มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 805

เฉียวชิวเมิ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉู่อู๋เต้ามีสีหน้าซับซ้อนเล็กน้อย

“อาจารย์ สถานการณ์ในโมตูครั้งนี้ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ คุณจะออกตัวอีกครั้งทั้งๆ ที่เจ็บหนักขนาดนี้น่ะเหรอ” เฉียวชิวเมิ่งอดไม่ได้ที่จะถาม

“ใช่! จะปล่อยร่างกายที่บาดเจ็บไว้เปล่าๆ ก็ไม่มีประโยชน์ สู้ใช้เวลาที่ยังเคลื่อนไหวได้ทำเรื่องสำคัญเสียดีกว่า!” ฉู่อู๋เต้ายิ้มอย่างกล้าหาญ

เฉียวชิวเมิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “แล้วสุดท้ายจะเกิดอะไรขึ้น”

ฉู่อู๋เต้าส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้!”

คำพูดนี้ทำให้เฉียวชิวเมิ่งตะลึง

ฉู่อู๋เต้าพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันไม่ได้โกหก ฉันไม่รู้จริงๆ ที่ฉันเตรียมการสิ่งเหล่านี้ล่วงหน้าก็เพราะประสบการณ์และลางสังหรณ์ที่ยอดเยี่ยม...”

เฉียวชิวเมิ่งฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “มันลึกลับขนาดนั้นเลยเหรอ”

ฉู่อู๋เต้ายิ้ม “คนที่คลุกคลีอยู่ในแวดวงนักเลงมาทั้งชีวิตอย่างฉันพบเจออะไรมามากกว่าคนหนุ่มสาวอย่างพวกเธอเยอะ การต่อสู้ในโมตูมาถึงช่วงสำคัญแล้ว คนกลุ่มนั้นไม่ยอมถูกกระทำอยู่เฉยๆ และต้องเตรียมการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เป็นแน่...เมื่อคลื่นลมครั้งใหญ่นี้เกิดขึ้น มันจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”

“ตอนนี้ฉันเป็นคนพิการ ก็เหมาะแล้วที่จะลุกขึ้นมารับผิด”

“จากนี้ไป ขอมอบกองทัพราตรีนิรันดร์ให้เธอ”

“ฉันสอนทุกอย่างที่สามารถสอนได้ให้เธอหมดแล้ว หวังว่าเธอจะทำงานหนักและไปถึงสภาวะที่เธอคาดหวังได้โดยเร็วที่สุด”

เฉียวชิวเมิ่งกล่าวว่า “ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด!”

ฉู่อู๋เต้าตบบ่าเธอแล้วพูดว่า “เธอจงจำไว้ให้ดีว่ามีความยุติธรรมอยู่ในใจของเธอ แม้ในคืนที่มืดมิด เรายังคงนำพาซึ่งแสงสว่าง!”

เฉียวชิวเมิ่งทอดถอนใจ เธอมองออกว่าฉู่อู๋เต้าตั้งใจที่จะตาย

คลื่นลมที่กำลังปั่นป่วน ณ โมตูแห่งนี้ มันจะต้องเป็นภยันตรายร้ายแรงอย่างแน่นอน

“การประชุมแห่งโมตูหลงเหมินกำลังจะเปิด ฉันคิดว่ามันคงใกล้ถึงเวลาที่ภูเขาน้ำแข็งลูกนี้จะถูกเปิดเผยแล้ว” ฉู่อู๋เต้าหันไปมองหน้าต่างแล้วพึมพำเบาๆ

เฉียวชิวเมิ่งนิ่งเงียบ เธอหวังเพียงว่าเรื่องนี้จะไม่ร้ายแรงอย่างที่ฉู่อู๋เต้าจินตนาการ เพราะเธอไม่อยากให้ฉู่อู๋เต้าต้องตาย

ฉู่อู๋เต้าคิดว่าเขามีความผิดมากเกินไป เพราะอย่างไรแล้วเขาก็เคยเป็นบ้าจนถึงขั้นฆ่าพี่น้องของตัวเองไปหลายคน ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ เขาก็เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

เขาอยากตายมานานแล้ว แต่เขาไม่เคยพบโอกาสหรือเหตุผลที่เหมาะสมเลย

ฉีเติ่งเสียนสงสัยมาตลอดว่าทำไมตระกูลเสวี่ยถึงดีกับเขาขนาดนี้

ตอนนี้คำเฉลยปริศนาได้ถูกเปิดเผยแล้ว เพียงแต่ว่าเขาก็ยังไม่ได้รับรู้เรื่องนี้

สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดตอนนี้คือลู่หลิงหลิง น้องสาวของลู่จ้านหลง ไม่รู้ว่าหญิงสาวผู้น่าสงสารคนนี้อยู่ที่ไหน แล้วเธอกำลังทุกข์ทรมานจากศัตรูของลู่จ้านหลงอยู่หรือเปล่า

อันที่จริง ลู่จ้านหลงต้องใช้ชีวิตอย่างทรมานทุกวันหลังจากได้ดูวิดีโอนั้น

แต่ว่าหลังๆ มานี้ เขาก็ไม่ได้เห็นคนเหล่านั้นทำอะไรต่อจึงไม่รู้เลยว่าพวกนั้นคิดจะทำอะไร

หลังจากที่ซ่งจือเหมยรู้ว่าเจียงซานไห่ได้ติดต่อสามตระกูลใหญ่ในโมตูเพื่อขอความช่วยเหลือ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยและขอให้หลี่อวิ๋นหว่านโทรหาฉีเติ่งเสียนเพื่อชวนเขามาทานอาหารเย็นที่บ้าน

หลังจากที่หลี่อวิ๋นหว่านเห็นฉีเติ่งเสียน แน่นอนว่าเธอไม่ได้มองเขาดีๆ เธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยและพ่นลมออกจากจมูกเบาๆ

“สวัสดีครับน้าซ่ง!” ฉีเติ่งเสียนทักทายซ่งจือเหมยทันที โดยไม่สนใจหลี่อวิ่นหว่านในขณะนั้น

แน่นอนว่าเขารู้อยู่แก่ใจดีว่าหลี่อวิ๋นหว่านไม่พอใจเรื่องอะไร แต่เขาไม่สามารถพูดเรื่องนี้ออกมาแบบเปิดเผยได้ ไม่เช่นนั้นก็จะเป็นการหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่เหรอ

สาวสวยขายาวคือสิ่งที่ต้องการ! เลขาหน้าอกใหญ่ ฉันก็ต้องการ! เอาทั้งสองอย่างไม่ได้งั้นเหรอ ล้อกันเล่นใช่ไหม ฉันต้องการทั้งหมด!

เมื่อไม่นานมานี้เจียงซานไห่ได้รับแรงผลักดันมากจนเธอต้องยอมติดต่อกันหลายครั้ง พื้นที่ดีๆ มากมายก็ถูกเจียงซานไห่ยึดไปหมด เธอโกรธมากแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

หลังอาหารเย็น ฉีเติ่งเสียนก็ขโมยตัวหลี่อวิ๋นหว่านไปทันที

หลังจากรับทรัพย์สินของตระกูลหยาง หยางกวนกวนก็ยุ่งมากและมีเวลาฝึกน้อยลง ขนาดฉีเติ่งเสียนก็ยังพบเธอได้ยาก

“ช่วงนี้คุณแลกเปลี่ยนกับภรรยาของเชลบียังไงบ้าง” ฉีเติ่งเสียนเอ่ยปากถามขณะพาหลี่อวิ๋นหว่านออกไปเดินเล่น

“ผู้หญิงจากกลุ่มนายทุนใหญ่ๆ นี่ไม่ธรรมดาเลย พวกเธอมีศีลธรรมสูงและไม่ค่อยน่าคบค้าสมาคมเท่าไร แต่นั่นก็ไม่เป็นไร ในเมื่อมีเกียรติของกูซินสกี้และวิโนกราดอฟ ทางประเทศมี่ก็น่าจะไฟเขียวให้” หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มอย่างผ่อนคลาย “เฮ้ ฉันจะไปประเทศมี่แล้ว นายไม่อยากเป็นปลากระโดดแหวกว่ายในท้องทะเลที่กว้างใหญ่เหรอ”

ประโยคสุดท้ายเป็นคำที่มีความหมายกำกวม

ถึงอีคิวของฉีเติ่งเสียนจะต่ำแค่ไหน เขาก็เข้าใจ!

“เจียงชิวเย่ว์เป็นอะไรกับนาย จู่ๆ นายก็เป็นตัวแทนของกั่วเชี่ยวเหรอ” หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มหวาน มือก็โอบรอบเอวของฉีเติ่งเสียน

“เอ่อ ผมก็ทำไปเพื่อจัดการเจียงซานไห่เท่านั้นแหละ ผมกับเธอเป็นแค่แฟนในนามเท่านั้นและตอนนี้เราก็เลิกกันแล้ว” ฉีเติ่งเสียนอธิบาย

เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะเกิดความกระอักกระอ่วน ฉีเติ่งเสียนจึงกล่าวว่า “เมื่อไม่นานมานี้อวี้เสี่ยวหลงเชิญผมไปกินอาหารมื้อพิเศษแสนอร่อย...ผมจะพาคุณไปลองบ่ายนี้ ถ้าไม่อร่อยฆ่าผมได้เลย!”

หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง “เว่อร์ขนาดนั้นเลยเหรอ”

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เปลี่ยนเรื่องคุยได้ จากนั้นเขาก็เริ่มพูดถึงที่มาที่ไปของทับทิมที่เขาเพิ่งมอบให้เธอ

ทั้งสองออกไปเที่ยวกันจนถึงบ่าย จากนั้นก็ไปทานมื้อเย็นที่ร้านอาหารของไป๋หลิ่ว

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในร้านอาหาร ฉีเติ่งเสียนก็รู้สึกถึงสายตาของยอดฝีมือระดับสาม

เขาหันไปมองด้วยความดีใจ นี่คือน้องชายคนใหม่ของเขาไม่ใช่เหรอ