มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 34

ฉีเติ่งเสียนเอ่ยคำพูดนั้นออกมา ทำให้ผู้คนที่อยู่รอบข้างต่างพากันตกใจ รวมไปถึงพี่จิ้งด้วย

หลังจากที่ไฟสว่างขึ้น ก็ทำให้เยี่ยเฟิงมองเห็นฉีเติ่งเสียนได้อย่างชัดเจน วินาทีนั้นเขาก็รู้สึกตาขาวขึ้นมาทันที

เมื่อได้ยินเสียงฉีเติ่งเสียนเรียกเขา หลังของเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ให้ตายเถอะ ราชาปีศาจร้ายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง?

“นายกล้าพูดอย่างนั้นได้อย่างไง หรือว่าไม่เคารพท่านเยี่ยแล้ว? อยากตายเหรอ?” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความโกรธ

เยี่ยเฟิงจึงตบปากชายหนุ่มคนนั้นโดยตรง แล้วยิ้มแห้งให้กับฉีเติ่งเสียน

พี่จิ้งที่อยู่ด้านข้างรู้สึกมีบางอย่างไม่ปกติ หลังจากที่เยี่ยเฟิงได้เห็นฉีเติ่งเสียนอย่างชัดเจน เขาก็เริ่มมีสีหน้าซีดเซียวลงไป มือทั้งสองข้างสั่นเทา

พี่จิ้งขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดด้วยเสียงต่ำว่า : “ท่านคะ?”

ฉีเติ่งเสียนเอามือสองข้างกอดอก มองไปที่เยี่ยเฟิง ก่อนจะหรี่ตามองแล้วพูดว่า : “เสี่ยวเยี่ยจื่อนายแน่มาก เพิ่งออกจากคุกได้ 2 ปี กล้าให้ผู้หญิงของนายมาหาเรื่องฉันแล้วเหรอ!”

เมื่อคำพูดนั้นออกมา ทำให้เยี่ยเฟิงถึงกับตกใจกลัวจนต้องรีบพูดแก้ตัว: “รองหัวหน้าใหญ่ พูดอะไรเป็นเล่น ผมจะกล้าให้เสี่ยวจิ้งไปหาเรื่องท่านได้อย่างไร?”

“ผมไม่รู้ว่ารองหัวหน้าใหญ่อยู่ที่นี่ แล้วเกิดมีปัญหาเข้าใจผิดเล็กน้อยกับเสี่ยวจิ้ง?”

“ถ้าผมรู้ว่าท่านมา ผมจะกล้าพูดแบบนั้นได้อย่างไร!”

เมื่อพี่จิ้งที่อยู่ด้านข้างได้ยินแบบนั้นก็ตกใจ เธอส่ายหัวเบาๆ เยี่ยเฟิงในสายตาของเธอนั้นถือเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนี่ง

แต่เยี่ยเฟิงในตอนนี้ กำลังประจบประแจงฉีเติ่งเสียนอยู่

ผู้คนที่อยู่รอบข้างเมื่อได้ยินทั้งสองพูดคุยกัน ต่างก็พากันซุบซิบว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น?

คนยิ่งใหญ่อย่างเยี่ยเฟิง และฉีเติ่งเสียนที่เป็นเพื่อนเก่า นึกไม่ถึงว่าเขาจะกลัวฉีเติ่งเสียนได้ขนาดนี้?

“ดูเหมือนปีศาจเยี่ยจะทำให้หน้าขาวๆของนายยังเจ็บไม่มากพอ นายถึงไม่มีความทรงจำระยะยาว และยังมาอวดเก่งต่อหน้าฉันได้อีก!” ฉีเติ่งเสียนพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม

เยี่ยเฟิงสั่นเทาไปทั้งตัว ตอนที่แรกที่เขาอยู่ในคุกไม่ยอมเชื่อฟังเขา จากนั้นเขาจึงถูกไปขังอยู่กับปีศาจเยี่ย……

ปีศาจเยี่ยคือคนที่สังหารครอบครัวของพลเอกเสวี่ยอย่างโหดร้าย เยี่ยเฟิงก็ถูกเกือบเขาฆ่า แต่สุดท้ายเขาต้องอ้อนวอนฉีเติ่งเสียน จนเขาได้ย้ายห้องขัง

ทุกคนตกตะลึงและเกือบจะกัดลิ้นของตัวเอง ตอนนั้นเยี่ยเฟิงถูกปีศาจเยี่ยจัดการเหรอ?!

เยี่ยเฟิงยิ้มแห้ง ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

“เมื่อกี้นายจะให้ฉันคุกเข่าขอโทษผู้หญิงของนายใช่ไหม?” ฉีเติ่งเสียนถามขึ้นอย่างเรียบเฉย

“ปึก!”

เยี่ยเฟิงไม่พูดอะไร เข่าทั้งสองก็อ่อนลงไปคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉีเติ่งเสียนแล้ว

“รองหัวหน้าใหญ่ ผมไม่รู้ว่าคือท่าน ผมก็แค่ล้อเล่นเองท่านอย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะครับ!”

“ผมก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา พูดอย่างไม่คิด ผมอยู่กับท่านมาหลายปีท่านน่าจะรู้จักผมดีนะครับ!”

พี่จิ้งเห็นผู้ชายที่สูงใหญ่และกล้าหาญคนนี้ ยอมคุกเข่าลงไปตรงหน้าฉีเติ่งเสียน เธอก็หน้าซีดเซียวขึ้นมาทันที ริมฝีปากเริ่มสั่นเทา

เยี่ยเฟิงผู้ยิ่งใหญ่เป็นคนมีอำนาจและความสามารถมาก ไม่อย่างนั้นหลงเหมินจะเชิญเขามาเป็นแขกได้อย่างไร?

แต่ชายที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้จะคุกเข่าลงและขอโทษต่อหน้าฉีเติ่งเสียน และไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ นี่มันน่ากลัวมาก!

“โอเค ลุกขึ้นเถอะ เป็นผู้ชายเสียเปล่าจะมาเข่าอ่อนแบบนี้ได้ยังไง!” ฉีเติ่งเสียนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ แล้วกลับไปนั่งที่โซฟา

หลี่อวิ๋นหว่านที่นั่งอยู่ด้านข้างได้งงเป็นไก่ตาแตกไปแล้ว ถึงกับลองกัดลิ้นตัวเองกลัวว่าตัวเองจะฝันไป แต่ก็รู้สึกเจ็บจนน้ำตาไหล