มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 481

ฉีเติ่งเสียนไม่เคยคิดเลยว่า สักวันหนึ่งตัวเองเเละอวี้เสี่ยวหลงจะมาเดินคุยเล่นด้วยกัน

นี่อาจจะไม่ได้เล่นว่าเดินเล่น แต่ก็ทำนองนั้น

เขาก็ไม่เคยคิดเช่นกันว่า ตัวเองและอวี้เสี่ยวหลงจะมายืนอยู่ที่ค่ายเดียวกัน

"ตระกูลจ้าวเป็นเหมือนอาคารที่รื้อถอนออกได้ยาก หรือแม้แต่ภูเขาที่ปีนข้ามไปยาก บังทางผู้คนมากมาย หรือแม้แต่จะขัดขวางความเจริญของคนทั้งประเทศอีกด้วย"อวี้เสี่ยวหลงมองไปไกล

กล่าวอย่างจริงจัง

"ถ้าตอนแรกเรื่องของพ่อกับแม่ฉัน สามารถมีผู้คนมากพอที่จะยืนออกมา จุดจบอาจจะไม่ใช่แบบนั้น"ฉี่เติ่งเสียนกลับพูดเบาๆ

อวี้เสี่ยวหลงฟังออกว่าในใจของเขายังมีความโกรธ เพียงแค่พูดว่า"วันนี้ กับวันนั้น การทำสิ่งใดก่อนเวลาที่จะมาถึง ก็คือการทำลายตัวเอง"

ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างเยาะเย้ย"งั้นเธอจะต้องพยายามแล้วล่ะ ถึงจะตัดสินได้ว่าถึงหรือยังไม่ถึงเวลา

ไม่เเน่ว่า ผู้คนมากมายอาจจะกำลังรอคนที่ยืนออกมาคนเเรก รอคนนั้น เฉินเซิงเเละอู่ก่วน！"

อวี้เสี่ยวหลงเงียบลงชั่วขณะ ถึงจะกล่าวต่อ"คำพูดของคุณมีเหตุผลนะ ฉันในตอนนั้นก็ยังเด็ก"

ฉีเติ่งเสียนกล่าว"ในตอนั้นตระกูลจ้าว ก็ยังไม่ถูกครอบงำเท่าตอนนี้"

หลังจากเดินเล่นกันไปอีกรอบหนึ่ง คำพูดก็มาถึงตอนจบ

แน่นอนว่ายังคงเดินต่อไปได้อีก เเต่ถ้าไม่มีเรื่องคุยกัน ก็จะกลายเป็นความอึดอัด

ฉีเติ่งเสียนกลับคิดหัวข้อเรื่องที่จะคุยกันได้อีก กล่าวว่า"มวยไทเก็กของเธอ ใครเป็นคนสอน?ผมมอง

ออกว่าข้างในมีกลิ่นไอความเก่าแก่ของมวยไทเก็กอยู่ เหมือนกับการฆ่าศัตรูในสนามรบ"

อวี้เสี่ยวหลงหัวเราะกล่าว"ต้องมีสักคนที่มองว่าฉันจะอะไร ดังนั้น พวกเขาจึงสนับสนุนฉัน เรียกตัวตนของฉัน ความเป็นมาที่ลึกลับฉันก็ไม่รู้เขาคนนั้นคือใคร！"

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วกล่าว"เธอเป็นถึงพลโทของประเทศจีน ถ้าอยากจะสืบประวัติของใครสักคน ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนิดเดียว? ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะสืบไม่ได้！"

อวี้เสี่ยวหลงกล่าว"คนเขาไม่อยากบอก ทำไมฉันต้องไปสืบ? ฉันรู้แค่ว่า เขาชื่นชมฉัน ที่สำคัญยังสนับสนุนเรื่องการงานของฉันด้วย ดังนั้น ยินดีที่จะให้คำปรึกษาฉัน"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า หลังจากนั้นยื่นมือข้างหนึ่งออกมาต่อหน้าอวี้เสี่ยวหลง กล่าว"การก้าวขึ้นไปเอาชัยชนะของคุณนั้นมีความโดดเด่นมาก แต่หลังจากนั้นยังคงไม่พอ ฉันคิดมานานมาก บวกกับท่านั้น อาจจะมีผลมากกว่านี้"

อวี้เสี่ยวหลงเห็นฝ่าของเขานูนขึ้น อดไม่ได้ที่จะตกใจ เมื่อทนไม่ไหวที่จะยื่นมือไปสัมผัส

ฉีเติ่งเสียนหุบมือเข้าหากันทันที จับฝ่ามือของเธอไว้

ใบหน้าของอวี้เสี่ยวหลงก็เปลี่ยนไป เมื่อขยับไหล่จะต้องดึงกลับอย่างแรง！

แต่ส่วนนูนบนฝ่ามือของฉีเติ่งเสียนก็เกิดระเบิดขึ้น มีเสียงฮูเกิดขึ้นและผลักมันออกด้วยฝ่ามือ มันดุร้ายและทรงพลังเหมือนดั่งรถไฟคำราม！

อวี้เสี่ยวหลงถูกผลักออกทันทีด้วยท่า"ดั่งตราประทับ" ตกใจกับฝ่ามือนี้ที่นิ่งไว้ทบนแขน ร่างทั้งร่างไม่สามารถควบคุมได้

เท้าของเธอไถล่ไปกับพื้นดิน และถูกผลักออกไปไกลกว่าสองเมตร

"นี่คือท่าอะไร?！"สีหน้าของอวี้เสี่ยวหลงตกใจ รู้สึกว่าเจ็บปวดไปทั่วทั้งแขนจากการถูกกระแทก

นักรบที่อยู่รอบข้างเห็นอวี่เสี่ยวหลงและฉีเติ่งเสียนต่อสู้กันอย่างกระทันหัน หลังจากถูกฝ่ามือของฉีเติ่งเสียนผลักออกไปไกลกว่าสองเมตร พวกเขาทั้งหมดต่างก็ตกใจ

"นายพลฉีของพวกเรานี่เก่งจริงๆ ถึงจะสู้กับนายพลอวี่ก็ยังดูได้เปรียบเล็กน้อย"

"ก็ไม่แปลก็อายุยังน้อยก็ถูกคัดเลือกเข้าหน่อยกรมยุทธทางการเมืองพิเศษในตำแหน่งนายพลจัตวา ถ้าฉันมีความสามารถแบบนั้น ก็เป็นนายพลได้เหมือนกัน"