มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 631

“ขอถามสักอย่าง พ่อของคุณคือหลงจงฉวนใช่หรือเปล่า”

ฉีเติ่งเสียนเอ่ยปากถาม

หลงเฟยอวี่พยักหน้าและบอกว่า “ใช่ เมื่อครู่นี้เป็นพ่อผมเองที่โทรมาถามสถานการณ์และก็ด่าผมไปหนึ่งยก”

ฉีเติ่งเสียนถามว่า “งั้นคุณหลงจะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม”

หลงเฟยอวี่ส่งเสียงฮึเบาๆ และบอกว่า “คุณฉีไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนหลักการง่ายขนาดนั้น ผมมีขอบเขตของตัวเอง!"

ขณะที่เขาพูดประโยคนี้ น้ำเสียงของเขาดูไม่ค่อยพอใจนัก

ฉีเติ่งเสียนส่งเสียงโอ้นิดหนึ่งและพยักหน้าเล็กน้อย

“เอาใจคนต่ำต้อยมาวัดค่าสุภาพบุรุษ” จินเฉินซีที่อยู่ข้างๆ เอ่ยอย่างเย้ยหยัน

ฉีเติ่งเสียนอยากจะคว้าหูของลูกพี่ลูกน้องสาวแล้วตะโกนใส่หูของเธอสักที ถามเธอว่าการโจมตีเจ้านายเป็นประเพณีอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอกับหยางกวนกวนหรือยังไง

ไม่นานหลังจากนั้น โทรศัพท์มือถือของจินเฉินซีก็ดังขึ้น สิ่งนี้ทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป จากนั้นเธอจึงรีบวิ่งไปรับสายทันที

งานเลี้ยงครั้งนี้จบลงด้วยความไร้ชีวิตชีวาเพราะการกวนน้ำให้ขุ่นของโคกูรยอ

“น้องสาวของฉันคงจะเศร้ามาก เธอกลับไปคุยกับเธอก่อนเธอ ปลอบเธอหน่อย” ฉีเติ่งเสียนบอกหยางกวนกวน

“อืม” หยางกวนกวนพยักหน้าตอบรับ

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและบอกว่า “กระบองน้อยนี่เป็นอะไรที่แย่จริงๆ หนำซ้ำยังเป็นคนตระกูลชุย หลังจากนี้เดี๋ยวต้องจัดการเขาสักหน่อยแล้ว”

หยางกวนกวนบอกว่า “หมอนี่น่ารังเกียจ ถ้าคุณจัดการเขา ฉันจะปรบมือให้คุณเลย!"

ทันทีที่ทั้งสองคนออกมาจากภัตตาคาร พวกเขาก็เห็นว่าหลงเฟยอวี่ถูกใครบางคนขวางเอาไว้

คนผู้นี้อายุมากกว่าหลงเฟยอวี่เล็กน้อย รูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกัน ดูเหมือนจะเป็นพี่ชายของเขาหรืออะไรสักอย่าง

“หลงเฟยอวี่ นายทำอะไรลงไป นายรู้ไหมว่าเราจะเสียหายแค่ไหนถ้านายทุนซ่านซิงยกเลิกความร่วมมือกับหลงกรุ๊ปของเรา” หลงเฟยหลิงมองน้องชายตัวเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“พี่ ผมทำเรื่องนี้พัง ผมจะหาทางแก้ไข” หลงเฟยอวี่ตอบอย่างแข็งกระด้าง

หลงเฟยหลิงยิ้มเยาะและบอกว่า “นายนี่มันน่าขยะแขยงจริงๆ หลงกรุ๊ป ถึงกับยอมทำให้ผลประโยชน์ของหลงกรุ๊ปตกอยู่ในความเสี่ยงเพื่อสิ่งที่เรียกว่าเมตตาธรรมและคุณธรรมภายในใจเลยหรือ? นายคิดว่าคนอ่อนแอขี้ขลาดอย่างนายคู่ควรที่ฉันจะชิงตำแหน่งประธานด้วยงั้นเหรอ”

หลงเฟยอวี่กลับตอบว่า “การมีขอบเขต มีหลักการ การทำสิ่งต่างๆ อย่างพากเพียรไม่ใช่ความขี้ขลาดอ่อนแอ กลับกิน ผมคิดว่าสิ่งนี้คือหน้าที่ของลูกผู้ชาย คือสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่ง”

หลงเฟยหลิงได้ยินเขาตอบโต้เช่นนี้ แววตาก็เปลี่ยนไปดุดันอย่างช่วยไม่ได้ เขากล่าวว่า “แล้วคนที่ชุยเจิ้งสิงเอ่ยชื่อให้จัดการล่ะ อยู่ที่ไหน! นายยึดหลักการตอแหลนั่น แต่ฉันไม่ ฉันมาเพื่อจัดการเขา”

หลงเฟยอวี่ชักหน้าขรึมและเอ่ยว่า “เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชุยเจิ้งสิงทำไม่ถูก จะโทษคนอื่นไม่ได้ พี่จะไม่สนถูกผิด ช่วยเหลือชาวต่างชาติคนหนึ่งเพียงเพื่อผลประโยชน์เพียงเล็กน้อยไม่ได้”

“ถูกผิดอะไรของนาย ตอนนี้ฉันสนใจแค่ผลประโยชน์ของหลงกรุ๊ป คิดแค่จะหาเงิน! นายมันใจดีไร้ประโยชน์ แต่ฉันไม่ใช่!” หลงเฟยหลิงเอ่ยหน้าดำหน้าแดง

หลังจากพูดจบ เขาก็ตบหน้าหลงเฟยอวี่ฉาดใหญ่

หลงเฟยอวี่ถูกตบจนหน้าหัน แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่โกรธและทำเพียงยกมือขึ้นแตะที่มุมปากของตัวเอง

“ถ้าใช้ความโกรธแก้ปัญหาได้ พี่ก็เชิญทำต่อไปเลย” หลงเฟยอวี่เพียงแค่เอ่ยเรียบๆ

หลงเฟยหลิงเอ่ยด้วยท่าทางที่ดุร้ายว่า “นายถึงกับทิ้งผลประโยชน์ของหลงกรุ๊ปเพื่อคนนอกเพียงคนเดียวงั้นหรือ? นายนี่มันเป็นน้องที่ดีจริงๆ! วันนี้ถ้าฉันไม่ได้สั่งสอนนาย ฉันก็เลี้ยงดูนายมาหลายปีอย่างเปล่าประโยชน์”

“คุณฉีหยุดพูดเถอะครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณรีบไปดีกว่า” หลงเฟยอวี่ส่ายหน้า ไม่อยากให้เรื่องนี้ลามไปถึงเขา ดังนั้นจึงขอให้เขารีบกลับไป

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับยิ้มและบอกว่า “คุณเป็นคนซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา ผมว่าไม่เลวเลย เพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี้แหละที่ทำให้ผมต้องเข้ามาเกี่ยว ผมมองข้ามไม่ได้ ดังนั้นเรื่องนี้ผมเลยต้องมายุ่ง แค่เดินผ่านไปไม่ได้หรอก”

“เดินผ่าน? ต่อให้อยากจะเดินผ่าน แกก็ผ่านไปไม่ได้!” หลงเฟยหลิงเอ่ยด้วยเสียงเยียบเย็น

“พวกนายสองคนหักขามันซะ จากนั้นค่อยส่งไปให้ชุยเจิ้งสิงลงโทษตามสบาย”

“เจ้าหลงเฟยอวี่คนงี่เง่าคิดจะทำลายผลประโยชน์ของหลงกรุ๊ปเพราะไอ้โง่คนนี้ สมองไม่มีหัวคิด!”

บอดี้การ์ดทั้งสองพยักหน้าทันทีและเริ่มโจมตีมาจากทางซ้ายและทางขวา

ในตอนนั้นเอง หยางกวนกวนกลับก้าวมาข้างหน้าโดยไม่พูดไม่จาและยืนขวางหน้าฉีเติ่งเสียนไว้ จากนั้นจึงคว่ำบอดี้การ์ดคนหนึ่งลงไปกองกับพื้น

บอดี้การ์ดอีกคนอดตกใจไม่ได้ ขณะที่กำลังจะรวบรวมกำลังเตรียมรับมือ เขาก็เห็นหยางกวนกวนพุ่งเข้ามา ใช้ข้อศอกกระทุ้งเข้าที่หน้าอกของเขาอย่างจัง!

บอดี้การ์ดเอามือกุมหน้าอกและล้มลงไปกับพื้น ใบหน้าซีดเซียวเพราะความเจ็บปวด ร่างกายกระตุกอย่างรุนแรงจนสงสัยว่าจะตายทั้งแบบนี้

หลงเฟยอวี่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็อดตะลึงไม่ได้ เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าหยางกวนกวนที่ดูตัวเล็กอ้อนแอ้นจะมีพลังการต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้!

คิดไม่ถึงว่าบอดี้การ์ดทั้งสองคนของหลงเฟยหลิงจะถูกเธอล้มด้วยการเผชิญหน้าแค่เพียงครั้งเดียว

หลงเฟยหลิงเองก็อดตะลึงไม่ได้ จากนั้นจึงเอ่ยอย่างโมโหว่า “รนหาที่ตายใช่ไหม ถึงกล้าทำคนของฉัน”

“มีพ่อคนเดียวกัน คนหนึ่งสมองกลวง คนหนึ่งซื่อตรง ช่างประหลาดดีแท้” ฉีเติ่งเสียนหันไปพูดกับหยางกวนกวนอย่างอดไม่ได้

“สมองกลวงจริงๆ” หยางกวนกวนมองหลงเฟยหลิงก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจัง