มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 391

“ประธานฉีเรียกคนอยู่เหรอ?”

“ดีเลย งั้นฉันก็จะเรียกด้วย”

“มาดูกันว่าใครมีสมาชิกในสำนักหลงเหมิน หรือลูกน้องของประธานฉีมากกว่ากัน”

สวี่อานหัวเราะ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดหมายเลข แล้วพูด "ส่งคนที่พร้อมใช้ตอนนี้ทั้งหมด มาที่โรงแรมอันเถียนเซีย มีคนอยากมีเรื่อง"

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกพอใจ

นี่ไม่ใช่การประเมินตัวเองสูงเกินไปหรอ?

สวี่อานรับผิดสาขาย่อยของหลงเหมินในจังหวัดตงไห่มาหลายปี มีสมาชิกมากมายนับไม่ถ้วน ฉีเติ่งเสียนจะเรียกมาได้สักกี่คน?

พูดให้น่าฟังสักหน่อย สวี่อานแค่ให้คนมาถ่มน้ำลายใส่ ก็ยังทำให้ฉีเติ่งเสียนจมน้ำตายได้แล้ว

ฉีเติ่งเสียนขี้เกียจจะอธิบาย เงินห้าล้านไม่ใช่ว่าจะมาหยิบไปได้ง่ายขนาดนั้น แต่ถ้าหยิบไปแล้ว ก็ต้องเตรียมรับมือที่จะถูกลงโทษถึงจะถูก

“ว้าว ท่านฉีอย่าทำแบบนั้นเลย เรียกคนมาต่อสู้กับสำนักหลงเหมิน? สมองของคุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า!” หลี่อวิ๋นหว่านเตือนเสียงเบาๆ

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้คนมาเยอะขนาดนั้น แต่ทำให้พวกเขาไม่กล้าที่จะจู้จี้จุกจิกอย่างแน่นอน” ฉีเติ่งเสียนพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย แล้วเอื้อมมือไปตบบนไหล่ของหลี่อวิ๋นหว่านเบาๆสองครั้ง เพื่อให้เธอวางใจ

เฉียวชิวเมิ่งดูกังวลเล็กน้อย ฉีเติ่งเสียนนั้นเก่งมาก ตอนนี้เธอได้รู้แล้ว

แต่ว่า เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว เหมือนว่าฉีเติ่งเสียนวางแผนที่จะเรียกใครสักคนมาต่อสู้กับสวี่อาน

แม้ว่าเขาจะแบล็คอัพ เรียกคนมาแล้ว แต่ว่าจำนวนคนจะต้านสมาชิกของสำนักหลงเหมินได้ไหม?

ซ่งจือเหมยยิ้มเยาะเย้ยทันที และพูดว่า "ก็ดี ให้พวกเราเห็นหน่อยว่าคุณมีอะไรเป็นแบล็คอัพ คุณสามารถเรียกคนแบบไหนมาได้?"

“ยังจะเรียกคนมา? เรื่องตลกชัดๆ ใครจะมีคนมากกว่านายหางเสือของหลงเหมิน?”

“เป็นครั้งแรกที่เจอคนโง่ขนาดนี้ แค่มอบเงินห้าล้านในมือมาก็ไม่เป็นไรแล้ว จ่ายเป็นค่าโง่ก็เสร็จเรื่องแล้ว มีความจำเป็นอะไรต้องมาโชว์โง่!”

“ฉันดูแล้วนะ เขาคงจะไม่ยอมจนกว่านายหางเสือสวี่จะฉีกหน้าเขานั่นแหละ พวกเรามาดูการแสดงก็พอแล้ว”

ทุกคนยังหัวเราะเยาะเขา คิดว่าการกระทำของฉีเติ่งเสียนเป็นเพียงการประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป เป็นการหาเรื่องตายชัดๆ

ไม่นานหลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงรถตู้ดังมาจากด้านนอกของประตู เห็นแต่รถตู้หลายร้อยคันเข้าแถวต่อคิวยาวที่ทางเข้าโรงแรมอันเถียนเซีย

สมาชิกของหลงเหมินกระโดดลงมาจากรถตู้ด้วยท่าทางที่ดุร้ายและน่ากลัว แต่ละคนมีสีทะมึงเต็มไปด้วยอ่อร่านักฆ่า เหมือนกับว่าพวกเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

ไม่มีใครสงสัยเลย ถ้าฉีเติ่งเสียนให้คนมาต่อสู้กับสวี่อานที่นี่ คนพวกนั้นจะถูกสับเป็นเละชิ้นๆ ภายในไม่กี่นาทีแน่นอน

“คนของฉันมาแล้ว คนของคุณล่ะ?” สวี่อานมองไปที่ฉีเติ่งเสียน และพูดอย่างใจเย็น

“อีกครึ่งชั่วโมง อย่าเพิ่งใจร้อนสิ” ฉีเติ่งเสียนยกแขนขึ้นแล้วมองดูเวลา อย่างไม่ใส่ใจ

ในตอนนี้ ทุกคนได้ยินเสียงดังเสียงนึงดังขึ้นมา เมื่อหันกลับไปมอง ที่แท้เป็นเหวินซือซุ่นตกลงมาจากผนัง

เหวินซือซุ่นตื่นขึ้นมา ก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดเต็มปาก และลืมตาขึ้นมา แต่ว่า ตอนนี้เขาอ่อนแอมาก และทั้งร่างกายของเขาก็รู้สึกเหมือนจะหลับตลอด

สวี่อานหันไปมองเขาอย่างเย็นชา ไม่ได้พูดอะไร ปรมาจารย์หนุ่มอะไรไร้สาระจริงๆ พอเจอกับฉีเติ่งเสียนอะไรก็ทำไม่ได้ ความสามารถก็แค่นั้น ทำตัวเองขายหน้า!

ที่นี่ก็เป็นสถานที่ซึ่งผู้ชนะคือราชา และผู้แพ้คือมาร เหวินซือซุ่นถูกฉีเติ่งเสียนทุบตีอย่างรุนแรง รัศมีรอบตัวเขา จะจางหายไปก็เป็นเรื่องปกติ

เหวินซื่อซุ่นไม่ยอมรับเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้สึกเจ็บปวดแสบร้อนในหัวใจ อึดอัดมาก ทุกครั้งที่หายใจราวกับมีมีดกรีดที่เขา

เขารู้ ว่าอวัยวะภายในของเขาเสียหายแล้ว

เป็นเพราะพลังชีวิตที่แข็งแกร่งของเขา คนปกติคงตายไปแล้ว ถ้าพวกเขาถูกโจมตีหนักขนาดนี้

มีสมาชิกของสำนักหลงเหมินหลายร้อยคน ที่อยู่ด้านนอกของประตู กำลังส่งเสียงดังอย่างดุร้าย