มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 446

จูจวินยอมแพ้การเลือก มีปัญหาประธานซุนซิงจัง นี่มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างคาดไม่ถึง

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับหัวเราะพูดขึ้น: “คุณมายั่วยุสวีเอ้าเสวี่ย น่าจะมีคนสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง?”

จูจวินพูดอย่างเย็นชา: “คือใคร?ไม่มีคน!ฉันแค่ไม่ชอบเขา จะจัดการเขา มีปัญหาไหม?”

สวีเอ้าเสวี่ยขมวดคิ้วเบาๆ สถานการณ์ปัจจุบันของเธอน่ากังวล อีกทั้งสร้างศัตรูไว้มากมาย ถือโอกาสตอนที่เขาล้มนั้นมารังแกเขาอย่างแน่นอน

ดังนั้น เขาเดาไม่ออกว่าเบื้องหลังของจูจวินนั้นใครเป็นใคร

“ถ้ากล้าจริงก็ให้เขามาก่อเรื่องเลย ไม่กล้าโผล่หน้าใช่ไหม?”ฉีเติ่งเสียนพูดแล้วยิ้ม

ในเวลานี้ มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทางประตู ข้างกายของเขามีชายร่างใหญ่ตัวสูงเท่าวัวติดตามไว้ รู้สึกกดดันมากเลย

ชายคนนี้ใส่ชุดแบรนด์LVทั้งตัว แต่ดูเหมือนไม่รวยเลย ใส่แว่นเอาไว้ด้วย ดูแล้วดูคล่องแคล่วมาก

สวีเอ้าเสวี่ยหลังจากเห็นคนคนนี้ ก็ตะลึงพูดขึ้น: “ภู่ซิงซ่าน คือคุณเองหรอ!”

ฉีเติ่งเสียนถาม: “ภู่ซิงซ่าน?ทำไมฉันไม่เคยได้ยินชื่อของบุคคลอันดับหนึ่งคนนี้?”

สวีเอ้าเสวี่ยหัวเราะพูดขึ้น: “คุณมันคนบ้านนอกจะรู้จักอาณาจักรโคกูรยอนายทุนซ่านซิงและได้ยินมาก่อนได้ยังไงละ?”

ฉีเติ่งเสียนตอบ อ่อ หนึ่งคำ ตัวเองบ้านนอกจริงๆ คนใหญ่คนโตนายทุนซ่านยังไม่รู้จัก

“คุณชายภู่!”

จูจวินหลังจากเห็นภู่ซิงซ่าน ก็รีบโค้งคำนับทักทาย

ภู่ซิงซ่านหัวเราะแล้วพูด: “เอ้าเสวี่ย พวกเราไม่เจอกันนาน!”

ดวงตาของสวีเอ้าเสวี่ยเต็มไปด้วยความเกลียด ตอนแรกภู่ซิงซ่านไปขอเสนอแต่งงานที่ตระกูลสวีแล้วถูกเขานั้นไล่ออกจากบ้านเอง

ตระกูลสวีค่อนข้างจะตกใจ เพราะภู่ซิงซ่านนั้นเป็นคนต่างแดน แล้วเป็นคนของนายทุนซ่านซิง มันค่อนข้างอ่อนไหวทางการเมือง และสวีเอ้าเสวี่ยก็ไม่เต็มใจ ดังนั้นเรื่องนี้จึงล้มลง

เห็นได้ชัดว่า ภู่ซิงซ่านไม่ใช่คนที่จะยอมง่ายๆ รอให้สวีเอ้าเสวี่ยผิดหวังท้อใจแล้วค่อยลงมือ

“ภู่ซิงซ่าน ไม่เจอกันนาน คุณจะหาขยะมาทำให้ฉันขยะแขยง?แล้วมาหักหน้าฉัน?”สวีเอ้าเสวี่ยพูดอย่างเย็นชา น้ำเสียงนั้นไม่น่าฟังเลย

จูจวินพูดอย่างเย็นชาพูดขึ้น: “คุณว่าใครเป็นขยะ?ตอนนี้ฉันเป็นประธานสาขาธนาคารเจียงหนาน ซึ่งเป็นบริษัทในเครือของนายทุนซ่านซิง ระวังคำพูดหน่อย!”

ฉีเติ่งเสียนได้ยินก็มีความสุข ถึงว่ากล้ามาสู้กับซุนซิงจัง และมีความโอ้อวดมาก

ภู่ซิงซ่านโบกมือให้จูจวินหุบปาก จากนั้นพูดขึ้น: “เอ้าเสวี่ย ฉันแค่อยากพูดกับคุณว่า เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันอย่างชัดเจนและดูว่าใครสามารถช่วยคุณได้”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “อ่อ?คุณหมายความว่านายทุนซ่านซิน สามารถช่วยสวีเอ้าเสวี่ยได้หรอ?”

ภู่ซิงซ่านได้ยินคำพูที่ไม่น่าฟังของฉีเติ่งเสียน ดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

“เอ้าเสวี่ย วันนี้ที่ฉันมาเมืองหัวกั๋วก็เพราะคุณ!”

“ขอเพียงแค่คุณพยักหน้า กลับไปอาณาจักรโคกูรยอกับฉัน ฉันสามารถใช้กำลังของฉันช่วยคุณได้”

“จากนั้น ไม่มีใครกล้ามาท้าทายคุณต่อหน้าได้อีก เพราะว่าคุณคือภรรยาของฉัน!”

คำพูดของภู่ซิงซ่านนั้นโอ้อวดมาก เหมือนกับว่าตัวเองเป็นพระเจ้าอยู่หัวที่ใหญ่โต พูดเหมือนจะเอาทั้งภูเขามาให้ภรรยาตัวเอง

สวีเอ้าเสวี่ยดวงตาเต็มไปด้วยความเกลีดแล้วพูดอย่างเย็นชา: “ภู่ซิงซ่าน อย่ามาสร้างภาพตรงนี้ มาจากไหนก็กลับไปทางนั้นเลย!”

ภู่ซิงซ่านพูดแล้วหัวเราะ: “ตอนนี้คุณยังไม่รู้ตัวอีก?คุณนั้นตกระกำลำบาก หัวหน้าตัวเล็กๆคนหนึ่งก็สามารถหักหน้าคุณได้ง่ายๆเลย!”

“คุณแค่มาหาฉัน ฉันให้คุณได้ทั้งหมดที่คุณต้องการ!”