มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 445

สวีเอ้าเสวี่ยมองจูจวินด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น นี่เธอถูกผู้หญิงแบบนี้ตบงั้นเหรอ

เป็นแค่ผู้อำนวยการสาขาแต่กล้ามาตบหน้าเธองั้นเหรอ!

“ตอนนี้เธอดูไร้หนทางมาก เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะให้ทางเลือกเธอสองทาง”

“ทางแรก คุกเข่าลงและเลียฝุ่นออกจากรองเท้าของฉันให้สะอาด แล้วฉันจะปล่อยเธอไป”

“ทางที่สองคือจ่ายเงินมาซะ ไม่อย่างนั้นจุดจบของเธอคงน่าสมเพชไม่เบา!”

จูจวินจ้องหน้าสวีเอ้าเสวี่ยอย่างเอาเรื่อง สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ ความรู้สึกของการเหยียบคนใหญ่คนโตที่อยู่สูงเกินเอื้อมไว้ใต้เท้ามันสดชื่นแบบนี้นี่เอง!

สวีเอ้าเสวี่ยลูบแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะพูดว่า “เธอเคยคิดไหมว่านกฟีนิกซ์ที่กำลังตกต่ำมันคงสู้ไก่ไม่ได้ แต่สุดท้ายแล้วมันก็คือฟีนิกซ์”

จูจวินหัวเราะลั่นหลังจากได้ฟัง “เธอน่ะเหรอนกฟีนิกซ์! ฉันว่าแค่ไก่บ้านๆ เธอยังสู้ไม่ได้เลย! ถ้ากล้ามาจู้จี้กับฉันอีก วันนี้ฉันจะทำให้เธอตายเลยคอยดู!”

สวีเอ้าเสวี่ยพูดว่า “เธอพูดถูก ตอนนี้ฉันกำลังตกต่ำมาก ถึงขั้นต้องขายตัวเองเพื่อใช้หนี้ แต่เธอช่วยใช้สมองโง่ๆ ของเธอคิดให้ดีๆ หน่อยเถอะว่าผู้ชายที่สวีเอ้าเสวี่ยคนนี้ขายตัวให้ ใช่คนที่เธอควรหาเรื่องรึเปล่า”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ความสับสนก็ปรากฏบนใบหน้าของจูจวิน จากนั้นเธอก็หัวเราะเยาะ “นี่จะใช้บารมีคนอื่นมารังแกกันเหรอ คุณตัวอย่างเธอคิดจะมาขู่ฉันเหรอ”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ เธอก็ตบหน้าของสวีเอ้าเสวี่ยอีกด้าน

สวีเอ้าเสวี่ยเอียงศีรษะและหันหน้ากลับมาอย่างไร้ความรู้สึก “เธอตบฉันสองครั้ง งั้นฉันก็จะคืนให้เธอสิบเท่า นั่นเท่ากับยี่สิบครั้ง”

“เอาคืนฉันเหรอ ฉันอยากจะรู้ว่าเธอมีสิทธิ์อะไรมาเอาคืนฉัน! ถ้าเธอยังไม่ตัดสินใจระหว่างทางเลือกสองทางที่ฉันให้ ฉันก็จะให้คนลากเธอไปขายที่ไนต์คลับ!” จูจวินพูดพลางแสยะยิ้ม

สวีเอ้าเสวี่ยสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปพูดกับฉีเติ่งเสียน “ได้โปรดช่วยฉันด้วย!”

ฉีเติ่งเสียนยกเปลือกตาขึ้น ในที่สุดก็ทนไม่ไหวจนต้องเปิดปากแล้วสินะ

เขาเมินเฉยต่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เพียงเพื่อให้สวีเอ้าเสวี่ยก้มหัวขอร้องเขา

“ได้สิ แต่ว่าคุณก็รู้ดีว่าถ้าจะให้ผมช่วยก็ต้องมีดอกเบี้ย!” ฉีเติ่งเสียนยืนขึ้นและพูดอย่างใจเย็น

สวีเอ้าเสวี่ยไม่ได้ตอบอะไร เธอแค่พูดว่า “ฉันอยากให้ผู้หญิงคนนี้คุกเข่าลงและยอมให้ฉันตบยี่สิบครั้งแต่โดยดี!”

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า “ได้”

จูจวินมองฉีเติ่งเสียนก่อนจะมองสวีเอ้าเสวี่ยอีกครั้ง เธอชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะอย่างเหยียดหยาม “เป็นบ้าอะไรกัน พวกเธอบอกอะไรแล้วฉันต้องทำเหรอ จะให้ฉันคุกเข่าให้แต่ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้าง!”

ในตอนนั้นเองที่ผู้จัดการร้านของชาแนลออกมา เมื่อเห็นว่าจูจวินกำลังทะเลาะกับคนอื่นอยู่ เขาก็รีบเข้ามาสอบถาม

หลังจากเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้จัดการร้านก็เตือนฉีเติ่งเสียน “รีบคุกเข่าให้ผู้อำนวยการจูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะฆ่านาย!”

ฉีเติ่งเสียนยักไหล่และพูดว่า “นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร คิดว่าตัวเองเปิดร้านแบรนด์เนมแล้วเจ๋งมากเหรอ”

ผู้จัดการร้านพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ฉันเจ๋งมากที่เปิดร้านชาแนล นายจะทำไม!”

ฉีเติ่งเสียนพูด “ก็ไม่ทำไม ก็แค่จะทำให้นายเปิดร้านไม่ได้ต่อไปเท่านั้น”

พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรออกและพูดนิ่งๆ “ฉันอยู่ที่ศูนย์การค้าเฟยหม่า ส่งคนมาจัดการที่นี่หน่อย”

“แสดงเก่งจริงนะไอ้บ้านี่ นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร”

จูจวินหัวเราะเยาะเย้ยฉีเติ่งเสียนด้วยสีหน้าดูแคลน

ผู้จัดการร้านกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ฉีเติ่งเสียนจึงเตะเขาจนกระเด็นออกไป เขานอนกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดจนไม่สามารถลุกขึ้นได้อยู่พักใหญ่

เขาขี้เกียจเกินกว่าจะตอบโต้กับคนประจบประแจงผู้มีอิทธิพลพรรค์นี้ เขาจึงจะจัดการจูจวินก่อนแล้วค่อยว่ากัน