มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 44

ท่าทางของฉีเติ่งเสียนแบบนี้ ทำให้ทุกคนตกใจอย่างมาก

สมองของผู้ชายคนนี้มีปัญหาจริงๆหรือเปล่า คิดว่าตัวเองยังเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลฉีอยู่เหรอ ยังคิดว่าตัวเองเป็นคู่หมั้นของอวี้เสี่ยวหลงอยู่เหรอ

ใบหน้าของเฉียวชิวเมิ่งก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเช่นกัน นี่เป็นถึงคังเสวี่ยฉวินเลยนะ คนของตระกูลคังของเมืองหลวง ทำให้เขาขุ่นเคือง มันน่ากลัวยิ่งกว่าไปทำให้สมาคมการค้ามังกรดำขุ่นเคือง!

สมาคมการค้ามังกรดำสิบสมาคมมัดเข้าด้วยกัน ก็อาจเทียบไม่ได้กับตระกูลคังในเมืองหลวง!

“ฉันไม่ดื่มแล้วแกจะทำอะไรได้ แกกล้าแตะต้องฉันเหรอ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันคังเสวี่ยฉวิน เป็นถึงคุณชายสามของตระกูลคัง!”

“เมื่อก่อนแกก็เป็นคนของเมืองหลวง น่าจะเข้าใจถึงตระกูลคังสามคำนี้ เป็นตัวแทนของอะไรใช่ไหม”

คังเสวี่ยฉวินไม่เห็นฉีเติ่งเสียนอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ และไม่เชื่อว่าเจ้าหมอนี่จะกล้าแตะต้องตัวเอง พูดจาให้โหดเหี้ยมหน่อย ใครก็สามารถทำได้ แต่การดำเนินการนั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ระหว่างที่พูด คังเสวี่ยฉวินลุกขึ้น ยื่นมือขวาออกมา เตรียมจะไปตบหน้าของฉีเติ่งเสียน พร้อมกับพูดไปด้วย : “ไอ้สารเลวตัวน้อย ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด สิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้ ถ้าหากแกไม่ทำตาม อย่างนั้นฉันก็จะลงมือแล้วนะ.....”

มือของเขายังไม่ทันตบถึงหน้าของฉีเติ่งเสียน ก็ถูกฉีเติ่งเสียนคว้าเอาไว้อย่างรุนแรง กดไว้บนโต๊ะ

ต่อจากนั้น ฉีเติ่งเสียนหยิบส้อมเหล็กขึ้นมาหนึ่งอัน จากนั้นเอาส้อมเหล็กวนอยู่ที่นิ้วมือของเขาสองรอบ สีสันฉูดฉาด

และหลังจากนั้น จู่ๆ ส้อมเหล็กก็แทงทะลุหลังมือของคังเสวี่ยฉวิน!

“ตุ้ม!”

เสียงดังสะนั่น ส้อมเหล็กทะลุหลังมือของคังเสวี่ยฉวิน กระทั่งแทงทะลุเข้าไปถึงโต๊ะไม้เนื้อแข็งอีกด้วย ฝ่ามือทั้งหมดของเขาถูกตอกไว้บนโต๊ะโดยตรง

“โอ๊ย!!!” คังเสวี่ยฉวินส่งเสียงกรีดร้อง คนทั้งคนก้มตัวเป็นลูกบอล จับฝ่ามือของตัวเองด้วยความเจ็บปวด

หัวของเฉียวชิวเมิ่งระเบิดเสียงดังปัง ทั่วทั้งสมองล้วนแล้วสับสนขึ้นมา ฉีเติ่งเสียนผู้ชายคนนี้.....คาดไม่ถึงว่าจะลงมือกับคังเสวี่ยฉวินแล้วเหรอ!

นอกจากนี้ เขายังทำเกินไปขนาดนี้ ใช้ส้อมเหล็กแทงฝ่ามือของคังเสวี่ยฉวินจนทะลุ!

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างไม่แยแส : “น้ำผลไม้แก้วนี้ แกจะดื่มก็ต้องดื่ม แกไม่อยากดื่มก็ต้องดื่ม ไม่อย่างนั้นล่ะก็ เรื่องของวันนี้ มันจะไม่จบง่ายๆ!”

“คนบ้า คนแซ่ฉีแกแม่งเป็นคนบ้าคนหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะกล้าทำร้ายคุณชายคัง!” จังเซ่าเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะคำรามออกมา ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเช่นกัน

ผู้ติดตามของคังเสวี่ยฉวินที่อยู่รอบตัวก็มีใบหน้าที่หวาดกลัวเช่นกัน พวกเขาล้วนแล้วเคยเห็นแต่คังเสวี่ยฉวินรังแกคนอื่น แต่ไม่เคยเห็นคนอื่นกล้าทำแบบนี้กับคังเสวี่ยฉวิน!

น้ำตาของเฉียวชิวเมิ่งแทบจะทะลักออกมาแล้ว รีบพูด : “คุณชายคัง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ฉันฉันฉัน.....เขา.....เขาไม่ได้ตั้งใจ เพียงแค่หุนหันพลันแล่นชั่วขณะเท่านั้น คุณอย่า.....”

“เอ่อ.....ฉันขอโทษคุณแทนเขาด้วย อาการบาดเจ็บของคุณฉันจะออกค่ารักษาให้ จะชดเชยให้.....”

เฉียวชิวเมิ่งตกใจจนพูดติดๆขัดๆแล้ว ตอนนี้สมองล้วนแล้วยุ่งเหยิงไปหมด

ใบหน้าของคังเสวี่ยฉวินกลับเต็มไปด้วยความโหดร้าย พูด : “เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร ขอโทษฉันเหรอ เธอคู่ควรเหรอ!”

หลังจากพูดจบ เขามองไปทางฉีเติ่งเสียน กัดฟันพูด : “คนแซ่ฉี แกกล้าแตะต้องฉัน ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง ฉันจะทำให้คนของตระกูลเฉียวทั้งหมดฝังไปพร้อมกับแก!”

ฉีเติ่งเสียนกลับใช้เวลาที่เขากำลังพูด นำน้ำผลไม้แก้วนั้นมาวางอยู่ตรงหน้าเขาอย่างแรง

“ปัง!”

เสียงดังปังหนึ่งที ทำให้น้ำผลไม้เกิดคลื่น

ฉีเติ่งเสียนเต็มไปด้วยความเยือกเย็น พูด : “จะดื่มไหม”

“แกแม่งรนหาที่ตาย ยังกล้าข่มขู่คุณชายคัง ฉันจะเป็นคนฆ่าแกตายก่อน!” ชายหนุ่มผู้มั่งคั่งหยิบเก้าอี้ขึ้นมา ฟาดไปทางฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนไม่หันหน้าด้วยซ้ำ เตะไปข้างหลังหนึ่งที เสียงดังตุ้ม ชายหนุ่มผู้มั่งคั่งถูกเตะจนบินออกไปพร้อมกับเก้าอี้ ชนเข้ากับกำแพง เป็นตายร้ายดียังไงไม่รู้

“ทุกคนอย่าไปยั่วยุเขา ไอ้หมอนี่เป็นคนบ้า ตอนนี้ธาตุไฟแตกแล้ว พวกเราเป็นคนสติดี ไม่ยุ่งกับคนบ้า!”

“ใช่แล้ว.....เขาทำให้คุณชายคังขุ่นเคืองอย่างน่าสังเวช คุณชายคังได้ประกาศแล้วว่าเขาและตระกูลเฉียวจะเสียชีวิตภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง ตอนนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องออกไปหาเรื่องแล้ว”

“เป็นครั้งแรกจริงๆที่เห็นคนไร้ค่าที่ไม่รู้จักความเป็นความตายแบบนี้ เป็นเพียงผู้คุมที่ไร้อำนาจคนหนึ่งเท่านั้น ก็กล้ามาทำรุนแรงกับคุณชายคัง!”

ฉีเติ่งฉวินเห็นว่าคังเสวี่ยฉวินไม่พูด หัวเราะอย่างเย็นชา บีบคางของคังเสวี่ยฉวินด้วยมือเดียว บังคับให้เขาเงยหน้าขึ้น หลังจากนั้นหยิบน้ำผลไม้แก้วนั้นแล้วเทเข้าไปในปากของเขา!

ทุกคนมองจนใบหน้าชา นี่นี่นี่.....นี่แม่งเป็นถึงคุณชายสามของตระกูลคังของตระกูลใหญ่แห่งเมืองหลวงเลยนะ!

“ตูบ!”

หลังจากเทน้ำผลไม้เสร็จ ฉีเติ่งเสียนกดหัวของคังเสวี่ยฉวินเข้ากับโต๊ะอย่างแรงหนึ่งที กระแทกจนเสียงดังปัง

เฉียวชิวเมิ่งนั่งลงบนเก้าอี้อย่างแรง ใบหน้าซีดขาว ตัวสั่น.....

ครั้งนี้จบแน่ คังเสวี่ยฉวินไม่มีทางปล่อยฉีเติ่งเสียนและตระกูลเฉียวแน่นอน!

จังเซ่าเจี๋ยก็เริ่มสั่นไปทั้งตัวเช่นกัน เรื่องบานปลายขนาดนี้ ถ้าหากตระกูลคังเอาเรื่องจนถึงที่สุด เกรงว่าเขาก็ต้องพัวพันเข้าไปด้วย.....

ทุกคนที่อยู่รอบๆตัวสั่นสะท้าน แต่ละคนล้วนแล้วตัวสั่น

“คุณชายคังครั้งหน้าต้องจำเอาไว้ คนอะไรสามารถยุ่งได้ คนอะไรไม่สามารถยุ่งได้!” ฉีเติ่งเสียนยิ้มและยื่นมือออกไปดีดส้อมเหล็กหนึ่งที

ส้อมเหล็กแทงทะลุฝ่ามือของคังเสวี่ยฉวิน ถูกเขาดีดหนึ่งที ส่งเสียงหึ่งและสั่นสะเทือนทันที เจ็บจนคังเสวี่ยฉวินส่งเสียงกรีดร้องออกมา

คังเสวี่ยฉวินมองฉีเติ่งเสียนด้วยความดุร้าย แววตาราวกับสามารถฆ่าคนได้ พยักหน้าอย่างแรง พูด : “ดี ดีมาก!”

“ฉีเติ่งเสียน แกมีความสามารถ กล้าทำร้ายฉัน และยังกล้าทำให้ฉันอับอาย!”

“ตอนนี้แกเป็นแค่ผู้คุมเรือนจำที่หมดสภาพแล้วคนหนึ่ง ก็กล้ามาท้าทายคังเสวี่ยฉวินอย่างฉัน ฉันไม่พูดไม่ได้เลย แกมีความกล้าอย่างมาก!”

“ฉันหวังว่าแกจะสามารถแข็งข้อแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ อย่ารอให้คนของตระกูลคังของพวกเรามาถึงแล้วก็อ่อนแอโดยตรงล่ะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ แบบนั้นจะไม่มีความหมายอย่างมาก”

“เรื่องของวันนี้ ฉันจะจดจำเอาไว้ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีการชดเชยสิบเท่าร้อยเท่าล่ะก็ ฉันก็จะไม่แซ่คังอีกต่อไป!”

ทุกคนได้ยินคังเสวี่ยฉวินพูดอย่างหนักหน่วงแบบนี้ ภายในใจล้วนแล้วหนาวสั่น ในความทรงจำของพวกเขา นี่เป็นครั้งแรกที่คุณชายคังพูดคำพูดที่โหดร้ายแบบนี้

คุณชายคังเป็นคนที่โหดเหี้ยมแต่ไม่พูดอะไรมากมาโดยตลอด ต้องการลงโทษผู้คนก็แค่ลงโทษพวกเขาถึงตายโดยตรง ไม่มีทางพูดจาโหดร้ายแบบนี้ด้วยซ้ำ

แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน สามารถจินตนาการได้ ในเวลานี้ภายในใจของเขาเก็บความโกรธไว้แบบนี้

“เด็กเปรต ฉันจะรอแก!” ฉีเติ่งเสียนยื่นมือออกไปตบหน้าของคังเสวี่ยฉวินเบาๆ พูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

คังเสวี่ยฉวินกล่าวด้วยสายตาที่น่ากลัว : “จำไว้ให้ดี ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง ฉันจะทำให้ครอบครัวของแกล่มจม!”

“แกก็สามารถลองหาทางหนีได้ ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน แกจะสามารถหลบหนีภายใต้อวนลากของตระกูลคังได้หรือไม่!”

“ต่อให้แกวิ่งไปจนสุดขอบโลกก็ตาม วิ่งไปถึงประเทศมี่ วิ่งไปถึงยุโรป ฉันจะทำให้แกตระหนักได้ว่า กล้าทำให้ฉันขุ่นเคือง จะต้องแบกรับผลที่ตามมาอย่างไร!”

หลังจากพูดประโยคนี้จบ คังเสวี่ยฉวินคำรามด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมด ดึงส้อมที่แทงอยู่บนฝ่ามือออกโดยตรง เจ็บปวดจนเขากัดฟันแน่นอย่างต่อเนื่อง หายใจอย่างหนัก

“อืม ค่อนข้างแข็งข้อ ฉันชื่มชมอย่างมาก! ฉันจะรอแก” ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ ยื่นมือออกไปดึงเฉียวชิวเมิ่งที่กำลังตกใจ แล้วเดินออกไปข้างนอก

จังเซ่าเจี๋ยตะโกนเสียงดัง : “คนแซ่ฉี ถ้าหากแกเป็นผู้ชายคนหนึ่งล่ะก็ อย่าทำให้เฉียวชิวเมิ่งต้องลำบากไปด้วย สิ่งที่ตัวเองทำก็รับผิดชอบคนเดียว....”

“ต้องลำบากไปด้วยเหรอ ฮึ!”

“ตระกูลเฉียว ต้องถูกฝังไปพร้อมกับเขาอย่างแน่นอน!”

“คนที่ใกล้ชิดเขา ล้วนแล้วต้องตายโดยไร้ที่ฝังศพ!”

คังเสวี่ยฉวินก้มหน้า เลียบาดแผลของตัวเองอย่างเย็นชา พูดอย่างช้าๆ

มองเห็นท่าทางของคังเสวี่ยฉวินนี้ ทุกคนตัวสั่นขึ้นมาอีกครั้ง คุณชายคังในครั้งนี้ ดูเหมือนว่ากำลังจะมีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่!

ท้องฟ้าของจงไห่ กำลังจะเปลี่ยนแปลงแล้ว!