มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 806

ณ ร้านอาหารของไป๋หลิ่ว ที่นั่งริมหน้าต่างมีคนสามคนนั่งกินข้าวอยู่

สองในสามคนนั้นเป็นคนที่ฉีเติ่งเสียนรู้จัก นั่นคือเหยียนมู่หลงและเซี่ยขวางหลง

หลังจากที่เห็นเซี่ยขวางหลงเจอฉีเติ่งเสียน ใบหน้าเขาก็แข็งทื่อ ในใจก่นด่าไม่หยุด จังหวะช่างเหมาะอะไรแบบนี้ ออกมากินข้าวยังต้องเจอมารผจญอีก!

ฉีเติ่งเสียนเดินตรงมาหาพร้อมกับหลี่อวิ๋นหว่าน ใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม มองไปที่เซี่ยขวางหลง “ไม่รู้มารยาทหรือไง?”

เซี่ยขวางหลงวางตะเกียบ กัดฟันพูด “คารวะพี่ใหญ่!”

เหยียนมู่หลงกับจ้าวถูกลงได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง ก่อนจะหันไปมองเซี่ยขวางหลงอย่างประหลาดใจ

เมื่อเห็นสายตาของทั้งสองคน เซี่ยขวางหลงแทบอยากจะเอาหัวฟาดโต๊ะตายไปซะ

คนเย่อหยิ่งอย่างเขา กลับถูกฉีเติ่งเสียนบังคับให้เรียกว่าพี่ใหญ่ แถมยังต้องเรียกต่อหน้าขู่แข่งของตัวเองอีก เสียหน้าจนไม่รู้จะเสียยังไงแล้ว

“ไม่รู้มารยาทหรือไง?” ฉีเติ่งเสียนปรายตามอง พูดอย่างไม่สบอารมณ์

“คารวะพี่ใหญ่” เซี่ยขวางหลงจำต้องลุกขึ้นยืน พูดอย่างขมขื่น

ฉีเติ่งเสียนถึงได้ยอมพยักหน้ารับ ก่อนจะผายมือไปทางหลี่อวิ๋นหว่าน “ไม่รู้มารยาทหรือไง?”

เซี่ยขวางหลงทักทายบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของฉีเติ่งเสียนในใจ ก่อนจะพูดกับหลี่อวิ๋นหว่าน “คารวะซ้อใหญ่!”

“อะไรกัน นายไปมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมฉันถึงไม่รู้!” หลี่อวิ๋นหว่านถามอย่างสงสัย

“โธ่ เขาเป็นพวกไร้ประโชยน์น่ะ ผมก็เลยไม่อยากพูดถึงให้คุณฟัง ไหนๆก็บังเอิญเจอกันแล้ว ก็ให้เขาจำหน้าคุณไว้หน่อยแล้วกัน!“

เซี่ยขวางหลงโกรธจนแทบกระอักเลือด อยากเอาตะเกียบเสียบหัวใจฉีเติ่งเสียนให้รู้แล้วรู้รอด

พวกไร้ประโยชน์งั้นเหรอ?

”นายคือฉีเติ่งเสียน?“ จ้าวถูหลงถาม ดวงตาเป็นประกาย ราวกับพบเจอสัตว์ประหลาดหายาก

“ทำไมถึงมีแต่คนถามอะไรโง่ๆแบบนี้นะ?” ฉีเติ่งเสียนตอบกลับ

ฉีดติ่งเสียนรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้อยากเป็นมิตรกับเขา แถมยังมีจิตสังหารด้วยซ้ำ

ดังนั้นก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาญาติดีอะไรด้วย

“ต่างคนต่างกินก็พอแล้ว ไร้สาระอะไรกันอยู่ได้”เหยียนมู่หลงพูดเสียงเรียบ

ฉีเติ่งเสียนตบบ่าเซี่ยขวางหลง “น้องชาย เอาเป็นว่ามื้อนี้พี่ใหญ่เลี้ยงเองแล้วกันนะ ไม่ต้องเกรงใจไป อยู่ต่อหน้าเพื่อน ต้องรักษาหน้ากันหน่อย!“

เซี่ยขวางหลงโกรธจนอยากจะฆ่าเขาให้ตายคามือ สีหน้าไม่สบอารมณ์ถึงที่สุด ไม่พูดอะไรอีก

“เพราะฉันจะฆ่าแกยังไงล่ะ!” จ้าวถูหลงพูดเสียงจริงจังพร้อมยิ้มกว้าง

“มีคนอีกเยอะเลยที่อยากฆ่าฉัน นายต้องต่อแถวหน่อยนะ” ฉีเติ่งเสียนพยักหน้ารับ

จ้าวถูหลงมองประเมินฉีเติ่งเสียนไม่วางตา จนเขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นี่ แม่เรียกแล้วมั้ง? กลับบ้านไปกินนมแม่ก่อนดีมั้ย”

จ้าวถูหลงเลิกคิ้ว เตรียมจะลุกขึ้นยืน

แต่เหยียนมู่หลงกดไหล่เขาไว้ก่อน ก่อนจะตบเบาๆ “วันนี้ฉันมากินข้าว ไม่ได้อยากมีเรื่อง”

จ้าวถูหลงทำได้เพียงสะกดกลั้นเอาไว้ ยังไงก็อยู่ในโมตู ฟังเหยียนมู่หลงจะดีที่สุด