มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 650

เย่เฉิงสูบหายใจลึกๆสีหน้าดูจริงจริงจังขึ้น

เขาไม่คิดเลยว่าตัวเองจะถูกโจมตีแบบนี้ ฉีเติ่งเสียนเผชิญกับอันตรายอย่างสงบไม่มีข้อผิดพลาดเลยสักนิด ทั่วหมดก็สั่นสะเทือน

ฉีเติ่งเสียนไม่ให้โอกาสหายใจแก่เย่เฉิงเลย ฝีเท้ากำลังขยับขึ้น ฝีเท้าเล็กๆก็เริ่มเดินเร็วขึ้น แรงอย่างกับแสงไฟแล้วพุ่งไปที่ตัวของเย่เฉิง!

เย่เฉิงถอยหลังไปด้วยแล้วฝักของดาบก็ฝังเข้าไป

“เพราะรู้ว่าดาบก็ไร้ประโยชน์ เตรียมจะต่อสู้อย่างประชิดตัว?”มีคนทนไม่ไหวถามขึ้น

“ไม่รู้สิ”อีกคนหนึ่งก็ส่ายหัวไปมา

ในตอนที่เย่เฉิงถอยหลังก้าวที่สาม ดาบถูกหุ้มเข้าไปแล้วดาบก็คมขึ้น

ในตาก็เห็นหมัดของฉีเติ่งเสียนกำขึ้นแล้ว ในตอนที่เขาถอยก้าวที่สี่แล้วยืนอยู่กับที่ สองมือจับดาบ แล้วตัวก็โค้งลงแล้วบิดตัวไปมา

ฉีเติ่งเสียนเห็นถึงการตั้งท่า รู้สึกว่าอันตรายอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็หยุดก้าว ขยับเท้าเข้าด้านใน และบังคับร่างกายไปทางซ้าย!

ขณะที่เขาบิดตัวออกไป เย่เฉิงก็กระตุกด้ามดาบของเขา และด้วยเสียงหวือหวา แสงเย็นเฉียบพุ่งออกมาจากฝักด้วยพลังแห่งฟ้าร้อง!

“ทักษะดาบของเจียเผิงกั๋ว!”หยางกวงกวงทนไม่ไหวตะลึงขึ้น

เมื่อเย่เฉิงเดินทางไปทางตะวันออกสู่อาณาจักรเจียเผิงกั๋ว และท้าทายปรมาจารย์แห่งห้องโถงดาบใหญ่ เขาได้เรียนรู้บางสิ่งจากประเทศนั้นโดยธรรมชาติ

เขาเปลี่ยนท่าของคนอื่นให้เป็นท่าของเขาเองและผสมผสานเข้ากับของเขาเอง ผลที่ออกมานั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง แต่ความรุนแรงก็ยังเหมือนเดิม

ความคมดาบนั้นมาถึงแล้ว!

ร่างกายของฉีเติ่งเสียนขยับไปทางซ้าย และปลายดาบก็ขูดไปที่หน้าอกของเขา มีรอยแตกบนเสื้อผ้าของเขาและมีรอยแตกออก คมดาบไม่ได้สัมผัสเนื้อของเขา แต่ทำให้กระดุมตรงกล้ามเนื้อของเขานั้นแตกออก

หลังจากหนึ่งดาบของเย่เฉิง ข้อมือสะบัดออกแล้วฝันดาบไปกลางอากาศ

มืออีกข้างเขาปล่อยฝักของดาบ แล้วจับมันขึ้นจับตรงฝักของดาบอย่างแน่นๆ ทั้งสองมือจับดาบอย่างแน่นๆขึ้น!

“ฮ่าๆๆ!”

ในปากของเย่เฉิงก็เกิดเสียงคำรามอย่างโกรธๆขึ้น ในตอนที่เขานั้นจับดาบ

เสียงที่โกรธๆนั้นลอยออกมา ทำให้แรงในการโจมตีของร่างกายกระจายออกมา!

“การฝันดาบที่มาพร้อมกับลม!”

ไม่รู้ว่าเป็นเสียงตกใจของใคร เห็นถึงท่าทางการใช้ดาบของเย่เฉิง

เป็นทักษะการใช้ดาบของเจียเผิงกั๋ว!

เจียเผิงกั๋วถนัดเรื่องการต่อสู้ เพราะว่าวัฒนาธรรมต่างกัน พวกเขาชอบเรียดมีดของตัวเองว่าดาบ

ทักษะดาบที่เย่เฉิงใช้ จริงๆแล้วมันคือทักษะมีดของทางจีน โดยเฉพาะท่านี้ แยกออกแล้วรวมตัว มีกลิ่นอายการแตกสลายนั้นกระจายออกมา เหมือนกับกระแสน้ำที่ไหลไปมา!

ฉีเติ่งเสียนเห็นดาบที่กำลังลอยมา แสงดาบที่แทงตา ทำให้เขานั้นยืนอยู่กับที่ไม่ขยับเลย เหมือนกับว่าบ้าไปเลย

แต่ในขณะนี้ รู้สึกเหมือนว่าเขาไม่มีตัวตนอีกต่อไป ดาบของเย่เฉิงดูเหมือนจะปลิวไปในอากาศ!

เย่เฉิงเพียงแค่รู้สึกว่าเขาไม่รู้ว่าจะต้องตั้งใจใช้ดาบที่ไหน และเขารู้สึกเหม่อลอยไปสักพัก

ตอนที่เขาตอบสนองได้ ฉีเติ่งเสียนก็ทำท่าทางเหมือน“ลิงนั่งยอง”นั่งยองๆแล้วหลบดาบ ก้าวฝีเท้าก้าวออกไปแล้วเข้าไปในอ้อมกอดของเย่เฉิง?

“เฉือนกับสายลม”คือท่าที่เรียกว่าเธอตายฉันอยู่ หนึ่งดาบนี้ตามด้วยแรงทั้งหมดที่มี แม้ว่าพลังของมันจะครอบงำและดุร้าย แต่มันก็จะทำให้ตรงกลางเปิดกว้างจนไม่สามารถป้องกันได้

หากคุณไม่สามารถฆ่าศัตรูได้ คุณจะถูกศัตรูโจมตีในระยะใกล้จนตาย!

ฉีเติ่งเสียนใกล้เข้ามาแล้ว แนบเข้ากลางอกของเย่เฉิง มือสองข้างอบกัน เหมือนดอกบัวบานก็ยกขึ้นทันที!

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างนิ่งๆ: “ในใจเขานั้นอยากจะทำร้ายฉันจนตาย ฉันไม่ฆ่าเขาก็ดีแค่ไหนแล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้คนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จะต้องตายด้วยหมัดของคนอื่น หากคุณไม่เข้าใจสิ่งนี้ ต่อไปคุณก็ไม่ควรฝึกฝนศิลปะการต่อสู้!”

สีหน้าเล่ยควงนั้นขาวซีด ถูกคำพูดของฉีเติ่งเสียนทำเอาพูดไม่ออก

“ขอบคุณที่คุณยังมีน้ำใจ คำที่คุณพดมันถูกต้อง ฉันควรต้องคิดอย่างละเอียด ดาบไม่ควรปนเปื้อนคำหยาบคาย”เย่เฉิงจับตรงคางของตัวเอง ในตอนที่เล่ยควงนั้นพยุงตัวของเขา เขาก็ไอขึ้นแล้วพูดอย่างอ่อนแรง

เขาแพ้อย่างพอใจแล้ว การทดสอบครั้งนี้วิชาดาบของเขานั้นยังไม่สามารถทำร้ายฉีเติ่งเสียนได้แม้แต่นิด

ในท้ายที่สุดเขาพยายามเข้มแข็ง แต่ก็ยังแพ้ เขาพูดได้เพียงแค่ว่าทักษะการต่อสู้ของเขานั้นเทียบกับคนอื่นไม่ได้

ไป๋หลิ่วที่ตาบอดก็รีบพูด: “เย่เฉิงแพ้แล้วใช่ไหม?”

“แพ้แล้ว ถูกลิงแขวนผนึกเก่านั้นทำร้าย โดนทำร้ายปอดทั้งซ้ายและขวา น่าจะเป็นคนพิการ”คนข้างๆของไป๋หลิ่วก็พูดอธิบายสถานการณ์ให้เขาฟัง

หลังจากที่ไป๋หลิวได้ยินก็ตะลึง

เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้และขายให้กับราชวงศ์ของจักรพรรดิ!

นักต่อสู้อยากโด่งดัง อย่างนั้นอำนาจก็จะยิ่งใหญ่

พวกเขายังต้องการเริ่มต้นนิกายของตนเอง แต่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย?

นอกจากนี้อำนาจและความมั่งคั่งยังมีเสน่ห์มาก ใครจะละทิ้งความเชื่อของพวกเขาเองได้?

“ในสมัยก่อน กษัตริย์และราชินีเสด็จเข้าไปในบ้านของคนธรรมดา ยุคสมัยได้เปลี่ยนไปนานแล้ว”ฉีเติ่งเสียนดูความในใจของไป๋หลิวออก แล้วหันหน้าไปอย่างเย็นชาพูดขึ้น

ความหมายของบทกวีนี้ง่ายมาก ตระกูลหวังและตระกูลแซ่เป็นขุนนางระดับสูง แต่หลังจากเวลาผ่านไป นกนางแอ่นใต้หลังคาของผู้อำนวยการหวังและแซ่อันได้บินไปที่บ้านของคนธรรมดาแล้ว

ไป๋หลิวจับไปตรงริมฝีปากของตัวเองแล้วพูดขึ้น: “นี่คือเหตุผลว่าทำไมคุณถึงสามารถชกแบบไร้เทียมทานได้?”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “ฉันมีศรัทธาและรู้จากเคารพจึงไม่บูชาอำนาจ เหตุผลที่หมัดของฉันอยู่ยงคงกระพันก็เพราะเช่นเดียวกับหยูเสี่ยวหลง ฉันไม่ต้องการที่จะมอบโลกนี้ให้กับคนที่ดูถูกเรา!”