มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 364

สิ่งนี้ทำให้อาฝูอดประหลาดใจไม่ได้

ถึงอย่างไรฉีเติ่งเสียนก็มาเคาะประตูตอนกลางดึกด้วยเนื้อตัวที่เปียกโชก

เลือดจากห่อผ้าที่ห้อยอยู่ตรงเอวของฉีเติ่งเสียนถูกน้ำฝนชะล้างออกไป และตอนนี้ก็มีเสียงน้ำหยดติ๋งติ๋งให้ได้ยิน

หลังจากได้ยินคำถามของอาฝู ฉีเติ่งเสียนก็หัวเราะฮึๆ และเอ่ยว่า “ไปเรียกเซี่ยงตงฉิงออกมา”

อาฝูเองก็ไม่กล้าแชเชือนเพราะเกรงว่าจะมีเรื่องด่วน ดังนั้นจึงรีบไปเรียกเซี่ยงตงฉิงออกมา

พอเซี่ยงตงฉิงเห็นฉีเติ่งเสียนเธอก็ชะงักไปอย่างแรง เธอขมวดคิ้วและถามว่า “ที่เอวคุณคืออะไรน่ะ”

“ไม่กล้าให้คุณดู เดี๋ยวจะทำให้คุณกลัวเปล่าๆ” ฉีเติ่งเสียนแสยะยิ้มและเอ่ยอย่างสงบ

จังหวะการหายใจของเซี่ยงตงฉิงเร็วขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ภายในใจพอจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้แล้ว

เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะบอกว่า “คุณรอฉันสองนาที ฉันจะไปเปลี่ยนชุด แล้วเราจะออกเดินทางทันที”

อาฝูเอ่ยขึ้นมาอย่างอดประหลาดใจไม่ได้ “เดินทาง? ดึกขนาดนี้ยังจะไปไหนอีกหรือ”

เซี่ยงตงฉิงไม่ตอบและกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

จากนั้นฉีเติ่งเสียนจึงนั่งรถของเธอมุ่งตรงไปยังเขาสุสาน

“ดื่มอะไรอบอุ่นร่างกายสักหน่อย” เซี่ยงตงฉิงควานเหล้าขวดหนึ่งออกมาและส่งให้ฉีเติ่งเสียนพร้อมกับบอกเขา

ฉีเติ่งเสียนเงยหน้ามอง... ว้าว เยี่ยมสุดๆ เซี่ยงตงฉิง เหล้าเหมาไถห้าสิบปี เซี่ยงตงฉิงนี่ใจป้ำจริงๆ!

เขาบิดฝาขวดให้เปิดออก จากนั้นจึงกระดกเข้าปากไปสามอึกใหญ่ๆ โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

สามอึกที่กลืนเข้าไปนี้ทำให้ลำคอของเขาร้อนแผดเผา กระแสอุ่นๆ แผ่ซ่านไปทั่วกระเพาะและลำไส้ ทำให้อุณหภูมิร่างกายของเขาค่อยๆ เพิ่มขึ้น

“น่าเสียดายที่ไม่มีกับแกล้ม” ฉีเติ่งเสียนจุ๊ปากพลางถอนหายใจ

“มันฝรั่ง เอาไปกินสิ” เซี่ยงตงฉิงโยนถุงมันฝรั่งทอดออกมาและเอ่ยเรียบๆ ขับรถต่ออย่างไม่ว่อกแว่ก

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกแปลกๆ เหล้าเหมาไถอายุห้าสิบปีกินกับมันฝรั่งทอด มันให้ความรู้สึกไม่ต่างกับตอนที่พั่งซิ่วอวิ๋นใช้มันมาทำกุ้งเมา (*อาหารอย่างหนึ่ง) ทำเสียของเปล่า

ฉีเติ่งเสียนเคี้ยวมันฝรั่งทอดเสียงดังกร็อบแกร็บพลางจิบเหล้าไปเรื่อยๆ ทิ้งตัวลงบนเบาะนุ่มอย่างสะดวกสบาย

“หวังหู่อาศัยอยู่ที่วิทยาเขตทหารและคุณก็ฆ่าเขาได้ คุณทำให้ฉันประหลาดใจมาก! ฉันยังคิดเลยว่าคงต้องให้เวลาคุณหลายวันเพื่อจัดการเรื่องนี้ และคุณก็คงไม่ลงมือในสถานที่อย่างวิทยาเขตทหาร” เซี่ยงตงฉิงอดอุทานไม่ได้ เธออยากรู้จริงๆ ว่าฉีเติ่งเสียนทำได้อย่างไร

ฉีเติ่งเสียนกลับทำแค่ยิ้มและบอกว่า “ในเมื่อผมสัญญากับคุณว่าจะเด็ดหัวเขามาให้วันนี้ มันก็ต้องไม่มีอะไรผิดไปจากที่พูด!"

แววตาของเซี่ยงตงฉิงวูบไหวเล็กน้อย แต่เธอไม่ได้พูดอะไร

ในไม่ช้าทั้งสองคนก็มาถึงเขาสุสาน

เมื่อลงมาจากรถ ฉีเติ่งเสียนก็เปิดห่อผ้าของเขา ทันใดนั้นศีรษะที่เปื้อนเลือดก็กลิ้งออกมา ตกลงไปตรงหน้าหลุมฝังศพพ่อแม่ของเซี่ยงตงฉิง

เวลานี้ฝนเกือบจะหยุดตกแล้ว เหลือเพียงฝนเม็ดเล็กหยดปรอยๆ เท่านั้น

เซี่ยงตงฉิงกระชับเสื้อคลุมของตัวเองให้แน่น หยิบธูปออกมาจุดและปักลงที่หน้าหลุมศพของพ่อแม่และเซี่ยงตงเหลย

“วันนี้พาคนมารบกวนความสงบของทุกคน ต่อไป คนคนนี้จะไม่มารบกวนทุกคนอีก ทุกคนสบายใจได้แล้วนะคะ” เซี่ยงตงฉิงย่อตัวนั่งลงตรงหน้าสุสานและเอ่ยเบาๆ

ศีรษะของหวังหู่ดูน่ากลัวมาก ปากของเขาเปิดกว้าง ดวงตาแดงก่ำเป็นสีเลือด เป็นใบหน้าของคนที่ตายตาไม่หลับ

แต่เซี่ยงตงฉิงดูเหมือนจะไม่กลัว หนำซ้ำยังดูเย็นชามาก

ฉีเติ่งเสียนเอนกายนั่งพิงข้างป้ายหลุมศพและกินมันฝรั่งทอดที่ยังกินไม่หมด

ลมภูเขาที่พัดโชยเข้ามาและสายฝนที่ตกพรำๆ ทำให้บรรยากาศทั่วทั้งสถานที่ดูมืดมนและเต็มไปด้วยความแปลกประหลาด

ยิ่งเมื่อรวมกับเสียงกินมันฝรั่งทอดของฉีเติ่งเสียนก็ยิ่งฟังเหมือนเสียงซอมบี้แทะกระดูก

“พ่อคะ แม่คะ ไม่ต้องกังวลนะคะ หนูจะทำสิ่งที่ควรทำให้ดีและจะไม่ปล่อยให้ใครมารบกวนพ่อกับแม่อีก” เซี่ยงตงฉิงลุกขึ้นและสัมผัสป้ายหลุมศพเบาๆ ราวกับพยายามจะหาร่องรอยความอบอุ่นที่คุ้นเคยบนแผ่นหินนั้น

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เซี่ยงตงฉิงก็หันกลับไปเอ่ยกับฉีเติ่งเสียนว่า “จะทำยังไงกับหัวนี้ดี”