มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 327

“บอสท่านนี้คือใคร?”

ซ่งจือเหมยถามอย่างตื่นเต้น สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือการสั่งสมความรู้ จากนั้นก็รอขึ้นตำแหน่ง!

หยางหยวนซานหัวเราะแล้วพูดขึ้น: “บอสท่านนี้มาจากเมืองหลวง คือเจ้าของหลงกรุ๊ป หลงจงฉวน!”

หลังจากได้ยินชื่อนี้ ฉีเติ่งเสียนก็ถึงกับตะลึงอย่างหนัก รู้สึกเจ็บไข่ขึ้นมาเล็กน้อยอยากจะจากไปแล้ว

ซ่งจือเหมยก็ตะลึงจากนั้นก็หัวเราะขึ้น: “คุณหยางมีฝีมือจริงๆ ประธานหลงของเมืองหลวงยังติดต่อได้!”

หยางหยวนซานหัวเราะแล้วพูดขึ้น: “กลัวว่าคุณน้าซ่งจะหาว่าหลานคนนี้นั้นโอ้อวด ผมแจ้งเขาล่วงหน้าแล้ว คิดว่าเขาก็ใกล้จะถึงแล้ว”

ขณะที่พูด เขาก็จ้องหลี่อวิ๋นหว่านอย่างไม่หยุด อยากจะเห็นความตะลึงบนใบหน้าของเขา

แต่หลี่อวิ๋นหว่านกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไร อวี้เสี่ยวหลงเขายังเคยเผชิญหน้ามาแล้ว ฉันไม่สนใจบุคคลสำคัญอะไรของเมืองหลวงหรอก อีกทั้งเขาคบกับฉีเติ่งเสียนนานแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะปลูกฝังนิสัยที่ดูถูกชายและนายพลที่หยิ่งยโสด้วย ถ้ารวยและเจ๋ง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?

เห็นหลี่อวิ๋นหว่านไม่ตะลึง ในใจของหยางหยวนซานก็แอบตะลึงเล็กน้อย

“สวีเอ้าเสวี่ยจะตออยู่ในมือของฉีเติ่งเสียนอยู่แล้ว หลงจงฉวนนับอะไรละ?”หลี่อวิ๋นหว่านในใจคิด ยื่นมือไปจับมือใหญ่ที่กำลังลูบขาตัวเอง

มือของฉีเติ่งเสียนถูกมือเล็กๆของหลี่อวิ๋นหว่านนั้นจับไว้ ก็ไม่ลูบไปมาแล้ว ก็วางไว้ที่ขาเขาอย่างนิ่งๆ

“ดีๆๆ คุณหยางทำได้ดีมากเลย!ตอนนี้ฉันกำลังต้องการรู้จักคนมีอำนาจอยู่เลย ถ้าหากได้รับการช่วยเหลือจากประธานหลง สำหรับฉันมันเป็นความช่วยเหลือที่ทันท่วงที！”ซ่งจือเหมยพูดอย่างมีความสุขเหมือนตัวจะลอยขึ้น

ฉีเติ่งเสียนอยากจะหนีแล้ว ไอ้เชี้ยเดี๋ยวหลงจงฉวนก็จะมาแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นทำยังไงดี?

เครื่องนอนยังไม่ทันทำเสร็จ ผู้ซ้อมแซมสนามต้องมาอีกแล้ว?นั้นมันน่าตื่นเต้นเกิน เขายังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

แต่ว่าต้องไปจากที่นี้ก่อน แต่ต้องหาข้ออ้างดีๆก่อนถึงจะได้ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของหลี่อวิ๋นหว่าน ถ้าไม่มีข้ออ้างที่ดีมันก็ไม่ดี

ในเวลาที่ขมขื่นฉีเติ่งเสียนกำลังหาข้ออ้างกำลังจะจากไป ประตูจู่ๆก็เปิดขึ้น จากนั้นเสียงหัวเราะอันไพเราะของหลงจงฉวนก็มาถึง

“ฮ่าๆๆ คุณหยาง ลมอะไรหอบคุณมาถึงเมืองจงไห่?”หลงจงฉวนพูดไปด้วยแล้วเดินไปข้างหน้าด้วย

ซ่งจือเหมยและหยางหยวนซานทั้งสองคนก็เดินไปข้างหน้าต้อนรับเขาเมื่อตอนเห็นถึงหน้าของหลง๗งฉวน ก็ตะลึงขึ้น

ไม่มีเหตุผลอื่น หน้าของหลงจงฉวนตอนนี้บวมมาก ดูออกอย่างชัดเจนว่าต้องถูกทำร้ายมา

หยางหยวนซานไอขึ้นแล้วพูด: “ประธานหลง หน้าของคุณทำไมเป็นแบบนี้?”

หลงจงฉวนพูดขึ้น: “ห๊ะ...เรื่องเล็กๆ เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์นิดหน่อย ไม่เป็นไร”

หยางหยวนซานและซ่งจือเหมยหลังได้ยินที่อธิบาย ก็ไม่คิดมาก

หลี่อวิ๋นหว่านกลับมองแล้วเข้าใจเลย บากแผลบนใบหน้าของหลงจงฉวนถุกคนทุบตีมากกว่าไหม?

“ประธานหลง ท่านนี้คือรองนายหางเสือโมตูของสาขาย่อยหลงเหมิน คุณซ่งจือเหมย!”หยางหยวนซานแนะนำซ่งจือเหมยให้กับหลงจงฉวน

ในเวลานี้ฉีเติ่งเสียนก้มหน้าลงไปกินข้าวอย่างเงียบๆ หวังแค่ว่าหลงจงฉวนนั้นเฉยเมยกับตัวเองเหมือนกับที่หยางหยวนซานและซ่งจือเหมยทำกับตัวเอง

หลังจากที่หลงจงฉวนได้ยินการแนะนำของหยางหยวนซาน ก็ตกใจเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าซ่อจือเหมยจะมีสถานะแบบนี้ เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งกลับเป็นถึงรองนายหางเสือโมตูของสาขาย่อยหลงเหมิน?

โมตูเป็นเมืองทางการเงินแลสาขาย่อยหางเสือและเมืองเซียงซานหลงเหมินเหมือนกัน สร้างตัวขึ้นมาเอง

ฉีเติ่งเสียนพูดว่าเพิ่งเจอกันครั้งแรก นี่แสดงว่าไม่อยากให้เขานั้นทำเป็นรู้จัก

บวกกับซ่งจือเหมยมีลูกสาวอย่างหลี่อวิ๋นหว่านที่สวยงามขนาดนี้ หลงจงฉวนในใจก็เข้าใจขึ้นอย่างมาก......

คุณฉีน่าจะเป็นเพลย์บอยเหมือนกัน แอบภรรยามาหาสาว ถึงว่าแกล้งทำเป็นไม่รู้จักตัวเอง

แน่นอนว่าฉีเติ่งเสียนทำแบบนี้ เขาไม่กล้าขัดไม่อย่างนั้น มันไม่คุ้มค่าเลยที่จะขอให้อีกฝ่ายคว้าคอเสื้อและตบเขาอย่างแรงๆ

หลงจงฉวนถูกฉีเติ่งเสียนทำเอาจนหลัวแล้ว อีกทั้งยังรู้ว่าฉีเติ่งเสียนเป็นลูกชายของฉีปู้อวี่ ยังกล้าทำให้เขานั้นไม่พอใจอีกได้ไงละ?

ซ่งจือเหมยขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดอย่างโกรธ: “กล้ามาก กล้าไร้มารยาทกับประธานหลงได้อย่างไร?”

หยางหยวนซานก็พูดขึ้น: “ไอ้คนบ้านนอกยังไม่รีบปล่อยมือประธานหลง?คุณเหมาะสมหรอที่จะจับมือกับประธานหลงได้?”

“ฮ่าๆๆ ประธานฉีสวัสดี สวัสดี!ให้คำแนะนำละสอนนั้นไม่กล้าหรอก!”หลังจากที่หลงจงฉวนตอบสนองได้ แล้วรีบไปจับมือฉีเติ่งเสียนแล้วเขย่าขึ้น

ตอนที่เขาพูดแบบนี้ออกมา ความโศกเศร้าบนใบหน้าของฉีเติ่งเสียนหายไป นี่ทำให้เขานั้นถอนหายใจอย่างแรงๆ ดูแล้วตัวเองนั้นทำถูกต้องแล้ว

ซ่งจือเหมยและหยางหยวนซานได้ยินคำพูดของหลงจงฉวนก็ถึงกับตะลึง

ซ่งจือเหมยพูดอย่างนิ่งๆ: “แม้ว่าประธานหลงจะไม่โทษที่ฉันนั้นเสียมารยาท อย่างนั้นฉันก็ไม่ว่าอะไร ครั้งหน้าระวังด้วย!”

หยางหยวนซานพูดอย่างตักเตือน: “คุณต้องจำไว้ ประธานหลงเป็นคนใหญ่คนโตคุณล่วงเกินไม่ได้ เขาสามารถยกคุณได้อย่างสบายๆ ก็สามารถทำให้ชีวิตคุณนั้นตามที่ฝันเอาไว้ได้!ครั้งหน้าจำไว้ต้องมีมารยาทหน่อย”

หลงจงฉวนได้ยินที่ทั้งสองพูด หลังของเขาก็เย็นเฉียบขึ้นมา รู้สึกว่าแผลบนใบหน้าของตัวเองก็เจ็บขึ้นมา