มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 643

ฉีเติ่งเสียนมองเห็นสองคนเดินเข้ามา อดไม่ได้ที่จะชะงัก หลังจากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา

“ทำไม จะกลับมาประลองฝีมือเหรอ?”เขานำมือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง พูดอย่างชะล่าใจ

เยี่ยนเฉียงก็รีบพูด“ไม่มีความคิดนี้แน่นอน พวกเรามา คืออยากจะเข้าคำนับคุณฉี!”

ฉินถางหู่ก็คำนับฉีเติ่งเสียนอย่างเชื่อฟัง และพูด“ครั้งก่อนฉันก็แพ้อย่างเสื่อมศรัทธา ตอนนี้ไม่มีความคิดที่จะแก้แค้นคุณฉีแล้ว ยิ่งกว่านั้น อาจารย์ก็ไม่ได้ตายในน้ำมือคุณฉี”

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“แต่สุดท้ายก็ถูกฉันทำให้พิการ ถ้าหากเขาไม่ได้พิการ ไม่แน่อาจจะไม่ตาย เธอไม่โต้เถียง?”

ฉินถางหู่ฝืนยิ้ม“พูดว่าไม่แค้นใจนั้นก็คือปลอม แต่ว่าแค้นใจก็ไม่รู้จะทำยังไง และยิ่งไม่มีประโยชน์”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า ประโยคนี้ก็เป็นความจริง

ถึงแม้ว่าฉินถางหู่จะใช้วิถีหลอกลวง แต่สำหรับเขา ก็เป็นแผนเด็กๆเท่านั้นเอง

ถึงยังไง ในเรือนจำโยวตูก็มีเทพเจ้าแห่งความตายขังอยู่ เขาไปฝึกฝนกับเทพเจ้าแห่งความตายเป็นประจำ สำหรับวิธีการแบบนี้ ท่องจำจนขึ้นใจแล้ว อยากจะจัดการเขา ไม่ใช่เรื่องง่าย

เรือนจำโยวตูนั้นเป็นสถานที่รวบรวมคน ฉีเติ่งเสียนคุมงานอยู่ในนั้น ก็สามารถเรียนรู้ได้ทุกอย่าง

“ถ้าอย่างนั้นพวกเธอมาหาฉันทำไม?มาคำนับด้วยความบริสุทธิ์ใจ?แต่ฉันไม่คิดว่าจะง่ายขนาดนั้น”ฉีเติ่งเสียนมองของขวัญที่อยู่ในมือของทั้งสองคน ยิ้มพลางพูด

เยี่ยนเฉียงกับฉินถางหู่มองสบตากัน ไม่ได้พูดตอบทันที แต่วางของขวัญไว้ก่อน

หลังจากนั้น เยี่ยนเฉียงจึงพูด“คือว่าแบบนี้…หลังจากที่อาจารย์ของพวกเราตาย ในบ้านก็ลำบากมาก ดังนั้น ต้องการคนที่คอยสนับสนุนอยู่ด้านหลัง”

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“นายหางเสือเหวินซือซุ่นไม่ได้เป็นลูกศิษย์ของปรมาจารย์ของเจียเผิงกั๋วไหม?ให้คนของเขาช่วย จะดีกว่าไหม?”

“ไม่ใช่พวกเดียวกัน จิตใจย่อมแตกต่างกัน นายหางเสือกราบไหว้วิชาหมัดหินผาแหลกสะท้าน เพื่อจะฝึกฝน แต่ไม่ได้ล่อหมาป่าเข้าบ้าน”ฉินถางหู่พูดพลางส่ายหน้า

“อาจารย์ฉันถูกคนยิงตาย ฉันก็ถูกคุณฉีทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บหนัก ช่วงนี้เป็นเหมือนคนไร้ประโยชน์”

“เยี่ยนเฉียง เขายังไม่เติบโตพอ ความสามารถไม่ถึง ถ้ายังดื้อรั้นก็อาจจะถูกคนทำร้ายจนตาย”

“นายหางเสือก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ก็ยังบาดเจ็บหนัก จนกระทั่งหลายปีนี้ยังรักษาการไม่หายดี…”

ฉีเติ่งเสียนคิดพลางพูด“อ้อ?ดังนั้นพวกเธอก็มาหาฉัน?แต่ว่า ทำไมฉันต้องรับปากพวกเธอ?”

ฉินถางหู่มองหยางกวนกวน ก็พูด“คุณหยางเพิ่งจะมาถึงโมตู ยังไม่มีความมั่นคง ถึงแม้ว่าโมตูหลงเหมินของพวกเราจะเสื่อมโทรม แต่ยังมีความสามารถพอใช้ได้”

“ถ้าหากคุณฉียอมช่วยสนับสนุนพวกเราในช่วงเวลาที่ยากลำบาก ก็เป็นธรรมชาติที่พวกเราจะทุ่มเทช่วยเหลือ จนกระทั่งควบคุมตระกูลหยาง!”

“ตอนนี้ ถึงแม้ว่าคุณหยางจะมีคุณสนับสนุน แต่ถึงยังไงก็ขาดแคลนคนในบ้านเกิดคอยสนับสนุน ถ้าหากมีพวกเราคอยช่วยเหลือ เหมือนเสือได้ติดปีกแน่นอน”

ฉีเติ่งเสียนคิดว่าฉินถางหู่พูดออกมา เหมือนคนที่ชำนาญ พูดเป็นขั้นเป็นตอน เพียงแต่ จะไม่พูดก็ไม่ได้ คำพูดเหล่านี้มีเหตุผลจริงๆ

หยางกวนกวนอยู่ในโมตูยังไม่มั่นคง ถึงแม้ว่าจะมีเขาคอยสนับสนุน แต่ไม่มีคนในบ้านเกิดช่วยเหลือ เรื่องราวในด้านอื่นๆ ก็พัฒนาไม่ได้

ถึงแม้ฉีเติ่งเสียนตอนนี้จะเป็นผู้นำของโมตูหลงเหมิน แต่ถึงยังไงไม่มีจุดยืน อีกทั้ง สถานการณ์ของโมตูหลงเหมิน อาจจะเหมือนผลไม้ ทุกคนรุมล้อมเข้ามาแย่ง ทำให้ฉีเติ่งเสียนรู้สึกปวดหัว

“ฉันไม่คิดว่าจำเป็นต้องให้พวกเธอมาช่วยฉัน”หยางกวนกวนกลับพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

คำพูดนี้ ส่วนมากก็คือไม่อยากจะให้ฉีเติ่งเสียนมีเรื่องยุ่งยากอะไร

หลังจากที่เหวินหย่งฟูตาย ตระกูลเหวินจะเป็นหนี้แค่ไหน ทั้งสองคนก็คงจะไม่มาขอร้องให้ฉีเติ่งเสียนช่วย

ฉีเติ่งเสียนยกมือขึ้นให้หยางกวนกวนอย่าพูด หลังจากนั้นก็ยิ้ม“พวกเธอมาขอร้องฉัน ก็ต้องพบกับเรื่องลำบากแน่นอน อยากจะให้ฉันเป็นคนที่คอยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง แต่ต้องบอกฉันว่ามีเรื่องเดือดร้อนอะไร?”

หยางกวนกวนทำเสียงไม่พอใจ

ฉีเติ่งเสียนนำความคิดที่ไม่ดีของตัวเองทิ้งไป ยิ้มและพูดกับทั้งสองคน“ถ้าอย่างนั้นเรื่องเดือดร้อนของพวกเธอก็มีมากจริงๆ?”

ฉินถางหู่ก็พูด“นี้ก็จนปัญญาจริงๆ พวกเราก็ไม่ได้อยากจะขอร้องใคร เจ้าแม่กวนอิมก็เคยพูดว่า ถ้าขอร้องคนอื่นให้ขอร้องตัวเองดีกว่า”

เยี่ยนเฉียงก็พยักหน้า ไม่มีวิธีอื่นจริงๆ…เหวินหย่งฟูตายไปแล้ว เหวินซือซุ่นให้ฉีเติ่งเสียนทำให้บาดเจ็บจนกลายเป็นแบบนี้ ฉินถางหู่ก็ไม่มีอำนาจที่จะต่อสู้ เหวินหย่งฟูก็กลายเป็นคนไม่มีประโยชน์ ถ้าไม่ขอร้องคน ไม่ช้าก็เร็วจะถูกคนอื่นกลืนกินผลประโยชน์

“ได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเธอก็ฟังคำสั่งของฉันเถอะ”ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเรียบเฉย

“พวกเรามาให้คุณเป็นคนที่คอยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง แต่ไม่ใช่มาเป็นหมาของคนอื่น ”ฉินถางหู่โกรธจนหน้าแดง กลั้นเอาไว้นานมาก สุดท้ายก็พูดประโยคนี้ออกมา

ฉีเติ่งเสียนกลับยกมือขึ้น ป้ายหยกก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว

หลังจากที่เห็นป้ายหยกนี้ ฉินถางหู่ก็ชะงักไปทันที เยี่ยนเฉียงที่อยู่ด้านข้างก็ตกใจมาก

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“ฉันไม่ใช่ให้พวกเธอเป็นหมา แต่ให้พวกเธอฟังคำสั่งฉันอย่างซื่อสัตย์ ทำงานให้ฉัน เพราะว่า ฉันเป็นผู้นำของโมตูหลงเหมินแล้ว”

ฉินถางหู่สีหน้าแข็งทื่อ และพูด“นี้คือคุณเอามาจากอาจารย์ แย่งมาเหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนไม่พอใจ ก็พูดอย่างดูถูก“นี้คือประธานสมาคมหลี่เหอถูของพวกเธอมอบให้ฉันเอง ยังร้องไห้เรียกฉันว่านายท่านขอร้องให้ฉันเป็นผู้นำโมตูหลงเหมิน ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่อยากจะสนใจเรื่องนี้”

หลังจากที่ทั้งสองคนได้ฟัง ก็อดไม่ได้ที่จะสบตากัน รีบยกมือคารวะ และพูด“คำนับนายหางเสือ”

ฉีเติ่งเสียนนำป้ายหยกที่อยู่ในมือยัดลงไปในกระเป๋า และพูด“ในเมื่อเป็นเรื่องยุ่งยากของนายหางเสือคนเก่า ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ฉันก็ต้องช่วย พวกเธอกลับไปอย่างสบายใจเถอะ”

“เข้าใจแล้ว!”

ทั้งสองคนก็ดีใจมาก หลังจากที่พูดตอบ ก็ออกไปจากลานบ้าน