มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 355

หลี่อวิ๋นหว่านตกตะลึง นี่หลี่เทียนลั่วตกอยู่ในเงื้อมมือของฉีเติ่งเสียนตั้งแต่เมื่อไร

เหตุการณ์ที่รีสอร์ทตงซานเกี่ยวโยงกับเรื่องนี้มาก แม้ว่าหยางหลิงกวงจะลงมือดำเนินการ แต่เขาก็ต้องพะว้าพะวังและพิจารณาซ้ำๆ เพื่อไม่ให้ไปพัวพันกับคนใหญ่คนโตมากเกินไป

ดังนั้นหลังจากเกิดเหตุการณ์ เรื่องนี้ก็ถูกปกปิดไว้และไม่มีสื่อเปิดเผย จนเมื่อเรื่องราวใกล้จะจบลง เรื่องนี้ก็เป็นข่าว

“อีกไม่นานเดี๋ยวคุณก็รู้จากข่าว” ฉีเติ่งเสียนยิ้มให้หลี่อวิ๋นหว่านโดยไม่อธิบายอะไรเพิ่ม

ฉีเติ่งเสียนเอาของทุกอย่างไปเก็บไว้ที่รถ จากนั้นก็กลับไปที่บริษัทพร้อมหลี่อวิ๋นหว่าน

พวกเขาทั้งสองนั่งทานมื้อกลางวันที่โรงอาหารด้วยกัน

หยางกวนกวนเดินถือจานอาหารเข้ามา เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียน เธอก็รีบออกห่างและนั่งลงในมุมไกลๆ

หลี่อวิ๋นหว่านถามอย่างอดไม่ได้ “นายแกล้งอะไรกวนกวนอีกแล้วเหรอ ดูเหมือนว่าเธอไม่ค่อยอยากจะเจอหน้านายนะ”

ฉีเติ่งเสียนพูด “งั้นเหรอ ฉันก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆ หยุดมองตาคู่นั้นไม่ได้ มันขนาดนั้นเลยเหรอ”

หลี่อวิ๋นหว่านไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรดี มีแค่ผู้ชายอย่างฉีเติ่งเสียนเท่านั้นที่กล้าพูดเรื่องบ้ากามแบบนี้ต่อหน้าแฟนสาว

ดูเหมือนว่าหยางกวนกวนจะสังเกตเห็นว่าฉีเติ่งเสียนกำลังพูดถึงเธอ เธอจึงหันมาจ้องหน้าเขาอย่างดุๆ ซึ่งมันก็ดูดุร้ายจริงๆ

“ไม่ค่อยเห็นกวนกวนดุขนาดนี้” หลี่อวิ๋นหว่านหลุดขำและส่ายหน้าเบาๆ

“ใช่ เธอดุมาก!” ฉีเติ่งเสียนพูด

หลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จ ฉีเติ่งเสียนก็โทรหาเซี่ยงตงฉิงและถามว่าเธออยู่ที่ไหน

เซี่ยงตงฉิงพูดอย่างสบายใจ “ฉันพักอยู่ที่บ้าน”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างพึงพอใจ “โอเค เดี๋ยวผมเข้าไปหา ให้ลุงฝูเปิดประตูให้ผมด้วย”

เซี่ยงตงฉิงพอจะรู้ว่าฉีเติ่งเสียนจะมาทำอะไร หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็วางสาย

เมื่อฉีเติ่งเสียนมาถึงประตูบ้านของเซี่ยงตงฉิง อาฝูก็รออยู่แล้ว

หลังจากอาฝูเห็นฉีเติ่งเสียน รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา แต่ท่าทางของเขากลับดูโศกเศร้าและกลัดกลุ้มไม่น้อย

เขามองถุงผ้าในมือฉีเติ่งเสียนและรู้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้น แล้วน้ำตาที่เอ่ออยู่ในเบ้าตาก็ค่อยๆ ไหลออกมา

“ลำบากหน่อยนะครับประธานฉี” อาฝูพูดพลางถอนหายใจ

“เรื่องเล็กน้อยครับ” ฉีเติ่งเสียนยิ้ม “ลุงฝู ลุงอย่าเศร้าไปเลย เรื่องสุขภาพต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง ประธานเซี่ยงมีคุณเป็นญาติคนเดียวแล้วนะครับ”

อาฝูยกมือเช็ดน้ำตาที่หางตาและพูดอย่างขมขื่น “ผมเฝ้าดูคุณชายเติบใหญ่มาตลอด เขามีความสามารถมาก แต่ความสามารถเหล่านี้ก็ทำร้ายเขาด้วย...ผมผิดเองที่ตอนนั้นไม่ได้สอนเขาให้ดี”

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า “ทางเลือกของใคร คนนั้นก็เลือกเอง โทษคนอื่นไม่ได้หรอกครับ ลุงฝู อย่าโทษตัวเองเลย ลุงอุทิศทุกอย่างให้ตระกูลเซี่ยงแล้ว”

อาฝูพูดต่อ “นายท่านมีบุญคุณกับผมมาก ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำเพื่อตระกูลเซี่ยงคุ้มค่าแล้ว ประธานฉี เข้าข้างในกันเถอะครับ คุณหนูรอคุณอยู่...”

ฉีเติ่งเสียนตามอาฝูเข้าไปในคฤหาสน์ที่หรูหราเกินเหตุ แม้ว่าคฤหาสน์จะหรูหราโอ่อ่า แต่มันก็ทำให้รู้สึกว่ามีความโศกเศร้าอบอวลอยู่ทั่วทุกแห่ง

เซี่ยงตงฉิงที่รู้ว่าฉีเติ่งเสียนนำอะไรมาก็เปลี่ยนเป็นชุดดำแล้ว

เธอพยายามซ่อนความเศร้าบนใบหน้าไว้อย่างสุดความสามารถซึ่งนั่นทำให้หน้าสวยของเธอดูแปลกไปเล็กน้อย

“เถ้ากระดูกของพี่ชายคุณ” ฉีเติ่งเสียนถือโกศด้วยมือทั้งสองข้างแล้วยื่นไปตรงหน้าเซี่ยงตงฉิงด้วยท่าทางสุขุม

เซี่ยงตงฉิงไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ เธอเม้มปากแน่น “วางไว้ตรงนั้นแหละ”

ฉีเติ่งเสียนไม่มีทางเลือกจึงต้องวางโกศลงบนโต๊ะ

หลังจากนั้นไม่นานเซี่ยงตงฉิงก็ยิ้มด้วยความเศร้าโศกและพูดว่า “ตอนนี้ฉันไม่เหลือแม้แต่คนที่ฉันจะเกลียดได้แล้วใช่ไหม”