มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 632

หลงเฟยหลิงเกือบทำให้ฉีเติ่งเสียนกับหยางกวนกวนระเบิดร้องออกมา พวกสติปัญญาต่ำ ซื่อบื้อ?!

“หลงเฟยอวี่ เจตนาให้สองคนนี้มาเพื่อขัดขว้างธุรกิจ? ให้พวกเขาสองคนมาพูดเพื่อหักหน้าฉันหรือเปล่า?” หลงเฟยหลิงถาม

“...........” หลงเฟยหลิงส่ายหัวอย่างเงียบ ๆ รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

หลงเฟยหลิงหันกลับมา ชี้ไปที่ฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า “มาสู้กับฉันสิ? ฉันจะจัดการนายแล้วส่งไปให้ที่ชุยเจิ้งสิง แล้วดูว่าเขาทรมานนายยังไง”

หลงเฟยอวี่พูดอย่างใจเย็นกับฉีเติ่งเสียน: “หยุดยั่วโมโหเขาได้แล้ว ถ้าเขาโกรธขึ้นมาจริงๆ ฉันคงช่วยพูดไม่ได้”

หลงเฟยหลิงพูดด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย: “แล้วที่ทำให้ฉันโกรธล่ะ? เขาทำให้ฉันโกรธ วันนี้ เทดาหน้าไหนก็ไม่สามารถช่วยเขาได้!”

ฉีเติ่งเสียนอหัวเราะและพูดว่า: “นายพูดแบบนี้ พ่อของนาย หลงจงฉวน คงไม่อยากได้ยินมันเท่าไหร่หรอกนะ”

หลงเฟยหลิงพูดอย่างเย็นชา: “หยุดดึงเอาหนังเสือมารองนั่ง ถ้าพ่อรู้จักนายจริงๆ เขารีบทักทายไปนานแล้ว!”

หลงเฟยอวี่รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยและพูดว่า: “คุณฉี พูดให้น้อยลงหน่อยเถอะ หากพี่ชายของฉันตั้งใจจะจัดการคุณจริงๆ ฉันก็ช่วยคุณไม่ได้”

“ไม่เป็นไร คุณไม่จำเป็นต้องช่วยหรอก ฉันชื่นชมคุณมาก เพราะงั้นวันนี้ฉันจะช่วยคุณเอง” ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างง่ายดาย

หลงเฟยอวี่ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาพยายามโน้มน้าวฉีเติ่งเสียนให้ถอยกลับไปอย่างง่ายๆ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมีสีหน้าแบบนั้น? รู้สึกเหมือนกำลังเสแสร้งมากกว่า!

“ช่วยเขาเหรอ? หากนายต้องการช่วยเขาจริงๆ ก็ทำโทษตัวเอง คลานไปขอโทษ ชุยเจิ้งซิงซะ!” หลงเฟยหลิงยิ้มเยาะและหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา

“ต่อสู้ได้ใช่ไหม?”

“ฉันอยากรู้ว่าวันนี้คุณจะทุบได้กี่คนกัน!”

หลังจากพูดจบ ก็รับสายโทรศัพท์แล้ว และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม: “สวัสดีครับ ป้าซ่ง ผมมีปัญหานิดหน่อย ช่วยส่งคนมาด้วย!”

เขาโทรหาแม่ของหลี่อวิ๋นหว่าน ซ่งจือเหมยรองผู้ถือหางเสือเรือคนปัจจุบันของหลงเหมินในเมืองโมตู

ซ่งจือเหมย ไม่สามารถนั่งนิ่งได้เมื่อได้ยินว่าหลงเฟยหลิงกำลังมีปัญหา หลงเฟยหลิงเป็นลูกชายคนโตของหลงจงฉวนซึ่งเป็นหุ้นส่วนที่มีค่าของเธอ

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหลงเฟยหลิงในเมืองโมตู เธอจะอธิบายกับหงจงฉวนยังไง !

เมื่อซ่งจือเหมยติดต่อหลงจงฉวนเพื่อขอความร่วมมือ ผู้หลักผู้ใหญ่ต่างไม่พอใจ แต่เพราะฉีเติ่งเสียนบังคับให้เธอต้องทำแบบนั้น สุดท้ายหลงจือฉวนก็เห็นด้วย

กระแสน้ำในหลงเหมินเมืองโมตูนั้นลึกเชี่ยวจริงๆ หลงจงฉวนไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้อง แต่เขากลัวฉีเติ่งเสียนจนขี้ขลาดไปเลย คนอื่นจะวิพากวิจารร์เรื่องนี้กันยังไง?

หลงเฟยอวี่กล่าวว่า: “พวกคุณควรรีบออกไปเถอะ เขากำลังโทรเรียกคนจากหลงเหมินในเมืองโมตูมา พวกเขาจะมาถึงในไม่ช้า พวกเขามาจะออกไปไม่ได้แน่”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ: “อย่าห่วงเลย ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ฉันไม่เดือดร้อนเลยสักนิด ฉันจะช่วยคุณแก้ปัญหาด้วย”

“นายเป็นคนตัดสินงั้นเหรอ? นายทำแบบนั้นได้เหรอ....” หลงเฟยอวี่โกรธ แต่ต้องสงวนท่าทีเอาไว้

หลงเฟยหลิงกล่าวว่า: “มันสายเกินไปที่จะไปแล้ว นายไม่มีทางกางปีกและออกจากเมืองโมตูได้ ไม่ว่านายจะวิ่งยังไง นายก็จะถูกทุบตีจนตายแน่!”

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า: “นายกับพ่อของนายเหมือนกันจริงๆ หรือพี่ชายของนายด้วย”

หลงเฟยหลิงโกรธอยู่ครู่หนึ่ง และพูดด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย: “นายกล้าดูถูกพ่อของฉัน วันนี้นายไม่ตายดีแน่!”

ซ่งจือเหมยรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับหลงเฟยหลิง เธอจึงรีบวิ่งไป

เธอบังเอิญมาทำธุระแถวๆ นี้พอดี หลังจากรับสายภายในสิบนาทีก็มีรถเข้ามาจอด

พวกเขาจอดรถไว้ข้างถนน ประตูรถก็เปิดออกเกือบจะพร้อมกัน เต็มไปด้วยความน่าทึ่งและดูดี!