มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 686

ถังเหวินจัวไม่ได้ใส่ใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาเพียงพูดอย่างไม่ยี่หระว่า “พี่สะใภ้ ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว การร่วมมือกับคนต่างชาติเป็นการทรยศต่อผลประโยชน์ของประเทศชาติงั้นเหรอ?”

“ผมว่าพี่คิดมากเกินไปแล้ว!”

“หากพี่สนับสนุนผมและช่วยผมพูด ผมสัญญาว่าแก้ปัญหาในตอนนี้ของตระกูลเหวินให้ทันที”

“อย่าว่าแต่หกร้อยล้านเลย หกพันล้านผมก็หาทางช่วยได้!”

“แล้วไหนจะเรื่องปัญหาทางร่างกายของพี่อีก ที่เจียเผิงกั๋วมีคนมีความสามารถ รับประกันได้เลยว่าพี่จะหาย”

ขณะที่ถังเหวินจัวพูดสิ่งนี้ เขาก็ตบหน้าอกไปด้วย

“ตอนนี้หลานซือซุ่นบาดเจ็บและไม่มีความกล้าหาญเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป เสี่ยวฉินก็เหมือนกัน พี่ต้องคิดถึงพวกเขาด้วยสิ”

“หากร่างกายของพี่พัง...เมื่อถึงตอนนั้นก็จะไม่มีใครคุมคนพวกนั้นได้”

คำพูดประโยคหลังแฝงไปด้วยการข่มขู่ แม้ว่าจะพูดอ้อมๆ แต่ก็ทำให้เข้าใจได้อย่างชัดเจน

สีหน้าของคุณนายเหวินในตอนนี้ไม่สู้ดีเท่าไรนัก เธอพูดเสียงต่ำ “ถังเหวินจัว ตอนนั้นสามีของฉันดูแลนายอย่างดี พอเขาจากไป นายก็มารังแกหญิงหม้ายและเด็กกำพร้าตาดำๆ ไม่ละอายแก่ใจบ้างรึไง ยังกล้าเรียกตัวเองว่าน้องชายของเขาอีกเหรอ”

ถังเหวินจัวพูดตอบ “พี่สะใภ้ สิ่งที่พี่พูดมันไม่มีประโยชน์เลย ก่อนที่พี่ใหญ่จะตายเขาทำอะไรอยู่พี่รู้บ้างไหม ผมขอให้พี่สนับสนุนผมในการร่วมมือกับเจียเผิงกั๋ว ถ้าเขายังอยู่ เขาจะต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ของถังเหวินจัว ฉีเติ่งเสียนก็ครุ่นคิดเล็กน้อย

ครั้งสุดท้ายที่เหวินหย่งฟูมาที่จงไห่ จุดประสงค์หลักของเขาคือการฆ่าเฉินหยู จุดประสงค์ต่อมาก็เพื่อล้างแค้นให้เหวินซือซุ่น ลูกชายของเขา

คนส่วนใหญ่ที่ต้องการให้เฉินหยูตายก็เป็นคนตระกูลจ้าว หรือไม่ก็เป็นกองกำลังที่สมรู้ร่วมคิดกับตระกูลจ้าว

และเมื่อวานนี้ ในบรรดาโอเมนหน่วยหนึ่งที่เขาล้างบางไป มีปรมาจารย์กระบี่แห่งหินผาแหลกสะท้านของเจียเผิงกั๋วอยู่ด้วย พวกเขาร่วมมือกันเพื่อซุ่มโจมตีอวี้เสี่ยวหลงและพวกเขาก็มีแผนใหญ่!

ตระกูลจ้าวก็เป็นผู้เสนอให้ใช้โอเมนหน่วยหนึ่งด้วย...

“ตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ ฉันเข้าไปยุ่งเรื่องที่เขาทำไม่ได้ ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิง ดูแลครอบครัวอยู่ที่บ้าน ไม่มีสิทธิ์มีปากมีเสียง”

“แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว ฉันก็ต้องลุกขึ้นสู้ ฉันไม่เห็นด้วย ไม่ว่านายจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์!”

น้ำเสียงของคุณนายเหวินหนักแน่นมาก เธอโบกมือแล้วพูดกับเหวินซือซุ่น “ลูกชาย ส่งแขกเถอะ!”

เหวินซือซุ่นพูดกับถังเหวินจัว “ถังเหวินจัว เชิญ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ”

สีหน้าของฉินถางหู่ก็ดูไม่มีความสุข แล้วเธอก็จ้องถังเหวินจัวอย่างเย็นชา

“ในเมื่อพวกคุณไม่ให้เกียรติกันขนาดนี้ก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน!” ถังเหวินจัวพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นที่แฝงไปด้วยความโกรธเคือง

“ผู้อำนวยการอู๋ เข้ามาสิ คุณยึดบ้านตระกูลเหวินหลังนี้ได้เลย”

“คุณสามารถเอาทรัพย์สินทั้งหมดที่เป็นชื่อของพวกเขาไปชำระหนี้ธนาคารของคุณได้ ไม่ต้องเกรงใจ”

ที่นอกบ้านยังมีคนอีกหนึ่งคนซึ่งก็คือผู้อำนวยการของธนาคารโมตูนั่นเอง หลังจากได้ยินคำพูดของถังเหวินจัว เขาก็เดินหัวเราะเข้ามาทันที

ใบหน้าของคุณนายเหวินดูบิดเบี้ยว “ถังเหวินจัว นายทำลงได้ยังไง เหวินหย่งฟูมองนายเป็นน้องชายนะ เขามองคนผิดจริงๆ!”

ถังเหวินจัวพูดอย่างเหยียดหยาม “เหวินหย่งฟูมองฉันเป็นน้องชายเหรอ ที่เขารุ่งเรืองแบบนั้นได้ก็เป็นเพราะผมทั้งนั้น ถ้าไม่มีผม เขาจะเป็นอะไรได้ ทำอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่าง”

“ที่ผมเต็มใจเห็นแก่สายใยเก่าแก่และเรียกพี่ว่าพี่สะใภ้ นั่นเป็นโชคดีที่สุดของพี่แล้ว”

เหวินซือซุ่นแสยะยิ้ม “ผู้อำนวยการอู๋ ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนกว่าจะถึงกำหนดชำระหนี้ไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงรีบนัก”

ผู้อำนวยการอู๋พูดอย่างใจเย็น “จากสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลเหวิน ธนาคารของเราจึงตัดสินใจเรียกชำระเงินล่วงหน้า”

“ผู้อำนวยการอู๋ ตอนที่อาจารย์ของฉันยังอยู่ เวลาเจอเขา คุณก็ไม่ต่างอะไรจากหมาที่เลียแข้งเลียขาเจ้านาย ร้องไห้และอ้อนวอนให้เขามากู้เงินที่ธนาคารของคุณ แต่ตอนนี้คุณกลับหัวแข็งใส่!” ฉินถางหู่พูดเหน็บแนมอย่างอดไม่ได้

สีหน้าของผู้อำนวยการอู๋หม่นลงก่อนจะยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ตอนนี้ตระกูลเหวินเป็นใครล่ะ ฉันจะทำอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการ! ถ้าพวกคุณคืนเงินไม่ได้ งั้นก็ไปนอนข้างถนน”

“คุณถังให้โอกาสพวกคุณแล้ว พวกคุณไม่รับไว้เอง จะโทษใครได้”

“พวกคนไร้ประโยชน์ ยังจะมาเสียงดังกับฉันอีก!”

ถังเหวินจัวยิ้มอย่างภาคภูมิใจอยู่ข้างๆ ตระกูลเหวินที่ไม่มีเหวินหย่งฟูก็แย่กว่าเสือกระดาษเสียอีก แถมเหวินซือซุ่นกับฉินถางหู่ก็อยู่ในสภาพ “พิการ” อีกด้วย ไม่มีอะไรที่เขาต้องกลัวเลย

“เมื่อวานผมเพิ่งช่วยพวกคุณทวงเงินคืนมาหกร้อยล้านไม่ใช่เหรอ ก็คืนให้เขาไปสิ หมาตัวนี้จะได้เลิกรบกวนหูของผมสักที” ฉีเติ่งเสียนหันไปพูดกับฉินถางหู่

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ถังเหวินจัวก็หัวเราะลั่น ส่วนผู้อำนวยอู๋ที่อยู่ข้างๆ ก็ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มหัวเราะ

“หนุ่มน้อย คนเจ๋งๆ เขาไม่โม้กันแบบนี้หรอก!” ถังเหวินจัวพูดด้วยความดูถูก “ถ้านายเอาเงินหกร้อยล้านมาช่วยตระกูลเหวินเคลียร์สถานการณ์ได้ ฉันจะคุกเข่าคลานออกจากที่นี่เลย!”

“โอ้? ในเมื่อคุณพูดแบบนั้น งั้นถ้าอีกเดี๋ยวคุณไม่คลานออกจากไป ฉันจะหักขาหมาๆ ของคุณเอง” ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ค่อนข้างคึก เขาจึงหยุดนิ่ง หันหลังกลับแล้วพูดด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ

เวลานี้คุณนายเหวินกำลังโทรศัพท์ ขณะที่กดหมายเลขเธอก็พูดกับถังเหวินจัวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ถังเหวินจัว นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพวกเราไม่ต้องติดต่อกันอีก แล้วนายก็อย่าเรียกตัวเองว่าเป็นพี่น้องกับสามีผู้ล่วงลับของฉันอีก! ฉันอับอายต่อสามีเหลือเกิน!”

“นักบัญชีหลี่ ชำระหนี้สามร้อยล้านที่ตระกูลเหวินของเราเป็นหนี้ธนาคารโมตู”

“ใช่ จ่ายคืนเดี๋ยวนี้”