มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 706

"คุณบอกว่าผมไม่สามารถเดินออกจากวิลล่าหลังนี้ได้ยังงั้นเหรอ สักครู่หนึ่งเดี๋ยวผมก็จะเดินออกไปอย่างเปิดเผย ดูสิว่าคุณจะกล้าห้ามผมไหม"

ฉีเติ่งเสียนวางโทรศัพท์มือถือในมือลงและยิ้มให้เจียงซานไห่ด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย

เจียงซานไห่แสดงสีหน้าที่เย็นชาและไม่ได้พูดอะไร เขากลัวว่าถ้าพูดออกไปเขาจะระเบิดใส่คนที่อยู่ต่อหน้าเขาอีกครั้ง

ประสิทธิภาพในการทํางานของอวี้เสี่ยวหลงนั้นไม่มีใครเทียบได้ ภายในเวลาเพียงแค่สิบนาทีเอง ก็มีเจ้าหน้าสวมเครื่องแบบทหารพร้อมกับติดอาวุธพร้อมรบมาถึงบ้านพักพูลวิลล่าของตระกูลเจียง

ในเวลานี้แขกก็ทยอยออกไปเกือบหมดแล้ว ดังนั้นการมาถึงของเขาจึงไม่ได้รับความสนใจมากนัก

เมื่อเจียงซานไห่เห็นคนของแผนกสงครามเดินออกมาข้างหน้า รูม่านตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะหดตัวลง เขาไม่คาดคิดเลยว่าเลยว่าฉีเติ่งเสียนจะมีภูมิหลังเช่นนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ฉีเติ่งเสียนจะแข็งแกร่งขนาดนี้

“คุณฉี พวกเราได้รับคำสั่งให้มารับคุณ!” เจ้าหน้าที่ทหารยกมือขึ้นและแสดงความเคารพต่อฉีเติ่งเสียน

“ลำบากพวกคุณเลย” ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างสบายๆ “ไปกันเถอะ”

ทหารยกปืนขึ้นทีละกระบอก ชี้ปากกระบอกปืนเฉียงไปที่พื้น แล้วมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาเย็นชา ถ้าใครกล้าทำอะไรบุ่มบ่าม อย่าสงสัยเลยว่าจะกล้ายิงหรือเปล่า!

เจียงชิงเย่ว์อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ เธอไม่คาดคิดเลยว่าภูมิหลังของฉีเติ่งเสียนจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาสามารถเรียกเจ้าหน้าที่ระดับสูงให้มารับเขาได้ด้วยการโทรเพียงครั้งเดียวและยังนำเหล่าทหารพร้อมอาวุธมารับเขาด้วย!

ไม่ว่าจียงซานไห่จะเก่งแค่ไหน ในช่วงเวลานี้เขาก็ไม่กล้าสั่งให้ลูกน้องลงมือ เมื่อลงมือไปแล้วนั้นผลลัพธ์อาจจะไม่เหมือนที่ คิดเอาไว้...

ฉีเติ่งเสียนพูดกับเจียงซานไห่ว่า "ไปเถอะ ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่"

เจียงชิงเย่วดึงสติกลับมาและถูกจับมือ แล้วเดินออกไปด้วยความสับสนงุนงง

หลังจากขึ้นรถจี๊ปแล้ว เจียงชิงเย่ว์ก็กลับมามีสติอีกครั้ง

ในบ้านพักพูลวิลล่าของตระกูลเจียงฉีเติ่งเสียนได้ตบเขาที่ใบหน้าของเจียงซานไห่อย่างแรง หลังจากนั้นก็ถอยหนีกลับไป อย่างสบาย ๆ เรื่องนี้ทำให้เจียงชิงเย่ว์รู้สึกเหลือเชื่อ

"ดูเหมือนว่าความคับข้องใจระหว่างคุณกับพ่อของคุณจะซับซ้อนนิดหน่อย ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อและลูกสาวที่มี ลักษณะแบบนี้ก็ว่าเป็นเรื่องที่ยากแล้ว" ฉีเติ่งเสียนเริ่มเปิดการสนทนาและพูดอย่างเบา ๆ

เจียงเอียงเย่ว์เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความเศร้าโศกและส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เขาเอาเปรียบเกินไป เพื่อที่จะได้รับการสนับสนุน เขาจึงทิ้งแม่ที่ป่วยของฉันไปและไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นแล้ว"

“นับตั้งแต่ที่เขากลายเป็นรองผู้ถือหางเสือเรือของเมืองหลงเมิน อารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาไล่ตามอำนาจเท่านั้นและไม่สนใจสิ่งอื่นใด”

"แม้แต่ฉันก็กลายเป็นเครื่องมือที่เขาใช้ในการเสียสละได้ตลอดเวลา"

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นเขาก็ค่อนข้างอุกอาจจริงๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณจะต่อต้านเขา"

เจียงชงเย่ว์หลับตาและถอนหายใจ พูดว่า "ในงานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้ เขาอยากรับสมัครเย่จี้สงมาเป็นลูกเขยของเขา แต่เขามาข่มขู่ฉันด้วยชีวิตของแม่ของฉัน แม่ของฉันกำลังรักษาอยูที่ประเทศเยอรมนี ทุกวันนี้เธอมีค่าใช้จ่ายรายวันมีมากมายมหาศาล และเขายังมีคนอยู่ที่นั่น…”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าเจียงซานไห่มีบางอย่างที่แทบจะไม่หลงเหลือความเป็นมนุษย์ๆ!

ว่ากันว่าสามีภรรยาใหม่ เขาก็ทิ้งภรรยาที่แต่งงานแล้วและหันไปกอดผู้หญิงคนอื่น อีกทั้งยังใช้ลูกสาวเป็นเครื่องมือและใช้ภรรยาที่แต่งงานมาขู่ลูกสาว เพื่อให้ปฏิบัติตามคําสั่งของเขา

ไม่เพียงแต่เจียงซานไห่จะมีความกระตือรือร้นที่จะประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็วของ อีกทั้งทำให้ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าเขามีที่ว่างมากมายสำหรับการซ้อมรบ และแผนการก็ผุดขึ้นในใจของเขา ทำให้เขามั่นใจว่าจะชนะอย่างแน่นอน

เจียงชิงเย่ว์กลายเป็นคนช่างพูด หลังจากที่เธอเปิดอกคุยถึงความทุกข์ลำบาก บางทีอาจเป็นเพราะความขมขื่นมากเกินไป ฉีเติ่งเสียนกำลังคิดว่าทำไมเจียงซานไห่ถึงชั่วร้ายมากขนาดนี้ ในขณะที่เธอยังคงคุยกับตัวเอง...

“ฉันทำเพียงแค่ทำธุรกิจเล็กๆ จะมีเงินที่ไหนละมาพอจ่ายค่ารักษาพยาบาลก้อนโตให้แม่ฉันได้ นอกจากนี้ผู้หญิงที่เขา แต่งงานด้วยนั้นยังมุ่งเป้าหมายมาที่ฉันเป็นบางครั้งบางคราว ยังดีที่ธุรกิจไม่ล้มละลายก็ถือว่าดีแล้ว.. ” เจียงชิงเย่ว์พูด

"วันนี้ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะสิ้นสุดเรื่องปวดหัวสักที"

"ชีวิต ที่ไหนมีทิวทัศน์เหมือนคนนอกมอง"

ฉรเติ่งเสียนส่งเสียงร้องโอ้ หลังจากนั้นก็มองไปหลายทิศทางของการชี้นิ้วของอวี้เสี่ยวหลง สถานที่เหล่านี้ได้จัดให้มีผู้เชี่ยวชาญเฝ้าอยู่

คนขายเนื้อปรากฏตัวขึ้นและพูดว่า "คุณนายที่สอง ผมได้เห็นมันแล้วและมันถูกจัดเรียงอย่างถูกต้อง แม้ว่าหงเทียนตูจะได้ปีกของเขา แต่เขาก็คงไม่สามารถบินออกไปได้!"

ทันใดนั้นใบหน้าของฉีเติ่งเสียนนั้นก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น และเขาพูดด้วยรอยยิ้มที่ดุร้ายว่า "คราวนี้ผมจะทุบตีเขาให้ตาย!"

อวี้เสี่ยวหลงพูดว่า "พวกเราสองคนมาร่วมมือกัน"

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวและปฏิเสธว่า "ไม่ ผมต้องการที่จะท้าทายเขาในครั้งนี้! ตัวต่อตัว ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปยุ่ง! ใครก็ตามที่ต้องการเข้าไปยุ่งคือศัตรูของผม!"

อวี้เสี่ยวหลงพูดด้วยความโกรธว่า "นายมันบ้าไปแล้วเหรอ? ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหงเทียนตูนั้นอันตรายแค่ไหน! ยิ่งไปกว่านั้นการจัดการกับเขาไม่ใช่ธุระของคุณเพียงลำพังคนเดียว เขาเป็นศัตรูสาธารณะของประเทศนี้!"

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเย็นชาว่า "ผมไม่สน แต่ครั้งนี้เขาต้องการฆ่าผม แล้วในครั้งสุดท้ายผมจะฆ่าเขา! คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปแทรกแซง คุณได้รับอนุญาตให้เฝ้าดูจากด้านข้างเท่านั้น ตั้งแนวป้องกัน สำหรับผมและอย่าปล่อยให้เขารั้น”

ดวงตาของอวี้เสี่ยวหลงค่อยๆ เย็นลงและเขาพูดว่า "คุณแน่ใจหรือว่าต้องการต่อต้านผม"

“ว่ากันว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ด้อยกว่าผู้ชายนี่เป็นเรื่องจริง แต่คุณยังคงเป็นผู้หญิง คุณไม่สามารถเข้าใจความหลงใหลของผู้ชายได้!” น้ำเสียงของฉีเติ่งเสียนค่อยๆสงบลง

“ให้โอกาสผมสักหน่อย แม้ว่าจะให้ผมทุบตีเขาจนตาย ผมก็ไม่เสียใจเลย”

อวี้เสี่ยวหลงตัวแข็งลงทันที

ทันใดนั้นฉีเติ่งเสียนก็หัวเราะและพูดว่า "ผมอยู่ยงคงกระพัน เขาเอาชนะผมไม่ได้! ดังนั้นจึงไม่มีสมมติฐานในประโยคก่อนหน้า"

อวี้เสี่ยวหลงกำหมัดแน่นและขมวดคิ้ว ในที่สุดเธอก็พูดว่า "ไม่! พวกเรามั่นใจว่าขนะ 100% ว่าจะจับหรือฆ่าหงเทียนตูและเราต้องไม่ให้โอกาสเขาหลบหนี"