มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 627

คนในหยางหลายคนเข้ามาในห้อง แต่ทุกคนแทบจะไม่พูดคุยกันเลย ชั่วขณะหนึ่ง บรรยากาศในห้องอึดอัดจนน่ากลัวเล็กน้อย

แต่หยางกวนกวนนั้นไม่อึดอัด ตอนนี้เธอได้ฝึกฝนไปถึงขั้นที่ว่าตราบใดที่ฉันไม่อึดอัด คนที่อึดอัดก็จะเป็นคนอื่นแทน

ต้องบอกเลยว่า ฉีเติ่งเสียนไม่เพียงแต่ถ่ายทอดศิลปะการต่อสู้ให้เธออย่างเดียว แม้แต่ความหน้าด้านก็ถ่ายทอดให้เธอด้วย

สายตาที่มองมายิ่งไม่พอใจเท่าไหร่ หยางกวนกวนกลับยิ่งคุยกับผู้อาวุโสหยางอย่างมีความสุขมากกว่านั้น

"วันนี้ผู้อาวุโสหยางควรพักผ่อนแล้ว คราวหน้าค่อยมาใหม่เถอะ!" ไม่รู้ว่าใครอยู่ดีๆก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา

ผู้อาวุโสหยางก็สัมผัสได้ว่าบรรยากาศไม่ค่อยดี จึงยิ้มให้หยางกวนกวนแล้วพูดว่า "เธอกลับไปก่อนเถอะ ว่างเมื่อไหร่ค่อยมาเยี่ยมฉันะ"

หยางกวนกวนพยักหน้าแล้วพูดว่า "คุณปู่ งั้นหนูขอตัวไปก่อนนะคะ!"

ฉีเติ่งเสียนก็ทักทายอย่างมีมารยาทว่า "ลาก่อนนะครับลุงหยาง"

สีหน้าของหยางกวนกวนตึงขึ้นมาทันที

"คุณเรียกเขาว่าลุงหมายความว่าอะไร?!" หยางกวนกวนอย่างโมโห

"เธอแนะนําฉันให้เขาว่าฉันเป็นอาจารย์ของเธอนิ! งั้นฉันก็โตกว่าเธฮรุ่นหนึ่ง เรียกเขาว่าลุงไม่ถูกเหรอ?" ฉีเติ่งเสียนกลอกตาและพูดขึ้นมา เจ้าคิดเจ้าแค้นนี้ สุดจริงๆ

หยางกวนกวนโกรธมากยังดีไม่เป็นลม ไอ่ชาติหมานี้ จำฝังใจจริงๆ

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะและพูดว่า "ถ้าเธอบอกว่าฉันเป็นแฟนเธออะไรประมาณนั้น งั้นฉันเรียกเขาว่าปู่แน่นอน แถมยังเรียกได้สนิทสนมกว่าเธออีก"

หยางกวนกวนเหอะเสียงหนึ่งแล้วพูดว่า "ไสหัวไปเถอะ! ท่าทีอย่างคุณ ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณได้ใจหรอก"

ฉีเติ่งเสียนอึ้งอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "เกิดเป็นคนจะไร้สัจจะไม่ได้นะ"

หยางกวนกวนมองบนใส่เขา ผิดคำพูดก็ผิดคำพูดเถอะ ท่าทีแบบนี้ จะให้เขาได้เปรียบไม่ได้เด็ดขาด!

ทั้งสองเพิ่งเดินออกจากห้อง ก็เจอคนของตระกูลหยางยืนอยู่บนทางเดินไม่น้อย พวกญาติๆก็มากันหมด

"หยางกวนกวน ไอ้สารเลว ยังมีหน้ามาเยี่ยมผู้อาวุโสหยางที่โรงพยาบาลอีกเหรอ? เธอมีสิทธิ์อะไรมาสืบทอดมรดกของตระกูลหยาง!"

"เออ ไอ้ลูกคนปัญญาอ่อน ทรัพย์สินของตระกูลหยางมีส่วนของเธอด้วยเหรอ? แม่เธอแต่งงานมาเพื่ออะไร ไม่รู้ตัวเองหน่อยเลยเหรอ?"

"ยังมีหน้ากลับมาที่เมืองโมตู ทําไมไม่หาที่ตายด้วยตัวเองไปเลยล่ะ?"

สิ่งที่ทําร้ายจิตใจคนมากที่สุด มักจะเป็นคำพูดที่หยาบคาย

แต่ที่หนักไปกว่านั้นคือการพูดออกมาจากปากของญาติๆของตัวเอง

เมื่อก่อนฉีเติ่งเสียนก็เคยลิ้มรสการถูกญาติตัวเองทรยศ ดังนั้นเขาเข้าใจความรู้สึกนั้นดี และอดไม่ได้ที่จะมองหยางกวนกวนโดยไม่รู้ตัว

กลับเห็นหยางกวนกวนทำสีหน้าเย็นชา หว่างคิ้วถึงกับมีความรู้สึกดื้อรั้นที่อวี้เสี่ยวหลงเคยมีมาก่อน ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า "ฉันจะสืบทอดมรดกของตระกูลหยาง ไม่ว่ายังไง ต้องทําให้พวกคุณได้รับเงินน้อยลงเป็นจํานวนมาก!"

"เห้อ หนึ่งส่วนสามของมรดก อย่างน้อยก็น่าจะเป็นพันล้านนะ! จิ๊ จู่ๆเงินหายไปเยอะขนาดนี้ พวกคุณปวดใจไหมล่ะ?"

"ก่อนหน้านี้ที่แม่ฉันแต่งงานมาที่ตระกูลหยาง ก็เพื่อเกียรติยศและความร่ํารวยไม่ใช่เหรอ? แน่นอนว่าฉันรู้ดี ดังนั้น ฉันยิ่งควรจะได้รับมรดกนี้น่ะสิ!"

"เหอะ ถ้าฉันแก่แล้วจะหาที่ตายสักที่แน่นอน แต่ก็คงตายในเมืองโมตูนี่แหละ และจะตายพร้อมทรัพย์สินเหล่านี้ของตระกูลหยางด้วย"

สิ่งที่หยางกวนกวนพูดออกมา ทําให้ฉีเติ่งเสียนอึ้ง

โอ้โห ที่แท้ใจของเลขาหยางแข็งแกร่งขนาดนี้เหรอ และใจที่มุ่งมั่นนั้นก็เฉียบคมมาก!

เมื่อก่อนขี้ขลาดมากแค่ไหน ตอนนี้ก็แข็งแกร่งมากแค่นั้น!