มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 373

“แกตายแน่ กล้ายิงพี่ชายของฉัน เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่แน่!”

“แม้ว่าแกจะเป็นประธานของเทียนไล่แคปปิตอล แต่ครั้งนี้แกอย่าหวังว่าจะมีชีวิตอยู่เลย!”

หยางเฟยเฟยตะโกนอย่างเย่อหยิ่ง ในสังคมจีนการยิงคนด้วยปืนนั้นถือเป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก

ฉีเติ่งเสียนไม่มีสีหน้าที่จะกลัว เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ถ้าเธอยังกล้าพูดมากกว่านี้ ฉันจะยิงเธอโดยตรงด้วยนัดเดียว เชื่อหรือไม่?!”

ใบหน้าของหยางเฟยเฟยซีดลงและทันใดนั้นเธอก็พูดอะไรไม่ออก เธอเคยเห็นความร้ายกาจของฉีเติ่งเสียนมาก่อนแล้ว!

เธอไม่กล้าเดิมพันว่าคนบ้าอย่างเขาจะยิงตัวเธอหรือไม่

หยางหยวนซานโทรออกทั้งหมดสองครั้ง คนแรกคือต่งรุ่ย เป็นผู้จัดการดูแลรับผิดชอบหมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่ง

คนที่สองคือโทรหาผู้บัญชาการหวัง สํานักงานรักษาความปลอดภัยของเมืองจงไห่

“ไอ้ฉี อย่าเพิ่งขี้ขลาดตาขาวหนีไปก่อนล่ะ!” หยางหยวนซานวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วพูดอย่างโหดเหี้ยม

“หนี? ล้อเล่นเหรอ? พวกแกรังแกเลขาของฉันแบบนี้ แล้วฉันจะปล่อยพวกแกไปงั้นเหรอ?” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้มที่เคร่งขรึมบนใบหน้าของเขา ดูเหมือนว่าในขณะนี้เขาได้กลายเป็นราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะขอบคุณเขา เมื่อใดก็ตามที่เขาประสบปัญหาเขาก็ลุกขึ้นยืนอยู่ข้างๆเสมอ

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาดุร้ายเกินไปเล็กน้อย แต่ก็อาจกล่าวได้ว่าเขาเป็นคนดี!

ทันใดนั้นความอบอุ่นก็เกิดขึ้นในหัวใจของเธอ เธอก็เห็นฉีเติ่งเสียนหันมาดุว่าตัวเธออย่างโหดเหี้ยม!

“คราวหน้าหัดมีสมองหน่อยได้ไหม?”

“แล้วต้องเรียนรู้ทักษะเพิ่มเติมอีกหน่อย?”

“ทุกครั้งที่ถูกรังแก เธอไม่เหนื่อย แต่ฉันเหนื่อย!”

“ถ้าคราวหน้ามีคนรังแกเธออีก ฉันจะไม่อยากสนใจแล้ว!”

“ครั้งนี้เรียนรู้เทคนิคอีกสองอย่างจากฉัน ปรับเปลี่ยนสภาพจิตใจของตัวเองและอย่าขี้อายอีกต่อไป โอเคไหม?！”

หยางกวนกวนตกตะลึงกับคำดุว่าของฉีเติ่งเสียน จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

“เธอเป็นนกน้อยที่อยู่ในรัง วันๆเอาแต่หาเรื่องกับฉันที่เป็นเจ้านายเธอ แต่กลับมาพ่ายแพ้ต่อหน้าคนโง่สองคนนี้อย่างนั้นเหรอ”

“ครั้งหน้าถ้าฉันเห็นเธอขี้ขลาดแบบนี้ ฉันจะยิงเธอก่อนเลย!”

ฉีเติ่งเสียนเริ่มโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ

ไม่มีอะไรที่เขาทําได้ เขาเห็นหยางกวนกวนขี้ขลาดต่อหน้าคนอื่น แต่เมื่อตอนอยู่ต่อหน้าเขาเธอกลับทำเป็นแข็งแกร่ง มันจึงทำให้เขาโกรธ

ท้ายที่สุดไม่มีอันตรายใด ๆ หากไม่มีการเปรียบเทียบ

หยางกวนกวนถูกดุจนเกือบจะร้องไห้ แต่ฉีเติ่งเสียนจ้องตาและคํารามว่า: “ร้องไป ถ้าเธอกล้าร้องไห้ ฉันจะทุบตีเธอให้อ้วกแตก!”

หยางกวนกวนสูดน้ำมูกเบาๆ และไม่กล้าร้องไห้

เมื่อมองไปที่ท่าทางของเธอ ฉีเติ่งเสียนก้รู้สึกว่าเขาดูเหมือนจะทํามากเกินไป ดังนั้นเขาจึงพูดเบา ๆ ว่า: “โอเค อย่าเศร้า ฉันจะบอกเหตุผลกับเธอทีหลัง”

หยางกวนกวนยังรู้ด้วยว่าตัวเองเป็นคนขี้ขลาดจริงๆ เมื่อต้องพบกับความยากลําบาก เธอมักจะถอยอยู่เสมอ ถ้าไม่มีฉีเติ่งเสียนเธอก็ไใ่กล้าที่จะเผชิญกับความยากลําบาก

เมื่อกี้ฉีเติ่งเสียนกล้ายิงขาของหยางหยวนซาน เธอไม่มีความกล้าหาญขนาดนั้น และเธอทําได้เพียงชื่นชมมันในใจเท่านั้น

“ช่างขี้ขลาดอะไรอย่างนี้”ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของเธอเบา ๆ

ตั้งแต่เขาได้รู้จักกับหยางกวนกวน เธอมักจะได้รับบาดเจ็บทุกครั้งที่เกิดอุบัติเหตุ

หยางกวนกวนย่นจมูก พร้อมกับยื่นมือออกไปจับฝ่ามือของฉีเติ่งเสียนเบาๆ ไม่อยากให้เอามือออก ราวกับว่าเธอได้พบที่พึ่งพึงแล้ว