มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 322

“ผู้อำนวยการฉี จุดประสงค์คืออะไร? ฉันกับเสี่ยวเหลยต่างก็ปฏิบัติตามคำสั่งของคุณ”

ซางจวินมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูสุภาพกับฉีเติ่งเสียนมาก

ทั้งสองเคยทะเลาะกันมาก่อน ซางจวินถูกจัดการอย่างโหดร้าย แต่ตอนนี้ฉีเติ่งเสียนไม่สนใจเรื่องนี้เลย และได้แต่ยิ้มแล้วพูดว่า: “ตามฉันมา”

กลุ่มคนสี่คนขึ้นรถ SUV ใส่กล่องหนูขาวสองกล่องไว้ที่ท้ายรถ และมุ่งหน้าไปยังที่อยู่ของหมาป่าจอมโลภนั่นที่พบก่อนหน้านี้

โรงงานแห่งนี้เป็นโรงงานอิเล็กทรอนิกส์ขนาดเล็ก ไม่ได้เป็นเจ้าของโดยสวีเอ้าเสวี่ยโดยตรง แน่นอนว่าสิ่งนี้สามารถปกปิดจากตัวตนจากผู้คนได้

ทางเข้าหลักของโรงงานอิเล็กทรอนิกส์มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยดูแล จึงจอดรถให้ห่างออกไป

“เอาล่ะ เข้าไปก่อนเลย” ฉีเติ่งเสียนสั่งเสี่ยวเล่ยและซางจินให้ย้ายกล่องหนูสองกล่องลงมา และแอบย่องเบา ๆ ไปจนถึงกำแพงเตี้ย ๆ ของโรงงานอิเล็กทรอนิกส์

กำแพงสูงเพียงประมาณสอง เมตร ซึ่งง่ายสำหรับผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้เช่นซางจวินและเสี่ยวเหลยพวกเขาปีนขึ้นไปอย่างง่ายดาย

หลี่อวิ๋นหว่าน ไม่มีทักษะ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงปล่อยให้ฉีเติ่งเสียนดูแลเท่านั้น

“ก้นของอวิ๋นว่หานยืดหยุ่นดีมาก” ฉีเติ่งเสียนช่วยหลี่อวิ๋นว่านปีนขึ้นไปบนกำแพงและในใจรู้สึกภาคภูมิใจ “ถ้าฉันทำอะไรในที่แบบนี้จะประหลาดไหมวะ?”

หลังจากที่หลี่อวิ๋นหว่านปีนขึ้นไปบนกำแพงได้ ฉีเติ่งเสียนก็ปีนขึ้นกำแพง ก่อนจะโดดลงไปก่อน จากนั้นให้เธอกระโดดตามลงมา

หลังจากที่หลี่อวิ๋นหว่านกระโดดลงไป ฉีเติ่งเสียนก็รับเธอไว้ได้อย่างง่ายดายโดยไม่ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ

หลี่อวิ๋นหว่านไม่ลังเลเลยเมื่อเธอกระโดดลงจากกำแพง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าวางใจฉีเติ่งเสียนเต็มร้อย

“จะทำอย่างไรต่อไป?” หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างตื่นเต้น รู้สึกกระตือรือร้นที่จะลองทำอะไรใหม่ๆ

ในขณะนี้ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลาดตระเวนสองคนเดินผ่านไปฉีเติ่งเสียนจึงรีบดึงเธอและซ่อนตัวอยู่หลังฉากดอกไม้ ซางจวินและเสี่ยวเหลยก็รีบหาที่กำบังเช่นกัน

หลี่อวิ๋นหว่านนอนอยู่แนบข้างหูของฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า “นี่มันน่าตื่นเต้นมาก คราวหลังถ้าจะทำอะไรแบบนี้พาฉันไปด้วยนะ!”

“ไม่คิดว่าเธอเป็นภาระเหรอ?” ฉีเติ่งสียนถามด้วยความโกรธ

“นายไม่ต้องพูดได้ไหม?” หลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกรำคาญเล็กน้อย เธออ้าปากแล้วกัดหูเขาเบา ๆ

ลมหายใจที่หอมหวานและเข้มข้นกระทบใบหน้า และความรู้สึกของริมฝีปากนุ่มที่สัมผัสหูของเขาทำให้ฉีเติ่งเสียนสั่นสะท้านจนแทบจะกระโดด

เขารู้สึกรำคาญ ผู้หญิงคนนี้จะส่งผลต่อความเร็วในการชักดาบเท่านั้น ครั้งต่อไปที่เขาทำอะไรแบบนี้ เขาไม่ควรพาเธอไปด้วยเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกทำร้ายจากเธอ

“คืนนี้ฉันจะดูแลเธอเอง” ฉีเติ่งเสียนเห็นบอดี้การ์ดออกไปแล้วจึงยิ้มเย็นส่งให้เธอ

ซางจวินก็ออกมาจากด้านหลังบังเกอร์และถามว่า “คุณฉี เราควรทำอย่างไรดีตอนนี้?”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดว่า “ขั้นแรกให้ค้นหาห้องทำงานแขกที่ได้รับเชิญจาก สวีเอ้าเสวี่ยจากนั้นมาทำให้พวกเขาประหลาดใจกัน!”

ดังนั้น หลายคนจึงแยกทางกันและเริ่มมองหาสถานที่ทำงานของแขกที่ได้รับเชิญจากสวีเอ้าเสวี่ย

“คุณฉี เราเจอแล้ว ที่นี่มีคอมพิวเตอร์หลายเครื่อง น่าจะเป็นที่ทำงานของพวกเขา!” หลังจากนั้นไม่นาน ซางจวินก็โทรมารายงานสถานการณ์ด้วยเสียงแผ่วเบา

“เอาล่ะ ตกลง ฉันจะไปทันที พวกคุณรอสักครู่” ฉีเติ่งเสียนเห็นด้วย จากนั้นรีบไปที่นั้นโดยมีหลี่อวิ๋นหว่านถือกล่องหนูสองกล่องตามมา

นี่คือห้องทำงานขนาดเล็ก ภายในมีพื้นที่เพียงประมาณร้อยตารางเมตร แต่มีคอมพิวเตอร์หลายสิบเครื่องวางอยู่ภายใน

“สามารถซื้อได้ในเวลานี้......”

“หมายเลขสาม ขายตั๋วในมือ....”

“หมายเลขเก้า เตรียมขายชอร์ตเล็กๆ นั้นได้เลย!”

ฉีเติ่งเสียนโน้มตัวออกไปด้านนอกอาคารโรงงาน หูของเขากระพือเบา ๆ และเขาสามารถได้ยินการเคลื่อนไหวภายในได้ชัดเจน

หนูเหล่านี้มีขนาดเล็กและเคลื่อนไหวได้คล่องตัว พวกมันคลานไปทุกที่ในห้องทันที และหลายตัวก็ปีนขึ้นไปบนโต๊ะคอมพิวเตอร์และเมนเฟรม

ฉีเติ่งเสียนหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าออกมาแล้วกดชุดตัวเลข - 7355608

“ติ๊ง-ติ๊ง-ติ๊ง-ติ๊ง-ติ๊ง-ติ๊ง...”

โทรศัพท์มือถือปุ่มกดแบบดั้งเดิมดังขึ้น จากนั้นระเบิดจิ๋วที่ผูกติดกับหนูขาวในโรงงานก็เริ่มส่งเสียงบี๊บเช่นกัน

“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง –“

ครู่ต่อมา เกิดระเบิดขึ้นหลายครั้งจากโรงงาน พร้อมกับเสียงกรีดร้องดังลั่นจากเจ้าหน้าที่ปฏิบัติงาน

หลายคนมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อเห็นเหตุการณ์ข้างใน ทุกคนตกตะลึงและรู้สึกหนาวสั่นในใจ

ต้องไม่รุกรานฉีเติ่งเสียนด้วยการทำให้ขุ่นเคือง ไม่เช่นนั้น จะไม่รู้ว่าคุณตายไปอย่างไร การเคลื่อนไหวครั้งนี้สร้างความเสียหายมากเกินไป......

เห็นว่าภายในโรงงานกลายเป็นนรกบนดิน ระเบิดจิ๋วบนหนูถูกจุดชนวน ระเบิดนั้นทรงพลังพอ ๆ กับประทัด มันไม่ได้ทำให้มนุษย์ถึงตาย แต่ก็เพียงพอที่จะทำลาย หนูที่เปราะบางออกเป็นเสี่ยงๆ .......

เป็นผลให้เนื้อ เลือดปลิวไปทุกที่ในโรงงานพร้อมกับซากและเลือดของหนูทุกแห่ง เจ้าหน้าที่ถูกระเบิดไปทั่วร่างกายและอาการหนักจนอาเจียนครั้งแล้วครั้งเล่า

บางคนไม่โชคดีนัก พวกเขาได้รับผลกระทบจากระเบิด และกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และผิวของพวกเขาก็ดำคล้ำขึ้นทีละน้อย

คอมพิวเตอร์เหล่านั้นไม่ได้ดีไปกัน พวกมันถูกโจมตีด้วยระเบิดเล็ก ๆ จำนวนมากและแตกเป็นชิ้น ๆ ยังมีเลือดยังซึมเข้าไปในแชสซีซึ่งเผาเมนบอร์ดโดยตรง

ฉีเติ่งเสียนดูขบขันและพูดว่า “ไปเถอะ อย่าดูเลย มันไม่ดีถ้าเราถูกขว้างทางสักพัก!”

พวกเขาทั้งสามรู้สึกตัวและรีบติดตามฉีเติ่งเสียนเพื่ออพยพออกจากที่เกิดเหตุ

หลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกคลื่นไส้และวิงเวียนเล็กน้อย เธออาจฝันร้ายในคืนนี้.......