มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 649

หลงย่าหนานได้เห็นถึงมีฝือที่โหดเหี้ยมขนาดนี้ของฉีเติ่งเสียน แน่นอนว่าร้องเชียร์จากก้นบึ้งของหัวใจ

เหมือนไป๋หลิ่วผู้มีฝีมือสูงอย่างงี้ แต่ว่าตายไปแล้วหนึ่งก็หายไปอีกหนึ่ง เขาถูกฉีเติ่งเสียนควักตาออกมา ชีวิตต่อจากนี้เป็นได้แค่ขยะแล้ว ไม่สามารถเป็นประโยชน์กับตระกูลจ้าวได้แล้ว

ไป๋หลิ่วอยากเล่นจังหว่ะก็ฉีเติ่งสียนเพื่อเพิ่มภาระที่หนักอึ้ง ผลาญพละกำลังของเขา แต่สุดท้ายแล้วยังคงประเมินความน่ากลัวของฉีเติ่งเสียนต่ำไป

รูปร่างเสือนั้นเอง เขาใช้พลังทั้งหมดของร่างกาย ยังไม่ทันได้เปิดออก แขนถูกคว้าเข้าอย่างแรง และท่านั้น “พลังมังกรคู่คว้าไข่มุก”ที่ออกมามันรวดเร็วและรุนแรงเหมือนฟ้าผ่า

หลงย่าหนานรู้สึกในใจปลอดโปร่ง ตระกูลจ้าวจะโกงในการทดสอบ เปลี่ยนผู้คุมสอบทันใด แต่แล้วยังไงล่ะ？ที่เสียบเปรียบ สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นตัวของพวกเขาเอง！

“ผู้ชนะคือราชาผู้แพ้คือโจร อะไรก็ตามที่คุณพูดแล้ว แต่ทว่า เขาก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสามารถชนะตลอดไป！“ไป๋หลิ่วอดทนความเจ็บปวด นั่งไปที่พื้น พูดอย่างเย็นชา

“ถ้าหากจะมีคนที่ชนะ ถ้าอย่างนั้นทำไมคนนั้นจะไม่เป็นฉันล่ะ？”ฉีเติ่งเสียนกลับพูดสุภาษิตคลาสสิคออกมา

ไป๋หลิ่วยิ้มยิ้ม ：“ฉันแพ้แล้ว แต่ทว่า การระเบิดพลังไม่กี่ครั้งเมื่อกี๊ของคุณ กำลังของร่ายกายถูกผลาญไปไม่น้อย？ การทดสอบด่านนี้ คุณผ่านแล้ว ไปต่อด่านต่อไปเถอะ！”

เมื่อเข้าสู่เวทีประลองศิลปะการต่อสู้ที่สองจากประตู สีหน้าหลงย่าหนานเปลี่ยนจนร้ายแรงมาก

คนที่ยืนอยู่ตรงกลางเวทีประลอง โผล่ออกมากอย่างกะทันหันนั่นก็คือเย่เฉิง！

ทั้งชุดของเขาเป็นสีดำ ในมือถือดาบโบราณ ยืนตั้งตัวร่างสูง แค่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสบายๆ แต่ลมปราณที่เฉียบแหลม ราวกลับว่าจะระเบิดออกมาจากร่างกายของเขาอย่างงั้น

“พวกคุณหน้าไม่อายเลย ชัดเจนว่าทั้งหมดคือปรมาจารย์ที่มีฝีมือสูง ยังจงใจจัดให้มีการต่อสู้แบบนี้ ก็เพราะจะกำจัดนายพลจัตวาฉีออกไปล่ะสิ？หลงย่าหนานอดไม่ได้ที่จะด่าขึ้นมา

เย่เฉิงกลับไม่ฟังคำพูดของเขาเลย และยังดูถูกฉีเติ่งเสียนอีก พูดอย่างสงบ：ดาบจิ่วกง เย่เฉิง โปรดชี้แนะด้วย！”

ระหว่างสนทนา เขายกดาบขึ้นและกำหมัด คำนับเป็นพิธี

ฉีเติ่งเสียนเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ก็คือเล่ยควงที่เคยทำงานเป็นบอดี้การ์ดของเซี่ยงตงชิงมาก่อน

“นั่นคือลูกศิษย์คุณ？”ฉีเติ่งเสียนหันกลับไปพูด

“เป็นลูกศิษย์เลว ”เย่เฉิงตอบแบบนิ่งๆ

ฉีเติ่งเสียนเบะเบะปาก พูด ：“ฝึกดาบกี่ปีแล้ว？”

เย่เฉิงพูด：“สิบกว่าปี”

ฉีเติ่งเสียนพูด：“ยังเทียบไม่ได้กับลูกศษย์ของฉัน ยังห่างไกล”

มุมปากเล่ยควงกระตุก ในใจไม่ยอม พวกคุณพูดกันไป เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ？

หยางกวนกวแสดงสีหน้าภูมิใจเล็กน้อยออกมา ใครก็บอกพูดว่าเขาคือหนึ่งในอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ แม้แต่ฉีปู้อวู่ก็ยังชื่นชมเขาไม่หยุด

“รบกวนชี้แนะ ”เย่เฉิงไม่อยากได้ยินคำพูดไร้สาระของฉีเติ่งเสียน เดินเข้ามาหนึ่งก้าว คำนับทักทาย

“ชี้แนะเถอะ ”ฉีเติ่งเสียนก็ไม่อยากพิธีรีตองกับเขา

หลงย่าหนานโมโหและพูด：“ปรมาจารย์ใหญ่พวกนี้ของคุณ ผลัดกันลงสนามก็ไม่เป็นไร นึกไม่ถึว่าจะเอาอาวุธสงครามมา หน้าไม่อาย？

เย่เฉิงกล่าวแบบสงบ：“ฉันฝึกวิชาดาบจิ่วกง ใช้ดาบมันก็เป็นเรื่องธรรมชาติ หากพัลจัตวาฉีรู้สึกไม่เหมาะสม ก็สามารถเลือกอาวุธสงครามได้ ถ้าไม่ได้อีก ไม่ต้องสอบก็ได้！”

หลงย่าหนานโกรธจนทนไม่ไหว รู้สึกว่าพวกนี้ไร้ยางอายเกินไปแล้ว แต่ละคนชื่อเสียงเรียงนามไม่ธรรมดา พอเรื่องนี้กลับขีดเส้นตายไว้ขนาดนี้

“ฉันกลัวว่าถ้าฉันใช้อาวุธสงครามแล้ว โอกาสที่คุณจะได้ชักดาบก็ยังไม่มีเลย ดังนั้น ไม่ต้องดีกว่า ”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเบาๆ

คำพูดนี้ ทำให้คนดูทั้งสนามเกิดอุทานด้วยความตกใจออกมา！

“เทพดาบเย่เฉิง เมื่อปีนั้น ข้ามไปตะวันออกสู่ประเทศเจี๋ยเผิง หนึ่งคนและหนึ่งดาบเอาชนะปรมาจารย์นักดาบมากกว่า 20 คนของอาณาจักรเจี๋ยเผิง นึกไม่ถึงว่าจะกล้าดูถูกเขาแบบนั้น？”

“ในมือมีอาวุธหรือไม่มีอาวุธสงครามมีสองความหมาย ต่อให้ฝึกวิชาผูษาเหล็กและวิชาระฆังทองคุ้มกายถึงระดับสวรรค์ มาเจอผู้มีระดับสูงแบบนี้ มันก็เหมือนกับหนึ่งท่าหนึ่งโพรงเล็กๆ！”

“การทดสอบครั้งนี้คือกระบวนทัพของเทพเซียน ไทเก๊กไป๋หลิ่ว เทพดาบเย่เฉิง ยิ่งไปกว่านั้นผู้นำกระบวนทัพคือมังกรกล้าหาญเย่เฟยหลิว......ไม่รู้เลยว่าผู้คุมคนที่สามเป็นใคร？”

“เป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ใช่เรื่องแล้ว ตลอดมาไม่ได้โจมตี ……”หลางย่าหนานพูดด้วยความกระวนกระวายใจ

“เย่เฉิงโจมตีต่อเนื่องเพื่อเพิ่มการผลาญพลังกาย สองคนนี้กำลังเดิมพันกัน”หยางกวนกวนพูด

หลงย่าหนานอดไม่ได้ที่จะตกใจ ถาม：“เดิมพันอะไร？”

หยางกวนกวนตอบ：“เย่เฉิงกำลังเดิมพันว่าเขาจะผิดพลาด และเขากำลังเดิมพันว่าเย่เฉิงจะไม่พลาดขณะที่เขาผิดพลาดนั้น”

หลงย่าหนานหลังจากได้ยินก็นึกได้ทันที และตกใจ หยางกวนกวนคนนี้พึ่งจะฝึกศิลปะการต่อสู้ได้ไม่นาน พลังในการมองก็มากกว่าเขาไปขนาดนี้แล้ว

พรสวรรค์สิ่งนี้ ทำให้น่าอิจฉาจริงๆ！

จริงๆแล้ว หลังจากนั้นสามนาที ดาบของเย่เฉิงช้าลงไปแล้ว！

คนยังไงก็ยังไม่ใช่หุ่นยนต์ ยิ่งไปกว่านั้น หุ่นยนต์ก็ต้องใช้น้ำมันเพื่อทำงานหนักเหมือนกันน่ะ

เย่เฉ่งรักษาการโจมตีที่ความถี่ขนาดนี้ มันทำให้แขนของเขารับภาระหนักซะแล้ว โดยเฉพาะกล้ามเนื้อแขนท่อนบน ความเจ็บปวดที่ยากจะทนได้

“ซุ！ ซุ！ ซุ!———”

ข้อมือของเย่เฉิงสั่น ความเย็นชาของดาวสร้างความประทับใจ

แต่นี่เป็นการเคลื่อนไหวที่ผิดพลาด ระหว่างที่ฉีเติ่งเสียนถอยหลังแว็บหนึ่ง เย่เฉิงผ่อนคลายลง หายใจเข้าลึกๆอย่างช้าๆ

“ทักษะดาบดี แต่ทว่าไร้ประโยชน์ ”ฉีเติ่งเสียนพูด

ความรู้สึกราวกลับหยุดหายใจได้หายไป ในเวลานี้ทั้งหมดค่อยๆหายใจออก

พลังดาบสูญญาอาศลดช่องว่างเมื่อกี๊ของเย่เฉิง สิ่งที่นี้ทำให้พวกเขาหายใจไม่ทั่วท้อง เกือบจะหยุดหายใจ เวลานี้หยุดไปชั่วขณะ ก็มีความรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที