มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 315

แน่นอนว่าเฉียวชิวเมิ่งไม่มีทางปล่อยโอกาสดีๆ ในการปรับปรุงเฉียวกรุ๊ปครั้งนี้ไป เธอจึงเรียกผู้บริหารระดับสูงทั้งหมดมาและจัดตำแหน่งใหม่

เธอไล่ญาติตระกูลเฉียวออกทั้งหมด ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว!

ตระกูลเฉียวเป็นคนริเริ่ม เธอจะมาสานต่อก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

หลังจากวุ่นวายอยู่ทั้งเช้า เฉียวกรุ๊ปก็ถูกกวาดล้างจนหมดจด อย่างน้อยหลังจากนี้ก็จะไม่มีอุปสรรคที่ชอบเข้ามาขวางทางอย่างเฉียวชิงอวี่อีกต่อไป

การกระทำที่หนักแน่นและเด็ดเดี่ยวของเฉียวชิวเมิ่งทำให้ฉีเติ่งเสียนประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าเธอจะแกร่งขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เธอแสดงความสามารถอย่างเต็มที่ไม่ได้เพราะมีอุปสรรคขัดขวางมากเกินไป ตอนนี้เธอมีคนสนับสนุนแล้ว สิ่งต่างๆ จึงเปลี่ยนไปทันที

สมแล้วที่เฉียวชิวเมิ่งเป็นผู้หญิงที่กระตุ้นตัวเองอยู่ตลอดเพื่อให้ได้เป็นอวี้เสี่ยวหลงในโลกธุรกิจ เธอไม่ได้เอาแต่ท่องคำขวัญ แต่เธอมีความสามารถจริงๆ

“คุณสามี วันนี้ขอบคุณมากนะ!” หลังจากกลับมาที่ห้องทำงาน เฉียวชิวเมิ่งก็มีความสุขราวกับได้ลูกกวางและกระโดดโลดเต้นไปหาฉีเติ่งเสียน

“ยินดีครับ นี่มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำไม่ใช่เหรอ” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ที่รัก!” เฉียวชิวเมิ่งทำตัวเลี่ยนขึ้นมาทันที

ตั้งแต่ในโรงพยาบาลครั้งนั้น เฉียวชิวเมิ่งก็รุกแบบนี้อยู่หลายครั้ง ดังนั้นทักษะในด้านนี้ของเธอจึงพัฒนาอย่างมาก ไม่ใช่ฝ่ายถูกกระทำอีกต่อไป

วันนี้เฉียวชิวเมิ่งสวมเสื้อโปร่งแสงสีชมพู ด้านล่างสวมกระโปรงสั้นจับจีบ ขาเรียวยาวของเธอปกคลุมด้วยถุงน่องสีเนื้อเป็นชั้นๆ ดูสดใสและมีเสน่ห์ น่าหลงใหลแต่ไม่หวือหวาจนน่าเกลียด

ฉีเติ่งเสียนทำให้หน้าของเฉียวชิวเมิ่งแทบจะเต็มไปด้วยน้ำลาย การหายใจเริ่มหอบถี่ และมือของเขาก็ล้วงเข้าไปในเสื้อบริเวณที่ถูกปลดกระดุมออกอย่างเป็นธรรมชาติ

สัมผัสอันละเอียดอ่อนทำให้ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าหนังศีรษะของเขากำลังจะระเบิด

เฉียวชิวเมิ่งหลับตา ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และดูเหมือนว่าเธอจะยินยอมให้เขาทำอะไรตามใจชอบ

“ไซส์นี้...” หุ่นของเฉียวชิวเมิ่งดูไม่ได้อวบอึ๋มอะไรขนาดนั้น แต่เมื่อได้จับจริงๆ ก็จะรู้สึกได้อย่างจริงจังว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา

เฉียวชิวเมิ่งพึมพำ “ที่รัก ที่นี่บริษัทนะ!”

ในที่สุดฉีเติ่งเสียนก็ได้สติ เฉียวชิวเมิ่งไม่ใช่หวี่อวิ๋นหว่าน แม้จะพูดได้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองอยู่ในขั้นดีมาก แต่การฉกชิงครั้งแรกของเธอที่บริษัทก็ดูไม่ค่อยให้เกียรติเธอสักเท่าไร

“อื้อ อื้อ ผมรู้ ผมจะวางมือไว้แบบนี้เฉยๆ ไม่ขยับเขยื้อน” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างจริงจัง

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที ฉีเติ่งเสียนก็ดึงมือของเขากลับอย่างไม่เต็มใจและช่วยเธอติดกระดุมให้เข้าที่

เฉียวชิวเมิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอก ร่างของเธอซึ่งตึงเกร็งเหมือนคันธนูที่เหยียดออกได้ผ่อนคลายลงในตอนนี้และเธอก็รู้สึกว่าแข้งขาของเธออ่อนแรงลงเล็กน้อย

“ช้าๆ หน่อยสิ”

เฉียวชิวเมิ่งโซเซและเกือบจะล้ม ฉีเติ่งเสียนจึงรีบเหยียดแขนออกเพื่อโอบเธอไว้ ความรู้สึกที่ได้กอดร่างบอบบางและหอมหวนไว้ในอ้อมแขนเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

เฉียวชิวเมิ่งตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอรู้สึกว่าตนเองไม่ได้เรื่องสุดๆ รู้ๆ กันอยู่ว่านี่คือสามีของเธอเอง แต่เธอกลับทำเป็นเหมือนเพิ่งได้สัมผัสตัวผู้ชายครั้งแรก ทั้งประหม่า ตื่นเต้นและหวาดกลัว

“นายจะปกป้องฉันแบบนี้ตลอดไปไหม” เฉียวชิวเมิ่งกอดคอฉีเติ่งเสียนเหมือนนกตัวน้อยที่คลอเคลียกับคน

“ปกป้องสิ” ฉีเติ่งเสียนยิ้มพลางตบบั้นท้ายเด้งๆ ของเธอเบาๆ หูย สัมผัสนี้มันสุดยอดจริงๆ

หลังจากคุยกับเฉียวชิวเมิ่งได้สักพัก ฉีเติ่งเสียนก็ลุกขึ้นและพูดว่า “ผมจะกลับไปจัดการธุระที่บริษัทก่อน คุณก็เคลียร์งานตัวเองเถอะ”

เฉียวชิวเมิ่งพยักหน้า “นายระวังตัวด้วยนะ การช่วยเซี่ยงกรุ๊ปไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ไม่ว่านายจะทำอะไร ฉันจะสนับสนุนนายเอง!”

หลังจากฉีเติ่งเสียนเดินออกจากเฉียวกรุ๊ป เขาก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ ถ้าเฉียวชิวเมิ่งปฏิบัติตัวกับเขาแบบนี้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ พวกเขาทั้งสองอาจจะไม่ต้องหย่ากันและบางทีอาจจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขก็ได้

หลังจากเลิกงาน ฉีเติ่งเสียนก็ไปเคลื่อนรถตามสัญญา เขาทิ้งรถโฟล์คเภาตันไว้ที่บริษัทและนั่งแท็กซี่ไปที่โชว์รูมขายรถ

“ขอบคุณครับประธานฉี ขอบคุณครับ!” ขณะที่ฉีเติ่งเสียนเคลื่อนรถ เจ้าของโชว์รูมจำหน่ายรถก็วิ่งเข้ามาและโค้งคำนับด้วยความเคารพ

ฉีเติ่งเสียนระบายยิ้ม ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้คงไม่ทำตั้งแต่แรกสินะ

เขาขับรถแอสตันมาร์ตินออกจากเมืองรถยนต์ทันที เมื่อผ่านไปแถวบ้านของหยางกวนกวน เขาก็เห็นหยา

งกวนกวนเดินเข้าไปในร้านเค้ก

“หืม? เหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันเกิดของหยางกวนกวนนี่นะ” ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วมุ่นเมื่อคิดเรื่องนี้ ไม่แปลกที่เธอจะปรากฏตัวในร้านเค้ก

“ฉลองวันเกิดคนเดียวน่าสงสารแย่ ไม่มีธุระอะไรแล้วไปอยู่เป็นเพื่อนเธอแล้วกัน”

ฉีเติ่งเสียนจอดรถแอสตันมาร์ตินในช่องจอดรถข้างทางก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ

เมื่อมาถึงประตูเขาก็เห็นหยางกวนกวนถือเค้กก้อนเล็กออกมาจากด้านใน เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียน เธอก็อดตกใจไม่ได้

“ประธานฉี คุณมาที่นี่ได้ยังไง” หยางกวนกวนถามด้วยความประหลาดใจ

“กวนกวน ผมรอคุณมานานแล้ว!” ยังไม่ทันที่ฉีเติ่งเสียนจะได้พูดอะไร เขาก็ถูกชายคนหนึ่งแย่งซีน

ชายคนนี้วิ่งเข้ามาพร้อมดอกกุหลาบช่อใหญ่ในมือ เขาเดินไปหาหยางกวนกวนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและมอบดอกไม้ให้เธอ

“เวรเอ๊ย แย่งซีนฉันเฉย!”

ฉีเติ่งเสียนก่นด่าในใจ เมื่อเห็นว่ามีผู้ชายให้ดอกไม้หยางกวนกวน เขาก็รู้สึกโกรธโดยไม่มีเหตุผล