มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 322

“ผู้อำนวยการฉี จุดประสงค์คืออะไร? ฉันกับเสี่ยวเหลยต่างก็ปฏิบัติตามคำสั่งของคุณ”

ซางจวินมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูสุภาพกับฉีเติ่งเสียนมาก

ทั้งสองเคยทะเลาะกันมาก่อน ซางจวินถูกจัดการอย่างโหดร้าย แต่ตอนนี้ฉีเติ่งเสียนไม่สนใจเรื่องนี้เลย และได้แต่ยิ้มแล้วพูดว่า: “ตามฉันมา”

กลุ่มคนสี่คนขึ้นรถ SUV ใส่กล่องหนูขาวสองกล่องไว้ที่ท้ายรถ และมุ่งหน้าไปยังที่อยู่ของหมาป่าจอมโลภนั่นที่พบก่อนหน้านี้

โรงงานแห่งนี้เป็นโรงงานอิเล็กทรอนิกส์ขนาดเล็ก ไม่ได้เป็นเจ้าของโดยสวีเอ้าเสวี่ยโดยตรง แน่นอนว่าสิ่งนี้สามารถปกปิดจากตัวตนจากผู้คนได้

ทางเข้าหลักของโรงงานอิเล็กทรอนิกส์มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยดูแล จึงจอดรถให้ห่างออกไป

“เอาล่ะ เข้าไปก่อนเลย” ฉีเติ่งเสียนสั่งเสี่ยวเล่ยและซางจินให้ย้ายกล่องหนูสองกล่องลงมา และแอบย่องเบา ๆ ไปจนถึงกำแพงเตี้ย ๆ ของโรงงานอิเล็กทรอนิกส์

กำแพงสูงเพียงประมาณสอง เมตร ซึ่งง่ายสำหรับผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้เช่นซางจวินและเสี่ยวเหลยพวกเขาปีนขึ้นไปอย่างง่ายดาย

หลี่อวิ๋นหว่าน ไม่มีทักษะ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงปล่อยให้ฉีเติ่งเสียนดูแลเท่านั้น

“ก้นของอวิ๋นว่หานยืดหยุ่นดีมาก” ฉีเติ่งเสียนช่วยหลี่อวิ๋นว่านปีนขึ้นไปบนกำแพงและในใจรู้สึกภาคภูมิใจ “ถ้าฉันทำอะไรในที่แบบนี้จะประหลาดไหมวะ?”

หลังจากที่หลี่อวิ๋นหว่านปีนขึ้นไปบนกำแพงได้ ฉีเติ่งเสียนก็ปีนขึ้นกำแพง ก่อนจะโดดลงไปก่อน จากนั้นให้เธอกระโดดตามลงมา

หลังจากที่หลี่อวิ๋นหว่านกระโดดลงไป ฉีเติ่งเสียนก็รับเธอไว้ได้อย่างง่ายดายโดยไม่ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ

หลี่อวิ๋นหว่านไม่ลังเลเลยเมื่อเธอกระโดดลงจากกำแพง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าวางใจฉีเติ่งเสียนเต็มร้อย

“จะทำอย่างไรต่อไป?” หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างตื่นเต้น รู้สึกกระตือรือร้นที่จะลองทำอะไรใหม่ๆ

ในขณะนี้ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลาดตระเวนสองคนเดินผ่านไปฉีเติ่งเสียนจึงรีบดึงเธอและซ่อนตัวอยู่หลังฉากดอกไม้ ซางจวินและเสี่ยวเหลยก็รีบหาที่กำบังเช่นกัน

หลี่อวิ๋นหว่านนอนอยู่แนบข้างหูของฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า “นี่มันน่าตื่นเต้นมาก คราวหลังถ้าจะทำอะไรแบบนี้พาฉันไปด้วยนะ!”

“ไม่คิดว่าเธอเป็นภาระเหรอ?” ฉีเติ่งสียนถามด้วยความโกรธ

“นายไม่ต้องพูดได้ไหม?” หลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกรำคาญเล็กน้อย เธออ้าปากแล้วกัดหูเขาเบา ๆ

ลมหายใจที่หอมหวานและเข้มข้นกระทบใบหน้า และความรู้สึกของริมฝีปากนุ่มที่สัมผัสหูของเขาทำให้ฉีเติ่งเสียนสั่นสะท้านจนแทบจะกระโดด

เขารู้สึกรำคาญ ผู้หญิงคนนี้จะส่งผลต่อความเร็วในการชักดาบเท่านั้น ครั้งต่อไปที่เขาทำอะไรแบบนี้ เขาไม่ควรพาเธอไปด้วยเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกทำร้ายจากเธอ

“คืนนี้ฉันจะดูแลเธอเอง” ฉีเติ่งเสียนเห็นบอดี้การ์ดออกไปแล้วจึงยิ้มเย็นส่งให้เธอ

ซางจวินก็ออกมาจากด้านหลังบังเกอร์และถามว่า “คุณฉี เราควรทำอย่างไรดีตอนนี้?”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดว่า “ขั้นแรกให้ค้นหาห้องทำงานแขกที่ได้รับเชิญจาก สวีเอ้าเสวี่ยจากนั้นมาทำให้พวกเขาประหลาดใจกัน!”

ดังนั้น หลายคนจึงแยกทางกันและเริ่มมองหาสถานที่ทำงานของแขกที่ได้รับเชิญจากสวีเอ้าเสวี่ย

“คุณฉี เราเจอแล้ว ที่นี่มีคอมพิวเตอร์หลายเครื่อง น่าจะเป็นที่ทำงานของพวกเขา!” หลังจากนั้นไม่นาน ซางจวินก็โทรมารายงานสถานการณ์ด้วยเสียงแผ่วเบา

“เอาล่ะ ตกลง ฉันจะไปทันที พวกคุณรอสักครู่” ฉีเติ่งเสียนเห็นด้วย จากนั้นรีบไปที่นั้นโดยมีหลี่อวิ๋นหว่านถือกล่องหนูสองกล่องตามมา

นี่คือห้องทำงานขนาดเล็ก ภายในมีพื้นที่เพียงประมาณร้อยตารางเมตร แต่มีคอมพิวเตอร์หลายสิบเครื่องวางอยู่ภายใน

“สามารถซื้อได้ในเวลานี้......”

“หมายเลขสาม ขายตั๋วในมือ....”

“หมายเลขเก้า เตรียมขายชอร์ตเล็กๆ นั้นได้เลย!”

ฉีเติ่งเสียนโน้มตัวออกไปด้านนอกอาคารโรงงาน หูของเขากระพือเบา ๆ และเขาสามารถได้ยินการเคลื่อนไหวภายในได้ชัดเจน