ด้วยความเคารพต่อแม่ของเธอ หลี่อวิ๋นหว่านและหยางหยวนซานจึงทิ้งหมายเลขโทรศัพท์ไว้ให้กันเพื่อป้องกันไม่ให้แม่ของเธอเสียหน้าและโกรธ
ฉีเติ่งเสียนก็เข้าใจ แต่ไม่แสดงอาการอะไร ในเมื่อ ไม่มีใครสามารถงัดมุมจากเขาได้
“คุณไม่หึงหรอ?”หลี่อวิ๋นหว่านทนไม่ไหวถามฉีเติ่งเสียนเบาๆ
“มีอะไรให้ฉันน่าหึง?”ฉีเติ่งเสียนพูนิ่งๆ ยกมือแล้วยื่นไปจับที่ขาสวยๆของหลี่อวิ๋นหว่าน“ฉันสามารถจับขาของคุณได้ เขาทำได้ไหม?”
หลี่อวิ่นหว่านส่งเสียงหัวเราะออกมา ไอ้หมอนี่ตอบได้แปลกแล้วตลกมาก!
แต่ว่าเขาชอบมาก
ท่าทางเล็กๆน้อยๆของทั้งสอง ซ่งจือเหมยและหยางหยวนซานไม่เห็น
ซ่งจือเหมยมองไปทางหยางหยวนซานและพูดขึ้น: “คุณหยาง ถ้าว่างชวนอวิ๋นหว่านออกมากินข้าวบ่อยๆนะ อวิ๋นหว่านลูกอยู่จงไห่มาหลายปี ทำหน้าที่เป็นปฏิบัติแก่แขกให้ดี!”
“คุณหยางเป็นแขกที่แม่เชิญมาจากโมตูเลยนะ ห้ามทำตัวเฉยเมย”
“นี่คือคำสั่ง เข้าใจไหม?”
หลี่อวิ๋นหว่านพูด: “ค่ะๆๆ ได้ยินแล้ว รอช่วงนี้จัดการเรื่องยุ่งๆให้เสร็จก่อน”
เรื่องเทคนเรื่องนี้เขาไม่ได้เคยทำแค่ครั้งสองครั้ง เขาเก่งขนาดนี้ มีคนตามจีบไม่น้อย แต่ละคนก็ถูกเขานั้นทิ้งจนเป็นหมุนวนเป็นวงกลม
ชาตินี้หลี่อวิ๋นหว่านทำเรื่องที่ใหญ่ที่สุดคือทำให้ผู้ชายไม่น้อยรู้หลักการว่าคนขี้ประจบตายไม่ดีแน่
ซ่งจือเหมยพูดขึ้น: “คนบางคนก็ต้องรู้ตัวเองบ้าง ไม่ใช่หวังแต่จะปีนขึ้นที่สูง เดินทีละก้าวๆถึงมั่นคงและถูกต้อง!”
ในสายตาของซ่งจือเหมย ฉีเติ่งเสียนเป็นเพียงแค่ผ็ชายที่ชอบหลอกลวงผู้หญิง ขยะที่อยากจะปีนขึ้นที่สูง เมื่อเทียบกับหยางหยวนซานแล้ว คนหนึ่งอยู่บนคนหนึ่งอยู่เหว
หยางหยวนซานรู้สึกว่าตัวเองต้องเอาความสามารถออกมาหน่อยถึงจะทำให้ฉีเติ่งเสียนเจ้าโง่นี้จากไป ยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ข้างๆหลี่อวิ๋นหว่าน
“อวิ๋นหว่าน วันนี้วันเกิดของคุณ ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร ดังนั้นจึงเตรียมของขวัญเล็กๆน้อยๆไว้ให้”
“นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราเจอกัน ฉันหวังว่าต่อไปเมื่อเจอหน้ากันสามารถมีความสุขกว่านี้”
“นี่เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆ ขอให้คุณรับมันไว้!”
ขณะที่พูด หยางหยวนซานยื่นกล่องของขวัญเล็กๆออกไป
ซ่งจือเหมยแสดงมุมปากโค้งขึ้นแล้วพูดขึ้น: “ยังไม่รีบแกะดู?นี่คือของขวัญที่คุณหยางนั้นเลือกให้ลูกอย่างตั้งใจ!”
หยางหยวนซานและซ่งจือเหมยทั้งสองไม่เอาฉีเติ่งเสียนไว้ในสายตาเลยสักนิด ทั้งที่หลี่อวิ๋นหว่านแนะนำว่าเขาคือแฟนของตัวเองตั้งแต่มาถึง แต่ทั้งสองกลับยังทำเฉยเมย
หลี่อวิ๋นหว่านไม่สนใจ เขาไม่อยากให้แม่ของเขาและฉีเติ่งเสียนนั้นมีปัญหากันมากเกินไป ตอนนี้นิ่งๆไว้ก่อน ถ้านิ่งไม่ไหวแล้วจริงๆเลวร้ายที่สุด เขาแปลงร่างเป็นราชาแห่งท้องทะเลและใช้หยาง หยวนซานเป็นกับดัก
หลังจากแกะกล่องออก เห็นเพียงคีย์การ์ดประตูอยู่ใบเดียว รูปลักษณ์ของคีย์การ์ดคือรูปเขาและน้ำที่หลี่อวิ๋นหว่านนั้นคุ้นเคย
“หึม?คีย์การ์ดแบบนี้ เหมือนกับว่าฉันก็มีใบหนึ่ง?”หลี่อวิ๋นหว่านตะลึง สุดท้ายก็นึกออก
คีย์การ์ดแบบนี้เขามีใบหนึ่งจริงๆอยู่ อีกทั้งใบนี้สีสันดูแล้วยังสดใสกว่าคือสีทอง
คีย์การ์ดนั้นฉีเติ่งเสียนเป็นคนให้เขา ใช้เมื่อเข้าไปใน “วิลล่าวิมานเมฆ!”
หยางหยวนซานหัวเราะแล้วพูด: “ฉันได้ยินมาเป็นเวลานานว่าสิ่งที่ขายในเขตวิลล่าวิมานเมฆในเมืองจงไห่ไม่ใช่บ้าน แต่เป็นงานศิลปะ!ไปดูมาแล้วพบว่ามันดีจริงๆเลยซื้อไว้ มอบเป็นของขวัญวันเกิดให้คุณ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มังกรผู้ทรงพลัง
ตั้งแต่ตอนที่ 217 ถ้าไม่อัพให้เต็มตอนก็คงต้องเลิกอ่านถาวรแล้ว...
อัพอีกวันไหนคะรับ...
ตอนละ6/7บรรทัด อัพใหม่ที...
ข้อความหายอีกแล้วครับ 280-284...
คนอัพไม่ดูเลยเหรอครับมันมาไม่กี่บรรทัดเอง...
ขาดตอนเลยครับ เนื้อหาไม่ครบแบบนี้...
ทำไมแต่ละตอนมันสั้นจัง...
253-264 ทำไมสั้นจังครับ...
ถ้าอัพมาแค่4, 5บรรทัดเลิกอัพเถอะ...
242 - 246 ข้อความขึ้นไม่ครบครับ...