มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 35

หลี่อวิ๋นหว่านที่คอยจะ “จับผิด” ตลอดทั้งวันได้ดื่มเยอะไปหน่อย จนทำให้ฉีเติ่งเสียนต้องหิ้วเธอกลับ

เขาขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าหลี่อวิ๋นหว่านจะคออ่อนขนาดนี้

ผู้หญิงที่ดื่มจนเมาแบบนี้ เขาทำได้เพียงพากลับไปที่หมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่ง

“ที่แท้ นายก็พักอยู่ที่หมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่ง!” เมื่อรถขับมาถึงหมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่ง หลี่อวิ๋นหว่านก็ลืมตาขึ้นแล้วหรี่ตามองด้วยความงุนงง

เมื่อถึงตัววิลล่าอวิ๋นติ่งแล้ว ฉีเติ่งเสียนก็พาหลี่อวิ๋นหว่านลงจากรถ

เวลานี้หลี่อวิ๋นหว่านก็เหมือนจะสร่างเมาแล้ว……

อย่างที่ทราบกันดีว่าหมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่งเป็นหมู่บ้านของคนรวยในจงไห่ และมีแค่เพียงคนรวยและคนมีอำนาจเท่านั้นที่มีสิทธิ์ที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ได้!

มีวิลล่าเพียงหลังเดียวที่อยู่สูงสุดของหมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่ง ซึ่งรู้จักกันในนาม “วิลล่าวิมานเมฆ”!

ในจงไห่มีตํานานเกี่ยวกับวิลล่าหลังนี้อยู่ไม่น้อย

“ฉีเติ่งเสียน นายเป็นเจ้าของวิลล่าวิมานเมฆแห่งนี้เหรอ? ล้อเล่นอะไรเนี่ย! เขาเป็นเพียงแค่ผู้คุมเรือนจำไม่ใช่เหรอ? จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง? หลี่อวิ๋นหว่านตื่นตกใจ

“ตื่นแล้วเหรอ?” เมื่อฉีเติ่งเสียนเห็นเธอตื่น จึงพูดทักขึ้นมา

หลี่อวิ๋นหว่านพยักหน้าอย่างเก้อเขิน แล้วเอามือกุมศีรษะที่มึนไว้แล้วพูดว่า : “ขอโทษที ดื่มเยอะไปหน่อย”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “เธอกลับเองนะ?”

“หา?!”

ประโยคนั้นทำให้หลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียจริง!

ไม่ได้เอาเปรียบตอนที่เธอเมาก็ถือเป็นเรื่องที่ดี แต่เมื่อเห็นเธอตื่นแล้วกลับบอกให้เธอกลับบ้านไปเอง? ที่นี่มันไกลมาก ถ้าจะกลับก็คงต้องเดินกลับเองแล้วมั้ง?

“เฮ้ย นี่นายหมายความว่ายังไง ช่วยฉันมาถึงขนาดนี้แล้ว นายจะให้ฉันกลับไปเองเหรอ? ถ้าฉันเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมา นายจะไปอธิบายให้เมิ่งเมิ่งฟังว่าอย่างไง!” หลี่อวิ๋นหว่านเอ้าเอวแล้วพูดด้วยความโกรธ

“ก็จริง ถ้าอย่างนั้นเธอก็เข้ามาพักที่นี่ก่อน เพราะถึงยังไงก็มีห้องว่างอยู่” ฉีเติ่งเสียนคิดแล้วก็เปิดประตูให้หลี่อวิ๋นหว่านเข้าไป

เมื่อหลี่อวิ๋นหว่านเห็นเขาใช้คีย์การ์ดเปิดประตูใหญ่ก็อดตกใจไม่ได้ ฉีเติ่งเสียนเป็นเจ้าของวิลล่านี้จริงๆ!

“วิลล่าหลังนี้……เป็นของนาย?” หลี่อวิ๋นหว่านถามด้วยความตกใจ

“มีคนให้ฉันมา” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี ก่อนจะถอดรองเท้าแล้วเดินตรงเข้าไปในวิลล่า

เขาชี้ไปที่ห้องข้างบันได แล้วพูดว่า : “เธอนอนที่ห้องนี้แล้วกัน มีทุกอย่างพร้อม แต่แค่ไม่มีเสื้อผ้าให้เธอเปลี่ยน”

“อ่อ อ่อ ได้เลย!” หลี่อวิ๋นหว่านที่กำลังตกใจ พูดอะไรไม่ออก เธอทำได้แต่เพียงพยักหน้ารับไป

ในเวลาเดียวกัน เธอกำลังประเมินมูลค่าของวิลล่าหลังนี้อยู่ น่าจะประมาณ 2 พันล้าน!

สองพันล้านคืออะไร?

ถ้าเอามู่จื่อกรุ๊ปของตระกูลเธอและเฉียวกรุ๊ปของเฉียวชิวเมิ่งไปขายก็ยังไม่พอที่ซื้อวิลล่าแห่งนี้ได้เลย!

“นี่ฉันคือตัวตลกเหรอ?” หลี่อวิ๋นหว่านคิดในใจ

ในเวลาเดียวกัน เธออดที่จะคิดไม่ได้ว่าถ้าฉีเติ่งเสียนพาเฉียวชิวเมิ่งมาที่นี่ เธอจะรู้สึกอย่างไงบ้าง?

ฉีเติ่งเสียนเอามือโบกไปมาที่ด้านหน้าหลี่อวิ๋นหว่าน แล้วพูดว่า : “ตามสบาย ไม่ต้องระวังตัวอะไร เพราะฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธออยู่แล้ว”

เมื่อหลี่อวิ๋นหว่านได้ยินประโยคนั้น ก็เหลือบตามองบน ประโยคนี้มันทำให้คนรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา……

“ฉัน……ขอไปเดินดูรอบๆหน่อยได้ไหม?” หลี่อวิ๋นหว่านอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับวิลล่าที่เป็นตำนานของจงไห่ จึงได้ถามอย่างเกรงใจ