มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 626

ฉีเติ่งเสียนอยากรู้ว่าการศึกษาแบบไหนกัน ถึงได้สอนพวกคนที่ไร้ศีลธรรมจริยธรรมคุณธรรมอย่างตระกูลหยางออกมา?

แย่งชิงทรัพย์สินงั้นเหรอ งั้นก็แย่งไปดิ ใช้วิธีการปกติ ก็พอเข้าใจได้

บอดี้การ์ดทั้งสองคนได้รับคําสั่งจากหยางฉีและเดินเข้ามา จะลงมือกับหยางกวนกวน

แต่กลับถูกหยางกวนกวนล้มลงด้วยตัวเอง สองคนนี้ แค่ตาเดียวยังสู้ไม่ได้เลย แทบจะล้มลงกับพื้นได้ในพริบตา

ทั้งสองกุมบาดแผลของตัวเองและล้มลงกับพื้น ร้องครวญคราง เหมือนหายใจไม่ออก

"หยางกวนกวนเธอมันเป็นสัตว์เดรัจฉาน ช่างกล้าจริงๆ!" หยางฉีตะโกนด่า พอเห็นเธอโหดขนาดนี้ ก็แอบถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

หยางกวนกวนทำสีหน้าเย็นชาและพูดว่า "นายสามารถด่าแรงกว่านี้หน่อย ยั่วให้ฉันโกรธ ฉันจะไ้ด้จัดการนายเหมือนหยางเฟยเฟยให้นอนติดเตียงผู้ป่วยไปตลอดชีวิต!"

หยางฉีได้ยินก็ขนหัวลุก เขารู้ว่าหยางกวนกวนกล้าทําเรื่องแบบนี้แน่นอน

แม้แต่หยางเฟยเฟย ก็ถูกทำลายที่งานเลี้ยงหมั้นของหยางจิ้ง!

หลังจากทราบข่าวหยางเฟยเฟยถูกทำลาย เขาจึงกลับมาจากต่างประเทศในชั่วข้ามคืน ไม่เข้าใจจริงๆว่า ในเมื่อหยางจิ้งก็อยู่ด้วย จะทําให้หยางเฟยเฟยเกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร!

แต่ดูจากวันนี้แล้ว ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล

หยางกวนกวนเปิดประตูห้องผู้ป่วย แล้วเดินเข้าไป

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและเดินตามหลังเธอเข้าไปด้วย

หยางฉีโกรธมาก ตัวสั่นไปหมด แต่กลับทำอะไรหยางกวนกวนไม่ได้เลย

"คุณปู่!" หยางกวนกวนเห็นผู้อาวุโสหยางที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เรียกเสียงต่ําและเดินเข้าไปหา

ผู้อาวุโสหยางลืมตาขึ้นมามองหยางกวนกวน สีหน้าแปลกใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า "กวนกวน เธอมาได้ยังไง?"

สภาพร่างกายของผู้อาวุโสหยางไม่ค่อยดีนัก แต่สภาพจิตใจยังถือว่าดี และยังจําหยางกวนกวนที่ห่างกันไปหลายปีได้

"หนูมาเยี่ยมปู่น่ะ!" หยางกวนกวนนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วยของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม

"มาแล้วก็ดีแล้ว ฉันคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอเธอแล้วซะอีก" ผู้อาวุโสหยางถอนหายใจ เอื้อมมือไปจับมือของหยางกวนกวน คำพูดอัดแน่นเต็มไปด้วยน้ำใสใจจริงและแฝงไว้ด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

เขารู้ว่าเขากําลังจะตายแล้ว ดังนั้น เขาเริ่มรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เขาเคยทํา

สิ่งที่เขาเสียใจที่สุดคือท่าทีที่ไม่แยแสต่อหยางกวนกวนมาโดยตลอด ตอนนี้เขาคิดได้ว่า หยางกวนกวนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นคนในตระกูลหยาง ไม่ควรถูกคนในครอบครัวรังแกแบบนั้น

แน่นอนว่าเขารู้เรื่องที่หยางเฟยเฟยและหยางหยวนซานและคนอื่นๆต่างกดขี่หยางกวนกวนในเมื่อก่อน แต่เขาก็ไม่เคยถามไถ่ พอตอนนี้มาคิดดูแล้ว ก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

หยางกวนกวนพูดว่า "คุณปู่ หนูก็ไม่คิดว่าท่านจะยืนกรานที่จะแบ่งทรัพย์สินให้หนูตั้งส่วนหนึ่ง"

ผู้อาวุโสหยางพูดว่า "นั่นเป็นของพ่อเธอ เขาไม่อยู่แล้ว แน่นอนว่าต้องมอบให้เธอสิ! เมื่อก่อน ฉันเย็นชาเกินไป ตอนนี้ ฉันอยากจะบอกเธอว่าขอโทษนะ"

หยางกวนกวนพูดว่า "ไม่เป็นไร หนูไม่สนใจสิ่งพวกนั้นหรอก อีกอย่าง หนูได้บอกลาอดีตเหล่านั้นแล้ว!"

ผู้อาวุโสหยางรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย และได้เล่าเรื่องบางเรื่องในวัยเด็กของเธอให้หยางกวนกวนฟัง

ความทรงจำเหล่านี้ พอพูดจากปากคนแก่ มักจะเรียกน้ำตาได้เสมอ ซึ่งเป็นไปตามคาด หยางกวนกวนน้ำตาคลอเบ้า

ฉีเติ่งเสียนที่มองอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก

"พวกเขามีเรื่องอะไรทำให้เธอลําบากใจไหม?" ผู้อาวุโสหยางถามขึ้นมา "คงมีแน่ๆ ฉันแบ่งทรัพย์สินให้เธอส่วนหนึ่ง พวกเขาไม่เห็นด้วย ต่างโมโหร้อนรนกันไปหมด"

"แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ได้ทําให้หนูลําบากใจอะไรหรอก" หยางกวนกวนยิ้มแล้วพูดว่า "อีกอย่าง ตอนนี้หนูก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ปล่อยให้คนมารังแกได้แล้วนะ"