มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 803

ฉีเติ่งเสียนยืนถือร่มอยู่ใต้ต้นไม้ เขาแตะริมฝีปากของตัวเองอย่างสับสนเล็กน้อย

คุณนายซุนวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกหนักมาส่งร่มหรือว่ามาส่งจูบกันแน่?

เขารู้สึกงุนงงอยู่พักหนึ่ง

“ให้ตาย ผู้หญิงบ้านี่ทำฉันเปียกไปหมด!” หลังจากได้สติ ฉีเติ่งเสียนก็แขวะด้วยอีคิวที่ลดลงเหมือนตกนรก

ถ้าซุนอิ่งซูได้ยินคำพูดประโยคนี้ เธอคงจะวิ่งกลับมาพร้อมถือมีดสั้นมาแทงที่หัวใจเขาสักทีสองที

ซุนอิ่งซูไม่รู้เหมือนกันว่าทุกสิ่งที่เธอทำคือความใจร้อนชั่ววูบหรือเป็นสิ่งที่มาจากหัวใจจริงๆ หลังจากกลับมาถึงบ้าน เธอก็ล็อกประตูทันทีโดยที่หัวใจเต้นรัวเหมือนตีกลอง

“นี่ฉันทำเรื่องไร้ยางอายแบบนั้นไปได้ยังไงน่ะ? น่าขายหน้ามาก!” ซุนอิ่งซูตบหน้าผากตัวเองและพบว่าตัวเองเนื้อตัวเปียกโชก ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเสียใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉีเติ่งเสียนถือร่มคันที่จะได้เป็นของกำนัลก็ต่อเมื่อซื้อรถโรลส์-รอยซ์นั่งแท็กซี่กลับบ้าน

คนขับเป็นคนมีอารมณ์ขัน เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนถือร่มคันนี้มาด้วย เขาก็อดยิ้มไม่ได้และเอ่ยว่า “มีเงินซื้อรถโรลส์-รอยซ์แต่ยังต้องเรียกแท็กซี่กลับอีกเหรอครับเนี่ย”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและบอกว่า “ร่มของเศรษฐินีน่ะ ผมไม่มีรถ”

คนขับหัวเราะและบอกว่า “ไม่หรอกมั้งคุณ ถ้าคุณหล่อกว่านี้สักหน่อยผมคงจะเชื่อ!"

ฉีเติ่งเสียนหน้าตึง พูดว่าฉันไม่มีเงินยังพอว่า แต่จะมาพูดว่าฉันไม่หล่อไม่ได้!

เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน ฝนก็หยุดตกแล้ว

เขารีบกลับห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเปียกๆ ออก เมื่อออกมาดูโทรศัพท์มือถือเขาก็อดก่นด่าไม่ได้ คุณนายซุนนี่ใจไม้ไส้ระกำจริงๆ ไม่คิดจะส่งข้อความมาถามหน่อยหรือว่าเขากลับถึงบ้านแล้วหรือยัง

“ผมถือว่าคุณเป็นเพื่อน แต่คุณกลับโลภในตัวผมงั้นเหรอ?” ฉีเติ่งเสียนส่งข้อความให้ซุนอิ่งซูทันที “สมแล้วที่เป็นนายทุนคาบช้อนทอง แผนล้ำจริงๆ!"

หลังจากที่เห็นข้อความนี้ ซุนอิ่งซูก็แทบจะหัวเราะพรืดออกมา เธอส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และปล่อยเขาไว้แบบนั้น ตั้งใจว่าจะไม่ติดต่อกับเขาสักพัก

เธอฝ่าสายฝนไปส่งร่มให้ หมอนี่นอกจากจะไม่รู้สึกขอบคุณแล้วยังจะเอะอะกับเธออีกหรือ?

หลังจากนั้นครู่หนึ่งซุนอิ่งซูก็ได้ยินเสียงคนส่งข้อความมาหา เมื่อหยิบโทรศัพท์มาดูจึงเห็นว่าฉีเติ่งเสียนส่งชื่อยาชุดหนึ่งมาให้

“นี่เป็นรายการยาที่ฉันขอให้หมอเทวดาสั่งจ่าย เอาไปศึกษาเอาเอง ดูแลร่างกายให้ดี อย่าให้เป็นโรคเรื้อรัง” ฉีเติ่งเสียนถือโอกาสเตือน

สุดท้ายแล้วเขาก็ยังจำได้ว่าซุนอิ่งซูได้รับบาดเจ็บที่ปอดตอนเธอตกลงไปในแม่น้ำ เมื่อเห็นเธอตากฝนอีกวันนี้ เขาจึงให้ซุนชิงเสวียนเขียนใบสั่งยาให้

ซุนอิ่งซูอ่านใบสั่งยาแล้วก็อดตื้นตันใจไม่ได้

“เจอกันคราวหน้าอย่าลืมโอนเงินให้ฉันหนึ่งร้อยล้าน รายการยานี่ไม่ใช่จะได้มาง่ายๆ” ฉีเติ่งเสียนเสริมขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค

ดูเถอะ ซุนอิ่งซูยิ้มเยาะ ความซาบซึ้งเมื่อครู่นี้จางหายไปทันที จะเอาอะไรกับคนแบบนี้? หลังจากนั้นเธอจึงนำรายการยากลับไปศึกษาเพื่อดูว่าสามารถพัฒนาเป็นยาตัวใหม่แบบไหนได้บ้าง ไม่เพียงแต่จะไม่ให้เงิน แต่เธอจะใช้สิ่งที่ได้มาให้คุ้มที่สุดด้วย

หลังจากส่งข้อความไปแล้ว ฉีเติ่งเสียนก็สบถไปหนึ่งที นึกไม่ถึงเลยว่าจะไม่ขอบคุณกันสักคำ คนโคกูรยอนี่ไม่มีมารยาทเลยสักนิด!

ฉีเติ่งเสียนสงสัยว่าที่ซุนอิ่งซูวิ่งออกมาส่งร่มและจูบเขานั้น เธอต้องเตรียมการวางแผนอะไรอยู่แน่

ผู้หญิงคนนี้มีแผนเยอะ เธอไม่มีทางทำอะไรเสียเปล่าขนาดนี้โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ นั่นไม่ใช่นิสัยของเธอ!

“คุณฉี”

ฉีเติ่งเสียนได้ยินใครบางคนเรียกเขา ขณะที่เขากำลังพักผ่อนอยู่ในบ้าน