มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 687

"เป็นอย่างนั้นจริงๆ!"

ประธานอู๋และถังเหวินจัวมองหน้ากันและยิ้ม จากนั้นจึงส่ายหัว

แต่แล้วโทรศัพท์มือถือของประธานาอู๋ก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาและสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

คนของเขาได้บอกเขาว่า ตอนนี้ตระกูลเหวินได้โอนเงินเข้าธนาคารแล้วจำนวน 300ล้าน ซึ่งหมายความว่าเงินที่ค้างชำระทั้งหมด ได้จ่ายเรียบร้อยแล้วภายในคราวเดียว!

“ประธานอู๋ คุณออกไปได้แล้ว ต่อไปนี้ ตระกูลเหวินของเราคงไม่สามารถต้อนรับคุณได้อีก” คุณนายเหวินมองไปที่ประธานอู๋ แล้วพูดอย่างหนักแน่น

ถังเหวินจัวหันหน้าไปมองประธานอู๋ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มว่า: "จริงอย่างนั้นหรอ?"

ประธานอู๋พยักหน้าด้วยความลำบากใจและกล่าวว่า "คุณถัง ธนาคารเพิ่งได้รับเงิน 300ล้าน จากตระกูลเหวิน ซึ่งเงินก้อนนี้ได้ชำระหนี้ของคุณเหวินหย่งฟูทั้งหมดแล้ว"

ถังเหวินจัวมีเสียงบ่นพึมพำอย่างประหลาดใจอยู่ภายในหัวว่า จู่ๆ ตระกูลเหวินไปหาเงิน 300ล้าน มาจ่ายหนี้ได้ยังไงกัน!

เหวินซือซุนและฉินถางหู่ทั้งสอง ต่างจ้องมองไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยสายตาแสดงความขอบคุณ หากเมื่อวานเขาไม่บังคับเอาเงินคืนจากจ้าวมั่นเอ๋อร์ วันนี้ทุกคนคงได้ไปนอนอยู่ข้างถนนเป็นแน่!

“ไปหาเงินมาจากไหนกัน!” ถังเหวินจัวถามออกมาด้วยความไม่เชื่อ น้ำเสียงที่เขาใช้เต็มไปด้วยความหงุดหงิดและความโกรธ

เดิมทีฉันต้องการใช้แผนการนี้เพื่อทำให้คุณนายเหวินยอมจำนน แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะหาเงินได้เพียงพอและใช้หนี้ทั้งหมดในคราเดียว

เมื่อก่อนเขาเอาแต่ก่อกวน แต่ตอนนี้เมื่อคิดทบทวนถึงการกระทำพวกนั้น เขาช่างเหมือนกับตัวตลกที่โดนตบหน้าสิ้นดี!

ฉีเติ่งเสียนยิ้มแล้วพูดออกมาว่า"ผมเพิ่งพูดไปไม่ใช่เหรอ? ว่าผมช่วยตระกูลเหวินให้ได้รับเงินคืนมา 600ล้าน คุณเป็นคนเข้าใจยากหรือว่าหูหนวกกันแน่? ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่คุณจะต้องทำตามสัญญา ถูกไหม?”

ตอนแรกเขาไม่ได้ต้องการที่จะเข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วย แต่มันคงเป็นเรื่องน่าขายหน้าทีเดียวถ้าถังเหวินจัวทำลายแผนการของเขาได้

ทันใดนั้นใบหน้าของถังเหวินจัวก็เปลี่ยนไปทันที เขาหันหน้าไปมองที่คุณนายเหวินและเยาะเย้ยว่า: "คิดว่าใช้หนี้แล้วทุกอย่างจะจบงั้นหรอ? ร่างกายของคุณ มันอยู่ได้อีกไม่นานหรอก และหลังจากที่คุณตาย ฉันจะฆ่าพวกเขาทุกคน!”

ใบหน้าของคุณนายเหวินแสดงความเย็นชาออกมาและพูดขึ้นว่า: "ไอ้คนเนรคุณ!"

ถังเหวินจัวยิ้มเยาะเย้ยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

คุณนายเหวินหันไปหาฉีเติ่งเสียนแล้วพูดด้วยท่าทีสบายๆ: "ถ้าอย่างนั้น ก็หมายความว่าคุณฉีได้ปกป้องตระกูลเหหวินของฉัน ฉันจะให้คนเก่าๆของสามีที่ล่วงลับไปแล้วของฉันสนับสนุนคุณอย่างเต็มที่ หลังจากที่ฉันตายไปแล้ว ได้โปรดอย่าลืมความเมตตาเล็กๆน้อยๆนี้"

หลังจากที่ ถังเหวินจัวได้ยินคำพูดของคุณนายเหวิน เขาก็หันไปมองฉีเติ่งเสียนและพูดออกมาด้วยความโกรธ: "ไอสารเลว แกกล้าดียังไงมายุ่งเรื่องของเรา? แกสะกดคำว่า "ตาย" ไม่เป็นหรือยังไงกัน? ?!"

“ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้กับคุณในตอนนี้ คุณจะคลานออกไปเองหรือจะรอให้ผมตีขาคุณหักเหมือนหมาแล้วค่อยคลานออกไป?”ฉีเติ่งเสียนถามด้วยรอยยิ้ม

หลังจากพูดจบเขาก็ก้าวเท้าไปด้านหน้า

ถังเหวินจัวสัมผัสได้ถึงความกดดันจากคำพูดนั้น ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึดหวาดกลัวขึ้นมา และถอยหลังกลับไปหลายก้าว

"สวะ!"

ก่อนที่ ถังเหวินจัวจะตั้งหลักได้ ก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมาจากประตู และชายวัยสามสิบปีคนหนึ่งซึ่งนำกลุ่มคนจำนวนหนึ่งเข้ามา

“ว่าไงศิษย์น้อง?” หลังจากเหวินซือซุนเห็นชายคนนี้ เขาก็หน้าซีดเผือกทันที

คนๆนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาเป็นศิษย์ของหินผาแหลกสะท้าน ซางฉวนจิงหวู่!

ตัวเธอไม่ต้องการให้หลังจากที่เธอตายไปแล้ว มีผู้คนนับไม่ถ้วนหันมารังแกตระกูลเหวิน หรือพูดดูถูดเหยียดหยามว่าพวกเขาเป็นคนทรยศ

สีหน้าของซางฉวนจิงหวู่เปลี่ยนไป เขาพูดขึ้นมาว่า: "ผมชื่นชมความซื่อสัตย์ของคุณนาย! แต่ถ้าคุณนายยังคงดื้อดึงแบบนี้ต่อไป คุณนายคงจะตายในไม่ช้า"

"และโรคของคุณ มีเพียงคนเจียงเผิงกั๋วที่สามารถรักษาได้!"

"หากคุณนายเปลี่ยนคำพูดเมื่อไหร่แล้วล่ะก็ ผมจะให้คนมาดูอาการทันที รับรองว่าคุณนายจะหายดี!"

นางเหวินส่ายหัวด้วยท่าทีที่หนักแน่น และไม่ได้พูดอะไรออกไป

ซางฉวนจิงหวู่หันไปหาเหวินซื่อซุ่นและพูดว่า: "ศิษย์น้อง ในฐานะคนเป็นลูก แกคงไม่อยากเห็นแม่ของแกจากไปทั้งแบบนี้หรอกใช่ไหม ความกตัญญูต้องมาก่อน แต่แกก็ควรที่จะพูดอะไรสักอย่างเพื่อเปลี่ยนความดื้อดึงของคุณนาย. . . ”

หน้าของเหวินซื่อซุ่นถอดสีไปครู่หนึ่ง กลายเป็นว่าความภักดีและความกตัญญูนั้นกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการให้แม่ของเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากการเจ็บป่วย

แต่เขาก็ไม่สามารถขัดความปรารถนาของเเม่เขาได้

คุณนายเหวินพูดด้วยความโกรธ: "เหวินซื่อซุ่น หากแกกล้าทำตามที่เขาพูด ฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องรอให้ใครมาฆ่า ฉันจะขอตายต่อหน้าแกเอง"

ซางฉวนจิงหวู่พูดอย่างเย็นชา: "คุณนาย คุณช่างเด็ดเดี่ยวเหลือเกิน ผมหวังว่าคุณจะทนความทรมานนี้ได้! โรคนี้หากปล่อยทิ้งไว้จะเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น ราวกับว่ามีหนอนเป็นร้อยเป็นพันตัวกัดเซาะกระดูก และอาการคันจะยิ่งทวีคูณขึ้นจนทนไม่ไหว ส่วนใหญ่ผู้ป่วยจะไม่ได้ตายเพราะความเจ็บป่วย แต่ตายเพราะข่วนตัวเอง!”

ขณะนั้นเอง ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม: "ไม่ใช่เพราะว่าทักษะหยินหยางเจียงเผิงกั๋วของคุณไม่ดีเองหรือเปล่า? เอาเรื่องพวกนี้มาอวด ไม่ขายหน้าบ้างหรือไง?"

“คุณเหวินและคุณนาย คุณไม่จำเป็นต้องไปฟังคำพูดไร้สาระของเขา หากคุณต้องการความช่วยเหลือเพื่อรักษาอาการป่วย ผมสามารถเป็นธุระช่วยเหลือให้ได้!”