มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 325

ตอนที่หยางกวงกวงพูด หางตามองเห็นฉีเติ่งเสียนที่กำลังล้อเล่น เห็นเขานั้นทำตัวไม่ถูก ในใจรู้สึกมีความสุข

นายทุนตัวแสบคนนี้ล้อเลขาตัวน้อยของเธอตลอดทั้งวัน ต่อหน้าหลี่อวิ๋นหว่านยังทำตัวบ้าขนาดนั้น?เก่งจริงก็พูดอีกสองคำ!

“จริงหรอ?คุณเต็มใจให้คนอื่นฉลองวันเกิดกับคุณจริงๆหรือ?ใครกันนะที่มีเสน่ห์ขนาดนี้ได้ให้ของขวัญคุณหรือยัง?”หลี่อวิ๋นหว่านตามถาม

“สาเหตุที่ไม่อยากฉลองวันเกิดร่วมกับคนอื่นก็เพราะว่าตั้งแต่เด็กๆ ก็มีเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นทุกครั้งที่ฉลองวันเกิด”หยางกวงกวงพูดอย่างผิดหวัง

เขาอยู่บ้านตระกูลหยางนั้นลำบากมาก หยางเฟยเฟยและคนอื่นๆแกล้งเขา ทุกปีที่เขาจัดงานวันเกิดต้องทำเรื่องแย่ๆต่างๆ

หลังจากเจอผ่านมาครั้งสองครั้ง หยางกวงกวงก็ไม่จัดงานวันเกิดอีก ไม่ให้ตัวเองดูแย่และหลีกเลี่ยงการเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่น

“ดังนั้น คนที่อยู่ฉลองวันเกิดกับฉัน แน่นอนว่าทำให้ฉันรู้สึกมีปลอดภัย อีกทั้งสามารถปกป้องฉัน”หยางกวงกวงยิ้มแล้วพูด

หลี่อวิ๋นหว่านพยักหน้าแล้วพูด: “ดังนั้นแล้วเขาคือใคร?!”

หยางกวงกวงเอาสร้อยทองขาวที่คือออกมา แล้วเอาจี้หญ้าโชคดีพูดขึ้น: “ฉันไม่สามารถบอกเธอได้ เธอดูสิ นี่คือของขวัญนะ!”

ฉีเติ่งเสียนแอบดีใจที่เขามอบปากกาให้กับเฉียวชิวเมิ่ง ไม่เช่นนั้นหยางกวงกวงจะทำลายเขาด้วยมือ

“เฮ้ เรื่องนี้น่าผิดหวังนิดหน่อย ก็ไม่พูดว่าเป็นใคร!แต่ว่า ของขวัญชิ้นนี้ไม่เลวเลย ตาดีนะ”หลี่อวิ๋นหว่านพูด

หยางกวงกวงหัวเราะ ใช้สายตาที่แปลกๆมองไปทั่วร่างของฉีเติ่งเสียน

ในใจฉีเติ่งเสียนโกรธมากในทันที ดูแล้วช่วงนี้น่าจะทำร้ายน้อยเกินไปทำให้เลขานั้นได้ใจ!

“ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน คุณก็ไปเตรียมตัวเลย”หลี่อวิ๋นหว่านหันไปมองฉีเติ่งเสียนแล้วพูด จากนั้นก็จากไปจากที่นั้น

หยางกวงกวงรอหลี่อวิ๋นหว่านจากไป ถึงหัวเราะอย่างย็นชากับฉีเติ่งเสียนแล้วพูดขึ้น: “คุณเล่นแบดมินตันไม่เป็นไม่ใช่หรอ?ทำไมถึงเก่งขนาดนี้?”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “หรอ?มันเป็นเพียงการแสดงที่ไม่ธรรมดา เพราะหลังจากถูกเลขาหยางทำร้ายในวันนั้น ฉันก็ฝึกฝนอย่างหนัก เป็นเรื่องปกติที่จะเก่งขึ้น!”

หยางกวงกวงหน้าแดงขึ้นแล้วพูด: “ฉันทำให้คุณเก่งขึ้น!”

“ขอเตือนคุณก่อน ถ้าครั้งหน้ากล้าแกล้งฉันอีกอย่างหาว่าฉันไปฟ้องหลี่อวิ๋นหว่านนะ”

“ถึงเวลาฉันดูสิผู้ชายชั่วๆอย่างคุณจะทำอย่างไร ฉันจะเอาคุณให้ตาย!”

หลังพูดจบ หยางกวงกวงหันตัวไปใส่ส้นสูงแล้วเดินจากไป เหลือเพียงแค่พื้นหลังที่กระตุ้นความหวาดหวั่นนับไม่ถ้วนเท่านั้น

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจ ดูแล้วครั้งหน้าไม่มีทางชวนเลขาหยางไปตีแบดมินตันอีก....การดูกีฬากลายเป็นเรื่องอดีตไปแล้ว

ผ่านไปไม่นานหลี่อวิ๋นหว่านก็เปลี่ยนชุดออกมา ใส่เสื้อบาลองเซียก้าที่ฉีเติ่งเสียนนั้นชอบ มีเสน่ห์แต่ไม่ตระการตาเกินไป ร้อนแรงแต่ไร้เดียงสา

อาจเป็นไปได้ว่าสิ่งที่เรียกว่าเพดานแห่งความปรารถนาอันบริสุทธิ์คือสิ่งที่หลี่อวิ๋นหว่านเป็น นางฟ้าคนนี้แต่งตัวเก่งมาก ไม่แปลกที่เขาเป็นผู้หญิงที่สามารถมัดใจรองหัวหน้าใหญ่ได้ยี่สิบกว่าปี

“แนะนำแม่ของฉันให้คุณก่อน!”

“ซ่แม่ฉันชื่องจือเหมย เป็นคนซีซู่ ดังนั้นจึงมีนิสัยที่ตรงและดุ”

“เธอฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเรื่องที่เขาสามารถลงมือทำเองได้ เธอจึงไม่ค่อยชอบส่งเสียงบ่น”

“คนที่คุณเจอที่ประตูออนเซ็นซากุระ ส่วนใหญ่เป็นคนของเขา ดังนั้น....คุณต้องเตรียมใจเอาไว้หน่อยนะ!”

หลี่อวิ๋นหว่านจับมือฉีเต่างเสียนแล้วเดินไปทางรถที่จอดไว้ เดินไปด้วยบอกนิสัยของแม่ตัวเองให้เขาฟังอย่างละเอียด

หลี่อวิ๋นหว่านพูดขึ้น: “หลังจากที่แม่ของฉันหย่ากับพ่อของฉันเขาก็ไปทำงานที่โมตู เข้ากลุ่มสำนักหลงเหมินแห่งโมตู ครั้งนี้กลับมาเพื่อแย้งชิงการลงทุนของสำนักหลงเหมินจังหวัดตงไห่ อยากได้การสนับสนุนหน่อยมันจะสะดวกสำหรับเธอที่จะได้รับตำแหน่งสำนักหลงเหมินแห่งโมตู”

“ครั้งนี้คนที่เขาแนะนำให้ฉันไปเดทด้วยรู้สึกจะเป็นคนของตระกูลหยางแห่งโมตู เมื่อคิดๆแล้วเหมือนจะเป็นพี่ชายคนที่สามของหยางกวงกวง ชื่อหยางหยวนซาน”