มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 642

ฉีเติ่งเสียนก็ยังไม่สนใจเรื่องที่สำคัญ ยังสามารถพูดก่อกวนทำให้คนฟังโกรธมาก

อวี้เสี่ยวหลงโชคดีที่ตัวเองฉีกทะเบียนสมรสแล้ว ถ้าหากแต่งงานกับหมอนี่ ตัวเองก็คงจะอายุสั้น!

“หาที่สะดวก แล้วให้ฉันลงจากรถเถอะ ถึงเวลานั้นฉันจะติดต่อคุณ เรื่องสอบ คุณรีบหน่อย อย่าทำให้เสียเวลาอีก!”อวี้เสี่ยวหลงพูดอย่างจริงจัง

“รู้แล้ว นายอำเภอ!”ฉีเติ่งเสียนพูดตอบรับอย่างขี้เกียจ

อวี้เสี่ยวหลงได้ฟังก็รู้ว่าเขาไม่สนใจเรื่องนี้ นี้ทำให้เธอโกรธมาก ต้องรู้ว่า เรื่องนี้จะทำให้ฟู่เฟิงหยุนเสียหน้า

ถ้าหากฉีเติ่งเสียนถูกตัดออก ถ้าอย่างนั้นศักดิ์ศรีของฟู่เฟิงหยุน รวมทั้งกลุ่มมวยผสมก็ต้องถูกถีบออกไป

คนที่เชื่อมโยงกับเรื่องนี้ ก็เป็นห่วงกับการสอบของฉีเติ่งเสียนมาก มีแค่ตัวเขาเอง ไม่ได้สนใจ หลังจากที่มาถึงโมตู ก็ออกไปเที่ยวเล่น ก็ไม่รู้ว่ากำลังทำเรื่องอะไร!

หลังจากที่อวี้เสี่ยวหลงลงรถ ก็จากไปทันที ก่อนจะไป ยังหันกลับมาถลึงตาใส่เขาอย่างโหดเหี้ยม

ฉีเติ่งเสียนยิ้ม หลังจากนั้นก็รอให้คนไปแล้ว จึงขับรถกลับไป

“โอเมนหน่วยหนึ่งเหรอ?ก็น่าสนใจ ถ้าหาก ในโมตู ทำลายโอเมหน่วยหนึ่งทั้งหมด สำหรับตระกูลจ้าว ก็จะได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก?”ฉีเติ่งเสียนคิดพลางพูด

สั่งสอนโอเมนหน่วยหนึ่ง ก็ไม่รู้ว่าต้องใช้กำลังกับทุนเท่าไหร่ อำนาจของตระกูลจ้าวเริ่มปฏิบัติการกับพวกเขา เห็นได้ชัดเจนว่าไร้ข้อผิดพลาด

อวี้เสี่ยวหลงแค่อยากจะช่วยเฉินเลี่ยให้ปลอดภัย หลังจากนั้นพาคนส่งไปที่หนานหยาง แต่คิดไม่ถึงว่าฉีเติ่งเสียนกำเริบเสิบสาน อยากจะทำลายโอเมนหน่วยหนึ่ง ทำให้ตระกูลจ้าวได้รับความโชคร้าย

ฉีเติ่งเสียนครุ่นคิดอยู่สักพัก หลังจากนั้นก็โทรศัพท์หาพ่อของตัวเอง

“พ่อ คุณจัดการให้หน่อย นำคนฆ่าสัตว์ ปีศาจราตรี หมาป่าโลภ ผีพยาบาท นักฆ่าหั่นแขนขา คนเหล่านี้ ส่งมาให้ผมที่โมตู”ฉีเติ่งเสียนพูดพลางยิ้ม

“หา…”ฉีปู้อวี่ได้ฟังชื่อคนที่ฉีเติ่งเสียนต้องการ ก็ตกใจมาก

คนฆ่าสัตว์กับปีศาจราตรีเป็นคนโรคจิต แต่ยังเป็นคนโรคจิตธรรมดา

ฉายา นักฆ่าหั่นแขนขา นั่นจึงจะเป็นคนโรคจิตมาก

เขาชอบตัดแขนขาของคน หลังจากนั้นตัวเองก็จะทำให้เป็นรูปร่างที่แปลกประหลาด ตั้งชื่อว่าเป็นศิลปะที่สวยงดงาม โรคจิตขนาดนี้สามารถพูดได้ว่ามีเพียงหนึ่งเดียวในโลก

ฉีเติ่งเสียนพูด“ตระกูลจ้าวเริ่มปฏิบัติการส่งโอเมนหน่วยหนึ่ง ผมฟังจากอวี้เสี่ยวหลง โอเมนหน่วยหนึ่งสุดยอดมาก ผมคนเดียวน่าจะรับมือไม่ได้”

ฉีปู้อวี่ก็เงียบไปสักพัก ไม่ได้ตอบรับคำพูดของฉีเติ่งเสียน

เขาคิดว่า นำห้าคนนี้ปล่อยออกไป ไม่ค่อยจะเหมาะสม ความเสี่ยงสูงเกินไป

ถ้าหนีไปได้ ก็จะทำให้โลกไม่สงบ…

โดยเฉพาะหมาป่าโลภ เจ้าเล่ห์มาก ต่อให้เขาเป็นคนพาไปด้วยตัวเอง ก็มีความคิดที่อันตราย

“ถ้าอย่างนั้นก็น้อยหน่อย หรือว่าเปลี่ยนคน หมาป่าโลภหมอนี่ไม่ซื่อสัตย์ นำเอาถีบออกจากห้าคนเถอะ”ฉีเติ่งเสียนพูด

“นักฆ่าหั่นแขนขาก็โรคจิตเกินไป ไม่เอาดีกว่า…สามคน ก็แข็งแกร่งใช้ได้แล้ว!”

“ก็คือคนฆ่าสัตว์ ปีศาจราตรี ผีพยาบาท สามคนนี้เถอะ ถ้าน้อยกว่านี้ไม่ได้”

ฉีปู้อวี่จึงไม่รู้สึกตื่นตระหนกเกินไปก็รับปากแล้ว หลังจากนั้นก็วางสายโทรศัพท์

เกรงว่าตระกูลจ้าวคิดไม่ถึงว่า ฉีปู้อวี่จะนำเรือนจำโยวตูที่ทรุดโทรมจัดการจนกลายเป็นศูนย์บัญชาการ อีกทั้ง บุคคลที่โฉดชั่วเหมือนซาตานก็

ผีพยาบาทก็เป็นบุคคลที่เลวทราม ถึงแม้ว่าฉายาไม่ได้โอเว่อร์เหมือนคนฆ่าสัตว์กับปีศาจราตรี แต่เรื่องที่เคยทำ ก็ไม่เคยด้อยกว่า

ฉีเติ่งเสียนคิดไปคิดมา มีสามคนนี้ และมีเขากับอวี้เสี่ยวหลง อย่างน้อยกว่าสามารถจัดการโอเมนหน่วยหนึ่งได้แล้วเถอะ?ไม่…คือต้องทำลายทั้งหมด