มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 715

ไม่พูดไม่ได้ว่า ชะตากรรมไอ้บ้านี้ขอฉีเติ่งเสียนถูกช่วยขึ้นมาแล้ว

แน่นอน เขาก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน ถ้าหากสภาพร่างกายถึงจุดสูงสุดแล้วล่ะก็ เมื่อสู้กับจ้าวหงซิ่ว ก็ไม่แน่ว่าจะไม่ได้

จากการไล่ล่าเมื่อกี๊นี้ เขาก็รู้สึกได้เองถึงความสามารถอันน่าสะพรึงกลัวของผู้หญิงคนนี้ การที่ถูกเรียกว่า“เทียนฟา”ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผลไปทีเดียว

“ในอีกไม่กีวันต้องเรียกอิเลียน่า จินวาไปเล่นหมากรุกกับจ้าวหงหนีในเมืองโมตูซักสองเกมซะแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ จ้าวหงซิ่วจะมาสร้างความวุ่นกับฉันจนต้องปวดหัวแน่ๆ ”ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะคิด

ฉีเติ่งเสียนยกมือขึ้นมาดูนาฬิกา แล้วพูดกับซุนอิ่งซูว่า：“คุณนายซุน ให้ฉันเลี้ยงข้าวคุณเถอะ ฉันคนนี้เป็นคนตอบแทนน้ำใจคน！”

ซุนอิ่งซูรู้สึกว่าคำพูดนี้ไม่น่าฟัง ฟังยังไงก็รู้สึกเหมือนกำลังประชดตัวเองอย่างงั้น อดไม่ได้ที่จะยักยักคิ้ว

“มันได้ต้องการที่จะประชด นี่คือรู้สึกขอบคุณจากใจจริง”ฉีเติ่งเสียนยิ้มยิ้มแสยะปาก

ซุนอิ่งซูก็ไม่ได้พบเห็นมากกับเขา คิดไปคิดมาตัวเองก็ไม่ได้มีอะไร อย่างงั้นก็ให้เขาจัดการซักมื้อ

ฉีเต่งเสียนเอ่ย：“ถึงแม้ว่าภรรยาเก่าของฉันจะไปหาคุณ ขอให้คุณช่วย แต่คุณยินยอมที่จะใช้น้ำใจของจ้าวหงซิ่วเพื่อฉัน มันเป็นสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึง ไม่ว่าจะพูดยังไง ทั้งหมดต้องขอบคุณคุณ”

ซุนอิ่งซูสีหน้าปกติ พูด: “การสนองตอบด้วยมารยาทที่ดี คุณช่วยฉัน ฉันก็ช่วยคุณโดยธรรมชาติ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ฉันกับหนานหยางเฉินกรุ๊ปยังมีความสัมพันธ์ทางธุรกิจร่วมกัน ถ้าหากพวกเขารู้ว่าฉันไม่ยอมที่จะช่วยคุณ แน่นอนว่าเขาจะไม่เห็นด้วย”

ฉีเติ่งเสียนพูด：“ต่อไปนี้ทุกคนก็เป็นเพื่อนกันแล้ว ถ้าหากว่าคุณมีปัญหาที่จัดการยาก สามารถมาบอกกับฉันได้เลย ถ้าสามารถช่วยได้ ฉันจะช่วยอย่างเต็มที่”

ซุนอิ่งซูพูด：“ไม่ใช่ว่าตัดกันไปตั้งแต่แรกหรอกหรอ คนแบบฉัน ในสายตามีแค่ผลประโยชน์ จะไปเป็นเพื่อนคุณได้ยังไงอ้อ！”

ฉีเติ่งเสียนพูดไปขำไป：“ไม่ใช่ว่ากำลังล้อเล่นอยู่หรอ？ คุณเป็นถึงพี่ใหญ่ที่สง่างามของนายทุนซ่านซิง ฉันจะไปใจแคบกับคุณได้ยังไง ใจกว้างซักนิดนึงคงได้ใช่มั้ย？”

ซุนอิ่งซูหัวเราะเยาะพูด：ใจกว้างกับคุณที่เป็นคนแบบนี้ไม่ไหว สิ่งที่คุณชำนาญที่สุด ไม่ใช่ว่าคือไม่สนใจฝ่ายที่ให้เกียรติก่อนและ ไม่รู้จักพอหรอกหรอ？

“ยังไงก็เคยนอนบนเตียงเดียวกันมาแล้ว ยังพูดถึงพวกนี้ ทำร้ายกันเกินไปแล้ว ”ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวพูด

“ไม่ช้าก็เร็วต้องมีสักวัน ฉันจะตัดลิ้นของคุณออกมา！”ซุนอิ่งซูถือมีด ตัดเนื้อเบาๆ บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เศร้าหมอง

“ยังจำความคับแค้นที่ฉันเลียขาคุณใช่ไหม？”ฉีเติ่งเสียนพูด

ซุนอิ่งซูงงงัน หลังจากนั้นหัวเราะจนน้ำตาไหล ชีวิตไอ้บ้านี้ นี่คือพูดเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเองหรอ？

“ขี้ประจบ！”ซุนอิ่งซูหัวเราะเยาะเย้ย

“คุณอย่าด่าตัวเองสิ......ไม่ถึงกับว่า ก็แค่เลียขาคุณแค่นี้เอง คุณก็ด่าตัวเองเป็นหมา ไม่เหมาะเลยจริงๆ”ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความจริงจัง

“แอ็กซี่บาร์！”ซุนอิ่งซูสูญเสียความอดทนแล้ว“ทำไมฉันต้องตอบตกลงไปกินข้าวกับคุณ？แม่มไม่สงบเจียมตัว？！”

ฉีเติ่งเสียนมีความสุขมากที่ซุนอิ่งซูโกรธจนแยกขี้ยวและเล็บ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ยังไงก็มีความสุข

หรือว่าบางที จริงๆแล้วอาฆาตไอ้นี่เกินไป ยังมีความคับแค้นใจที่คนอื่นวางแผนต่อต้านเขา

ถึงขนาดที่ ซุนอิ่งซูมีความรู้สึกแปลกประหลาด ถึงแม้จะมีบางครั้งที่ถูกเขาโกรธเหมือนอยากจะฆ่าคน แต่เมื่อนึกขึ้นได้ภายหลัง กลับรู้สึกว่าน่าสนุก

ทุกสิ่งเหมือนกับที่ฉีเติ่งเสียนพูด คนที่เขาสามารเชื่อใจได้รอบตัวซักคนเดียวก็ยังไม่มี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเพื่อน สิ่งที่เฮฮาสนุกสนานเช่นนี้ มันคือสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิตของเขา

“อีกไม่กี่วันฉันก็ต้องกลับโคกูรยอแล้ว สิ่งต่างๆในประเทศหั๋วกั๋วได้รับการจัดการไปบ้างไม่น้อยแล้ว หวังว่าคุณจะไม่ลืมในสิ่งที่พูดไปก่อนหน้านี้นะ ฉันจะรอมัน！”ซุนอิ่งซูพูด

“แค่หานเฉิงจุนเถอะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง......”ฉีเติ่งเสียนพูดและหัวเราะเล็กน้อย

ซุนอิ่งซูพูดขรึมๆ：“คุณก็ดูถูกเขาเถอะ เมื่อถึงเวลาถูกเขาตีเป็นหมา ไม่มีหน้ามาเจอฉันนะ！”

ฉีเติ่งเสียนพูดแล้วส่ายหัว：“ถึงแม้ว่าเขาจะถูกขนานนามว่าผู้มีฝีมือสูงอันดับหนึ่ง และยังเป็นคนที่ก่อตั้งสำนักที่ใหญ่ขึ้นมาอีก อย่างงั้นฉันก็คงไม่ดูถูกเขาโดยธรรมชาติ”

ซุนอิ่งซูหันกลับมาเห็นเขายังหัวเราะอยู่ แทบจะร้องออกมาด้วยความโกรธแล้ว ยังเป็นแค่ไอ่บ้าที่มีจิตใจไม่ดีจริงๆเลย......

แต่ทว่า ฉีเติ่งเสียนที่กลับหัวเราะ ยังคงประคองเขาขึ้นมา ถึงขนาดที่ว่าเอื้อมมือไปปัดฝุ่นบนกระโปรงของเธอ

ด้วยมือนี้ แม้แต่ฝุ่นจากก้นก็ยังปัดออกไปแล้ว

ปัดไปซักพักพึ่งจะรู้ว่าไม่ปกติ ลุกลี้ลุกลนเก็บมือ

ซุนอิ่งซูกลับเหมือนฟ้าผ่าอย่างงั้น และหันกลับมา ตาที่เต็มไปด้วยน้ำตามองเขาและพูดว่า：“ต่อไปก็ไม่ต้องติดต่อกัน นอกจากเรื่องที่คุณรับปากฉันก่อนหน้านี้แค่เรื่องเดียว！”

ฉีเติ่งเสียนกับหัวเราะและพูด: “คุณไม่น่าจะเดินไหวนะ ฉันไปส่งคุณเถอะ”

ซุนอิ่งซูตอนนี้ทั้งโกรธทั้งรีบร้อน พึ่งจะล้มมาหมาดๆ ล้มแบบรุนแรง มันเดินไปไม่ไหวจริงๆอย่างที่พูดแล้ว แต่เธอก็ไม่อยากจะอยู่ร่วมกับคนบ้าๆแบบนี้อีกแล้ว

ฉีเติ่งเสียนประคองซุนอิ่งซูขึ้นรถไป หลังจากนั้นทำหน้าที่เป็นคนขับรถไปส่งเขาที่บ้าน

ในขณะเวลานี้ ฉีเติ่งเสียนแสดงท่าที่เหมือนสุภาพบุรุษแล้ว

หลังจากที่ส่งซุนอิ่งซูถึงบ้าน เขาปิดประตูเสียงดังปัง แม้คำว่าเจอกันใหม่อีกสักคำก็ขี้เกียจพูดกับฉีเติ่งเสียนแล้ว

“เฮ้ย ซุนอิ่งซู ถ้าหลังจากนี้มีเรื่องปัญหาอะไร สามารถมาบอกกับฉันได้เลย ”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะและพูดอยู่ที่นอกประตู

หลังจากซุนอิ่งซูที่ได้ยินคำนี้ อดไม่ได้ที่จะตะลึง ไอ้บ้านี่ ตั้งใจทำให้ตัวเองโกรธมาตลอด......

ฉีเติ่งเสียนพึ่งจะส่งแม่หม้ายไป ทางนี้ก็ได้รับข้อความจากหลี่อวิ๋นหว่าน แจ้งเวลาที่จะไปรับที่สนามบินล่วงหน้ากับเขาโดยตรง