มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 381

ตอนที่หยางกวนกวนมาถึง หวงชงก็มาถึงที่นี่ก่อนแล้ว

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา เพิ่งจะตีสี่สี่สิบเท่านั้น!

ช่วงเช้ามืดมีรถน้อย ดังนั้นการเดินทางจึงรวดเร็วและใช้เวลาน้อยกว่าช่วงเวลาปกติมาก

“ไฮ รุ่นน้อง มาแล้วเหรอ อรุณสวัสดิ์นะ!” หวงชงโบกมือพร้อมยิ้มให้และกล่าวทักทาย

“รุ่นน้อง? ฉันไปเป็นรุ่นน้องได้ยังไง!?” หยางกวนกวนเอ่ยด้วยความโกรธและอดขมวดคิ้วไม่ได้

“เพราะว่าฉันไหว้ครูก่อน! ดังนั้นเธอต้องเป็นรุ่นน้องของฉัน” หวงชงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้นหยางกวนกวนก็ยิ่งไม่พอใจมากขึ้น หลังจากนั้นครู่หนึ่งบนใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้าย เธอกล่าวว่า “งั้นต้องขอโทษด้วย ถึงเวลานั้นนายคงต้องเรียกฉันว่าอาจารย์แม่”

“อึก!"

หวงชงสำลักเกือบตายเพราะคำพูดประโยคนี้และพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว

เทียบกันก็มีแต่จะทำให้รู้สึกด้อย ใครใช้ให้ตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงล่ะ แถมยังเป็นผู้หญิงที่หน้าอกใหญ่มากอีกด้วย...

ประตูลานบ้านเปิดออกราวกับเตรียมพร้อมไว้สำหรับคนทั้งสอง

ทั้งสองคนเข้าไปในลานบ้าน รอฉีเติ่งเสียนออกมา

แต่จนถึงตีห้าก็ยังไม่มีใครออกมา

หยางกวนกวนเอ่ยอย่างมีน้ำโหว่า “ไหนละคนนัด ไม่ใช่บอกให้พวกเรามาถึงตอนตีห้าหรอกเหรอ หนาวจะตายอยู่แล้วยังไม่ออกมาอีก!"

หวงชงเองก็ยิ้มเจื่อนๆ อย่างช่วยไม่ได้ ไม่กล้าพูดอะไรจู้จี้จุกจิก หยางกวนกวนกล้าบ่น แต่เขาไม่กล้าบ่นเพราะกลัวว่าฉีเติ่งเสียนจะถีบเขาเข้าให้

พอถึงตีห้าสิบนาที ฉีเติ่งเสียนจึงเดินหาวออกมาจากข้างในโดยที่สวมชุดออกกำลังกายอยู่

“ประธานฉี นี่มันหมายความว่ายังไง เมื่อวานคุณบอกเองว่าคุณเกลียดคนไม่ตรงต่อเวลาที่สุด ให้เรามาถึงตอนตีห้า ห้ามสายแม้แต่นาทีเดียว!”

“แล้วดูสิ ตอนนี้ตีห้าสิบนาทีแล้ว คุณสายไปสิบนาที!"

“ไหนว่ามา ว่ามันยังไงกันแน่!”

หยางกวนกวนถามอย่างขุ่นเคืองทันทีที่เห็นฉีเติ่งเสียน

เมื่อวานก็เป็นเพราะนายฉีเติ่งเสียนคนนี้เหมือนกัน ที่ทำให้เธอจิตใจไม่สงบและรำคาญมาก

ฉีเติ่งเสียนอดชะงักไม่ได้ จากนั้นจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่ ฉันไม่ชอบคนไม่ตรงต่อเวลา แต่ฉันเองน่ะชอบสายบ้างเป็นบางครั้ง!"

“Fuck!” หยางกวนกวนตะลึงกับคำพูดของเขา หลังจากนั้นจึงสบถออกมา

มุมปากของหวงชงสั่นไหวและนึกด่าอยู่ในใจ พวกเขามาถึงที่นี่ก่อนเวลายี่สิบนาที รอเกินเวลาอีกสิบนาที ทนแช่แข็งอยู่เป็นครึ่งชั่วโมง

“มาเถอะ วิ่งขึ้นภูเขาตามฉันมา!” ฉีเติ่งเสียนเอ่ยพลางยิ้มน้อยๆ

ฉีเติ่งเสียนเป็นผู้นำวิ่งไปข้างหน้าโดยมีอีกสองคนตามหลัง

หยางกวนกวนเองก็เป็นนักกีฬาฝีมือดี ไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสสามวันต่อสัปดาห์ ดังนั้นจึงมีสภาพร่างกายสมบูรณ์ วิ่งขึ้นเขาได้อย่างง่ายดาย

และยิ่งไม่ต้องพูดถึงหวงชงที่ออกมาจากหน่วยรบพิเศษ สมรรถภาพทางร่างกายของเขาย่อมดีกว่าคนทั่วไปไม่รู้ตั้งเท่าไรต่อเท่าไรอยู่แล้ว

หลังจากวิ่งมาถึงยอดเขา ฉีเติ่งเสียนก็หาสนามออกกำลังกายเหมาะๆ และเอ่ยกับทั้งสองคนว่า “วันนี้เป็นคลาสแรกของเรา ในคลาสแรกนี้เราจะมาฝึกสิ่งที่เป็นพื้นฐานที่สุด นั่นก็คือท่าขี่ม้า”

หวงชงย่อตัวลงทำท่าขี่ม้าทันทีและถามว่า “แบบนี้เหรอ เมื่อก่อนตอนอยู่ในกองทัพ เราต้องนั่งย่อตัวแบบนี้ทุกวัน แข่งว่าใครจะอยู่ได้นานกว่ากัน”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเยาะ เตะไปที่ต้นขาของหวงชงหนึ่งทีจนหวงชงร้องโอยและล้มลงไปบนพื้น

“รู้วิธีขี่ม้าหรือเปล่า” ฉีเติ่งเสียนถาม

“ไม่ใช่แบบนี้เหรอครับ” หวงชงถามอย่างประหลาดใจ

“หยางกวนกวน เธอบอกหน่อยสิ ว่าความรู้สึกตอนขี่ม้ามันเป็นยังไง” ฉีเติ่งเสียนถาม