มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 688

“ทักษะหยินหยาง?!”

หลังจากที่เหวินซื่อซุ่นได้ยินคำนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องหนึ่ง จากนั้น เขาก็มองไปที่ซางฉวนจิงหวู่ด้วยแววตาที่เย็นชา

เขารู้สึกตะหงิดใจมานานแล้วว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติ เมื่อก่อนแม่ของเขาสุขภาพดีมาก แต่หลังจากที่เธอประกาศอย่างชัดเจนว่า เธอจะไม่สนับสนุนของเจียงเผิงกั๋ว เธอก็ล้มป่วยลง หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นกันแน่?

แม้ว่าฉีเติ่งเสียนจะไม่สามารถพูดได้ว่าเขาเป็นคนอ่านหนังสือหมื่นเล่ม เดินทางไกลหมื่นลี้ แต่ก็มีคนมากมายจากทั่วทุกมุมโลกต้องถูกกักขังอยู่ในเรือนจำโยวตู และเขาใช้เพียงแค่คำพูดเพื่อพาคนพวกนั้นเข้าไป

คุณนายเหวินพูดกับเหวินซื่อซุ่น: "ฉันบอกแกมานานแล้ว ว่าคนพวกนี้มีเจตนาไม่ดี และทางที่ดีคือการไม่ไปยุ่งกับพวกเขา"

ซางฉวนจิงหวู่ไม่คาดคิดว่าฉีเติ่งเสียนจะรู้อาการของคุณนายเหวินเพียงพบเห็นคราเดียว ซึ่งมันทำให้เขาประหลาดใจอยู่ไม่ใช่น้อย

เขาขมวดคิ้ว มองไปที่ฉีเติ่งเสียนและพูดอย่างใจเย็นว่า: "หากคุณรู้ว่ามันเกิดมาจากทักษะหยินหยาง คุณรู้วิธีแก้หรือไม่"

ฉีเติ่งเสียนยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาและพูดว่า: "ทักษะหยินหยางมีต้นกำเนิดในประเทศจีนของเรา หากพูดถึงหยินหยางและธาตุทั้งห้า ไทเก็กหรือปากัว เราก็ถือว่าเป็นต้นกำเนิดของคุณ!"

เหวินซื่อซุ่นอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นด้วยความโกรธ: "ซางฉวนจิงหวู่ คุณคือคนที่ใช้วิธีที่น่ารังเกียจเช่นนี้ทำร้ายแม่ของฉันจริงๆ อย่างนั้นหรือ"

ซางฉวนจิงหวู่เพิกเฉยต่อเหวินซื่อซุ่น แต่กลับมองไปที่ฉีเติ่งเสียน แล้วพูดว่า"งั้นหรอ? ถ้าอย่างนั้น คุณก็สามารถแก้ไขทักษะหยินหยางในตัวของคุณนายเหวินได้งั้นสิ!"

ท่ามกลางฝูงชน มีหญิงสาวคนหนึ่งแสยะยิ้มออกมา

เธอดูถูกคุณนายเหวิน เธอไม่เชื่อว่าชาวจีนที่ไม่เข้าใจวัฒนธรรมของเจียงเผิงกั๋ว จะมีความสามารถแก้ไขเทคนิคหยินหยางได้

“คุณฉี ในเมื่อคุณรู้แล้ว คุณก็สามารถรักษาร่างกายภรรยาของอาจารย์ได้แน่นอนใช่ไหม!” ฉินถางหู่ถามฉีเติ่งเสียนด้วยความตื่นเต้น

เหวินซื่อซุ่นพยักหน้าทำความเข้าใจ จากนั้นหันหน้าไปหาฉีเติ่งเสียนด้วยความหวัง

ฉีเติ่งเสียนกล่าวไว้ขนาดนี้แล้ว มันจะต้องเปก็นไปได้อย่างแน่นอน!

"แน่นอนว่า..." ฉีเติ่งเสียนพูดพร้อมกับพยักหน้า

พวกเขาทั้งสองถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ในขณะเดียวกัน ชาวเจียงเผิงกั๋วอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยออกมา

เขากางมือออกแล้วพูดว่า "ไม่ได้!"

“หึ！หึ！”

ฉินถางหู่และเหวินซื่อซุ่นแทบจะกระเซ็นเลือดออกมาจากปาก

โคตรบรรพบุรุษเอ็งสิ ทำไม่ได้แต่กลับพูดออกมาอย่างมั่นใจงั้นหรอ? อวดเก่งงั้นหรอ？ต้องเป็นคนยังไงกัน?

หลังจากที่ซางฉวนจิงหวู่ได้ยินคำพูดของฉีเติ่งเสียน เขาก็ระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วนึกถึงคำที่ว่า พูดดีมิสู้ทำดี อ้าปากทีคุยโวโอ้อวด เก่งจริงเชียว

แต่คุณนายเหวินมีท่าทีสงบ และพูดออกมาอย่างใจเย็นว่า: "มีชีวิตหรือตายจาก มันมีความสำคัญยังไงกัน? ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่ลุกขึ้นมาพูดอะไรอีก เพราะฉะนั้น พวกคุณถอดใจไปเสียเถอะ"

ใบหน้าของเหวินซื่อซุ่นซีดเผือด ตัวเขานั้นไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเขาเลย

หากเธอไม่เห็นด้วยกับคำขอของศิษย์พี่ซางฉวนจิงหวู่ ชีวิตของแม่ก็คงจะต้องสิ้นหวัง

ฉินถางหู่อดรนทนไม่ไหวจึงพูดขึ้นมา: "คุณฉี ในเมื่อคุณไม่สามารถทำได้ ทำไมคุณถึงพูดออกมากัน? เราทุกคนต่างคิดว่าคุณทำได้ ... "

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "ผมกำลังพูดความจริง ทักษะหยินหยางของเจียเผิงกั๋วนั้นไม่ได้มาจากจีน หยินหยางและธาตุทั้งห้า เรื่องพวกนี้ เราถือได้ว่าเป็นต้นกำเนิดของพวกเขา!"

"แต่คุณแค่..." ฉินถางหู่ทำอะไรไม่ถูก

“เห้อ เวลาได้ผ่านล่วงเลยไป！บรรพบุรุษย่อมด้อยกว่าลูกหลานอย่างแน่นอน ต่อให้คุณปลุกจิ๋นซีฮ่องเต้ให้ฟื้นคืนชีพ ยกทัพนำทหารตระกูลฉินมาโจมตีเมือง ผมเกรงว่าอาจจะต้องพ่ายแพ้ให้ด้วยซ้ำ！” ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างจริงจัง

ฉินถางหู่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้กำลังพูดเรื่องไร้สาระให้ออกมาดูจริงจัง แต่มันก็ไร้สาระมากเสียจนไม่รู้จะหยุดยังไง...

“ฮัลโหล รองหัวหน้าใหญ่มีอะไรหรือเปล่า? จะให้พวกเขาพักร้อนหน่อยไม่ได้หรอ…” คนที่รับสายคือปีศาจราตรี เขาอ้าปากบ่นทันทีที่เขารับสาย

“วันนี้คนขายเนื้อพาเรามาดูขา...เอ้ยไม่ใช่ เขาพามาดูงานมอเตอร์โชว์ พวกเราตื่นเต้นกันมากเลย”

“ในเจียงหูนี้ไม่สามารถต่อสู้และฆ่าได้ตลอดเวลา คงต้องมีรองเท้าส้นสูง ถุงน่องสีดำ และเรียวขาที่สวยงามถูกไหม?”

สีหน้าของฉีเติ่งเสียนเคร่งขรึมขึ้นและเขาพูดว่า: "นี่กำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ ไปบอกให้ผีพยาบาทมารับโทรศัพท์ และถ้ายังพูดมากไม่หยุด ฉันจะฆ่าแกเอง!"

การใช้คำพูดฟุ่มเฟือยของปีศาจราตรีค่อนข้างน่ารำคาญ แต่เขาลืมไปเลยว่าการหันหน้าพูดแบบ 180องศา ของเขาในตอนนี้ก็น่ารำคาญเช่นกัน

ปีศาจราตรีเม้มริมฝีปากแล้วพูดกับผีพยาบาทว่า: "ของนาย"

“อามิตตาพุทธ…ที่นี้หาได้เพียงขายาวเรียวงาม ภิกษุหลงทางจะพบหนทางแห่งความสุขแน่นอน……” ในขณะนี้ปีศาจราตรีกำลังจ้องมองขาเรียวยาวด้วยความเคลิบเคลื้อม

ดูเหมือนว่าไม่ว่าเขาจะเป็นคนแบบไหน ก็ยากที่จะหยุดสายตาคู่นี้ให้มองดู...

ปีศาจราตรีตบหลังเขาและพูดว่า: "รองหัวหน้าใหญ่ กำลังตามหานาย!"

จากนั้นผีพยาบาทก็รู้สึกตัวได้ จึงรีบหยิบโทรศัพท์แล้วพูดว่า "รองหัวหน้าใหญ่ คุณจะคุยกับผมงั้นหรอครับ?"

“ฉันได้ยินมาว่านายเชี่ยวชาญเรื่องหยินหยาง มีคนที่นี่ถูกโจมตีด้วยหยินหยาง และนายก็ต้องมาช่วยฉันแก้ปัญหา มีคำถามอะไรไหม?” ฉีเติ่งเสียนพูดออกไปอย่างสบายๆ

“ผมกำลังดูขาอยู่...” ผีพยาบาทพูดด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย

“อยากให้ฉันสับมันออก แล้ววางไว้ข้างหน้าให้นายดูทั้งวันไปเลยเอาไหม?”ฉีเติ่งเสียนถามด้วยรอยยิ้ม

“ขามีดีอะไรกัน ผมจะไปที่นั้นเดี๋ยวนี้!” ผีพยายามตัวสั่นขึ้นมาทันที เขาเรียกจิตวิญญาณกลับมา และปล่อยให้อีกบุคลิกของเขาล่าถอยไป