มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 698

“ซ่างกวน ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี้!”

ฉีเติ่งเสียนกำลังมองไปที่เย่จีสง ในขณะที่เขาถูกตบไหล่

อันที่จริง ปรมาจารย์ไม่ชอบให้ใครตบไหล่ เพราะร่างกายของพวกเขามักจะไวต่อการตอบสนอง และพวกเขาอาจจะเผลอมือไวปล่อยหมัดออกไปได้

แต่ทักษะของฉีเติ่งเสียนถือว่าอยู่ในระดับหนึ่งแล้ว และการทักทายเช่นนี้ก็จะไม่ไปกระตุ้นร่างกายเขาได้

“ซ่างกวน? นามสกุลของฉันไม่ใช่ซ่างกวน!” ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วและตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

แค่นามสกุลยังไม่รู้ กล้าดียังไงถึงมาเข้าใกล้?

เหอเหล่ยที่ตบไหล่ฉีเติ่งเสียน ทำท่าทางเขินอายและพูดแก้ต่างขึ้นมาว่า "แน่นอนว่าฉันรู้ว่านามสกุลของคุณไม่ใช่ซ่างกวน แต่ฉีเติ่งเสียนสำหรับฉัน ก็เป็นได้แค่ซ่างกวนไม่ใช่หรือไง?"

ฉีเติ่งเสียนมองไปที่เหอเหล่ยอยู่ครู่ใหญ่ กำลังคิดว่าคนตรงหน้าเป็นใคร นี่คือรองผู้อำนวยการฝ่ายการเมืองของโมตูหลงเหมินไม่ใช่หรือ?

เขาเป็นหนึ่งในประธานพิจารณาคดีครั้งล่าสุดของจ้าวมั่นเอ๋อร์

“อ๋อ ผู้อำนวนการเหอ สวัสดี ไม่คิดว่าจะได้พบคุณที่นี้เช่นกัน” ฉีเติ่งเสียนค่อยๆเผยรอยยิ้มของตนเองออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า... นายพลจัตวาฉี ทำฉันตกอกตกใจเลยทีเดียว” เหอเหล่ยกล่าว

เหอเหล่ยได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากทีมของฟู่เฟิงหยุน ดังนั้นเขาจึงรู้ภูมิหลังของฉีเติ่งเสียนเป็นอย่างดี...

เขาได้รับคัดเลือกโดยตรงจากฟู่เฟิงหยุนและได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นนายพลจัตวา ความสัมพันธ์ของเขากับอวี้เสี่ยวหลงนั้นถือได้ว่าพิเศษ

แน่นอนว่าเหอเหล่ยจริงจังกับการผูกมิตรกับบุคคลเช่นนี้

“เหล่าเหอ คุณมาที่นี้...ทำไม เด็กนี้ยังพยายามเข้าใกล้คุณอีก?” ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน คุณนายเหอก็ได้เดินมาทักทายเหอเหล่ย แล้วเหลือบมองไปที่ฉีเติ่งเสียนอย่างดูแคลน

ทุกคนต่างพากันดูหมิ่นดูแคลนชายหนุ่มที่ตระกูลเหวินพามา เขานั้นหยาบคายเสียเหลือเกิน เขาพึ่งจะทำให้คุณนายเหอขุ่นเคือง แต่ตอนนี้กลับอยากเข้าใกล้เธออย่างนั้นหรือ?

ดวงตาของฉีเติ่งเสียนหันไปมองคุณนายเหออย่างไม่พอใจ เรื่องพึ่งจะจบไป ทำไมเดินมาหาอีกล่ะ

เมื่อเหอเหล่ยได้ยินคำพูดของคุณนายเหอ สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจ

คุณนายเหอพูดว่า: "ไปกัน ฉันจะแนะนำคุณให้เพื่อนๆฉันได้รู้จัก อย่ามัวมาเสียเวลากับไอเด็กนี้อยู่เลย!"

“คนบางคนก็ไม่รู้ว่าควรจะต้องทำยังไง กล้ามาทำให้คุณนายเหอไม่พอใจ จากนั้นก็มาประจบประเเจงผู้อำนวยการเหอ เห็นแล้วมันน่าขำสิ้นดี!”

“ฮ่าฮ่า พูดได้คำเดียวว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่มีทั้งตาและความรู้ ผู้อำนวยการเหอเป็นคนดีมาก ดังนั้นฉันเลยต้องเป็นคนออกปากแทน”

ผู้หญิงหลายคนรอบตัวเขา ที่คุ้นเคยกับคุณนายเหอ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักออกมา พวกเขาล้วนแต่คิดว่าฉีเติ่งเสียนเป็นคนงี่เง่า

เหอเหล่ยจึงพูดออกมาด้วยเสียงต่ำ: "คุณนาย ใครบอกให้คุณพูดเรื่องน่าอายเช่นนี้"

คุณนายเหอพูดว่า: "เขาเป็นแค่เด็กเหลือขอไม่ใช่หรือไง? มีอะไรที่พูดไม่ได้ คุณรีบ... "

"หุบปาก!"

เหอเหล่ยตะโกนด้วยความโธสะ จนเกือบจะตบเข้าไปที่ใบหน้านั้น

ผู้หญิงโง่ ต่อให้ไม่รู้ว่าฉีเติ่งเสียนคือใคร พูดจาเช่นนี้ถือว่าควรหรอ? กลัวจะไม่ได้ทำให้เขาขุ่นเคืองหรือไง?

คุณนายเหอสะดุ้งและพูดว่า "ไม่พูดก็ไม่พูด ทำไมคุณต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย?"

จากนั้น เหอเหล่ยหันหน้าไป โค้งตัวลงให้ฉีเติ่งเสียนต่อหน้าต่อตาเธอ และกล่าวขอโทษออกมาว่า: "ฉันต้องขอโทษ ต้องขอโทษจริงๆ ผู้หญิงของฉันไม่เข้าใจสถานการณ์ โปรดอย่าถือโทษโกรธเคือง..."

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นผู้อำนวยการเหอผู้โด่งดังแสดงท่าทางเช่นนั้นออกมา

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนรอให้เขาจากไป เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองออกมา กดหมายเลขของอวี้เสี่ยวหลง และพูดออกไปว่า: "ฉันพบหงเทียนตูแล้ว คุณช่วยจัดการหาปรมาจารย์ฝีมือดีไว้ และตรวจสอบให้แน่ใจว่าเราจะไม่พลาด ครั้งนี้เราจะต้องจับเขามาให้ได้!”

อวี้เสี่ยวหลงประหลาดใจ: "คุณพบเขาได้อย่างไร!"

“ไว้ฉันจะบอกคุณทีหลัง... สถานที่คือบ้านของเหอเหล่ย รองผู้อำนวยการฝ่ายการเมืองของโมตูหลงเหมิน ปิดพื้นที่โดยรอบทันทีและปรับใช้การควบคุม” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“รับทราบ!” อวี้เสี่ยวหลงกล่าว

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนวางสาย เขาก็โทรหาคนฆ่าสัตว์ และพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "คนฆ่าสัตว์ แกพาปีศาจราตรีกับผีพยาบาทไปที่บริเวณบ้านของเหอเหล่ยทันที ฉันได้แจ้งนายพลอวี้ไว้แล้ว เธอจะติดต่อไป หากหงเทียนตูไหวตัวทัน ให้ชะลอและเฝ้ามองเขาเอาไว้!”

“เอ๊ะ...รองหัวหน้า คุณรู้ได้อย่างไร?” คนฆ่าสัตว์รู้สึกสงสัยขึ้นมา

“กลิ่น” ฉีเติ่งเสียนพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม

“กลิ่นงั้นหรอ?” คนฆ่าสัตว์ขมวดคิ้ว

“ฉันได้กลิ่นอะไรบางอย่างจากภรรยาของเหอเหล่ย กลิ่นนี้ไม่ใช่กลิ่นของเหอเหล่ย แต่เป็นกลิ่นของชายอื่น” ฉีเติ่งเสียนพูด “และชายคนนี้จะต้องเป็นหงเทียนตู!”

“สถานที่นี้รวมอยู่ในข้อมูลการวิเคราะห์ที่หมาป่าโลภส่งมาคุณนายเหอเธอมีความหลังกับหงเทียนตู นอกจากนี้ เหอเหล่ยยังเป็นหนึ่งในผู้มีส่วนรับผิดชอบคดีทรยศของหงเทียนตูอีกด้วย”

“ฉันเดาว่า คงไม่มีใครคาดคิดว่าหงเทียนตูจะกล้าหลบซ่อนอยู่ภายในบริเวณของผู้อำนวยการฝ่ายการเมืองหรอกใช่ไหม?”

“ยิ่งไปกว่านั้นเขามักจะออกไปเที่ยวกับภรรยาของเขาบ่อยๆ”

เมื่อพูดประโยคเหล่านี้ออกมา ดวงตาของฉีเติ่งเสียนก็ฉายแววเย็นชาเช่นนี้

หากเป็นจริง คราวนี้เราคงจะสามารถหาหงเทียนตูพบ!