มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 746

“ปีศาจในคราบมนุษย์!”

นอกจากเหนือจากคำนี้ ลู่จ้านหลงก็นึกคำอื่นที่จะใช้อธิบายฉีเติ่งเสียนไม่ออกแล้ว

ไหนเลยจะมีการต่อสู้กันกลางเมืองเช่นนี้

เขาใช้ประโยชน์จากภูมิประเทศติดตามไปรอบๆ คุณ ใช้ความได้เปรียบของอาวุธหยุดยั้งคุณ...

แล้วคุณล่ะ?

แค่สะบัดไหล่กระแทกกำแพงให้เป็นรู ไล่ตามหน้าอีกฝ่ายน่ะหรือ?

อวี้เสี่ยวหลงเองก็มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาและพูดว่า “แน่นอน หลังจากที่ต่อสู้กับหงเทียนตู เขาก็มีความก้าวหน้าขึ้นมาก! บางทีอาการบาดเจ็บอาจจะยังไม่หายดี แต่เขาต้องตระหนักอะไรบางอย่างได้แน่ๆ”

เซี่ยขวางหลงเป็นคนที่ประหลาดใจที่สุด นั่นเพราะเขาอยู่ที่นี่ในฐานะคู่ต่อสู้ของฉีเติ่งเสียน ดังนั้นเขาจึงรู้สึกถึงแรงบีบรัดอันน่ากลัวได้ดีที่สุด!

เขาขึ้นชื่อได้ว่าเป็นผู้ที่เก่งกาจเรื่องการต่อสู้กลางเมือง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับคู่ต่อสู้ที่ไม่เล่นตามกฎกติกา...

“ใช้ระเบิดแฟลชหมดแล้วสินะ” ฉีเติ่งเสียนมองเซี่ยขวางหลงและถามด้วยรอยยิ้มในหน้า

เซี่ยขวางหลงไม่พูดอะไรและยกมือขึ้นมาอย่างฉับพลัน ปืน glock-18 ถูกปรับเป็นโหมดอัตโนมัติเต็มรูปแบบ ทันใดนั้นลูกกระสุนก็ถูกยิงไปทางฉีเติ่งเสียนราวกับน้ำที่สาดกระเซ็น

เขายิงปืนพลางถอยหลังกลับอย่างรวดเร็ว พยายามแยกตัวออกห่างจากฉีเติ่งเสียน จากนั้นจึงกลับเข้าสู่โหมดการต่อสู้กลางเมืองอีกครั้ง

แต่ฉีเติ่งเสียนหาเขาเจอแล้ว มีหรือจะปล่อยให้เขาหนีไปได้

เขาโยกตัวหลบกระสุนหลายนัดติดต่อกัน ส่วนลูกที่หลบไม่พ้นก็ใช้ชุดและหมวกกันกระสุนซัดออกไป!

กระสุนปืนกว่ายี่สิบนัดของเซี่ยขวางหลงหมดเกลี้ยงภายในพริบตา และตอนนี้ฉีเติ่งเสียนก็อยู่ห่างจากเขาไม่ถึงสองเมตรแล้ว

ในเวลานี้เอง เขาเอื้อมมือไปคว้าปืนกลมือที่สะพายอยู่บนตัวเอาไว้

ขณะที่ปากกระบอกปืนกำลังยกขึ้น นิ้วทั้งห้าของฉีเติ่งเสียนก็เกี่ยวและคว้าปืนเอาไว้ได้แล้ว ฉับพลันนั้นก็เกิดเสียงระเบิดเปรี๊ยะปร๊ะ ชิ้นส่วนปืน MP5 ถูกกรงเล็บฉีกออกเป็นชิ้นๆ และกระเด็นกระจัดกระจายออกไป

“ฮึ!"

เซี่ยขวางหลงทำเสียงงึมงำ เขาสะบัดแขนซ้ายและตวัดพุ่งออกไปราวกับลูกปืน ตั้งใจเจาะเข้าไปที่ลำคอของฉีเติ่งเสียน

การเคลื่อนไหวนี้ทั้งรวดเร็วและรุนแรง ร้ายกาจอย่างยากจะหาใดเปรียบ ยิ่งถ้าไม่มีสัญญาเตือนใดๆ ล่วงหน้า คนธรรมดาไม่มีทางหลบได้แน่!

แต่ฉีเติ่งเสียนไม่ใช่คนธรรมดา ในดวงตามีแววของความประหลาดใจวาบขึ้นมา เขาเอ่ยอย่างแปลกใจว่า “ไท่เก๊กหอกอินฝู? คิดไม่ถึงว่านายจะฝึกวิชาการต่อสู้นี้ด้วย!"

วิชาหอกอินฝูมวยไท่เก๊กถูกสถาปนาขึ้นตั้งแต่สมัยจักรพรรดิเฉียนหลง มีพื้นฐานมาจากมวยไท่เก๊ก ผู้ริเริ่มขึ้นมาคือนักบวชที่ชื่อหวังจงเย่ว์

หวังจงเย่ว์ผู้นี้เรียกได้ว่าเป็นตำนาน ปรมาจารย์ไท่เก๊กที่มีชื่อเสียงอย่างหยางลู่ชานก็สืบทอดวิชามวยไท่เก๊กมาจากหวังจงเย่ว์

มือของเซี่ยขวางหลงแปรเป็นหอกพุ่งออกมา หยินหยางผสานกันอย่างไม่ยุ่งยาก มีพลังระเบิดออกมาขณะที่โจมตี ซึ่งเป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก!

ฉีเติ่งเสียนยกมือซ้ายขึ้นและม้วนที่กลางอากาศสองครั้ง ข้อมือนุ่มๆ สกัดกั้นพลังออกไป ขยับเข้าไปปะทะกับข้อมือของเซี่ยขวางหลง

เซี่ยขวางหลงไม่ได้มีหอกใหญ่อยู่ในมือ แต่ทันทีที่เขาโจมตี เขาสามารถทำให้คู่ต่อสู้รู้สึกราวกับว่าเขากำลังถือหอกยาวสามเมตรที่มองไม่เห็นไว้ในมือ ทรงพลังจนน่าตกใจ!

ทันทีที่มือของทั้งสองปะทะกันก็ให้ความรู้สึกราวกับส่วนหัวของหอกกำลังพัวพันกัน ปล่อยพลังพอๆ กันออกมา

ประสาทสัมผัสทั้งห้าของฉีเติ่งเสียนนั้นยอดเยี่ยมมาก เขาจะตรวจจับการเปลี่ยนแปลงของหมัดของเซี่ยขวางหลงไม่ได้ได้อย่างไร

ในเวลานี้เขาใช้ “ท่ารุกชกหว่างขา” ออกไป กระทบไปที่หมัดของเซี่ยขวางหลง

แต่การเปลี่ยนแปลงของเซี่ยขวางหลงก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน หยางเข้าหยินถอย หยางกลับหยินออก ทันใดนั้นหอกก็กลายเป็นหมัดชกเข้าไปที่ใต้รักแร้ของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนเองก็ไม่ได้ถอยและเปลี่ยนหอกเป็นหมัดราวกับในมือกำหอกขนาดใหญ่เอาไว้ ฝีเท้าขยับขึ้นลง แขนสะบัดออกโจมตีไปที่หมัดของเซี่ยขวางหลง

ทันใดนั้นร่างกายของเซี่ยขวางหลงก็ยืดออก เขายืดตัวตรง นิ้วเท้าจิกลงบนพื้น ที่ร่างกายมีเสียงดังเปรี๊ยะปร๊ะราวกับร่างกายกำลังถูกยกให้สูงขึ้นอีกสามนิ้ว! ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็โน้มเอียงลง ปล่อยหมัดตรงไปที่หน้าผากของฉีเติ่งเสียน!

ในขณะนั้นฉีเติ่งเสียนรู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในสนามรบพร้อมกับสวมชุดเกราะเหล็กบนหลังม้า เซี่ยขวางหลงที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนทหารในชุดเกราะ ขี่ม้าถือหอกพุ่งเข้ามาเพื่อสังหารเขา!

เขาเองก็เตรียมตัวรับมือกับหมัดของเซี่ยขวางหลง มือข้างหนึ่งป้องไว้ที่ด้านหลังบั้นท้าย ในมือราวกับกำลังกุมปลายหอกไว้แล้วกระชากขึ้นมา ใช้ท่า “แส้เสือกวาด” กวาดออกไปอย่างแรง!

สิ่งที่เกิดขึ้นดูราวกับว่าฉีเติ่งเสียนกำลังพลิกหอกในมือกลับ และใช้ปลายหอกฟาดออกไปที่หัวหอกของเซี่ยขวางหลง!

ทั้งสองคนสู้กันด้วยหมัด แต่ในความเป็นจริงพวกเขากำลังต่อสู้กันด้วยวิชาหอก!

หมัดของทั้งสองปะทะกันกลางอากาศจนเกิดเสียงระเบิดรุนแรง ดังยิ่งกว่าตอนที่ฉีเติ่งเสียนใช้ไหล่กระแทกกำแพงหลายเท่า

การปะทะกันครั้งนี้ส่งผลกระทบต่อเลือดลมภายในร่างกายของเซี่ยขวางหลงโดยตรง ฝีเท้าของเขาไม่คงที่และยังคงก้าวถอยไปข้างหลังอย่างบ้าคลั่ง!

นิ้วเท้าของฉีเติ่งเสียนจิกลงไปบนพื้น ทันใดนั้นก็ดีดตัวพุ่งออกไปข้างหน้าราวกับนายพลผู้อยู่บนหลังม้าศึก!

แต่ขณะที่เซี่ยขวางหลงกำลังก้าวถอยหลังอยู่นั้น เขาก็รู้สึกได้ว่าเท้าของเขาสะดุดกับอะไรบางอย่างที่มีลักษณะบางยาว เมื่อมองชัดๆ จึงเห็นว่าเป็นแท่งเหล็กที่ยาวเกือบสามเมตร

นั่นเอง ตอนที่เซี่ยขวางหลงก้าวถอยไป เขาก็ใช้ปลายเท้าเกี่ยวแท่งเหล็กเอาไว้ก่อนจะดีดขึ้นไปกลางอากาศและคว้าไว้ เท้าข้างที่อยู่ด้านหลังยันพื้นเพื่อหยุดเผชิญหน้ากับฉีเติ่งเสียนที่กำลังพุ่งเข้ามา แทงออกไปในทีเดียว!