มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 592

จริงๆแล้วเฉินหยูและเซี่ยงตงฉิงก็เป็นคนที่วางแผนเก่งเหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับซุนอิ่งซูแล้ว ฉีเติ่งเสียนรู้สึกชอบมากกว่า

อีกอย่าง หลังจากเฉินหยูคิดร้ายใส่ฉีเติ่งเสียนแล้ว เธอก็ยังรู้ตัวว่าต้องใส่ถุงน่องสีดํามาง้อ แต่ซุนอิ่งซูกลับแกล้งทําเป็นไม่รู้อะไรเลย มันน่าโกรธจริงๆ

คนจากอาณาจักรโคกูรยอ ส่วนใหญ่มักจะเห็นแก่ตัว ปมด้อยที่หลอกหลอนพวกเขาแม้ว่าจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่จริงๆแล้วมันฝังลึกอยู่ในกระดูก

พอเปรียบเทียบแล้ว ฉีเติ่งเสียนกลับรู้สึกว่าคนของเจียเผิงกั๋วทําให้คนชอบมากกว่า

เขาชอบ"อาจารณ์มิคามิ ยัว"(นางเอกที่ถ่าย AV)มาก ในฮาร์ดดิสก์เก็บวีโดีโอเกี่ยวกับเธอไว้หลายร้อยกิกะไบต

ในตอนที่หยางกวนกวนลบเจ้านางยั่วยุในแอพถ่ายทอดสดออกนั้น เธอลืมสแกนฮาร์ดดิสก์ของเขา

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปอย่างมีความสุข เฉินหยูก็บอกว่าเธอจะกลับไปหนานหยางแล้ว

"สถานการณ์ในหนานหยางจะยิ่งแปลกมากขึ้น เธอต้องระวังหน่อยนะ หวังว่าครั้งต่อไปที่พบเธอ เธอยังคงยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้อีก" ฉีเติ่งเสียนพูด

"วางใจได้ ไม่ต้องห่วง แค่พวกเราร่วมมือกันนั้นก็สามารถอยู่ยงคงกระพันแล้ว!" เฉินหยูพูดอย่างทะเยอทะยานและไม่เป็นห่วงตัวเองเลย

อวี้เสี่ยวหลงพูดว่า "ต้องระมัดระวังองค์กรโครงกระดูกเลือดด้วยนะ หงเทียนตูนั้นเก่งมาก"

เฉินหยูพยักหน้าแล้วพูดว่า "ตระกูลเฉินของเราจะใส่ใจกับการควบคุมกองทัพอย่างมั่นคง ใครกล้าเอื้อมมือเข้ามาที่นี่ ก็จะทุบให้หักเลย!"

หลังจากคุยกันไม่กี่คํา ก็แยกย้ายกัน

หยางกวนกวนฟังพวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ระหว่างประเทศ ก็รู้สึกเหมือนเป็นภาพลวงตา และไม่เคยจินตนาการเลยว่าวันหนึ่งตัวเองก็สามารถเข้าร่วมการอภิปรายแบบนี้ได้

"สไตล์ศิลปะการต่อสู้หนานหยางแพร่หลาย ถ้าว่างฉันจะพาเธอไปที่หนานหยางสักครั้ง ที่นั่นมีปรมาจารย์มากมาย มวยต่างๆแตกกิ่งก้านสาขา ไปเปิดโลกมีประโยชน์มากสําหรับเธอมาก!" ฉีเติ่งเสียนพูด

"ได้สิ ได้สิ!" หยางกวนกวนรีบตอบตกลงอย่างมีความสุข

คนประเทศหัวกั๋วส่วนใหญ่ชอบไปอยู่สองที่คือประเทศมี่และหนานหยาง ฝั่งประเทศมี่หาเงินได้ง่าย แถวหนานหยางก็วุ่นวายเหมือนกัน พอวุ่นวายขึ้นมา แน่นอนว่าก็หาเงินได้ง่าย

แน่นอนว่ายิ่งวุ่นวายก็ยิ่งอันตราย ดังนั้น คนประเทศหัวกั๋วที่อาศัยอยู่แถวหนานหยางส่วนใหญ่จะเลือกฝึกศิลปะการต่อสู้ และฝึกศิลปะการต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเอง

คนฝึกศิลปะการต่อสู้มีมากขึ้น ปรมาจารย์ก็ย่อมมีมากขึ้น

"เฉินหยูคิดร้ายกับนาย ฉันไม่เห็นนายจะอาฆาตแค้นเลยสักนิด!" จู่ๆหยางกวนกวนพูดขึ้น

"เรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้เอง ไม่มีอะไรต้องแก้แค้น" ฉีเติ่งเสียนพูดเบาๆ

"เห็นคนอื่นเขาสวยใช่ไหมล่ะ?!" หยางกวนกวนยิ้มอย่างเย็นชา

ฉีเติ่งเสียนพูดลอยๆว่า "เปล่า คนอื่นเขาขายาวต่างหาก!"

แต่คําพูดนี้ เป็นคำพูดที่ห้ามพูดโผงผาง ไม่งั้นก็คืออีคิวต่ำ พระเยซูมาก็ช่วยไรไม่ได้

ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองซีเหอขึ้นชื่อเรื่องความสวยงาม ฉีเติ่งเสียนจึงพาหยางกวนกวนเดินไปตามเส้นทางแม่น้ำ เส้นทางทั้งสองข้างเป็นตึกโบราณ ด้านนอกมีแถบโคมไฟส่องสว่าง พอถึงตอนดึกก็เปิดไฟ สวยงามมาก

"ต่อไปถ้าแก่แล้ว ก็อาจพิจารณาดูมาปักหลักที่เมืองซีเหอได้นะ" หยางกวนกวนพูด

"ตอนนี้ยังสาวอยู่ ก็คิดเรื่องแก่แล้ว เธอนี่คิดไปไกลจริงๆ" ฉีเติ่งเสียนหาวและรู้สึกน่าเบื่อเล็กน้อย

เมื่อเทียบกับภูมิสถาปัตย์ที่สร้างโดยมนุษย์ เขาชอบภูมิทัศน์ธรรมชาติมากกว่า บรรยากาศอันโอ่อ่ สิ่งที่ไม่ได้สร้างโดยมนุษย์แบบนั้นทำให้ความรู้สึกลึกๆของจิตใจหวั่นไหวได้มากกว่า

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน ก็เดินมาถึงหน้าประตูโรงเตี้ยมแห่งหนึ่งชื่อ "หอวั่งเจียง"

เรียกว่าโรงเตี้ยม จริงๆแล้วก็เป็นโรงแรมระดับไฮเอนด์ที่ตกแต่งภายนอกอย่างเรียบง่าย

"ไปสิ" ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเบาๆ

หยางกวนกวนหันมามองเขา จู่ๆใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา เม้มริมฝีปากและพูดว่า "ก็ตกลงกันไว้แล้วว่าให้ถึงโมตูก่อนไม่ใช่เหรอ?"

ฉีเติ่งเสียนกลับพูดว่า "ฉันรอไม่ไหวแล้ว!"