มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 374

สําหรับเหตุผลในปากของคนเหล่านี้ ฉีเติ่งเสียนชินมานานแล้ว

ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตามสัตว์กินเนื้อเท่านั้นที่แข็งแกร่ง ถ้าคุณกําปั้นใหญ่กว่า อีกฝ่ายก็จะใช้เหตุผลกับคุณ ถ้าคุณกําปั้นอ่อน งั้นก็ขอโทษด้ว ไม่มีเหตุผลที่จะพูดด้วย

เห็นได้ชัดว่าต่งรุ่ยเป็นคนแบบนี้

ต่งรุ่ยมองฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า "มีปืนแล้วเก่งนักเหรอ? ตอนนี้ไม่ใช่ยุคที่ปืนกระบอกเดียวก็อาละวาดได้โดยไม่มีอุปสรรคได้แล้วนะ"

"ผมจะให้โอกาสคุณออกจากหมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่ง"

"แต่คุณต้องยิงขาตัวเองให้หัก และตบหน้าตัวเองหนึ่งร้อยครั้ง"

"ผมก็จะปล่อยคุณไป"

เขาสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตร บวกกับหุ่นที่อ้วนใหญ่ ให้ความรู้สึกบึกบืนมาก ในขณะที่พูดคําเหล่านี้ยิ่งทำให้รู้สึกกดดันอย่างมาก

หยางหยวนซานที่อยู่ข้างๆยิ้มและพูดว่า "ปล่อยเขาไปแบบนี้ไม่ได้ ผมได้โทรหาผู้บัญชาการหวังของหน่วยงานรักษาความปลอดภัยแห่งชาติแล้ว เดี๋ยวเขาจะมาที่นี่ และจะจัดการเรื่องนี้อย่างจริงจัง"

ต่งรุ่ยตอบรับและพูดว่า "แบบนี้นี่เอง แต่เมื่ออยู่ในเขตของผม ก็ต้องปฏิบัติตามกฎของผมด้วย"

"คุณทําตามที่ผมบอกเถอะ ผมปล่อยคุณไปได้นะ ส่วนผู้บัญชาการหวังจะจัดการคุณอย่างไร นั่นเป็นเรื่องของเขา"

"ถ้าคุณไม่ทําตาม เกรงว่าคุณจะอยู่รอผู้บัญชาการหวังมาจัดการคุณไม่ถึงน่ะสิ"

ลูกน้องที่ต่งรุ่ยพามาก็ต่างหัวเราะเยาะและมองฉีเติ่งเสียนอย่างเอาเรื่อง

"ยังไม่รีบลงมืออีก? หรืออยากให้ผู้จัดการต่งลงมือด้วยตัวเองเหรอ?"

"ผู้จัดการต่งไม่ค่อยให้โอกาสใครแบบนี้หรอกนะ คุณต้องรู้จักคว้าไว้ รีบลงมือเองซะ"

"ผู้จัดการต่งเป็นคนใจกว้าง ยอมให้โอกาสคุณ คุณยังไม่คุกเข่าลงและกราบขอบคุณบุญคุณหน่อยเหรอ?"

หยางเฟยเฟยที่มองอยู่ข้างๆนั้นรู้สึกสะใจมาก ฉีเติ่งเสียนไอ่คนนี้ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ในที่สุดวันนี้ก็เจอคนที่สามารถปราบเขาได้แล้ว เหิมเกริมไม่ได้อีกแล้ว!

"ผมก็ให้โอกาสคุณสักหน่อย คุกเข่าลงแล้วคลานออกไปจากที่นี่ ผมจะปล่อยคุณไป" ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้น

พอเขาพูดคํานี้ออกมา ทุกคนก็ต่างชะงัก

สีหน้าของต่งรุ่ยก็แข็งทื่อ ยิ้มแล้วพูดว่า "ดีมาก ไม่มีใครกล้าคุยกับผมแบบนี้มานานแล้ว คุณเป็นคนแรกเลย!"

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นตบหน้าเขาขึ้นมาทันที

"เพี้ยะ!"

เสียงดังลั่น ทําให้ต่งรุ่ยเดินโซเซและเกือบจะล้ม

"เสแสร้งไปแม่มึงเหรอ? ผมไม่ชอบคนเสแสร้งอย่างพวกคุณจริงๆ" ฉีเติ่งเสียนด่าโวยวายชุดใหญ่ ด่าไปด้วยเข้าไปกระชากคอเสื้อของต่งรุ่ยไปด้วย

"ปล่อยผู้จัดการต่งเดี๋ยวนี้!"

ลูกน้องของต่งรุ่ยต่างก็ตกใจและตะโกนด้วยความโกรธ ต่างเล็งปืนไปที่ฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนหยิบการ์ดใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขา และวางบนฝ่ามือ ฟาดไปที่หน้าของต่งรุ่ยแรงๆ

"แหกตาดูดีๆนะ นี่เป็นคีย์การ์ดของวิลล่าวิมานเมฆหรือเปล่า?" ฉีเติ่งเสียนตบต่อจนต่งรุ่ยเลือดอาบเต็มปาก ฟันก็หลุดออกมาด้วย

ต่งรุ่ยครวญครางอย่างเจ็บปวด ในเวลานี้ก็เห็นคีย์การ์ดในมือของฉีเติ่งเสียนอย่างชัดเจนและสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

ในมือฉีเติ่งเสียน คาดไม่ถึงว่าจะเป็นคีย์การ์ดของ "วิลล่าวิมานเมฆ" จริงๆ

"วิลล่าวิมานเมฆ" เป็นวิลล่าที่มีเอกลักษณ์ที่สุดในหมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่ง ตอนนั้นขายให้กับฉู่อู๋เต้า ในราคาสูงถึงสองพันล้านเลยทีเดียว!

และนี่เป็นสิ่งที่อวี้เสี่ยวหลงอยากจะซื้อในตอนนั้น แต่ก็ไม่สามารถซื้อได้

ฉีเติ่งเสียนปล่อยต่งรุ่ยแล้วถามอย่างเฉยเมยว่า "คุณยังจะเสแสร้งต่ออีกหรือเปล่า? ไหนเสแสร้งให้ผมดูอีกทีซิ?"

ต่งรุ่ยมองคีย์การ์ดในมือของฉีเติ่งเสียนด้วยความตกใจ ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย

หยางหยวนซานพูดด้วยสีหน้าตึงเครียดว่า "ผู้จัดการต่ง วิลล่าวิมานเมฆถูกฉู่อู๋เต้าซื้อไปแล้ว ไอ่คนนี้ต้องขโมยคีย์การ์ดมาแน่ๆ!"