มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 616

ดังที่เราทุกคนทราบกันดีว่า ในการต่อสู้จริงสิ่งที่ต้องห้ามที่สุดในหมู่ผู้เชี่ยวชาญคือหล่นลงมาจากที่สูง

เพราะว่าถ้าตีคนไม่ตาย อย่างนั้นก็รอตายได้เลย

แม้ว่าจะไม่ถูกตีจนตายกลางอากาศ แต่หลังจากหล่นลงพื้นก็จะถูกทำร้าย ก็จะได้รับผลกระทบอย่างหนักและก็จะถูกทำร้ายจนตาย

มาสซิลอนกำลังหล่นลงพื้น ในตอนที่แรงและเลือดฟื้นตัว!

ฉีเติ่งเสียนมาถึงตรงหน้าเขา ทันใดนั้นเขาก็กอดเขาจากเอว จากนั้นร่างของเขาก็หันไปข้างหลังเหมือนเครื่องเล่นแผ่นเสียงขนาดใหญ่ โดยมีแขนโอบรอบเอวของมาสซิลอน!

หลังจากนั้นทันที การเคลื่อนไหวที่ลึกซึ้งเหมือนกับการดึงต้นหลิวขนาดใหญ่ และเขาก็ดึงมาสซิลอนที่ตัวสูงขึ้นมาจากพื้นโดยตรง!

มาสซิลอนเสียงคำรามขึ้น แรงม้าของเขาก็ไม่มีประโยชน์ แรงของฉีเติ่งเสียนเหมือนกับเทพเลย!

ฉีเติ่งเสียนอุ้มร่างใหญ่ๆของมาสซิลอนขึ้นมา แล้วยกขึ้นเหนือหัวจากนั้นก็งอหลังแล้วทุบลงไป!

“ปัง!”

ทุกคนต่างจ้องตาโต ร่างของมาสซิลอนหล่นลงแนบกับพื้น เสียงดังปังขนาดใหญ่ดังขึ้น พื้นก็แตกออกแล้วมีฝุ่นลอยขึ้นมา!

แต่ว่า ดีที่ว่าตอนที่มาสซิลอนหล่นลงบนพื้น สองมือจับไว้ตรงหลังศีรษะ ไม่อย่างนั้นเขาตายแน่นอน

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนอุ้มตัวมาสซิลอนแล้วทุบลงไป เขาเอ็นตัวตรงแล้วลุกขึ้น

ช่วงเอวของเขาต้องแข็งแกร่งขนาดไหน เกรงว่าสวีเอ้าเสวี่ยนั้นจะรู้ดี

“ซีก”

ภาพตรงหน้าเหลือเพียงแค่เสียงที่ตกใจของผู้คน ลิ้นแต่ละคนเหมือนสู้กันขึ้นมา

มาสซิลอนเขาเป็นถึงผู้แข็งแกร่งที่ทุกคนตั้งรู้กัน อดีตเคยได้แชมป์สามสมัยติดต่อกันเลยนะ วันนี้กลับถูกคนตัวเล็กๆที่ไม่มีชื่อเสียงอะไรทำร้ายจนแพ้พ่าย?!

ในใจของหยางกวงกวงนั้นสงบมาก คิดในใจ: “เวลาสู้กันไม่ใช่ดูแค่แรงนะ แต่สิ่งที่สำคัญคือสมอง แม้ว่าทักษะของคุณจะเทียบกับฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ แต่ขอเพียงแค่ตกหลุมพรางของคุณอย่างนั้นโอกาสชนะก็เพิ่มขึ้นเยอะมากๆเลย”

แน่นอน แรงของฉีเติ่งเสียนนั้นเทียบมาสซิลอนไม่ได้ เพียงแค่ว่าเขาเลือกวิธีที่ปลอดภัย ยิ่งจะมีโอกาสทำให้ชนะได้ง่ายขึ้น

ไทเก็กที่มาสซิลอนนั้นฝึกฝนนั้น หากคุณตัดสินใจที่จะเล่นกับฉีเติ่งเสียนโดยใช้ความนุ่มนวลเพื่อเอาชนะความแข็งแกร่ง มันจะค่อนข้างลำบากสำหรับเขา ดังนั้นคุณสามารถล่อคู่ต่อสู้ให้เคลื่อนไหว ดึงหมัดของคู่ต่อสู้ออกมาก่อน แล้วจึงโจมตีเขาภายหลัง

เขาคิดแล้วคิด รู้สึกว่าตัวเองจะล้อให้มาสซิลอนหลงกลตัวเองแต่สุดท้ายแล้วตัวเองก็พ่ายแพ้อยู่ดี

ไม่มีทางเลือก ฝีมือยังไม่ถึงข้างนั้น ยังไม่เก่งมากพอไม่สามารถสู้ได้เลย

“เสียงไอ....”

มาสซิลอนไอแล้วลุกขึ้นจากพื้น ทั่วร่างกายนั้นปวดเมื่อย อยากจะให้มีสติขึ้นมาก็ยังทำม่ได้

ใบหน้าทำยังไงก็ไม่หาย

“ฉันแพ้แล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นในโรงแรมฉันไม่ถือสาแล้ว!”มาสซิลอนพูดอย่างเย็นชาแล้วยอมแพ้อย่างง่ายๆ

“ปัญหาไม่ใช่อยู่ที่ว่าคุณถือสาหรือไม่ถือสา แต่ปัญหาคือคุณไม่มีปัญญาทำอะไรฉันได้”ฉีเติ่งเสียนกลับหัวเราะแล้วส่ายหัวพูดขึ้น

คำพูของเขาทำให้คนนั้นเงียบกันหมด ความจริงแล้วรากฐานของเขานั้นแข็งแกร่งพอ แต่มือก็แข็งพอ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมาสซิลอน แล้วใครยังจะทำอะไรเขาได้?

มาสซิลอนรู้สึกว่าประโยคนี้ฟังดูรุนแรง แต่เขาแพ้ไปแล้ว ผู้ชนะหรือผู้แพ้ไม่ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรเขาก็ทำได้เพียงอดทน

สองพี่น้องของตระกูลหยางทั้งสองเห็นภาพนี้ รู้สึกว่าทั่วร่างกายนั้นหนาวสั่น ความหวังอย่างมาสซิลอนจบลงเพียงเท่านี้แล้ว?

“พวกคุณอย่าคิดว่ายังจัดการพวกคุณทันทีไม่ได้แล้วจะทำตัวโอ้อวดแบบนี้ไปนะ ในโมตู คำพูของตระกูลหยางมีน้ำหนัก!”

“รอพี่ใหญ่มา พวกคุณทุกคนจะได้เห็นดี!”

ดวงตาหยางกวงกวงมองบนแล้วพูดขึ้น: “ฉันไม่ฆ่าคุณหรอก ฉันแค่อยากทำให้ขาและแขนของเทอทั้งสี่นั้นหัก ทำคุณนอนอยู่บนเตียงไปตลอดชีวิต!เพราะว่าเอาคุณมาพูดแล้วการตายมันเป็นเรื่องที่ง่ายเกิน”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปข้างหน้า

หยางเฟยเฟยพูดอย่างเกรงกลัว: “??!”

“ทำเรื่องผิดๆดังนี้?คุณคือตัวอะไร กล้าพูดแบบนี้กับฉัน!”หยางกวงกวงไม่พูดอะไร ก็ยืนมือไปดึงผมของหยางเฟยเฟย

ฉีเติ่งเสียนเห็นภาพนี้ถึงกับตะลึง จากนั้นก็หัวเราะอย่างขมขื่น ผู้หญิงสู้กันไม่ว่าจะเคยฝึกมาก่อนไหมก็ตาม สิ่งแรกที่ทำคือดึงผมหยิกผม

“เพลีย!”

เสียงตบหน้าดังขึ้น ตบลงไปบนใบหน้าของหยางเฟยเฟยอย่างแรงๆ!

หนึ่งตบนี้ ทำเอาหยางกวงกวงนั้นได้โปรดปล่อยความโกรธที่ฝังในใจมากว่ายี่สิบปี

หนึ่งตบนี้ นอกจากนี้ยังทำให้เธอสามารถบอกลาความขี้ขลาดของเธอในอดีตได้!

การตบครั้งนี้ยังประกาศด้วยว่าเธอเริ่มแก้แค้นตระกูลหยางแล้ว!

หยางเฟยเฟยถูกหนึ่งตบนี้ตบจนล้มลงกับพื้น ใบหน้าของเขาเปิดออกครึ่งหนึ่ง มุมตาของเขาแตก และมีเลือดไหลออกมา

เธอปิดหน้าด้วยสายตาที่ไม่น่าเชื่อ

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหยางกวงกวงที่ถูกเธอเหยียบย่ำมาตลอดที่ยอมจำนนมาโดยตลอดที่ขี้ขลาดมาก ได้ตบหน้าเธออย่างแรงจริงๆในวันนี้?