มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 375

ต่งรุ่ยเพิ่งเดินออกไป ผู้บัญชาการหวังของหน่วยงานรักษาความปลอดภัยแห่งชาติก็พาคนมาด้วยแล้ว

หยางหยวนซานก็หัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า "คุณคิดว่าทําให้ต่งรุ่ยกลัวจะมีประโยชน์เหรอ? คุณใช้ปืน หน่วยงานรักษาความปลอดภัยแห่งชาติจะไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน!"

หยางเฟยเฟยที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้า บางทีฉีเติ่งเสียนอาจมีทําให้ต่งรุ่ยตกใจกลัว แต่เขาใช้ปืนยิงหยางหยวนซานจนได้รับบาดเจ็บ ปัญหาแบบนี้ร้ายแรงมาก

ประเทศหัวเป็นประเทศที่ห้ามใช้ปืน เมื่อเกิดการยิงขึ้นแล้ว จะได้รับความสนใจจากทุกฝ่ายอย่างมากทันที

"ผู้บัญชาการหวัง คนคนนี้ ไอ่คนนี้มันบุกเข้าไปในวิลล่าของผมและยิงผม ทําให้ต้นขาผมได้รับบาดเจ็บ!" หลังจากหยางหยวนซานเห็นผู้บัญชาหวังก็เริ่มฟ้อง

ทันทีที่สายตาของผู้บัญชาการหวังเห็นฉีเติ่งเสียน ก็ชะงักและพูดอย่างเฉยเมยว่า "นี่คือประธานฉีแห่งเทียนไล่แคปปิตอลไม่ใช่เหรอ?"

ฉีเติ่งเสียนไม่รู้จักผู้บัญชาการหวัง แต่ช่วงนี้ชื่อเสียงของเขาดังมาก ไม่น่าแปลกใจที่ผู้บัญชาการหวังจะรู้จักเขา

"ผู้บัญชาการหวัง สองคนนี้ ลักพาตัวเลขาของผม ข่มขู่เลขาของผมเป็นการส่วนตัว และยังพยายามบังคับให้เธอขโมยความลับทางธุรกิจของบริษัทผม" ฉีเติ่งเสียนพูดตามตรง ไม่ได้พูดเกินจริงแม้แต่น้อย

"ใช่ ผู้บัญชาการหวัง พวกเขาปลอมอัฐิของแม่ฉัน หลอกฉันมาที่นี่ แล้วข่มขู่ฉัน" หยางกวนกวนพูดอย่างน่าสงสาร

ผู้บัญชาการหวังไม่ได้ฟังสิ่งเหล่านี้ แต่มองปืนที่ฉีเติ่งเสี่ยนถืออยู่ในมือและถามอย่างเรียบเฉยว่า "ที่พูดมา แสดงว่าประธานฉีใช้ปืนจริงๆใช่ไหม?"

ฉีเติ่งเสียนตอบว่า "เมื่อกี้ผมยิงเองจริงๆ"

หยางหยวนซานและหยางเฟยเฟยทั้งคู่ทำท่าทีไม่กลัว ไม่พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับผู้บัญชาการหวัง แค่เรื่องที่ฉีเติ่งเสียนใช้ปืน ผู้บัญชาการหวังจะไม่ไว้ชีวิตเขาอย่างแน่นอน!

"หรือว่าประธานฉีไม่รู้ว่า ประเทศหัวของเราเป็นประเทศที่ห้ามใช้ปืนเหรอ?" ผู้บัญชาการหวังหัวเราะเยาะ

ฉีเติ่งเสียนเงียบไม่ได้พูดอะไร

ผู้บัญชาการหวังพูดต่อว่า "แม้ว่าเลขาของคุณจะถูกพวกเขาลักพาตัวไป แต่ถ้าคุณจะแก้ปัญหา คุณสามารถใช้วิธีแจ้งเจ้าหน้าที่ได้ไหม?"

"ทําไมต้องใช้ปืนด้วย?"

"อีกอย่าง ปืนนี้คุณเอามาจากไหน?"

"มีใบอนุญาตใช้ปืนที่ถูกต้องตามกฎหมายหรือเปล่า?"

ผู้บัญชาการหวังพูดคำหนึ่งก็เดินเข้าใกล้ทีละก้าว ให้ความรู้สึกที่กดดันมากๆ

หยางกวนกวนตอบว่า "ผู้บัญชาการหวัง ที่เขายิงก็เพื่อช่วยฉัน"

"หุบปาก!" ผู้บัญชาการหวังหันไปด่า

"ต่อให้จะช่วยคน ก็ไม่ถึงขั้นต้องใช้ปืน และไม่สามารถใช้ปืนด้วย"

"ถ้ากล้าใช้ปืน นั่นก็คือก่ออาชญากรรม!"

ผู้บัญชาการหวังดูเหมือนจะกัดฉีเติ่งเสียนด้วยข้อหานี้ไว้ไม่ปล่อย ไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่ฉีเติ่งเสียนจะยิง

ฉีเติ่งเสียนไม่แปลกใจกับสถานการณ์แบบนี้ แถมยังหัวเราะเยาะอีกด้วย

"วางปืนลง เอามือกุมหัวไว้!"

"แม้ว่าคุณจะเป็นเจ้านายที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน คุณก็ต้องปฏิบัติตามกฎของผม!"

ผู้บัญชาการหวังตะโกนอย่างเฉียบขาด ทําท่าทางเข้มจัด

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะและพูดว่า "ผู้บัญชาการหวังก็เคยได้ยินเหตุผลที่ผมใช้ปืนทําร้ายคนแล้วนิ พวกเขาไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลยเหรอ?"

ผู้บัญชาการหวังพูดอย่างเฉยเมยว่า "ผมเห็นแต่คนร้ายคนหนึ่งถือปืนบุกเข้าไปในคฤหาสน์ส่วนตัวของคนอื่น และยังใช้ปืนยิงต้นขาของเจ้าของจนได้รับบาดเจ็บ นอกเหนือจากนี้ ผมไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง!"

ฉีเติ่งเสียนชื่นชมว่า "ผู้บัญชาการหวังเป็นข้าราชการที่ดีและรับใช้ผู้มีอํานาจโดยเฉพาะจริงๆ!"

"บังอาจ! ใครให้คุณพูดแบบนี้กับผู้บัญชาการหวัง? หุบปากซะ!"

"คุณรู้หรือไม่ว่าคุณละเมิดกฎรักษาความปลอดภัยแห่งชาติแล้ว ตอนนี้ถ้าเราจะยิงคุณให้ตายคาที่ ก็ทำได้!"

"กล้าพูดอีก หลังจากลากกลับไปที่สํานักงานแล้ว จะต่อยจนฟันหลุดเลย!"