดฟันกรอดพูดขึ้น

เขาก็รู้ว่า ในเมื่อฉีเติ่งเสียนสามารถทำให้จ้าวเทียนลู่ถอยได้ งั้นแสดงว่าเบื้องหลังจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ดังนั้น เลยเรียกหวงเหวินเทาให้มาช่วยถือเป็นทางออกที่ดีที่สุดตอนนี้ จากนั้นก็ให้ผลประโยชน์เขา!

หวงเหวินเทาเป็นพี่ชายของหวงเหวินหลั่ง หวงเหวินหลั่งเป็นผู้นำของจงไห่ ตระกูลหวงอยู่ตรงนี้ พอจะพูดได้เลยว่ายิ่งใหญ่พอตัว

เขาไม่เชื่อหรอกว่าเมื่อเรียกหวงเหวินเทาท่านนี้มาแล้ว จะยังไม่สามารถเก็บกวาดกำจัดฉีเติ่งเสียนกับตระกูลฉีกระจอกนี้ได้!

หวงเหวินเทาได้ฟัง กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที เขาเคาะจังหวะดนตรี ทำหน้าเคร่งขรึมพูดว่า:”ดี งั้นก็เอาเช่นนี้นะ คุณอยู่ไหน ผมจะไปหาทันที!”

หลงจงฉวนพูดว่า: “ผมอยู่โรงพยาบาลแห่งที่หนึ่งเมืองจงไห่ทางด้านนี้……”

หลังจากรอหลงจงฉวนส่งที่อยู่มาให้แล้ว หวงเหวินเทาก็พูดแค่ว่ารออยู่นั่นแหละ จากนั้นก็รีบเดินทางไปหาทันที

หวงเหวินเทาไม่อยากถามหลงจงฉวนว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพราะอยู่เมืองจงไห่สถานที่แบบนี้ ต่อให้มีเรื่องใหญ่แค่นั้น เขาก็สามารถจัดการได้

สำหรับเขา แค่ช่วยหลงจงฉวนจัดการเรื่องเล็กน้อยเรื่องหนึ่ง มันนับค่าอะไรได้?

“ไอ้หนุ่ม แกรอก่อน ครั้งนี้ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะจัดการพลิกล็อคแกไม่ได้!” หลงจงฉวนวางมือถือของตัวเองลง และพูดกับฉีเติ่งเสียนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนทำร้ายอย่างน่าเวทนาแบบนี้ อีกทั้งยังตบหน้าบนใบหน้า แค่คิดก็รู้แล้ว ว่านี่เป็นเรื่องน่าอับอายขนาดไหน!

ฉีเติ่งเสียนมองหลงจงฉวนด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ไม่พูดอะไรสักคำ

แต่ท่าทีของเขาชัดเจนมากว่า ถ้าครั้งนี้หลงจงฉวนยังหาคนมาจัดการเขาไม่ได้ งั้นการตบหน้าครั้งที่สองก็จะเริ่มมาอีกครั้ง

“การโทรศัพท์ของเขาครั้งนี้ เหมือนจะโทรหาพี่ชายใหญ่ของนายกหวง คุณหวงเหวินเทาเหรอ? !”เฉียวกั๋วเทาเดินมาข้างกายฉีเติ่งเสียน และถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เขาใจเต้นรัวนิดหน่อย หวงเหวินเทาไม่ใช่คนระดับชั้นอย่างจ้าวเทียนลู่จะจัดการเทียบได้ นั่นคือคนระดับสูงของเมืองจงไห่เชียวนะ!

อีกอย่าง เขาเป็นน้องชายของนายกเมืองจงไห่ด้วย

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “อาเฉียวคุณวางใจ วันนี้ต่อให้เขาเรียกหัวหน้ารัฐมา ก็ปกป้องเขาไม่ได้! ผมบอกเลย!”

เฉียวกั๋วเทาตกตะลึงแล้ว ไม่ได้พูดอะไรอีก ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เขาจะต้องรู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนคุยโม้โอ้อวดอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ เขาไม่กล้าดูถูกคนผู้นี้อีกแล้ว

“เหอะ ไอ้โง่เง่าเต่าตุ่น แกอวดดีบ้าระห่ำไปเลย!”

“รับมือกับขยะอย่างแก ฉันไม่จำเป็นต้องไปยุ่งกับผู้นำรัฐหรอก เพราะว่า มันไม่คุ้มค่า”

“เห็นหรือยัง นี่คือคนใหญ่คนโตจริงๆ แม้แต่การพูด ยังแตกต่างจากคนอื่น!”

“คนที่มีอำนาจแบบนี้นอกจากคุณหวงต้าแล้ว ยังจะมีใครได้ล่ะ เขาเป็นจุดสนใจของผู้คนในเมืองจงไห่ นอกจากคุณต้าหวงแล้ว ยังจะมีใครกล้าพูดแบบนี้ออกมาได้เหรอ?”

“ผมไม่สนใจหรอกนะว่าคุณเก่งไหม ถึงยังไงก็เก่งไม่เท่าผมหรอก! เหมือนคำพูดที่ลูกคนรวยพูดไว้เมื่อปีนั้นว่า ผมไม่ได้คบเพื่อนโดยการมองว่าเขามีเงินไหม ถึงยังไงผมก็มีเงินมากกว่าอยู่แล้ว”

ก็จริง จากภูมิหลังพื้นฐานของหวงเหวินเทา เขามีสิทธิ์จะพูดคำแบบนี้ออกมา จนกระทั่งทำให้ไม่มีคนกล้าโต้แย้งด้วย

หลงจงฉวนได้ฟังที่หวงเหวินเทาพูด อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังลั่นขึ้นมา แล้วพูดว่า: “คุณหวงต้ามีอำนาจจริงๆ ดีล่ะ งั้นวันนี้ ก็ขอเชิญคุณหวงต้าลำบาก ช่วยจัดการให้ผมทีครับ!”

“ไม่มีปัญหา!” หวงเหวินเทาพูดขึ้น

หลงจงฉวนเดินมาถึงข้างหลังของฉีเติ่งเสียน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า:”เมื่อกี้นี้ไม่ใช่ว่าแกเก่งมากเหรอ? ตอนนี้ทำไมไม่พูดล่ะ?”

“มาสิ ยั่วยุต่อไปสิ แสร้งต่อไปสิ!”

“ต่อหน้าคุณต้าหวง แกเสแสร้งให้ฉันดูอีกหน่อยสิ!”

หวงเหวินเทาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเป็นปม เขารู้สึกคุ้นๆกับแผ่นหลังนี้ แต่เขาก็นึกไม่ออกว่าคนผู้นี้เป็นใคร

“พ่อหนุ่ม ผมก็ไม่อยากใช้อิทธิพลรังแกคนหรอกนะ ผมจะให้โอกาสคุณสักครั้ง!”

“ผมไม่สนใจหรอกนะว่าระหว่างพวกคุณมีความแค้นอะไรกัน แต่คุณตบทำร้ายประธานหลง ถือว่าทำไม่ถูก”

“รีบคุกเข่าให้ประธานหลงซะ จากนั้นขอร้องให้ประธานหลงยกโทษให้ จากนั้นเขาจัดการคุณอย่างไร นั่นก็เป็นเรื่องของเขาแล้ว……”

“แน่นอน ถ้าคุณไม่ยินยอม พยายามบีบบังคับให้ผมต้องลงมือเอง ผมเกรงว่าจุดจบของคุณจะลำบากมาก”