มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 414

ทักษะการขับรถของเฉินอวี๋นั้นดีมากน ถึงเธอจะไม่ได้จัดอยู่ใน “นักขับหญิง” แต่เห็นได้ชัดว่าเธอได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษ

เมื่อพวกเขาผ่านมุมหนึ่ง มีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งตามพวกเขามาจากด้านหลัง จู่ๆ ฉีเติ่งเสียนก็เปิดประตู ก่อนจะถีบเปิดประตูรถ

ประตูรถถูกกระแทกเปิดออกจนสุด มอเตอร์ไซค์ข้างหลังกระเด็นไปชนประตูที่เปิดค้างไว้ เสียงดังปัง ประตูหลุดออกไปพร้อมกับมอเตอร์ไซค์ ไม่ต้องพูดถึงคนบนรถมอเตอร์ไซค์.........

“ต่อไปส่งคืนโรงงานไม่ได้แล้ว!” ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

เป็นไปได้ไหมว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขับ Aston Martin ?

ได้เวลา เขาไม่ลืมต้องอวดสักหน่อย ความคิดเขาตอนนี้ดูอารมณ์ดีมาก

ขณะที่ฉีเติ่งเสียนกำลังสั่งให้เฉินอวี๋ขับรถ เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรไปหาทีละคน เพื่อนัดแนะข้อมูลต่างๆ

“ดูเหมือนว่าถังน้ำมันจะถูกกระสุนปืน ตอนนี้น้ำมันน่าจะรั่ว!” เฉินอวี๋เหลือบมองที่หน้าปัดแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“ไม่เป็นไร ขับถึงไหนถึงนั่น” ฉีเติ่งเสียนหันศีรษะแล้วมองกลับไป ให้เฉินอวี๋ชะลอความเร็วรถลงเล็กน้อย

ทันใดนั้นรถบรรทุกขนาดใหญ่ก็โผล่ออกมาด้านหน้าและหยุดกะทันหันกลางถนน

เฉินอวี๋ ไม่ทันระวังตัว แม้ว่าจะเหยียบเบรก แต่รถทั้งคันก็ยังชนเข้าเต็มๆ มีเสียงดังปัง และเกิดอุบัติเหตุอย่างรุนแรง.....

ถุงลมนิรภัยเด้งขึ้นมาตรงหน้าฉีเติ่งเสียนกับเฉินอวี๋

แว่นตาของเฉินอวี๋แตกกระจายจากการกระแทก สันจมูกแตก เลือดไหลออกมา ทำให้ถุงลมนิรภัยสีขาวเปียกชื้นไปด้วยเลือด

ฉีเติ่งเสียนยังไม่ได้สติดีนัก เขาก็ถูกถุงลมนิรภัยกระแทกหน้า ผลจากการโดนกระแทกทำให้เขาเวียนหัว เพราะถูกกระทบกระเทือน

“ให้ตายเถอะ คนขับเป็นผู้หญิงไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆ.....” ฉีเติ่งเสียนสาปแช่งในใจก่อนจะยกนิ้วขึ้น

เล็บของเขาโผล่ออกมาเหมือนมีด ปล่อยลมถุงลมนิรภัย จนมีเสียงฟู่ ถุงลมนิรภัยก็แฟบจนสามารถหลุดออกจากการพันธนาการนี้ได้

ฉีเติ่งเสียนรีบกดนิ้วของเขาบนถุงลมนิรภัยของเฉินอวี๋ปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วลากเธอออกจากรถ

ฉีเติ่งเสียนมีอาการวิงเวียนศีรษะและหูอื้อ ไม่ต้องพูดถึงเฉินอวี๋เธออ่อนแอเกินกว่าจะลืมตาได้ในขณะนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด และเลนส์ที่แตกก็เจาะเข้าไปในผิวหนังที่บอบบางของเธอ

“ฉันตายแล้วเหรอ?” เฉินอวี๋อดไม่ได้ที่จะพึมพำด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก

“ตายไม่ได้ บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น” ฉีเติ่งเสียนยิ้มกอดเฉินอวี๋และวางเขาไว้บนขอบถนนข้างเขา

ในเวลานี้ มีชายคนหนึ่งกระโดดลงจากรถบรรทุกคันใหญ่

เขาอยู่ในวัยสี่สิบเศษ สูงราวๆหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร มีรูปร่างผอมเพรียว มีดวงตาที่แหลมคม มือใหญ่ทั้งสองข้างผอมแห้งจนเห็นกระดูกที่ปูดโปน

ฉีเติ่งเสียนคาดว่าชายคนนี้ดูมีอายุเพียงสี่สิบเศษๆเท่านั้น แต่ความจริงแล้วมีอายุหกสิบปี พลังงานและเลือดถูกกักเก็บไว้ ความชราถูกชะลอทำให้มองอายุจริงไม่ออก

ยิ่งไปกว่านั้นฉีเติ่งเสียนยังเห็นความคล้ายคลึงบางอย่างระหว่างเขากับเหวินซือซุ่น จึงรู้สึกชัดเจนในใจทันที

คนๆ นี้น่าจะเป็นเหวินหย่งฟู ผู้ถือหางเสือเรือของหลงเหมินในเมืองโมตู!

“คุณคือฉีเติ่งเสียนเหรอ?” เหวินหย่งฟูมองไปที่ฉีเติ่งเสียนถามอย่างใจเย็น

“คุณเป็นผู้ถือหางเสือเรือของหลงเหมินเมืองโมตูงั้นเหรอ? พ่อของเหวินซือซุ่น?” ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วและพูด

เหวินหย่งฟูพยักหน้าช้าๆ และพูดว่า “ใช่!”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดว่า “ฉันทำร้ายลูกชายของคุณ พ่อถึงกับมาเองเลยนี่ ช่างน่าสนใจจริงๆ!”

เขาไม่คาดคิดว่าการแก้แค้นของเหวินหยงฟู่จะกินเวลามานานขนาดนี้