มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 479

“ตื่นเต้นขนาดนี้ทำไม?”

ฉีเติ่งเสียนถูกอารมณ์ของหลี่อวิ๋นหว่านทำให้ตกใจ ก็รีบพูดทันที

หลี่อวิ๋นหว่านจอดรถ พูดเสียงเย็นชา “ทำไม จะทะเลาะเอาแต่ใจไม่ได้เหรอ?ผู้หญิงก็มีอำนาจในการเอาแต่ใจ!”

ฉีเติ่งเสียนในใจคิดว่าครึ่งหนึ่งคือก่อนหน้านี้ภู่ซิงซ่านเอ่ยถึงสวีเอ้าเสวี่ยกระตุ้นเธอ อย่ามองว่าปกติเธอไม่พูดอะไร ก็จะแสดงว่าเธอไม่รู้อะไรจริงๆ

“บอกกับเธอก็ไม่เป็นไร…แผนของฉันก็คือแบบนี้…”

ฉีเติ่งเสียนนำแผนการของตัวเองบอกกับหลี่อวิ๋นหว่าน ฟังจนเธอพยักหน้าไม่หยุด

หลังจากที่รู้แผนการของฉีเติ่งเสียน เธอก็ผ่อนคลายลง แบบนี้ก็ไม่ต้องกังวลว่าเทียนไล่เภสัชกรรมจะล้มละลายง่ายๆ

หลี่อวิ๋นหว่านพูดด้วยความพอใจ“ตกลง พวกเรากลับไปที่บริษัท!”

ฉีเติ่งเสียนกลับยิ้มชั่วร้ายและพูด“เมื่อกี้เธอโกรธขนาดนั้น ตอนนี้ก็ช่างมันเถอะ?”

หลี่อวิ๋นหว่านก็พูด“แล้วคุณจะเอายังไง?!”

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“ไม่ยังไง ให้ฉันขับรถเถอะ”

หลี่อวิ๋นหว่านก็พูด“ถือว่าคุณรู้จักเอาตัวรอด!”

เพียงแต่ หลังจากที่รอให้ฉีเติ่งเสียนขับรถ หลี่อวิ๋นหว่านจึงพบว่าตัวเองตกหลุมพรางแล้ว!

หมอนี่ขับรถไปที่เปลี่ยว บริเวณรอบๆไม่ต้องพูดถึงคน แม้แต่รถก็ยังน้อยมากที่จะขับผ่าน

“คุณขับรถมาที่นี่ หมายความว่าอะไร?”หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างระมัดระวัง เห็นได้ชัดเจนว่าฝ่ายตรงข้ามมีความคิดที่ไม่ดี

“สั่งสอนเธอ จะได้ไม่เกิดโทสะอีก”ฉีเติ่งเสียนปลดเข็มขัดนิรภัย และปรับเบาะนั่ง

หลี่อวิ๋นหว่านหน้าแดงขึ้นทันที กัดริมฝีปากและพูด“ไม่ได้ กลับบ้านค่อยว่ากัน!”

ฉีเติ่งเสียนกลับไม่สนใจ นำเธอมากอดไว้ และกดลงไป พลางพูด“กลับบ้านนั่นเป็นเรื่องของกลับบ้าน ตอนนี้ฉันคิดถึงเธอแล้ว”

หลี่อวิ๋นหว่านคิดว่าหมอนนี่เป็นคู่อาฆาตของตัวเอง ทำได้แค่หลับตา ต้องยอมรับชะตาชีวิตของตัวเองแล้ว

หลังจากนั้น ก็มองเห็นรถเบนซ์คันสีฟ้าสั่นไหวไปมาใต้ต้นไม้ที่ไร้ผู้คน

เวลาที่ฉีเติ่งเสียนนำรถสตาร์ท หลี่อวิ๋นหว่านถูกอุ้มไปนอนอยู่ที่นั่งด้านหลังแล้ว และพูด“ทำบ้าๆแบบนี้ ถ้าคนอื่นมองเห็นจะเป็นคนได้ยังไง?”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูด“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องเป็นคน เป็นสัตว์เถอะ!”

หลี่อวิ๋นหว่านกลอกตามองบนใส่เขา ยิ้มพลางพูด“คุณไม่ใช่พากวนกวนกลับมาจากคุกไหม ยังหิวกระหาย?”

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“ฉันไม่ได้มีอะไรกับเธอ!”

“ไม่มีอะไรคุณยังปกป้องเธอขนาดนี้?คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ!”หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างไม่พอใจ

“ฉันปกป้องลูกน้องของตัวเองผิดเหรอ?”ฉีเติ่งเสียนหน้าด้านพูดต่อไป กับเรื่องนี้ไม่สามารถยอมรับได้

ฉีเติ่งเสียนขับรถไปพลางทะเลาะกับหลี่อวิ๋นหว่าน เห็นฉีเติ่งเสียนจะขับรถกลับไปที่บริษัท หลี่อวิ๋นหว่านก็ใจร้อนขึ้นมา

“คุณยังจะไปบริษัททำไม?!”หลี่อวิ๋นหว่านพูดขึ้นมา

“หา?ไม่กลับบริษัท?”ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความแปลกใจ

หลี่อวิ๋นหว่านชี้ไปที่เสื้อเชิ้ตที่ถูกดึงจนขาดของตัวเอง หลุดลุ่ยจนน่าเกลียด และพูดเสียงเย็นชา

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างกระดากใจ หมุนพวงมาลัยรถ ก็พาเธอกลับบ้าน