มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 617

"เธฮ เธอกล้าตบฉันงั้นเหรอ!"

หยางเฟยเฟยกรีดร้องที่ถูกหยางกวนกวนไอ่ลูกสารเลวที่เธอดูถูกมาโดยตลอดตบหน้าต่อหน้าคนมากมาย สําหรับเธอแล้ว มันน่าอับอายมาก

คนรอบข้างก็ต่างอึ้ง แต่ละคนเหมือนตกอยู่ในความฝัน ที่นี่เป็นเมืองโมตูจริงๆงั้นเหรอ? ทำไมถึงมีคนกล้าทำร้ายคนของตระกูลหยางในเมืองโมตุ?!

หยางหยวนซานพูดอย่างดุว่า "มาหาเรื่องในงานเลี้ยงหมั้นของพี่ชายฉันใช่ไหม วันนี้แม้ว่าใครหน้าไหนจะมาช่วย ก็ไม่สามารถช่วยพวกคุณได้!"

หยางกวนกวนไม่สนใจหยางหยวนซานเลยสักนิด แต่เดินตรงไปหาหยางเฟยเฟยแล้วพูดว่า "ตบเธองั้นเหรอ? วันนี้ฉันไม่ได้มาตีเธออย่างเดียว แต่มาเพื่อทําลายเธอด้วย สิ่งที่ฉันพูดในเมื่อกี้ เธอไม่ได้ยินเลยเหรอ?"

คราวนี้หยางเฟยเฟยตกใจจริง ๆ ในเมื่อหยางกวนกวนกล้าตบเธอ งั้นก็กล้าที่จะทำลายเธอ!

แต่เธอกดขี่หยางกวนกวนเป็นเวลานานหลายปี มีข้อได้เปรียบทางจิตใจอย่างมาก แม้ว่าเธอจะถูกตบหน้า แต่เธอก็ยังลุกขึ้น หยิบขวดไวน์ขึ้นมาและฟาดเข้าไป!

ขวดไวน์เพิ่งฟาดลงไปครึ่งทาง หยางกวนกวนก็ยกมือขึ้นต่อยขวดไวน์จนแตกสลาย จากนั้นก็เตะเข้าที่ท้องของหยางเฟยเฟย ถีบจนเธอล้มลงกับพื้น

หยางเฟยเฟยคุกเข่าลงทันที ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดและคร่ําครวญว่า "พวกคุณ พวกคุณทําเกินไปแล้ว พี่ชายของฉันจะไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่นอน!"

"คุณชายหยาง!"

ทันใดนั้น ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเรียก

มองไปตามเสียง หยางจิ้งมาถึงแล้ว สวมสูทสีดํา สีหน้าแข็งกร้าวและเย็นชา ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความเท่

ข้างๆเขาตามมาด้วยสวีเอ้าเสวี่ยที่สวมชุดสีขาว ดูสง่างามและหรูหรา สวยประดุจบัวผุดขึ้นเหนือน้ำ แต่บนใบหน้าของเธอมีสีแดงบางๆแปลกๆ

"หยางจิ้งมาแล้ว มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว ลูกสาวของหยางสามโง่มาก่อเรื่องในงานเลี้ยงหมั้นของเขา จบไม่สวยแน่นอน!"

"อย่าว่าแต่หยางจิ้งเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหยางเลย แค่แบ็คของเขาในเมืองหลวง ก็ไม่มีใครกล้ามีเรื่องด้วยเลย!"

"ใช่ ทำไมเขาถึงมีสิทธิ์เข้ากรมยุทธการ? ก็เพราะได้รับความสนใจจากบอสใหญ่ในเมืองหลวงน่ะสิ? กล้าไปมีเรื่องกับคนแบบนี้ เป็นการหาเรื่องตายไม่ใช่เหรอ?"

บุคคลประเภทใดมีชื่อเสียงในด้านใด!

ชื่อเสียงของตระกูลหยางในเมืองโมตูนั้นยิ่งใหญ่พออยู่แล้ว และหยางจิ้ง ก็เป็นผู้นําในตระกูลหยาง

"พี่ใหญ่ หยางกวนกวนไอ้ลูกสารเลวนี่กลับมาที่เมืองโมตู และมาก่อเรื่องในงานเลี้ยงหมั้นของพี่ พี่ห้ามปล่อยเธอไปเด็ดขาด!" หยางเฟยเฟยตะโกนเสียงแหลมและเศร้ารันทด สีหน้าเต็มไปด้วยความแค้น

สายตาของหยางจิ้งมองไปที่หยางกวนกวน แม้แต่เธอที่เคยผ่านการฝึกฝนจากพวกพี่ใหญ่ที่ในเรือนจำโยวตู ในเวลานี้ ก็รู้สึกถึงความรู้สึกกดขี่บ้างเล็กน้อย

ส่วนสวีเอ้าเสวี่ยยิ้มอย่างเหยียดหยาม ตระกูลหยางในเมืองโมตู มักมีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง ซึ่งมองจากเรื่องนี้เห็นได้เลยว่าคนในครอบครัวนี้นิสัยไม่ค่อยดี

ผู้อาวุโสหยางค่อนข้างให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ในครอบครัว ยืนกรานที่จะแบ่งทรัพย์สินของตระกูลให้กับทางสายเลือดของหยางจื้อส่วนหนึ่ง

ตระกูลหยางเป็นตระกูลใหญ่โตมีกิจการมากมาย แบ่งให้หยางกวนกวนหนึ่งส่วนสามงั้นเหรอ? ล้อเล่นบ้าอะไร ไอ่ลูกของคนปัญญาอ่อนคนนี้ มีสิทธิ์อะไรมาแบ่งเอาทรัพย์สินหนึ่งในสามของตระกูลหยางไป ให้เธอไม่กี่แสนก็ยังมากเกินไป!

หยางจิ้งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชาและมองไปที่หยางกวนกวน

หยางกวนกวนเงยหน้าขึ้นอกผายไหล่ผึ่ง ยืนตรง ไม่หวั่นไหวกับความรู้สึกกดขี่ของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

"เธอยังกล้ากลับมาอีกเหรอ?" หยางจิ้งถามอย่างเรียบเฉย

"ทําไมจะไม่กล้าล่ะ? ทั้งเมืองโมตูล้วนเป็นบ้านของนายเหรอ?" หยางกวนกวนยิ้มเล็กน้อย ใช้กลยุทธ์สยบความแข็งกร้าวด้วยความอ่อนโยน

"ไม่ว่าจะเป็นระดับตําแหน่งไหน ยังไงแล้วฉันก็ใหญ่กว่านาย ในเมื่อเจอฉันแล้ว นายจะไม่ทําความเคารพได้ยังไงล่ะ?" ฉีเติ่งเสียนถามอย่างครุ่นคิด

ทุกคนต่างคิดว่าฉีเติ่งเสียนบ้าไปแล้ว กล้าปลอมตัวเป็นผู้บังคับบัญชาของหยางจิ้ง แถมยังพูดคําที่ทำให้เขาอับอายขายหน้า ไม่รู้จักชั่วดีเลยจริงๆ!

หยางจิ้งกลับยืนตัวตรงท่ามกลางสายตาที่ตกใจของทุกคน ขาทั้งสองข้างประชิดกัน สีหน้าตึงเครียด มือหนึ่งยกขึ้นที่หน้าอก อีกมือหนึ่งไขว้หลัง และทําความเคาร "ข้าพเจ้าหยางจิ้ง ขอทำความเคารพนายพลจัตวาฉี"

"ตูม!"

พอคําพูดนี้ออกมา ในงาานก็อึ้งกันไปหมด!

สวีเอ้าเสวี่ยหัวเราะเย็นชา ฉีเติ่งเสียนได้เป็นนายพลจัตวาของกรมยุทธการ สําหรับหลายคนแล้วราวกับก้างปลาที่ติดในลําคอ

ขนาดจ้าวหางเปียยังมาเมืองโมตูด้วยตัวเอง อยากจะทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสก่อนที่เขาจะเข้ารับประเมิน ให้เขาไม่สามารถผ่านการประเมินได้อย่างราบรื่น

ด้วยความเข้าใจที่เธอมีต่อฉีเติ่งเสียน คงต้องใช้วิธีสนุขจิ้งจอกอ้างบารมีเสือมาปราบปรามคนแน่นอน นี่ไง ยังไม่ทันไรก็มากดขี่หยางจิ้งซะแล้ว สีหน้าเขาแย่มาก

"น่าเสียดายที่ฉีปู้อวี่เป็นคนโรคจิต แม้แต่จ้าวหางเปีย ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา" สวีเอ้าเสวี่ยคิดในใจ

จู่ๆฉีปู้อวี่ก็ปรากฏตัวในเมืองโมตู ซึ่งทำให้แผนการของตระกูลจ้าวผิดแผนไปหมด ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้ ฉีเติ่งเสียนอาจไม่สามารถหยิ่งผยองได้ถึงขนาดนี้หรอก

จากนั้นสวีเอ้าเสวี่ยก็เห็นฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดว่า "ไม่ต้องพิธีรีตองอะไร ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอก! ทุกคนก็เป็นคนกันเอง"

หยางจิ้งพูดอย่างเย็นชาว่า "ฉันเป็นคนกันเองกับนายพลจัตวาฉีตั้งแต่เมื่อไหร่!"

จากนั้น ฉีเติ่งเสียนก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า "นี่นายพร้อมที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่ฉันเคยเล่นด้วยแล้ว ยังไม่นับว่าเป็นคนกันเองเหรอ?!"