มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 592

จริงๆแล้วเฉินหยูและเซี่ยงตงฉิงก็เป็นคนที่วางแผนเก่งเหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับซุนอิ่งซูแล้ว ฉีเติ่งเสียนรู้สึกชอบมากกว่า

อีกอย่าง หลังจากเฉินหยูคิดร้ายใส่ฉีเติ่งเสียนแล้ว เธอก็ยังรู้ตัวว่าต้องใส่ถุงน่องสีดํามาง้อ แต่ซุนอิ่งซูกลับแกล้งทําเป็นไม่รู้อะไรเลย มันน่าโกรธจริงๆ

คนจากอาณาจักรโคกูรยอ ส่วนใหญ่มักจะเห็นแก่ตัว ปมด้อยที่หลอกหลอนพวกเขาแม้ว่าจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่จริงๆแล้วมันฝังลึกอยู่ในกระดูก

พอเปรียบเทียบแล้ว ฉีเติ่งเสียนกลับรู้สึกว่าคนของเจียเผิงกั๋วทําให้คนชอบมากกว่า

เขาชอบ"อาจารณ์มิคามิ ยัว"(นางเอกที่ถ่าย AV)มาก ในฮาร์ดดิสก์เก็บวีโดีโอเกี่ยวกับเธอไว้หลายร้อยกิกะไบต

ในตอนที่หยางกวนกวนลบเจ้านางยั่วยุในแอพถ่ายทอดสดออกนั้น เธอลืมสแกนฮาร์ดดิสก์ของเขา

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปอย่างมีความสุข เฉินหยูก็บอกว่าเธอจะกลับไปหนานหยางแล้ว

"สถานการณ์ในหนานหยางจะยิ่งแปลกมากขึ้น เธอต้องระวังหน่อยนะ หวังว่าครั้งต่อไปที่พบเธอ เธอยังคงยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้อีก" ฉีเติ่งเสียนพูด

"วางใจได้ ไม่ต้องห่วง แค่พวกเราร่วมมือกันนั้นก็สามารถอยู่ยงคงกระพันแล้ว!" เฉินหยูพูดอย่างทะเยอทะยานและไม่เป็นห่วงตัวเองเลย

อวี้เสี่ยวหลงพูดว่า "ต้องระมัดระวังองค์กรโครงกระดูกเลือดด้วยนะ หงเทียนตูนั้นเก่งมาก"

เฉินหยูพยักหน้าแล้วพูดว่า "ตระกูลเฉินของเราจะใส่ใจกับการควบคุมกองทัพอย่างมั่นคง ใครกล้าเอื้อมมือเข้ามาที่นี่ ก็จะทุบให้หักเลย!"

หลังจากคุยกันไม่กี่คํา ก็แยกย้ายกัน

หยางกวนกวนฟังพวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ระหว่างประเทศ ก็รู้สึกเหมือนเป็นภาพลวงตา และไม่เคยจินตนาการเลยว่าวันหนึ่งตัวเองก็สามารถเข้าร่วมการอภิปรายแบบนี้ได้

"สไตล์ศิลปะการต่อสู้หนานหยางแพร่หลาย ถ้าว่างฉันจะพาเธอไปที่หนานหยางสักครั้ง ที่นั่นมีปรมาจารย์มากมาย มวยต่างๆแตกกิ่งก้านสาขา ไปเปิดโลกมีประโยชน์มากสําหรับเธอมาก!" ฉีเติ่งเสียนพูด

"ได้สิ ได้สิ!" หยางกวนกวนรีบตอบตกลงอย่างมีความสุข

คนประเทศหัวกั๋วส่วนใหญ่ชอบไปอยู่สองที่คือประเทศมี่และหนานหยาง ฝั่งประเทศมี่หาเงินได้ง่าย แถวหนานหยางก็วุ่นวายเหมือนกัน พอวุ่นวายขึ้นมา แน่นอนว่าก็หาเงินได้ง่าย

แน่นอนว่ายิ่งวุ่นวายก็ยิ่งอันตราย ดังนั้น คนประเทศหัวกั๋วที่อาศัยอยู่แถวหนานหยางส่วนใหญ่จะเลือกฝึกศิลปะการต่อสู้ และฝึกศิลปะการต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเอง

คนฝึกศิลปะการต่อสู้มีมากขึ้น ปรมาจารย์ก็ย่อมมีมากขึ้น

"เฉินหยูคิดร้ายกับนาย ฉันไม่เห็นนายจะอาฆาตแค้นเลยสักนิด!" จู่ๆหยางกวนกวนพูดขึ้น

"เรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้เอง ไม่มีอะไรต้องแก้แค้น" ฉีเติ่งเสียนพูดเบาๆ

"เห็นคนอื่นเขาสวยใช่ไหมล่ะ?!" หยางกวนกวนยิ้มอย่างเย็นชา

ฉีเติ่งเสียนพูดลอยๆว่า "เปล่า คนอื่นเขาขายาวต่างหาก!"

แต่คําพูดนี้ เป็นคำพูดที่ห้ามพูดโผงผาง ไม่งั้นก็คืออีคิวต่ำ พระเยซูมาก็ช่วยไรไม่ได้

ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองซีเหอขึ้นชื่อเรื่องความสวยงาม ฉีเติ่งเสียนจึงพาหยางกวนกวนเดินไปตามเส้นทางแม่น้ำ เส้นทางทั้งสองข้างเป็นตึกโบราณ ด้านนอกมีแถบโคมไฟส่องสว่าง พอถึงตอนดึกก็เปิดไฟ สวยงามมาก

"ต่อไปถ้าแก่แล้ว ก็อาจพิจารณาดูมาปักหลักที่เมืองซีเหอได้นะ" หยางกวนกวนพูด

"ตอนนี้ยังสาวอยู่ ก็คิดเรื่องแก่แล้ว เธอนี่คิดไปไกลจริงๆ" ฉีเติ่งเสียนหาวและรู้สึกน่าเบื่อเล็กน้อย

เมื่อเทียบกับภูมิสถาปัตย์ที่สร้างโดยมนุษย์ เขาชอบภูมิทัศน์ธรรมชาติมากกว่า บรรยากาศอันโอ่อ่ สิ่งที่ไม่ได้สร้างโดยมนุษย์แบบนั้นทำให้ความรู้สึกลึกๆของจิตใจหวั่นไหวได้มากกว่า

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน ก็เดินมาถึงหน้าประตูโรงเตี้ยมแห่งหนึ่งชื่อ "หอวั่งเจียง"

เรียกว่าโรงเตี้ยม จริงๆแล้วก็เป็นโรงแรมระดับไฮเอนด์ที่ตกแต่งภายนอกอย่างเรียบง่าย

"ไปสิ" ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเบาๆ

หยางกวนกวนหันมามองเขา จู่ๆใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา เม้มริมฝีปากและพูดว่า "ก็ตกลงกันไว้แล้วว่าให้ถึงโมตูก่อนไม่ใช่เหรอ?"

ฉีเติ่งเสียนกลับพูดว่า "ฉันรอไม่ไหวแล้ว!"

แต่ในตอนนี้ ฉีเติ่งเสียนพูดแบบนี้ เธอกลับรู้สึกน่าสนใจมาก และตื่นเต้นเล็กน้อย!

"กริ๊งกริ๊ง!"

ลิฟต์มาถึงชั้นสิบหกอย่างรวดเร็ว สุดทางเดินเป็นห้องประชุมขนาดใหญ่

นอกทางเดินของห้องประชุมใหญ่ มีชายชุดดําสองคนยืนเฝ้าอยู่

"ขอโทษทีนะครับท่านแขกวีไอพี พวกคุณเดินผิดชั้นแล้ว ที่นี่เป็นห้องประชุม ไม่ใช่ห้องพัก" ชายชุดดําคนหนึ่งเอ่ยปาก

หยางกวนกวนประหลาดใจและพูดว่า "อ่าวเหรอ? งั้นเราคงเดินผิดจริงๆ"

ระหว่างพูด เธอเบิกตากว้างและจงใจเข้าใกล้ข้างหน้า ดูป้ายประกาศนั้น

ชายชุดดําเห็นว่าเป็นสาวสวย ก็ยอมหลบให้ ตาเหลือบไปที่หน้าอกของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

จากนั้น เขาก็เห็นนิ้วที่เรียวยาวสองนิ้วจิ้มเข้าตา ยังไม่ทันตั้งตัว ลูกตาสองอันถูกจิ้มจนแตก เป้าก็ถูกเตะ ทั้งคนล้มลงบนพื้นทันที เจ็บเจียนตาย

ชายชุดดําอีกคนหนึ่งตกใจ และรีบไปหยิบปืนออกมา แต่หยางกวนกวนกลับหันข้าง และใช้ "ท่าหมาฉี่" เตะไปหาเขา

การเตะนี้ทั้งเร็วและดูไม่ทัน ชายชุดดํายังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกเตะที่เป้าและคุกเข่าลงกับพื้นทันที ร่างกายเขาชักรัวๆ ขยับไม่ได้

"จิ้"

หลังจากล้มทั้งสองคนได้ติดต่อกัน หยางกวนกวนหายใจเข้าลึกๆ และรู้สึกปวดท้ายทอยเล็กน้อย

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวว่า "เธออย่าลงมืออย่างสะเปะสะปะ พอใช้แรง ความดันโลหิตก็จะเพิ่มสูงขึ้น อัตราการไหลของเลือดก็จะเร็วขึ้นด้วย ความดันในกะโหลกจะเพิ่มขึ้นตามธรรมชาติอยู่แล้ว"

หลังจากพูดจบ ฉีเติ่งเสียนก็เตะประตูห้องประชุมให้เปิดออก!