มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 633

หลังจากฟังคำพูดของซ่งจือเหมยแล้ว หลงเฟยหลิงก็ไม่เห็นด้วย ชี้ไปที่ฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า: “แค่เขา เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้เหรอ? ทำให้ฉันต้องทนทุกข์ทรมานงั้นเหรอ?”

“ซ่งจือเหมย คุณกำลังละเอียงหรือเปล่า? หยุดทำธุรกิจระหว่างเรากันเถอะ”

“เรียกพ่อมาที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์งั้นเหรอ? ฉันจะโทรหาเขาตอนนี้ ฉันอยากรู้ว่าคนงี่เง่านี่จะมีพลังขนาดไหนกัน!”

ซ่งจือเหมยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ มันยากที่จะโน้มน้าวประเภทนี้ด้วยคำพูดดีๆ เธอโบกมือแล้วเดินจากไปพร้อมกับลูกน้อง

ความร่วมมือระหว่างหลงกรุ๊ปกับเธอไม่ได้ถูกตัดสินโดยหลงเฟยหลิง คนที่ตัดสินใจเป็นหลงจงฉวน มีฉีเติ่งเสียนอยู่ที่นี่ หลงจงฉวนจะกล้าระเบิดลงเหรอ?

แถมฉีเติ่งเสียนยังเป็นว่าที่ลูกเขยของเธอ เพราะงั้นเขาคงไม่มีเจตนากล้ามาทำลายธุรกิจของเธอ ไม่อย่างนั้นหลี่อวิ๋นหว่านจะไม่มีวันปล่อยเขาไป

“พี่ใหญ่ หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว” หลงเฟยอวี่เดินเข้ามาแล้วพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

“หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว? นายไม่เห็นหรือไงว่าเขาทำอะไรกับฉันเมื่อกี้นี้” หลงเฟยหลิงพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนกดโทรออก

หลงเฟยอวี่รู้จักนิสัยบ้าอำนาจของพ่อของเขา หากหลงเฟยหลิงเพิ่มความเกลียดชัง ฉีเติ่งเสียนคงจะถูกลงโทษจนตายแน่

เขากังวลเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาไม่รู้ว่าจะแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไร?

หลงเฟยหลิงรีบกดโทรศัพท์แล้วพูดว่า “พ่อครับ ผมเจอปัญหาบางอย่างที่เมืองโมตู!”

“เหล่าเอ้อร์ปกป้องคนนอก และปฏิเสธที่จะจัดการกับเขา เพื่อแลกกับการขอโทษชุยเจิ้งสิง”

“ผมมาจัดการกับมัน แต่รเหล่าเอ้อร์กลับยอมให้คนนี้มาทำร้ายผม”

หลงจงฉวนพูดอย่างไม่พอใจ: “เหล่าเอ้อร์ก็แบบนี้ เวลาทำอะไรมักใจดีเสมอ เหมือนกับแม่ของเขา! โทรหาซ่งจือเหมยแล้วเธอจะช่วยลูกจัดการมันแน่นอน”

หลงเฟยหลิงพูดด้วยความโกรธ: “ซ่งจือเหมย เธอมาที่นี่แล้วบอกว่าเธอจัดการเรื่องนี้ให้ไม่ได้!”

หลังจากที่หลงจงฉวนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็โกรธจัดและพูดว่า: “อะไรนะ? ซ่งจือเหมยพูดแบบนี้? ทำแบบนี้ได้ยังไง?”

หลงเฟยหลิงกล่าวว่า: “ใช่ เธอไม่สนใจที่จะร่วมมือกับบริษัทของเราด้วยซ้ำ ผมคิดว่าเธอเริ่มมีปีกกล้าขาแข็ง...”

หลงจงฉวนพูดอย่างเย็นชา: “เปิดสปีกเกอร์โฟน!”

หลงเฟยหลิงกดสปีกเกอร์โฟน

ใบหน้าของหลงเฟยอวี่น่าเกลียด เขาไม่มีทางหักล้างข้อกล่าวหาของ หลงเฟยหลิงต่อพ่อของเขาได้เพราะบุคลิกที่อ่อนโยนของเขาไม่ใช่สิ่งที่พ่อของเขาชอบนัก

“เหล่าเอ้อร์ ฟังฉันนะ ทำลายความร่วมมือของเรากับนายทุนซ่านซิงนี่เป็นเรื่องร้ายแรง!”

“ฉันไม่สนใจว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร นายต้องจัดการกับเขาแทนฉัน แล้วพาเขาไปหา ชุยเจิ้งสิง เพื่อขอโทษและให้เขาอภัยให้ได้”

“ไม่อย่างนั้น อย่าโทษฉันถ้าเกิดว่าฉันจะตัดพ่อตัดลูกกับนาย!”

คำพูดของหลงจงฉวนเข้ม เหมือนเป็นการกล่าวเตือนด้วยซ้ำ

มุมปากของหลงเฟยอวี่ขยับ แต่เขาก็พูดไม่ออก

ฉีเติ่งเสียนก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “เฮ้ คุณหลงเก่งจริงๆ ตอนอยู่ที่จงไห่ ทำไมเหมือนคนขี้ขลาดเหมือนไข่เต่าเจอกับมนุษย์ต่างดาว?”

หลงเฟยหลิงพูดด้วยความโกรธ: “ไอ้โง่ ไม่ได้บอให้มาสอด?”

จู่ๆ ลมหายใจของหลงจงฉวนก็หยุดลง และเขาก็พูดด้วยความประหลาดใจ: “คุณคือ.....”

“อะไรนะ แผลเหายดีแล้วงั้นสิลืมความเจ็บปวดไปแล้วเหรอ? หรือคิดว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถจัดการได้ เพราะอยู่เมืองหลวงงั้นเหรอ?” ฉีเติ่งเสียนถามด้วยรอยยิ้ม

“ฮู่—”

หลงจงฉวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขาไม่สามารถลืมเสียงของฉีเติ่งเสียนได้เพราะเขามักจะฝันร้ายถึงเขาอยู่เสมอ......

ตัวเอกของฝันร้ายคือฉีเติ่งเสียน ซึ่งกำลังกำจัดเขาออกไป