มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 345

คนของสวี่อานไม่คาดคิดว่าหม่าหงจุนจะเห็นด้วยกับฉีเติ่งสียนจริงๆ หลังจากที่ต่างคนต่างมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ย

ในความเห็นของพวกเขา หม่าหงจุนนั้นได้ทําลายความเป็นตัวเองไปหมดแล้ว ชะตาชีวิตของหงหม่าวัสดุภัณฑ์ตกไปอยู่ในมือของคนนอกอย่างไม่น่าเชื่อ

“ได้ ในเมื่อรองนายหางเสือหม่าจะทำตามแนวทางที่คุณฉีว่า งั้นวันนี้เราก็มาปฏิบัติตามกฎของคุณฉีกันเถอะ!”สวี่อานหัวเราะเยาะและพูดเสียงดัง

เหล่าลูกน้องของสวี่อานต่างก็จ้องมองไปยังฉีเติ่งเสียน คนนี้มันอวดดีเกินไปแล้ว วันนี้มันต้องถูกตบหน้าสั่งสอนสักหน่อย

ฉีเติ่งเสียนเตะบนโซฟาโดยใช้ขาเดียว และโซฟานั้นก็เลื่อนลงบนพื้นทันที

จากนั้นฉีเติ่งเสียนก็นั่งลงบนโซฟา พร้อมกับรอยยิ้มและพูดว่า : “เริ่มได้หรือยัง?”

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ผู้ชายคนนี้บ้ามาก จะนั่งอยู่เฉยๆจริงนะเหรอ?!

เขาเตรียมพร้อมนั่งลง แล้วจะหยุดทุกคนที่อยู่นอกเส้นนั้นได้อย่างไง?

“แม่ง!”

สวี่หยางอดไม่ได้ที่จะสบถออกมาด้วยสีหน้าที่มืดมน เขาคิดว่าฉีเติ่งเสียนนั้นประเมินคนของพวกเขาต่ำเกินไป

สวี่อานก็มีสีหน้าดูไม่ได้เช่นกัน แม้ว่าฉีเติ่งเสียนจะอวดดีรนหาที่ตาย แต่ก็ยังทำตัววางท่าว่าตัวเองนั้นเก่งกาจมาก ทำให้คนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

ไม่มีใครชอบให้คนอื่นดูถูก แต่ฉีเติ่งเสียนนั้นเอแค่คอยดูถูกคนของพวกเขา

เปลือกตาของหม่าหงจุนอดไม่ได้ที่จะกระตุก ยิ่งฉีเติ่งเสียนอวดดีมากเท่าไร เขาก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น

แต่ทางฝั่งเยี่ยเฟิงนั้นยังดูสงบนิ่ง ที่รองหัวหน้าใหญ่อวดเก่งมันไม่ใช่แค่วันสองวัน แต่มันตั้งแต่ที่เขาอยู่ในเรือนจำโยวตูก็ไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาอวดดีต่อหน้าเขาได้เลย

“นายหางเสือสวี่ ถ้าฉันลงมือทํา ฉันจะหักขาสุนัขของเขาอย่างแน่นอน!”ชายคนหนึ่งออกมาและพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน

หลังจากที่สวี่อานได้ยินแบบนั้น ก็พยักหน้าและพูดว่า: “ถูเฟย ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับนายแล้ว รีบจัดการมันออกไปให้เร็วที่สุด เพื่อไม่ให้ใครมาดูถูกหลงเหมินของพวกเราได้!”

เมื่อทุกคนได้เห็นชายชื่อที่ชื่อถูเฟย ซึ่งมีความสูงประมาณ 1.8 เมตรยืนขึ้น พวกเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

หัวใจของหม่าหงจุนเต้นแรงยิ่งขึ้นไปอีก ถูเฟยเป็นลูกน้องที่เก่งกาจเบอร์หนึ่งของค่ายมวยใต้ดินที่อยู่ภายใต้การควบคุมของสวี่อาน เขามีสถิติชนะต่อกัน 28 เกมรวด!

หม่าหงจุนเคยจะโจมตีสวี่อาน โดนเชิญปรมาจารย์มวยดำมาเป็นพิเศษ แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับถูเฟย เขาเตะด้วยเท้าข้างเดียวและทำให้ซี่โครงหัก จึงทำให้หม่าหงจุนต้องเสียเงินไปจำนวนมาก

“คุณฉี ถูเฟยคนนี้มีวิธีการแตะที่น่าทึ่งมาก เขาสามารถเตะเสาไม้หักด้วยขาข้างเดียว อย่าไปแข่งกับเขาเลย!” หม่าหงจุนอดไม่ได้ที่จะกระซิบเตือน

“ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะยอดเยี่ยมแค่ไหน เพราะในตอนนี้ไม่มีใครยอดเยี่ยมไปมากกว่าฉันแล้ว” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสีหน้าเรียบเฉย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็อยู่ในความโกลาหล

“ยังจะกล้าพูดแบบนี้อีก!”

“ผู้ชายคนนี้เป็นบ้าไปแล้ว มันต้องถูกเหยียบย่ำและถูมันไปกับพื้นเพื่อบรรเทาความเกลียดชังของฉัน!”

“ถูเฟย อย่าออมมือ หักขาทั้งสองข้างของมันเลย ให้มันได้รู้ว่าหลงเหมินของเราแข็งแกร่งแค่ไหน!”

ใบหน้าของหม่าหงจุนก็ดูไม่ได้เช่นกัน เขาเตือนด้วยความจริงใจ แต่ฉีเติ่งเสียนพูดกลับมาแบบนั้น เขาก็คิดว่ามันจะมากเกินไปหน่อย

ถูเฟยพยักหน้า เขาเดินเข้ามาด้านหน้าและพูดกับฉีเติ่งเสียนว่า: “เริ่มได้หรือยัง?”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉยว่า : “ได้ตลอดเวลา ไม่ว่านายจะมาตรงๆหรือจะแอบซุ่มโจมตียังไง ฉันก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

ถูเฟยโกรธกับคําพูดของฉีเติ่งเสียน เขาเดินมาข้างหน้า ก่อนจะก้มก้มหลังเหมือนคันธนูที่แน่น

“ปึก!”