มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 807

หลี่อวิ๋นหว่านกินอิ่มจนแน่นท้องไปหมด มื้อนี้ ไม่รู้ว่ากลับไปจะต้องลุกนั่งซะกี่ครั้งถึงจะเผาผลาญสิ่งที่กินไปจนหมด

หันกลับมา ฉีเติ่งเสียนกำลังอยู่ในภวังค์ “นายกำลังคิดถึงกิ๊กคนไหนอยู่หรอ？” เธอถามออกมาตรงๆ

ฉีเติ่งเสียนดึงสติกลับมา “ผมกำลังคิดถึงสามคนที่เจอไปเมื่อสักครู่เท่านั้นเอง กิ๊กเกิ๊กอะไรกัน อย่าพูดมั่ว ผมไม่มีกิ๊ก......”

“สวีเอ้าเสวี่ยนั้นคือคนรักเก่า！” เขาเพิ่มเติมอยู่ในใจ

หลังจากที่กินเสร็จ ภายในใจของฉีเติ่งเสียนอดที่จะคิดหาวิธีเพิ่มอย่างไม่ได้

ไป๋หลิวก็เปิดร้านอาหารเป็นของตัวเองแล้ว แล้วจานซิง เย่เฉิง เยี่ยเฟยหลิวสามคนนี้ล่ะ ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรกันบ้างแล้ว

“ไปเดินเล่นซะหน่อย รู้สึกว่าจะกินอิ่มจนเกินไป รสชาติอาหารของร้านนี้ก็อร่อยเกินไป จนอยากจะลักตัวเชฟไปซะจริง” หลี่อวิ๋นหว่านตบๆไปที่ท้องของตนเอง พร้อมทั้งเรอออกมาอย่างไม่อาย

หลี่อวิ๋นหว่านคิดว่าการที่มาเดินเล่นกับฉีเติ่งเสียนก็ดีเหมือนกัน ช่วงนี้ทั้งสองยุ่งมาก เลยไม่มีเวลาที่จะเดินเล่นเรื่อยเปื่อยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

แต่จะว่าไป หลี่อวิ๋นหว่านก็ค่อนข้างที่จะเป็นคนขี้เกียจ เดินไปได้รอบเดียว ก็ร้องจะขี่หลังละ

ทำอะไรไม่ได้ ฉีเติ่งเสียนจึงได้แต่ให้เจ้าหมาขี้เกียจตัวนี้ขี่หลัง แบบนี้......แล้วยังจะอยากย่อยอาหาร?

“นายไม่รู้อะไร ความขี้เกียจของฉันก็เป็นการขี้เกียจที่มีขอบเขต ถ้าจะดูแลหุ่นจริงๆล่ะก็ ฉันเนี่ยแหละที่ขยันมากกว่าใคร” หลี่อวิ๋นหว่านหัวเราะคิกคัก

“ก็แน่นอนอยู่ การแข่งขันสูง......”ฉีเติ่งเสียนคิดในใจ

ช่วงนี้ หลี่อวิ๋นหว่านกำลังประชันกับหยางกวนกวนอยู่ลับๆ จึงดูแลรูปร่างของตัวเองอยู่ไม่น้อย เห็นได้ชัดว่ากล้ามเนื้อก้นกบมีกล้ามเนื้อมากกว่าแต่ก่อน รับรองว่าต้องลุกนั่งมาไม่มากก็น้อย

ฉีเติ่งเสียนที่ต้องแบกหลี่อวิ๋นหว่านอยู่ข้างหลังได้เดินไปตามถนนริมทะเล ตากลมทะเลที่เย็นสดชื่น ทันใดนั้นก็มีโรสลอยด์คันหนึ่งขับมาจอดข้างๆ

“คุณฉี” ประตูรถถูกเปิดออก ตามลงมาด้วยชายหนุ่ม

“คุณคือ？”เมื่อฉีเติ่งเสียนเห็นหน้าเขา ชะงักไปนิดนึง ไม่คุ้นหน้า รับรองว่าไม่รู้จัก

หลี่อวิ๋นหว่านลงมาจากหลังฉีเติ่งเสียนอย่างรู้ความ พร้อมมองไปที่ทะเบียนรถแวบนึง

ชายหนุ่มปรบมือสองสามที ก็มีลูกน้องสองคนลงมาจากรถ พร้อมกระเป๋าสัมภาระคนละใบ

กระเป๋าสัมภาระถูกมือคู่นั้นปล่อยให้ล้มอยู่บนพื้น พร้อมกับฟังที่ชายคนนี้พูด “ผมเป็นคนของตระกูลซ่างกวนสมาคมหงแห่งประเทศมี่ ผมชื่อซ่างกวนจิงเทา ตั้งใจมาถึงโมตูเพื่อต้องการที่คุยธุระกับคุณฉี”

ช่างนี้หลี่อวิ๋นหว่านไปมาระหว่างประเทศหมี่เพื่อผลิตฟูก จึงกระซิบบอกกับฉีเติ่งเสียนทันที “ตระกูลซ่างกวนเป็นกำลังหลักของสมาคมหงแห่งประเทศมี่ อีกทั้งช่วงนี้ ผู้หญิงตระกูลซ่างกวนของพวกเขาราวกับกำลังมีความสัมพันธ์กับคนของตระกูลรอธไชล์ด อยู่ในช่วงมือกำลังขึ้น”

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนได้ฟังกลับไม่เห็นด้วย ตระกูลรอธไชล์ดเป็นถึงนักธุรกิจชั้นนําแห่งทวีปยุโรป ถึงแม่ว่าจะส่งผลกระทบต่อประเทศมี่ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้เจ๋งขนาดนั้น

นอกจากนั้น ถึงแม้ว่าตระกูลรอธไชล์ดจะพลาดการเติบโตของประเทศมี่ไป หากดูจากการสะสมบุพกาล จะเห็นได้ว่าล้าหลังนักธุรกิจชั้นนำไปมากอยู่เหมือนกัน

“เธอหมายความว่ายังไง？” ฉีเติ่งเสียนถามเสียงเรียบ

ซ่างกวนจิงเทาปรบมือสองสามที ลูกน้องทั้งสองรีบเปิดกระเป๋าสัมภาระออก ภายในกระเป๋าสัมภาระขนาดสี่สิบนิ้วทั้งสองใบนี้ เผยให้เห็นเงินดอลลาร์ใบเขียวๆเรียงเต็มกระเป๋า สองใบรวมกัน น่าจะมีถึงสิบล้านได้

สิบล้านดอลลาร์ ก็ประมาณเจ็ดสิบล้านสกุลเงินหัวกั๋ว วางใจได้ว่าเป็นเงินจำนวนมหาศาลเลยทีเดียว

“นี่ถือเป็นของขวัญสำหรับการพบหน้า！” ซ่างกวนจิงเทากล่าว

ครั้นฉีเติ่งเสียนได้เห็นเงินจำนวนมากขนาดนี้ รอยยิ้มนี่กว้างไปยันใบหูกันเลยทีเดียว “คนอย่างผมไม่ค่อยชอบเงินสักเท่าไหร่” เขาพูด

หลี่อวิ๋นหว่านอดไม่ได้ที่จะมองด้วยสายตาดูถูก ไม่ค่อยชอบเงินสักเท่าไหร่ แต่ยิ้มได้ถึงขนาดนี้?

ขนาดเธอที่เห็นเงินมาก็มาก แต่เห็นเงินดอลลาร์สองใบกองรวมกัน ยังอดที่จะตะลึงไม่ได้

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไม คนที่ติดสินบนถึงชอบใช้เงินสด แต่กลับไม่ชอบที่จะใช้สกุลเงินดิจิทัล เพราะว่า เงินสดเมื่อกองรวมกัน แล้วมองด้วยสายตาจะยิ่งทำให้เกิดแรงกระตุ้นได้มากกว่า！

แค่สามสี่แสนก็ทำให้เกิดแรงกระตุ้นได้แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลักสิบล้าน！

“มีเรื่องอะไรก็รีบๆพูด” ฉีเติ่งเสียนพูดกับซ่างกวนจิงเทาด้วยรอยยิ้ม

จริงๆแล้ว ฉีเติ่งเสียนก็รู้ว่า เรื่องของหยวนเซิงลู่ ใกล้ที่จะถึงจุดจบลแล้ว

หากยังพัวพันต่อไปอีก อาจจะคุมสถานการณ์ไม่อยู่ แล้วจะกระทบไปอีกหลายคนจนทำให้กลายเป็นสุนัขจนตรอก

รับสิบแปดล้านดอลล่าร์ไว้ก่อน แล้วรีบเก็บงาน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้

ซ่างกวนจิงเทาประสานมือคารวะให้กับฉีเติ่งเสียน “ยินดีต้องรับคุณฉีมาเล่นในเขตของพวกเรา และหวังว่ามิตรภาพระหว่างเราจะยั่งยืน！”

“พูดได้ดี พูดได้ดี！เห็นแก่ธนบัตรสีเขียวเหล่านี้ เพื่อนอย่างคุณ ฉันรับไว้แล้ว！” ฉีเติ่งเสียนกล่าว

ซ่างกวนจิงเทาหัวเราะ แล้วพาลูกน้องของตนกลับไป

กระเป๋าใหญ่ที่บรรจุไปด้วยธนบัตรสามใบถูกวางอยู่ข้างเท้าของฉีเติ่งเสียน

หลี่อวิ๋นหว่านมองฉีเติ่งเสียนด้วยแววตาที่ซับซ้อน รู้สึกว่าคนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว

“มองผมทำไม？ มีไอ้โง่มาให้เงินถึงที่เธอจะไม่รับไว้หรอ？”ฉีเติ่งเสียนขำ “กับพวกที่ทำเรื่องแย่ๆ ผมไม่ยอมอยู่ร่วมโลกด้วยหรอก แต่กับเงินของพวกมัน ถือว่ายังรับไว้ได้！”

หลี่อวิ๋นหว่านตะลึง พร้อมพูดด้วยความตกใจ “นายกะจะรับเงินแต่ไม่ทำตามงั้นหรอ”

“ทำไมผมต้องช่วยพวกมัน？รอให้ถึงเวลา ผมจะเป็นคนดึงพวกมันออกมาและทำลายให้หมดกับมือ！”

เขายิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นจึงกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาอวี้เสี่ยวหลงทันที

“เสี่ยวหลง เรื่องนั้นของหยวนเซิงลู่ไปถึงไหนแล้ว？” ฉีเติ่งเสียนถาม

“สืบได้เกือบหมดแล้ว” อวี้เสี่ยวหลงตอบกลับ อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมจู่ๆฉีเติ่งเสียนก็ถามถึงเรื่องนี้

“สืบให้ละเอียด！เมื่อครู่มีคนเอาเงินมาให้ผม ขอให้ผมช่วย และบอกให้ผมช่วยพูดกับเธอว่า เอาให้หนักกว่านี้！” ฉีเติ่งเสียนแสยะยิ้มพูด พร้อมกับมองธนบัตรทั้งสามใบนั้น